Tasodifiy hikoya: Taqdirmi yoki tasodif... (1-qisim)
[red][b]BU TAQDIRMI YOKI TASODIF...[/b][/red] [green]Inson o'z taqdiri va hayotidagi tasadiflar taf...davomi

Bo‘lmasa, bu majnun sevgidan gapirib qolardi. U xomushlanib ularni kutib oldi. Qizlar xursand edi.
-Voyyey, rosa charchadik-da. Sovuq choy yo‘qmikan, yigitcha, -dedi ulardan biri.
-Meneralka bo‘lsa juda zo‘r bo‘lardi.
Baxtiyor oshxonaga ketdi. Qizlar bozor-o‘char qilgan ko‘rinadi.
-Havo biram dim. Bunaqa issiqdan keyin yomg‘ir yoki qor yog‘adi, -dedi sariq sochli qiz.
-Qor qorovulning qovog‘idan yog‘ayaptiku. Tinchlikmi? Xuddi biz otasini o‘ldirgandek xo‘mrayadi-ya, -dedi ikkinchisi.
-U kishini do‘ndiqcha uchchasidan urgandir-da.
-Hali "Zargar” armonda qolsa-ya?
O‘zimni tutolmadim. Zanjirni yig‘ib qo‘qqisdan yaqinimda turgan, sariq sochli, ko‘k ko‘zli qizni zarb bilan urdim. Qiz kutmagan ekanmi, dabdirab bozor-o‘char qilgan selofanlar ustiga yiqildi. Darhol o‘zini o‘nglab hujumga o‘tayotgan payt sherigi to‘xtatdi.

-O‘zingni tut, Zulya. Do‘ndiqchaning biror joyi ko‘karsa, boshing bilan javob berasan.
-Yo‘q. Kelib-kelib, bir jinqarchadan kaltak yeymanmi? Yana indamasligim kerakmi?
-Xudoning kuni ko‘p. Anjelikaning qasriga o‘tsa, keyin alamingni olasan. O‘zingni o‘ylasang-chi. Bu qizdan kaltak yesang ham, zato foyda qilding-ku. O‘zing yoqtirgan ko‘ylakni olding. Bunga atab olgan atir-upalar ham o‘zimizga qoladi. Har qalay Mishadan kaltak yemasak kerak. Yaxshisi, ko‘ylaklarni ol. Kiyib ko‘raylik-chi.
Baxtiyor olib kelgan suvni ichishdi-yu, qizlar xaridlarini kavlashga tushishdi. Ularga qarab turib hayron qoldim. Qizlar borliqni unutgandek, biram xursand edilarki, ko‘ylaklarni kiyib oyna qarshisida yarim soatcha andarmon bo‘lishdi. Keyin soch bo‘yashga tushib ketishdi.
-Avval o‘zimiz pardoz qilib olaylik. Keyin sen bilan shug‘ulanamiz. "Tarbiyachining o‘zi tarbiyalangan bo‘lishi kerak” deganlaridek pardozchilar ham avval o‘zlariga pardoz berishi kerak.
-Bilganlaringni qilinglar. Faqat meni tinch qo‘y baring, -dedimu divanga cho‘zildim. Zanjir yuragimni "tars” yorgudek ta’sir qilardi. Qizlar kechgacha tinishmadi.
Baxtiyor kechki ovqatni keltirdi-da, "Badr Qarshidan qaytdi. Ovqatingni yeb ol. Sendan xabar ololmayman, ehtiyot bo‘l. Qo‘pollik qilma, deb chiqib ketdi. Nazarimda u Badrning yangiliklarini eshitishga oshiqardi. Ular yonimizdagi xonada. Piyolani to‘nkarib devorga qo‘ysa, gap eshitiladi, deb eshitgandim. Quloq tutdim, foydasi bo‘lmadi. Qizlar vannada bosh yuvishayapti. Men eshikka chiqdim. Zanjirni sekin sudrab ikkinchi eshik yonida o‘tirib qoldim. Badr Rashidga hisobot berardi. Baxtiyorni oshxonaga jo‘natishgan.
-Izquvarlar ildam harakat qilishayapti. Ular hozir Toshkentda. Mahmud o‘g‘rining qotilligini fosh qilgan tergovchi bor-ku, o‘sha ishni olibdi. "Neksiya”ning izi, nomeri ularga ma’lum. Sen ham, men ham qidiruvda. Qiz o‘g‘irlanganligini ham aniqlashibdi.
-Demak, tergovchi Sa’dullayev ekan-da.
-Ha. O‘sha Sa’dullayev. U juda "xitr”. Yer ostida ilon qimirlasa, biladi. Agar u ishni birinchi kundan olgan bo‘lsaydi, bir kunda fosh bo‘lardik.
-Afsus, Qarshida bekor yurgan paytimiz u bilan shug‘ullanmagan ekanmiz-da. Izni qanday topishibdi.
-Birinchidan Ernestning "prava”si topilgan.
-Hu, landovur.
-Ikkinchidan qamashilik oshnangning xotini qiz o‘z ixtiyori bilan ketmaganligini, uni o‘g‘irlaganimizni, qizning qochishga uringanligi, bari-barini aytib beribdi.
-O‘ldiraman. Demak, Toshkentda ekanimizni ham ular aytgan-da?
-Ha, "Neksiya”ni zapchast qilvorish kerak. Ko‘chaga chiqish ham oson bo‘lmaydi. Ernestning holiga tushdik. Faqat Baxtiyorgina ularga ma’lum emas. Lekin unga ishonib bo‘lmaydi. Rahmdil. Yana sevib qolganiga nima deysan? Qarshidagi biz borishimiz mumkin bo‘lgan joylarga odam qo‘yilgan.
-Qanday eplading?
-Axir meni Badr sinchkov, deydilar.
-Yasha! Ernest bilan Baxtiyordan qutulib, "Zargar”ga qo‘shilib olishimiz kerak.
-Qizning uyida nima gap?
-Paxtaga ketgan student akasi bor ekan. Hamma joyni titi-piti qilib chopib yuribdi. Qo‘liga tushsak naq yuragimizni sug‘urib olgudek vajohatda.
-Otasiku o‘lib qutuldi. Aka bo‘lish ham oson emas-da. Akasiga achinaman.
-Tushunaman, shef. Baribir ortga yo‘l yo‘q.
-Ortda do‘zax azobi turibdi. Oldinga qochganimiz yaxshi. Ertadan keyin do‘ndiqchani egasiga topshiramiz. Keyin balki bizni xorijga jo‘natar. Qizlar kelishgan. Qizni shaylashayapti.
-Didni oladigan qizlarmi yoki palag‘da tuxumdek ayniganlarimi?
-Chakki emas. Ular bugun asiraga ishq darsini o‘tishadi.
-Bu tun bizni o‘qitishsin, shef. Kayfiyat yo‘q, charchaganmiz.
-Anjelikaning qizlari o‘zidan makkor. Qurug‘isiz ko‘nmaydi.
-Ilojini qilamiz. Bu yog‘ini bizga qo‘yib bering. Anjelika o‘zidami?
-Yo‘q. U Dushanbega, "mol”ga ketgan.
-Tergovchi Toshkentdami?
-Bugun ertalab kelgan "Ippodrom”dagi "Neksiya” egalaridan bizni nomerimizni surishtirgan. Qaytib ketganmi, yo‘qmi bilmadim. Bugun-erta bu yerdan juftakni rostlash kerak.
-Qizni topshiraylik. Bir daqiqa turmaymiz. Qo‘rqayotganimizni "Zargar” bilmasligi kerak.
-Hay, mayli. Jononlarni bir ko‘ray-chi.
Men o‘rnimdan turishga ulgurmadim. Badr eshik yonida o‘tirganimni ko‘rib, jahli chiqib ketdi.
-Hali maktab bolasisanu, quvsan, tulkiga dars berasan. Gap poyladingmi?
-Yo‘q, qizlar u yoqdan chiqmayapti. Shunga hayron bo‘lib turibman.
-Meni bir quchoqlamaysanmi?
Qarshidan, ziyoratdan kelayapman. Qarshini quchoqlagandek bo‘larding. U yoqda shlyapa kiygan akalaring seni izlab chopib yurishibdi. Akang gorotdeldan qimirlamaydi. Zanjirband go‘zal. Hoy qizlar, madonnalar, -deb u yuvinish xonasi eshigini ura boshladi.
Men sudralib ichkari kirdim. Fikru xayolim akamda edi.
"Oho, qizlarjonlar. Qirolning huzuriga do‘ndiqchani emas, o‘zlaringni tayyorlabsizlar-ku?
-Bu do‘ndiqcha qasrimizga o‘tsa, ko‘zini o‘yib olaman. A’zoyi-badanimni momataloq qilibdi.
-Hechqisi yo‘q. Uni bolaligida quturgan it tishlagan. Har zamonda itligi tutib turadi. Anjelika ham quruq ketgani yo‘q. Ikki tishini qoldirib ketdi.
-Yo‘g‘-ye, -dedi ajablanib Zulya.
Badr semiz qornini doira qilib chaldi-da, tezroq bo‘linglar, qorin och. Bir maishat qilaylik. O‘z oyoqlaring bilan kulbamizga kelibsizlar, yigitlik faslining bu tunini behuda o‘tkazmaylik, -dedi.
Qizlar endi sochlarini qurita boshlashdi. Atir-upalardan obdon foydalanishgach, yangi ko‘ylaklarini kiyishdi. Ular rostdan ham chiroyli bo‘lishdi. Har bir ishni zavq-shavq bilan bajarishayotgan bu qizlarni ko‘rganingizda beixtiyor o‘zlarini bunchalar baxtli his qilishayotganidan hayratga tushardingiz. Men ajablanganimni sezdirib ulardan so‘radim:
-Qizlar, shunchalik baxtlimisizlar? Yoki bu o‘tib ketadigan daqiqalarmi? Sizlarni ham opqochib kelishganmi?
-Men o‘z xohishim bilan kelganman, -dedi Zulya. Anjelikaning ishrat bog‘iga borsang, unda qizlarning har biri turli yo‘llar, taqdir o‘yinlari bilan kelib qolganligini bilasan. "Ming bir kecha” degan kitobning zamonaviysini yozsang ham arziydi.
-Qizlar, qochib ketsalaring, bo‘ladi-ku?
-Qayoqqa qochamiz? Xo‘sh, bizni nima kutadi? Birov uylanadimi? Yoki ota-onamiz beta’na, beminnat boshimizni silaydimi? "Zargar” bilan donlashganingdan keyin sen ham qochish haqida o‘ylamay qo‘yasan. Mana, men 5 yil burun