Tasodifiy hikoya: Sinfdow
Xullas men 95-yilman. Sinfdowimni sevaman. Buni uziga mingbora aytganman.Uni javobi yo diywdan narig...davomi

савдогар йигит ўзларини ерга ташлашди. Семён уларни бир-икки марта тепганидан кейин, олиб келинган пивони ютоқиб симирди-да, шишасини улоқтириб юборди. Ичи ўт бўлиб ёнаётган Анжела эрининг ҳаракатларига эътибор ҳам бермас, ўриндикда сочини гижимлаганча ўтирарди. Семён унинг ҳолатини кўриб аччиқ жилмайди.
Агар қандайдир ўйнаш учун Анжеланинг бунчалик куйинишини у бир ҳафта бурун кўрганида борми, хотинининг терисини шилиб, ичига сомон тиққан бўларди. Бироқ ҳозир у бундай қилолмайди. Кўнглида Рустамни яна қайта қўлга киритиш ишончи бутунлай йўқ бўлмаган. Семён қалтираб, довдираб турган хизматкорнинг қўлидан иккинчи шиша пивони олдида, Анжеланинг нариги томонидаги ўриндиққа ўтирди ва Рустамга яна кимнинг назари тушганлиги ҳақида ўйлай бошлади: “Эскилардан ҳеч ким бу ишни қилмайди. Биринчидан, улардан биронтасининг миллиардер менинг чангалимда эканлигидан хабари йўқ. Иккинчидан, уларнинг ҳеч бири менинг “ов”имга аралашмайди. Ким бўлди экан, бунақа ўзбилармонлик қилган?” Семён чўнтакларини пайпаслаб телефонини қидирди, кейин отиб юборгани эсига тушди-да, хизматкорларига бақириб телефон олиб келишларини буюрди. У аввал Вадимга қўнғироқ қилди. У шаҳарнинг марказий қисмини идора қиларди. Биринчилардан бўлиб Семёнга тан берган, ҳамтовоқлик битимини тузган шу эди. Вадим Семённинг гапларини диққат билан тинглаганидан сўнг:
— Ҳозиргина бу ҳақда эшитдим. Машиналар нотаниш, улар шаҳарнинг жануб томонига кетган. Мениям асабим ўйнаб турибди. Бесўроқ менинг ҳудудимда ким бунақа зўравонлик қилганлигига акдим етмаяпти, — деди.
— Сендан илтимос, Вадим, бошқалардан ҳам бир
сўраб кўр. Ўзим суриштирсам ҳам бўларди-ю, ўлжа меникилиги одамни ноқулай аҳволга солиб қўяди. Яна ҳар хил хаёлларга бориб юришмасин. Лекин нима бўлган тақдирдаям мен уларни топаман. Калласини бштама-битта узаман, — деди Семён асабини жиловлолмай. Шундан сўнг Вадим ҳаракат қилишини айтиб гўшакни қуйди.
* * *

Эдуард шаxap чеккасидаги вайронага айланган тўрт
қаватли бинонинг қовлисига етиб келгач, ҳеч ким йўқлигини кўриб ҳайрон бўлди. “Шу ерда кутишлари керак эди-ку, наҳотки улар мени алдашган бўлса?” — дея ўйлади у. Эдуард бу иш билан шуғулланганига олти йилдан ошган эди. У Америкада биронта бойваччага тансоқчи бўлар, кейин уни Россияга келишга кўндирар, бу ерда эса эскидан таниш бўлган Павелнинг қўлига топшириб, ўзининг ҳақини ундиргандан кейин яна қанот қоқиб Америкага — янги овга учар эди. Бу сафарги ови бошқаларидан анча бошқача, чунки Рустам санокли миллиардерлардан биттаси эди. Шу боисдан Эдуард Павел га ўзига тегишли улушнинг чўғини баландроқ қилиб айтганди. Орадан ярим соат ўтганидан кейин Эдуард асабийлаша бошлади. Ҳаттоки алам қилганидан ерда ётган икки-учта ғишт парчаларини тепди.
— Қизишма, — деган овоз келди ўша пайт бино
ичидан. Эдуард ялт этиб овоз келган томонга қаради. Бинонинг деразаси йўқ жойидан ҳар доим унинг улушини олиб келадиган Александр тиржайиб қараб турар эди.
— Огайни, бу сафар кечикиб қолдингми, дейман?
— сўради Эдуард.
— Сендан аввалроқ келгандим. Бир асабингни синаб кўрмоқчи бўлдим, — деди Александр ҳолатини
ўзгартирмай.
— Олиб келдингми?
— Бўлмасам-чи! Биз ҳеч қачон, ҳеч кимга хиёнат
қилмаймиз, — деб Александр ташқарига чиқиш учун эшик томон юрди. Йўл-йўлакай, шимининг орқасига қистирилган тўппончасини ўқлади. Бун и Эдуард эшитиб қолди ва ўзи ҳам тайёргарлик кўриб қўйди.
— бy сенинг улушинг, огайни, — деб қўлидаги
қопни Эдуарднинг ёнига етмасдан улоқтирган Александр тўппончасини энди олаётган маҳал икки қоши ўртасига теккан темир парчасидан орқасига қулади. Қопни олган Эдуард бирдан бино ичига қараб югурди. У Александрни ёлгиз эмас деб ўйлаганди. Бу ўйи тўгри чикди. Бузилган бинонинг қайсидир бурчагидан отилган ўқ унинг қўлини яралаб ўтди. “Ярамаслар, ҳайвондан тарқаганлар!” — дея пичирлади у ярасини иккинчи қўли билан чангаллаб. Сўнг бироз нафасини ростлаб, қулогини динг қилди.

Бинонинг қаеридандир қадам товушлари эшитилди. У орқасини деворга тираб овоз келган томонга тўппончасини ўқталиб турди. Рақиб: “ Эдуардни яхшигина ярадор қилдим. Ҳозир бораман-у, асфаласофилинга жўнатаман-да, ҳамма пулни олиб, жуфтакни ростлайман, Александрнинг ўлганиям кўнглимдаги иш бўлди. Энди миллион бузилмасдан менга қолади” , деган ўйда эҳтиёткорликни бироз йўқотиб, Эдуардга яқинлашарди. Эдуард овоз жудаям яқинлашиб қолганлигини сезгандан кейин қўлининг оғриғига ҳам, оқаётган қонга ҳам эътибор бермай тўппончани икки қўллаб ушлаганча душманининг қораси кўринишини кутиб турди. Шу пайт келаётган кимса юришдан тўхтади. Вақт
жуда секинлик билан ўтар, ҳар битта тиқ этган товуш ваҳимали эшитиларди. “Нимани кутаяпсан, ит? — дея ичида сўкинарди Эдуард.
— Яна озгина юр. Бор-йўғи бир қадамгина” . Аммо унинг кўнглидан кечган гаплар бўлмади. Душмани тош бўлиб қотгандай жойидан жилмас эди. Бу эса уни баттар жигибийрон қилар, бақириб юборишдан ўзини базўр тийиб турарди. Аксига олиб, қон оқиши кучайиб, боши айлана бошлади. Шу ҳолат чўзилса, ҳушидан кетиб қолиши ҳеч гап эмасди. Эҳтиёткорликни йўқотган рақиб Эдуардга яқин
қолганида бино ёриғидан инглизнинг аҳволига бир қараб қўймоқчи бўлди ҳамда яраланган “шер”нинг ҳали бардамлигини кўргач, бироз кутишга қарор қилди. Кутганидек, Эдуарднинг боши эгилиб-эгилиб кетавергач, у “ ин”идан чиқди. Шу ондаёқ бирдан иккала тўппонча ҳам ишга тушди. Эдуард юрагидан теккан ўқдан ўтирган жойида боши ёнига қийшайиб қолди. Рақиб эса елкасини ушлаганча инграр, нажот истаб атрофига қарарди. У бироз ётгач, огриғи сусайгандек бўлди ва аста-секин эмаклаб Эдуардга яқинлашди. Аммо қопни маҳкам чангаллаганча қотиб қолган инглизнинг чангали тезда очилавермади. Рақиб сўкинди. Жонсиз қулни деворга урди. Шундан кейингина мақсадига етди. У шайтонлар макон қилган жойдан чиққанида тобора тинкаси қуриб бораётганидан оёғида базўр турарди. Қоп ушлаган қўли эса қалтираб кетаётган эди. Рақиб яна тўрт қадамни базўр босди. Машинасига етиб олиш учун ҳали йигирма-ўггиз одим ташлаш керак. Неча-неча. чақирим йўлларни югуриб босадиган йигит бор-йўғи шунчагина масофага мадори етмай қолди. У бешинчи қадамни босмоқ учун оёгини кўтарди-ю, аганади. Унинг аганаганини сал наридаги ахлатхонани титиб юрган пиёниста хотин кўриб қолди-ю, йиқилган йигит ўрнидан турмасдан бурун унинг чўнтагидаги пулларни тинчитиш мақсадида чопиб келди. У рақибнинг қонга беланиб ётганлигини кўргач, тирикми ёки ўликлигини билиш учун туртиб кўрди. Йигит огир нафас олаётганлигини билгач, унинг чўнтагига қўлини тиқди. Бироқ ҳеч нима илинмади. Пиёниста аёлга бирдан алам қилиб, эркаклардан ўтказиб сўкинди ва рақибнинг қўлидаги қопни истар-истамай тортиб олди-да, ичини очиб кўриши билан кўзи қинидан чиқиб кетаёзди.
— Ё, раббим! — деди у очиқ кафтларини осмонга
чўзиб, — берган неъматинг учун минг қатла шукр!

* * *



Павел эндигина қирққа кирганди. Миллати жуҳуд
бўлган бу одам ўта эҳтиёткор. Ҳар битта" қадам босишидан аввал атрофга қайта-қайта разм соларди. Унга жиноий тўда тузиш режасини Швейцария хусусий банкларидан бирининг эгаси бўлмиш амакиси берганди. “Жайдари Россияда, — деганди у, — маданий йўл билан