Tasodifiy hikoya: Shakespeare-Sevishganlar qayta ishlangan versia!
[c]Assalomu alekum qadirdonlar Ser_k2_13rayon,nikdayozilgan serialim oxirga yetmay to'xtap qolgandi....davomi

текшира бошлади. У истаган рақамлар тезда топилди. Вадим мийигида кулиб, “Ҳаммаси бунчалик тез битишини ўйламаган эдим. Биронта йўқотишсиз эришдим-а'’, дея хаёлидан ўтказиб, охирги марта Семёнга қилинган қўнғироқнинг рақамларини шимининг орқа чўнтагидан кичкинагина дафтарча олиб ёзиб қўйди. Кейин Эдуарднинг телефон рақамини терди.

— Тушингда мени кўрдингми, нима бало? — деди у бемаҳал телефон қилган Вадимнинг овозини эшитганидан кейин норози бўлиб.
— Ха , сен тушимга кирдинг. Ҳозир тез кийиниб, инингдан чиқиб тур, сени йигитларим олиб кетишади, — деди Вадим.
— Қаёққа? — деди ҳайрон булган Эдуард.
— Қўрқма, нариги дунёгамас. Менинг ёнимга, — деди кулиб Вадим ва телефонии ўчирди. Дўсти етиб келгунча Вадим Семённинг уйидаги
ҳамма хоналарни бирма-бир кўздан кечириб чикди. Сўнг бирдан унинг хаёл ига: “Бойликларини қаерга яширдийкин?” — деган ўй келиб қолди ва хоналарни бошқатдан синчиклаб кузатиб чиқа бошлади. Эдуард етиб келганида бойлик қидиравериб ниҳоятда ҳолдан той ган Вадим диванга ўтирганча пиво ичар эди.
— Ҳа-а, бировнинг уйида жа ўзингдан кетиб ўтирибсан, — деди Эдуард кириб келиши билан.
— Буям энди ўзимнинг уйим, — дея ўрнидан туриб дўстининг истиқболига чиқди Вадим.
— Сенга қолса, кўзингга яхши кўринган уйларнинг ҳаммасини ўзингники қилиб олсанг, — деди кулиб Эдуард. Улар қучокдашиб кўришиб, диванга ёнма-ён ўтиришганидан кейин Вадим йигитларига Эдуард га ҳам пиво олиб келишларини буюрди.
— Дўстим, — деди Вадим Эдуарднинг елкасига қўлини қўйиб, — ҳамма ишни тугатдим. Ўйлаган режаларимнинг ҳаммаси тез ва осонгина амалга ошди.
— Нималар деяпсан? — дея сўради ҳайрон бўлган Эдуард. Вадим жавоб беришга шошилмасдан, стол устига
қўйган пивонинг шишасини қўлига олиб, қадаҳга ҳам қуйишга сабри етмасдан, бирдан шишанинг ўзи билан кўтарганча беш-олти қултум ичди. Шундан кейингина қилган ишларини бирма-бир гапириб берди.
— Ҳамма ёқни расво қилибсан! — дея бирдан бақириб юборди Эдуард.
— Нега? — деди ҳайрон бўлган Вадим.
— Ҳеч биронта иш қилишингдан олдин ўйлайсанми, ўзи?! — дея баттар тутакди Эдуард.
— Нима, мени бутунлай калласиз одам деб ўйлаяпсанми? — деди хафа бўлган Вадим.
— Ҳа, сенинг калланг умуман ишламайди. Қилма деган ишларни ҳам ўзбошимчалик билан қилиб келасан. Энди бутун дунёга жар сол, мен шундай ишни дўндириб қўйдим, деб! Вадим аччиқланганидан сигарета олиб тутатди ва бироз ўйланиб туриб, ҳамон асабийлашганча бармоқларини қайириб-қарсиллатиб ўтирган Эдуардга қараб:
— Нима қил дейсан? — дея сўради. Эдуард унинг кўзига икки-уч сония тикилиб тургач, эшик ёнида ҳайкалдек қотиб турган Вадимнинг йигитига қараб:
— Ҳов гўрсўхта, бор, ташқарига чиқиб сигарет пигарет чекиб кел, — деди. Йигит Вадимга “чиқайинми, йўқми?” мазмунида қаради. Ва хўжайинининг қўл силтаб “кет” ишорасини қилганини кўргач, орқасига бурилди-ю, чиқиб кетди.

— Мен сенга ҳамма ишни бир ўзинг қил, дегандим. Ёнингда ўзингнинг йигитларингдан ҳам биронтаси бўлмасин дегандим. Сен бўлсанг ҳамманинг,ҳатто иккита манжалақининг олдида ўлдирибсан уни... Бўпти, қилғиликни қилиб қўйибсан. Энди шу оқшомнинг ўзида орқангни ёпишинг керак. Бўлмаса, эртага қилган ишингдан бутун шаҳар хабар топади. Ундан кейин ўзингга қилиниши мумкин бўлган ҳужумларни кутиб ётавер. Чунки Семённи ўлдирганингни эшитган бошқа “авторитет”лар қўлини қовуштириб, “Вадим энди қайси биримизни мўлжалга олар экан?’’ — деб угиришмайди.
— Қанақа қилиб ёпишим керак? — деди Вадим дўстининг гапидан ўйга чўмиб.
— Қилган ишингга ким гувоҳ бўлган бўлса, ҳаммасининг баҳридан ўтасан.
— Эсинг жойидами?! — дея бирдан ўрнидан туриб кетди Вадим.

* * *
Равшан эрталабга яқин уйига кириб келди. Гоҳ ухлаб, гоҳ уйгониб, тонг оттирган кампир ўғлини кўриши билан чорпоядан тушишга ҳаракат қила бошлади. Аммо ҳали калишини кийишга улгурмасидан Равшан унинг ёнига етиб келиб, чорпояга ўтирганча чукур “уфф’? тортди.
— Отанг яхшима? — дея сўради кампир ўғлига қараб.
— Яхши.
— Уканг отангнинг олдида қолдима?
— Ҳа.
— Нимага бунча сўлаясан? — деди ўғлининг
ланж аҳволидан жахди чиққан кампир.
— Чарчадим-да, эна, оқшомминан ухламай чиқдим. Дори излаб уйма-уй юрдим, — деди Равшан энасининг гапидан норози бўлиб.
— Хомсилар-да, хом. Бир оқшом юриб чиққанларингга келиб менинг бошимни ёрасизлар. Юрган бўлсанг, отанг учун юрибсан. Шу бечора чол сизларди одам қиламан деб вақтида кечаю кундуз чопган. Энди касал бўп қолганида кунига ярамасаларинг, нима керакларинг бор?
Давоми бор