Tasodifiy hikoya: Настарин (Бұлган воқеа)
Ассалому алайкум.... Ушбу воқеа реал һаётда бұлган воқеа... Һозирда Врач бұлган синглимиз айтиб бе...davomi

Tuzoq 8 (kamolov)

Добавил:	(((kamolov))) (29.11.2016 / 17:29)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	29714
Комментарии:	Комментарии закрыты

Улар чиқиб кетаётгаиида Семённинг келганига эндигина икки соат бўлганди. Анжела билан Рустамнинг кетишига югурдаклар монелик қилишолмади. Айни пайтда бу ҳақда Семёнга хабар беришнинг ҳам иложи йўқ эди. Чунки, агар уйи ёниб кетаётган бўлсаям, Семён бундай пайтда ўзини уйғотган одамни кечирмас эди. Тўрт соат учган самолёт Ўзбекистон пойтахтига
етиб келаётганлигини борт кузатувчиси — қип-қизил хонатлас кўйлак кийган, юзи оппоқ, сочлари қопқора қиз майин овозда инглиз, рус ва ўзбек тилларида эълон қилганида Рустамнинг кўзида ёш пайдо бўлди. Қувониб кетганидан, ўрнидан туриб қизни қучоқлаб олишига, юзидан ўпишига бир баҳя қолди.
— Ура! — дея бақирди у. Унинг овозидан самолётга чиққанидан бери ухлаб
келаётган Анжела уйгониб кетиб, атрофга олазарак боққанча:
— Тинчликми? — дея сўради. Салондаги бошқа йўловчилар эса кўринишидан туппа-тузук одамга ҳайратланиб қарашди. “Эй худо, ишқилиб, самолёт эсон-омон қўнсин-да” , — дея хаёлидан ўтказди Рустам ҳамда Анжелага:
— Ўзбекистонга келдик, эшитаяпсанми? Ўзбекистонга! — деди кўз ёшини яширмай. Анжеланинг унта юраги ачишиб кетди. Рустамни
қучоғутб, “Табриклайман” , — деди пичирлаб. Самолёт ерга қўнди. Ҳаммадан олдин худди биров куваётгандай шошиб-пишиб самолёт салонидан чиққан Рустам ерга тушмаёқ қулочини кенг очиб чукур нафас олди ва: “Ассалом, Ўзбекистон!” — дея қичқирди. Инглиз тилини билмайдиганлар: “ Бу боядан бери нега довдираяпти?” — дея ўйлашди. Биладиганлар эса мийигида кулишди. Рустам пастга югуриб тушди-да, ерга ётиб, уни узоқ ўпиб турди. Асфальтнинг иссиқ тафти унинг лабини куйдириш арафасида Анжела келиб, Рустамнинг қўлтиғидан олдида:
— Тур, жиннивой, — деди. Улар таксида меҳмонхона томон кетишаркан, хорижлик узбек атрофдан кўз узмас, зўр иштиёқ билан кузатар эди.
— Ҳозироқ йўлга тушамиз, — деди Рустам улар меҳмонхонага жойлашиб олганларидан кейин.
— Нималар деяпсан? — деб кулди Анжела.
— Узбекистан деганлари биттагина мана шу шаҳардан иборат эмас. Қарийб ярим Америкага яқин территорияси. Колаверса, қаёққа борамиз? Кимдан сўраймиз? Шуларнинг ўзиям катта муаммо. Бундан ташқари, иккаламиз ҳам итдай чарчаганмиз. Бугунча дам олайлик, эртага йўлга тушамиз. Рустам Анжеланинг айтганига ноилож кўнди. Аммо юмшоқ диванда шифтга қараб қанча ётмасин, барибир уйқуси келавермади. Ички бир ҳаяжон уни ташқарига чорлайверарди. У секин бошини кўтариб, Анжела ётган диванга қаради. Жувоннинг кўзлари юмуқ, бир те кисла нафас олаётганлигини кўргач, шиппагини кийди-да, шкафнинг ёнига бориб кийина бошлади.

— Қаёққа? — дея сўраб қолди шу пайт кўзини очган Анжела. Худди ўғирлик қилаётган одамдай Рустам чўчиб
тушди ва орқасига ўгирилиб:
— Шундай, ташқарига чиқиб келмоқчийдим, — деди.
— Ҳеч қаерни билмайсан-ку, адашиб кетасан, — деди норози бўлиб Анжела.
— Юр унда сен ҳам, бирга айланамиз.
— Ташқарининг иссиклигини кўрмайсанми? Озгина салқин тушсин, кейин чиқармиз.
— Сабрим чидамаяпти, Анжела. Шунча ухлашга ҳаракат қилсам ҳам кўзимга уйқу келмади. Бироз айланайлик, кейин келиб дам оламиз. Рустамнинг қайсарлигини қайтаролмаслигига амин
бўлган Анжела унинг айтганига кўнишдан бошқа илож тополмади.Шаҳар Рустамга ёқиб тушди. У ҳамма нарсага зўр
эътибор билан қарар, ўзига таниш бўлган бирон нима қидирарди. Қоп-қора сочларини орқасига ёйиб ташлаб олган, ўзлари европача кийинган қизлар унинг кўзини қамаштирарди. “Бунча чиройли бўлмаса бу ернинг қизлари?! Юзларининг тиникдиги-чи?'’ — деб ўйлаб, ҳар битта қизни кўзи билан кузатиб қўярди у.
— Мен сенинг бу қилиғингдан рашк қила бошладим, — деди ёнида кетаётган Анжела туртиб қўйиб.
— Тан бермай иложинг йўқ, — деди Рустам очиқча иқрор бўлиб, — қизларнинг чиройлилигини қара. Ҳаво қанчалик иссиқ бўлмасин, ҳаммаси оппоқ. Бу ердаги каби қизларни на Европада ва на Америкада
учратасан.
— Ҳа, — дея тан олди Анжела ҳам, — ҳақиқатан ҳам чиройли экан. Улар бир соатга яқин айланганларидан сўнг ошхоналардан бирига киришди. Рустамнинг кўзи паловга тушди -ю, ҳаяжонланиб кетди.
— Мен, — деди у энтикиб, — бу овқатни ёшлигимда еганман. Ҳалиям эсимда. Ишонмасанг, мазасини ҳам айтиб беришим мумкин.
— Ишондим, ишондим, — деди Анжела кулиб, — ёшлигингни эслашинг учун айнан шу таомдан еймиз. Биринчи луқмани оғзига олганидан сўнг Рустам
узоқ вақт кўзини юмиб турди.
— Нима бало қилаяпсан? — деди ҳайрон бўлган Анжела.
— Мазасини кўраяпман.
— Жиннивой, — дея кулиб қўйди Анжела. Меҳмонхонага қайтиб келганларида иккаласи ҳам
ҳолдан тойган эди. Шу боис, ювиниб олишди-да, сўнг пинакка кетишди. Рустам тушида онасини кўрди. Унинг бошида оппоқ рўмол. Кўзлари кулиб турибди. Лекин сочининг оппоқлиги, пешонасидаги сон-саноқсиз ажинлар унинг кўнглини хира қилди.
— Ойи, нега бунчалик сочингиз оқариб кетган? — дея сўради у.
— Отанг икковимиз сени роса соғиндик. Тезроқ келақол, — деди она унинг са вол и га жавоб бермасдан. Рустам энди унинг ёнига югуриб бормоқчи эди,
бирдан гуп этиб йиқилиб тушди. У кузини очганида ерда ётар эди. Ҳеч нарсани англолмай карахт аҳволда бироз атрофга қараб турди-да, сўнг я на диванига чиқиб ётди. Тезда ухлаб қолган эса-да, ўша тотли тушни бошқа кўрмади. Кечки саккизларда улар уйгонишиб , тамадди
қилишди-да, меҳмонхона атрофида бир соатлар чамаси сайр қилишди. Кейин яна хоналарига қайтиб келишди. Рустам телевизорни ёкди. Ўзбек тилидаги кўрсатувга умуман тушунмаётган эса-да, тикилиб тураверди. Унинг орқасидан Анжела келиб қучокдади. Ундан ўша улар бирга бўлган илк кечадаги хушбўй атир ҳиди келар эди.
— Сен мени бутунлай унутиб қўйдинг, — деди у ноз билан ва эркакнинг томогидан упди.
— Унутганим йўқ, — деди Рустам унга бир қараб қўйиб, — кун бўйи биргамиз-ку, ҳатто кечасиям.
— Менга камлик қилаяпти...
— Сен истаётган нарса менинг умуман хаёлимга келгани йўқ.
— Ўзим эслатиб қўяман.
Анжела ечина бошлади..

* * *

Очил билан Фозилга юртга қайтиш осон кечмади. Аввалига уч кун улар Олянинг уйида биқиниб ётишди. Кейин Киевга поездда кетишди. Ундан Сочига боришди ва у ердан самолётга чипта олиб, Тошкентга учиб келишди.
— Энди, — деди Очил таксида “Отчопар” га кетаётганларида, — сен билан бирон жойга борсам кучук бўлай.
— Бўлмаса, ўзингга бирорта итнинг номини қўявер, — деди Фозил кулиб.
— Мана кўрасан. Бирортаям жойга бормайман.
— Сен мени ёмон қилиб, ўзинг оппоқ бўлиб қолмоқчимисан? Ҳе ўргилдим сендан. Мен нима гуноҳ қилдим? Неча кундан бери фақат мени айблайсан. Ўтирсам ўпоқ, турсам сўпоқ. Ўзинг жа сўфимисан? — деди бирдан жахди чиқиб кетган Фозил.
— Ҳали қишлоққа бориб ҳаммага нима бўлганлигини бирмабир айтиб саситарсан ҳам.
— Ҳаммани ўзингдай деб ўйлама. Сенинг оғзингдан чиқмаса. Москвадаги гаплар Москвада қолади, — деди Очил унга қирғий қараш қилиб.
— Жўра, — деди дарров паст тушган Фозил, — нима бўлсак иккаламиз бўлдик. Буни қишлоққа бориб гуллаганимиз билан икковимиздан бошқа ҳеч ким шарманда бўлмайди. Шу ерда келишиб олайлик, бировга бошимиздан ўтганларни гапирмаймиз. Гапирган кўт , келишдикми? Улар қўл ташлашиб, қасам ичишди. Аммо бу қасамнинг умри қишлоққа боргунларига қадар етди, холос. Борган куниёқ, Фозил қариндош-уруғига, ёру биродарларига