Tasodifiy hikoya: CHINAKKAM LAZZAT
Bu voqea bir yil oldin bugandi....davomi

o‘zga xayol, o‘zga orzu bilan yashardim. Keng uyning kelinchagi bo‘lib, chiroyli kiyinib, eshik oldini supursam, o‘tgan-ketgan havas qilsa, deb orzulardim. Alisher ismli qishloqdoshim ortimdan qolmas edi. Har kuni paxtadan qaytayotganimda paydo bo‘lardi. Agar sal kechikib qolsa, men ham ko‘zlarim bilan uni izlardim. Uzundan-uzun rejalar tuzardik. Hatto farzandlarimiz nechta bo‘lishini, qayerda yashashimizni ham kelishib olgandik. Avgust oyida to‘y qilamiz, -derdi u qulog‘imga shivirlab. Men xursand edim. Bir oy qolibdi. Hind kinolarida bo‘ladigan sevgi to‘siqlari yo‘q edi. Bir kun paxtazorda uzoq qolib ketdik. Yon-atrofimizda hech kim yo‘q. Uning sevgi to‘la ko‘zlariga, shirin so‘zlariga uchdim. Ixtiyorim qo‘ldan ketdi. Men yig‘ladim. U yupatdi. Hademay to‘yimiz bo‘lishini, hech kimga aytmasligim lozimligini tushuntirdi. Avgust ham keldi. Tez-tez kelib turardi. Endi eru xotinlardek edik. 25 avgustda u menga taklifnoma berdi.
-Uylanayapman, o‘z qo‘lim bilan taklifnoma yozdim.
-Hali sovchi yubormadingiz-u. Darov to‘y kuni belgilandimi? -deb so‘radim.
-Zulfiya, ochib o‘qi taklifnomani, -dedi u. Ne ko‘z bilan qarayin, unda "Alisherjon va Dilafro‘zxonlarning nikoh to‘yiga” deb yozilgan edi. Nafasim ichimga tushib ketdi. Bir muddat gapirolmay qoldim.
-Badbaxt, meni aldadingmi, -dedim so‘ng qaltirab.

-Sen chiroyli qizsan. Sen bilan zerikmayman. Biroq birga yashab ko‘rdik. O‘zingni tutolmading. Sevgimizning qizig‘i qolmadi. Dilafro‘z otamning boshlig‘ining qizi. Toza. Tag-tugli. Istasang, har zamon kelib turaman, -dedi u kekkayib.
-Alisher, sen meni baxtsiz qilding. Iloyo, uvolim ursin. Kun kelar bir kun sendan o‘ch olarman, deb qarg‘andim.
Shu-shu qishloqqa sig‘may qoldim. Men qattiq aldangandim. Butun qishloqda bizning sevgimiz haqida "duv-duv” gap edi. Kutilmaganda bo‘lgan to‘y battar shov-shuv bo‘ldi. O‘n kun uydan chiqmay yotdim. Keyin shahardan ish qidiraman, deb ko‘chaga chiqdim. Bekatda tursam, Alisher xotinchasi bilan mashinasida kelayotgan ekan. U negadir sekin haydardi. O‘zimni uning mashinasi tagiga tashlagim keldi. Biroq orqaroqqa to‘xtagan avtobusni ko‘rib, unga qarab chopib ketdim. Katta shaharga kelib, skameykada uzoq o‘tirdim. Diplomim bo‘lmasa, qayerga ham ishga olardi? Oshxonalardan ish qidirdim. Baxtimni qaraki, katta bir restoranda idish-tovoq yuvuvchi kerak ekan. Asta-asta ishga o‘rganib qoldim. Kvartira topdim. Yashashim yomon emas edi. Dugonam Lelya bilan sirlashganda baxtimdan kuyganimni aytib qo‘ygan edim. U shefimizga aytibdi. Xullas, shefning ermagiga aylandim. Shundan so‘ng uzzukun idish-tovoq yuvmasdan ham kun kechirish mumkinligini angladim. Bekatlarda o‘zimga xaridor kutadigan odat chiqardim. Shunday kunlarda kliyentlarimdan biri meni "Zargar” huzuriga olib bordi. U mening tarjimai holimdan boxabar bo‘lgach, "oshga pashsha qo‘ngan” deb Anjelikaga topshirdi. Bir kuni Danil men bilan bo‘lishni istadi. Men xohlagan payting xizmatingga tayyorman. Faqat bir shartim bor, dedim. U rozi bo‘lgach, qishlog‘imizning adresini berdim. "YO Alisherni yoki uning xotinini o‘ldir”, dedim. Danil ayiqsifat yigit. Juda kuchli. U Alishernikiga kirib borganda xotini, qari momosi bor ekan. O, bu Danil deganlari babnik-da. Momoni ichkariga qulflab, kelinchakning nomusiga tegibdi. Shu payt kelinning otasi kelib qolib, o‘ldirishiga xalaqit beribdi. So‘ng Danil uni bir musht urib qochib ketgan. Men undan xafa bo‘ldim. Nega birdan o‘ldirib qo‘ya qolmading, dedim. U savil juda chiroyli ekan. Og‘zimning suvi qochdi. Qornida bolasi bor ekan. O‘ldirishga ham ulguraman, deb o‘yladim, -dedi.
Danildan xafa bo‘lmasam ham bo‘larkan, o‘sha kuni Dilafro‘z or ustida o‘zini osib o‘ldiribdi. Gap-so‘z bo‘lmasin, deb ishni qizning otasi "bosti-bosti” qilibdi.
-Rahmingiz kelmadimi?
-Qiziqsan-a. Menga Alisherning rahmi keluvdimi? Alisherning xotini o‘lgach, 6 oyki bormagan qishlog‘imga borgim keldi. Anjelikadan ruxsat olib, sovg‘a-salomlar bilan bashang kiyinib qishloqqa kirib bordim. O‘sha kuni xudoyi qilayotgan ekan. Kuyovlik to‘nini kiyib, beliga qars bog‘lagan, boshida do‘ppi yarashgan. Alisher motamsaro, kelgan-ketganni kuzatardi. Men qariyalarning oldidan tezroq o‘tib ketishni istab qoldim. Qadamim ortga ketgandek, qandaydir hayo bosdi. Egnimdagi yevropacha kiyimlardan iymandim. Biroq, Alisher bilan ko‘zim to‘qnashgach, qoshimni uchirib o‘tib ketdim. Alisher ortimdan chopib keldi.
-Bu sening ishingmi, kasofat. To‘g‘risini ayt, -dedi.
Men tepani ko‘rsatdim. "Har bir ish Olloyi taoloning irodasi bilan sodir bo‘ladi. Hali sening gunohing uchun xudo jazolaydi. Men qasos olsam, seni o‘ldirtiraman. Shuni unutma. Balki xotining ham o‘zingdek bevafolik qilib, bir yigitni tashlab ketgandir. Balki o‘ynashidir”, -dedim.
-Nega shu paytgacha qishloqqa kelmay Dilining o‘limidan keyin kelayapsan? YO uylanadi, deb umid qildingmi?
-Yo‘q. Sevgilimning boshiga musibat tushibdi. Tomosha qilmasam bo‘lmaydi, deb kelyapman. Sen yigitmidingki, sendan umid qilsam. Yigitning mardini shahardan topganman, -deb uyga jo‘nadim. Uydagilar sovuq kutib olishdi. Uydan ketishimni talab qilishdi. Ayam ham dadamdan qo‘rqib biror narsa deyolmasdi.
-Ota, meni Alisher aldagandi. Qishloqdan bosh olib ketishimning sababi shu. Men undan qasos oldim. Tomoshasini ko‘ray, deb keldim. Qorong‘u tushguncha indamang. Keyin meni qaytib ko‘rmaysiz,-dedim.

-Yosh boshingga shunday razillikka qo‘l urdingmi? Uydan ketmasang xotin qo‘ygan yoki xotini o‘lgan birortaga berib yuborardim. Endi sen shahar ko‘rding. Shahar ko‘rgan echkidan qo‘rq, deydilar. Oq qildim, seni. Hoziroq chiqib ketmasang, o‘zim seni o‘ldiraman.
Davomi bor......