Tasodifiy hikoya: Dugonalar
Mani ismim madina yoshim 16 da. Bir kuni telimda lesbilarni videosi ko'rdim. Mani kayf qilgim kel...davomi

bog‘lab tashlagan. Mullani o‘z xonasida bog‘lab, ustidan qulflagan. Rashid va "Zargar”ning haydovchisi bilan olishuvi eng qiyini bo‘lgan ko‘rinadi. Balki Baxtiyorning menga nisbatan bo‘lgan muhabbati ulardan ustun kelishga yordam bergandir. Oyog‘idan pichoq yegan Baxtiyor hammasini bog‘lab, eshikni qulflab, uchastkovoyga borib axborot beribdi. Militsiya xodimlari "tez yordam” chaqirib, uni shifoxonaga jo‘natishgan va bu yerga yetib kelib "ashaddiy retsidivist”lar deb ataladigan bu guruhni qo‘lga olganlar.
Ular ham mening sog‘-salomatligimdan xursand bo‘lishdi. Rashiddan "Zargar”ning manzilini so‘rab, bilolmay turishgan ekan. Men shu yerda o‘g‘ri bo‘lsa ham Baxtiyorni sevib qolganligimni bildim. Qarang-a, xuddi kinolardagidek, shuncha jinoyatchi bilan yakka o‘zi jang qilibdi. Shuning uchun tezroq shifoxonaga borib, unga tirik ekanligimni bildirgim keldi. Xullas, bu yerdagi voqealarni ipidan-ignasigacha aytib, sizni zeriktirib qo‘ymayin. Organ xodimlari va tergovchi qonun doirasida barcha ishlarni amalga oshirib, yo‘lga hozirlanishdi.
Mashinaga minayotgan Rashid menga qarab:
-Do‘ndiqcha, burgutning changalidan omon qoldingmi? Baxting bor ekan, -dedi. Nazarimda u mening "Zargar”dan qutulganimga suyunayotgandek edi. Badr menga bir qaradi-da:
-Baribir Baxtiyoringni ham oyog‘idan tortaman. Uyam "gulboqqa” tushadigan ishlar qilgan, -dedi. Ernest va mulla bir og‘iz ham gapirmadilar. Bularning orasida eng vahshiysi Badr. Uni ko‘rgani ko‘zim yo‘q.
Sa’dullayevning toshkentlik militsiya xodimlariga qarata:
-Yana bir jinoyat uyasi bor. Bu sizlarning chekingizga tushadi, -degani diqqatimni tortdi. Yana qayerda jinoyat uyasi bor ekan. Izquvarlar balo. Ajelikaning nahs bosgan uyidan ham xabar topishibdi. Tergovchi va militsiya xodimlari ichki ishlar bo‘limiga borib, har-xil qog‘ozlarni to‘ldirishdi. Yana qandaydir operatsiyalar to‘g‘risida suhbatlashishdi.
Gap orasida Danil va Mishaning ismi aytib o‘tildi. Anjelika ham qolmadi. To‘g‘risi, ularning gapiga ko‘pam e’tibor bermadim. Chunki o‘n kundan beri gap poylayverib, asablarim taranglashgan ekan. Boz ustiga ular tezroq ishini tugatishsa-da, menga quvonch va qayg‘u tayyorlab turgan ona shahrim Qarshiga qanot bog‘lab uchsam. Men juda charchagan edim. Tushlik ham qilmaganimiz tufayli ko‘nglim behuzur bo‘layaptimi, bilmayman. Tergovchi va militsiya xodimlari Qarshidagi boshliqlariga operatsiya muvaffaqiyatli o‘tganini, faqat kapitan Rasulov jarohatlanib, shifoxonaga yotqizilganini, ashaddiy retsidivist Rashid Turg‘unov boshchiligidagi jinoiy guruh qo‘lga olinib Toshkent shahridagi hibsxonaga jo‘natilgani haqida axborot berdi. Suhbat oxirida "eng asosiysi biz kechikmadik, qiz sog‘-salomat, -dedi va menga kulimsirab qarab qo‘ydi.

-Qorin, piyoz po‘sti bo‘lib ketdi. Bir tamaddi qilib olib, yo‘lga otlanaylik,-dedi o‘sha dadamga o‘xshab ketadigan mayor Ixtiyor Mirzayev. Chiroyli qurilgan restoranga kirib ovqatlandik. So‘ng mashinaga o‘tirdik. Men oldingi o‘rindiqqa, tergovchi va Mirzayev orqa o‘rindiqqa joylashdik. Haydovchining ismi Tursunboy ekan. U ham formada.
-Jiyan, mana bu furashkani ushlab ket, -dedi u mashinani boshqararkan. Menga juda katta topshiriq berilgandek furashkani ehtiyotkorona ushladim. Biram chiroyli, biram salobatli. Bu Baxtiyorga ham juda yarashardi. Biroq u o‘tmishiga dog‘ tushirgan. Bu dog‘ bir umr unga halaqit bersa kerak.
-Rasulovning o‘rni bo‘sh qoldi-da, -dedi Mirzayev xo‘rsinib.
-Bir-ikki kunda otdek bo‘lib ketadi,- dedi tergovchi.
Hamma horg‘in. Suhbat ham hech kimga yoqmaydi. Hamma mudrab borayapti. Ishqilib, haydovchi uxlab qolmasin. Uyga qaytayotganimdan xursand bo‘lsam-da, negadir yuragim uvishib borardi. Uydagilar qanday kutib olarkan? Rasul do‘xtirning xotini sochimni bittalab yulmasmikan? Akam nima deydi? Baribir yoshgina bu boshim xam bo‘ldi-da. Shuncha odam men uchun ovorai-sargardon. Yaxshiyam militsiya bor, izquvarlar bor. Bo‘lmasa, meni hozir "Zargar” xarob qilgan bo‘lardi. O‘zicha gala o‘g‘rini yig‘ib to‘y qilarmidi? Men undan qutulolmas edim. Itning o‘ziyoq qonsirab, egasining imosiga mahtal bo‘lib turgandi. Meni itga talatardi. Ismi Hasan ekan. Uning qiyofadoshi-ukasi ekan-da. Anjelika bu sirdan bexabarligi uchun aytmagandir. Egizak jinoyatchilar. Ularni poytaxt qamoqxonasiga jo‘natishdi. Hozir Anjelikaning uyida ham to‘s-to‘polondir. Misha va Danil ham qo‘lga olingan bo‘lsa, odamlar kattakon jinoiy guruhdan qutulardilar. Eng asosiysi, endi begunoh o‘lgan Rasul do‘xtirning qotillari fosh bo‘ladi.
Qosh qorayganda Samarqandga yetib keldik. Yo‘lga chiqqanimizdan oppoq qor yog‘a boshlagandi. Ancha qalinlashib qoldi. Yana o‘sha tojikcha-o‘zbekcha gaplar bilan bir to‘da qiz non ko‘tarib yo‘lda turishibdi. Yo‘lning ikki tomonida joylashgan do‘konlar chirog‘i yo‘lni yoritgan. Chiroyli qilib terilgan shirinliklar, teshik kulchalarga qarab, uyga nimadir olib borgim keldi. Biroq yonimda sariq chaqa yo‘q. Mashinamiz to‘xtadi. Tergovchi "Samarqandning nonidan olmasak bo‘lmaydi. Mozorbosdi”, -dedi. Ular o‘ttiztacha non olishdi. Menga ham 4 tasini berishdi. Kiyimlarim solingan selofanga joylab, rahmat aytdim. Qarshida qor emas, yomg‘ir yog‘ayotgan ekan. Qorong‘uda qadamlarim uzilgan shahrimga yana qorong‘uda kirib keldim. O‘sha tunda chopgan joylar, do‘xtir boboni tepishgan yer, ana, "Sanam” fabrikasi. Baridan o‘tdik. Tomog‘imga tosh tiqilgandek o‘kirib yig‘lab yubordim. Mana bizning "dom”mimiz. Uyimizning chirog‘i yoniq. Chiroq nuri zimis-ton ko‘nglimni yoritgandek bo‘ldi. Mashinadan tushdik. Yomg‘ir tomchilari ko‘z yoshimga qo‘shilib ketdi. Men uyga qarab chopib borishni qanchalik istamay, oyoqlarim bo‘ysunmasdi. Tergovchi holimni tushungandek qo‘limdan ushladi: "Yur, qizim, onang, akang diydoringga zor! Bu tun yaxshilab dam ol. Ertaga soat 10.00 da shahar prokuraturasiga onang bilan borasan. Xo‘pmi?”
-Men haqimda sizga kim axborot berdi? Baxtiyor emas ekan. Unda kim?
-Ertaga gaplashamiz. Hozir seni uyingdagilarga topshirib chiqay. Juda charchaganman. Ikki kundan beri men ham uyda yo‘qman.

Men haydovchi va mayorga rahmat aytib, xayrlashdim. Zinadan bir-bir bosib ko‘tarilardik. Qo‘shnilar chiqib qolishini sira istamasdim. Tergovchi eshikni taqillatdi. Ichkaridan chiqqan zaifgina ovoz yuragimni o‘rtab yubordi. "Ayajon, Ayajonim”, deb baqirib yig‘lay boshladim. Ayam bechoragina ham o‘n kun ichida o‘n yilga qaribdi. Azador kiyim momoga aylantirib qo‘ygandek.
Eshikni ochib, menga bir qaradi-da, dabdirab ketdi. Tergovchi ildam ekan. Darhol ushlab oldi. Ikkimiz so‘zsiz bir-birimizning pinjimizga tiqildik. Faqat ko‘z yoshlarimizgina bir-biri bilan so‘ylashayotgandek edi. Tergovchi chiqib ketdi. Dadajonimni yo‘qlab yarim soatlarcha yig‘ladik. Ayam o‘zini tutib oldi. Qo‘l-oyoqlarimni paypaslab ko‘ra boshladi. Salomatligimdan ko‘ngli to‘ldi. Biroq dilida bir savol bor edi - bo‘yi yetgan qizidan xavotir hissi. Ko‘zlarimga qaradi. Lekin nima deb so‘rashning epini qilolmas edi. Ayajonimni ortiq qiynashni istamadim.
-Qo‘rqmang, ayajon, menga hech kim qo‘l tekkizgani yo‘q.
-Bolam, nuridiydam, or-nomusim.