Tasodifiy hikoya: adminstratorim bilan boldim
Salom xamaga man birinchi marta xikoya yoziwim yoqsa xuzur yoqmasa uzr qani bowladim man bundan 8 oy...davomi

Asira yakuniy qism (kamolov)

Добавил:	(((kamolov))) (19.11.2016 / 13:58)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	41012
Комментарии:	Комментарии закрыты

Otamning bu gapidan keyin hovlida turolmasdim. Qo‘shni qishloqdagi xolamnikida tong ottirib, ertalab shaharga qaytdim. Anjelika quchoq ochib kutib oldi. U meni eshigidan itarmaydigan yagona odam edi. Xo‘sh, ayt, qochib ketishimga nima hojat? Yaxshi yeb, yaxshi kiyib, o‘ynab-kulib yuribman. Mana, Oyxumor. Biz uni Olya deb ataymiz. O‘zi ham o‘rislarga o‘xshab ketadi. Bir bolasi bilan eri haydab yuborgan. Otasining uyiga borsa, yangasi sig‘dirmagan. O‘lar holatda Anjelikaning uyiga kelib qoldi. Ana boshpana bor, qorin g‘ami yo‘q. Bolasi "detdom”da, bugun xabar olib keldi. Xullas, baxtini, tinchini topdi. Yaqinlaridan ko‘rmagan oqibatni ko‘rdi.
-Hozir yoshsizlar. Lekin husn ham o‘tkinchi. Qariganlaringda ham Anjelika boshpana berarmikan?
-Ungacha uylik bo‘lamiz. Biz ham Anjelika darajasiga borib, yosh-yosh qizlarga boshpana beramiz.
-Zulya, Anjelikaning ham qulog‘i qiziyotgandir. Hozir kelib qolsa bormi?
-Xumor bilan Ayshani olib molga ketgan. 2-3 kunda qaytib kelmasa kerak. Do‘ndiqchaga pardoz-andoz qilish ortiqcha ekan. Husni yetarli.
-Ha, xudo qarashgan ekan.
Shu payt eshik taqilladi. Badr qizlarni dasturxonga taklif qildi. Ular chiqishdi. Baxtiyor menga ovqat keltirdi. Yon xonada bo‘layotgan shovqin menga sira yoqmasdi. Ovqatga ham qaramay, u yoq-buyoqqa yura boshladim. Zanjirning ovozi "sharaq-shuruq” qilib ularning hiring-hiringini bosib ketardi.
-O‘tirmaydigan bo‘lib qoldingmi? Zanjir ovozi badimga urdi-ku,-dedi Badr kelib bir lunjida go‘sht chaynagan holda.
-O‘ylayapman. Xalaqit berayapsizlar, -dedim.
-Ko‘pi ketib ozi qoldi. Sen ham "Zargar” bilan shiqinglashib o‘tirishingga.
-Ehtimol,-dedim men va yana yura boshladim.
-Oyog‘idagini yech, Baxtiyor. Hozir qo‘limga erk berib yuboraman.
-Kalit qizlarda, -dedi Baxtiyor.
Bir ozdan so‘ng Badr yana kelib kalitni betimga otib ketdi. Baxtiyor zanjirni yechdi. Qo‘shni xonada musiqa ovozi avjga chiqdi.
-Seni kishandan butkul ozod qilolsam qaniydi. Kel, ovqatni keyinroq yeysan. Senga chil berishni, orqadan hujum qilishni o‘rgataman.
Men rozi bo‘ldim. Bir soat chamasi ovoz chiqarmay ohista shug‘ullandik. Ishqilib foydasi tegsa yaxshi-da. Baxtiyor ovqatni qayta isitib keldi. Narigi xonadagi bazm uzoq davom etdi. Qizlarning taqdirini o‘ylab-o‘ylab ko‘zim ilinibdi. Tushimda dadajonim, Rasul do‘xtirni ko‘rdim. Ular militsiya kiyimida kelishibdi va oyog‘imga o‘rab tashlangan kishanni yechibdilar. Men hargiz olib ketinglar, ular yana zanjirlashadi, desam ham ortga qaramay tashlab ketishdi. Yig‘lab-yig‘lab qolaverdim.
-Hoy do‘ndiqcha, senga nima bo‘ldi, ko‘zingni och.
Oyxumorning turtkilashidan uyg‘onib ketdim.
-Buncha baqirding. Alahsirabsanda. "Meni tashlab ketmang, dadajon” -deding nuqul.
Yuzim jiqqa yosh. Men o‘ngimda ham yig‘labman.

-Bo‘ldi, Oyxumor opa, boshqa gapirmang. Tushim esimdan chiqib ketadi, dedim va bir boshidan eslashga, ta’birlashga urindim. Tushni ko‘rguncha qancha azoblangan bo‘lsam-da, uni xayrli ekanligini dildan his etib turardim. O‘rnimdan turib, muzdek suvga yuzimni yuvdim. Demak, inson dunyodan o‘tgandan keyin ham bola-chaqasini yo‘qlab turarkan. Ey xudo, tushim o‘ngidan kelsin. Bu odamkushlarning qo‘lidan eson-omon qutqar. Tokaygacha zo‘rlikning qo‘li baland keladi. Axir Olyalar, Zulyalar ko‘payib ketmayaptimi? Meni aya, meni ulardan qizg‘on. Iltijolarim ko‘p edi. Faqat beton devorlarni teshib o‘tib, Ollohga yetib borarmikan? Bechora akam or-nomusdan yetti bukilib, meni izlayotgandir. Rashiddek "singlim o‘lishi kerak” deb o‘ylayotganmikan? Toshkent ko‘chalarida rasmimni ko‘tarib zoru-sarson yurganmikan? Eh, o‘g‘il bola bo‘lib tug‘ilganimda edi. Nailoj. Bugun 4 dekabr. Qish fasli ham kirib keldi. Sinfdoshlarim yangi yil haqida she’r izlashayotgandir. Har yili men qorqiz bo‘lardim. Bu yil kim bo‘larkan? Ularga maza. Men kabi jar yoqasida turganlari yo‘q. Cho‘kayotgan odam xasga yopishadi, deganidek men ham ko‘rgan tushimga ishonayapman. Zora farishtalar "omin” desa. Ayam qorong‘uda yursang, "Bismillohir rahmonir rahim. Lohavlohu vala quvvata illo-billo ali- yil azim” degancha ikki yelkangdan oshirib "suf” de, deganlari yodimga tushdi. Garchi tong otib kelayotgan bo‘l- sa-da, men qorong‘ulik qa’rida edim. To‘g‘rimi, yo‘qmi shu oyatni bilganimcha pichirlab-pichirlab xonaga kirdim. Dilim ravshan bo‘ldi. O‘ylovdanmi, uyqusizlikdanmi ko‘zlari qizargan Baxtiyorga: "Men sizga ishonaman” dedim astagina. Qarovullarim ko‘payib ketibdi. Har qadamda bitta. Qizlar ham izma-iz yuribdi.
-«Pioner», tezroq choyingni ich, ish ko‘p -dedi Zulya.
Ana, yana bitta laqab orttirdim. «Pioner»mish.
-Xo‘sh, «komsomolka»lar, menda nima ishlaring bor? Agar o‘zlaringga o‘xshab ola-bujur qilib qo‘ymoqchi bo‘lsalaring, xomtama bo‘lmanglar. Zinhor bu niyatlaringga yetolmaysanlar. Mana bu upa-eliklaring ham o‘zlaringga siylov. Hali men yoshlik qilaman.
-Do‘ndiqcha, sen bizni ranjitma, biz seni... Axir xizmatdagi odamlarmiz. Ozgina bo‘lsayam qo‘limiz tekkani bilinishi kerak. Bizga katta pul berilgan. Keyin Danil bilan Mishaning kaltaklariga dosh berish qiyin. Bizgayam rahming kelsin.

Qizlar bilan "san-man”ga borib o‘tirishimning foydasi yo‘q edi. Ular olib kelgan qimmatbaho shampunni olib yuvinishga ketdim. Har qanday sharoitda ham men pok bo‘lishim kerak. Axir bu kunni men ham kutayapman. Baxtiyorga qo‘shib narkoman "Zargar” huzuriga yuborishsa, yo‘lda ikkovimiz u yog‘ini hal qilamiz. Baxtiyor paysalga solsa, yakka o‘zim kurashaman. Nasib bo‘lsa bu banditlardan qutulsam, Qarshiga chopaman. Hali bu shahardan bir kun uzoqlashmagan edim. Mana, 10 kun o‘tibdi. Men uchun 10 yildek tuyulayapti. Qishda ham quyoshi charaqlab turadigan Qarshini sog‘indim, onajonimni, sinfdoshlarimni. Lekin qaytish menga oson bo‘lmaydi. O‘sha yerda Rasul do‘xtirning oilasiga ko‘zim tushadi, beva qolgan onamning g‘amgin chehrasiga qarash oson emas. Uyimiz huvillab qolgandir. Darvoqe, ulardan qutulib qochsam, yo‘l pulini nima qilaman? Baxtiyorda ham pul bormi, yo‘qmi? Eh, kallavaram! Qutulsam, darhol militsiyaga habar beraman. Bu yerdagi hangomalar fosh bo‘lishi kerak. Qolaversa, o‘n kun daydib borgan qizni uydagilar, qo‘ni-qo‘shnilar nima deyishadi. Ko‘ngil shunchalik keng ekanki, birdaniga ham quvonch, ham xavotir, ham g‘ussa sig‘averarkan. Ko‘nglimning tub-tubida esa yana bir shayton bor ediki, u Xolida, o‘n kundan beri banditlarning tilidan tushmagan, necha gul qizlarni baxti qaro qilgan, jinoyatlari fosh bo‘lmay kelayotgan "Zargar” - ya’ni odam qiyofasidagi maxluq bilan uchrashgin. Kenagasbegim xonning qulog‘iga simob quyib o‘ldirganidek, sen ham o‘ch olsang "Zargar”dan ol. Osilsang baland dorga osil, derdi.
-Do‘ndiqcha, suvga tushib ketdingmi, bo‘la qol, -dedi Zulya.
Suv rohatijon, deganlaridek sira vannadan chiqqim kelmasdi. Xayollarim osmondagi oppoq bulutlardek tarqoq edi.
-Bu kiyimlaringni kiyma.
-Kiyimim bu yerda qolib ketishini istamayman.
-Voy bu, kiyilaverib yag‘iri chiqib ketgan-ku. Qo‘rqma, selofanga joylab olib boramiz, shu eski matohingni, -dedi Zulya.
Ular men uchun ko‘ylaklar xarid qilishgan ekan. Birini tanla, deb shart