Tasodifiy hikoya: Ula7557
Ётокхонада жойига ёткиздим ва трусигини бир четга суриб кутогимни амига ишкалай бошладим. У бушанвор...davomi

Tuzoq 12(kamolov)

Добавил:	(((kamolov))) (05.12.2016 / 19:41)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	26605
Комментарии:	Комментарии закрыты

-Ҳамма ёкда шов-шув: кимдир Семённи одамларига қўшиб ўлдириб кетибди! — дея бирдан бақира кетди хотини Юля.

— Ўзингни бос! — дея бақириб юборди Вадим ҳам.

— Нималар деб валдираяпсан?!

— Ҳали ҳеч вақодан хабаринг йўқми?! Дўстинг Семённи ўлдириб кетишибди-ку!

— Нима?! Ўлдириб кетишибди? Ким, қачон ўлдирибди? Кимнинг ҳадди сиғибди?! — дея ёлғондан ўкиришга тушди Вадим.

— Сен уйдан қимирламай ўтир, мен ҳамма нарсани аниқлаб, ўзим қўнғироқ
қиламан. “Ҳамма ёқда шов-шув бошланиб кетибди.
Семённинг Ўзбекистонга кетган одамлари ҳам бундан хабар топишган бўлишса-чи? Зудлик билан ҳаракатга тушиш керак.
Йўқса кеч қоламан... Падарингга лаънат, мени уйғотмасдан қаёққа йўқолибди, шундай пайтдаям бирон жойга кетадими одам?
Ўзи охирги пайтларда жа ҳаддидан ошаяпти, яхшилаб “бураб” қўйиш керак, шекилли” , дея хаёлидан ўтказган Вадим шоша-пиша кийимларини кия бошлади.
У кийиниб бўлиб, энди эшик томонга юрган эди ҳамки, унинг рўпарасида тиржайганча Эдуард пайдо бўлди.

— Қаёққа йўқолиб қолдинг? — деди Вадим уни кўриши билан.

— Сен дам олганингда, менинг дам олишга ҳаққим йўқми? Юр, кофе дамлаб қўйибман. Туш найти нонушта қиламиз, — деди Эдуард.

— Нонуштага вақтим йўқ, зарур ишлар чиқиб қолди. Кейинроқ сенга ўзим қўнғироқ қиламан, — дея Вадим ташқарига чиқиб кетди.
У йўл-йўлакай йигитларидан бирига қўнғироқ қилиб, Эдуарднинг уйи ёнига тезда етиб келишни буюрди.
Ўзи эса машинага ўтириб, Семённинг телефонидан Ўзбекистонга қўнғироқ қилди.

— Хўжайин, эшитаман, — деган овоз келди у ёкдан.

— Мен Семён эмас, Вадимман, яхши танисанг керак.

— Таниганда қандоқ, Вадим Александрович, шефнинг телефон рақами ёзилгани учун, у қўнғироқ қилаяптими, деб ўйлабман.

— Ишлар нима булаяпти? — деди Вадим имкон даражасида хотиржам гапиришга ҳаракат қилиб.

— Кечирасиз, Вадим Александрович, бу ҳакда биз
фақат шефнинг ўзларига ахборот берамиз. Буйруқ шундай бўлган, - деди бир неча минг километр узокдикдаги Семённинг йигити.

— Шефинг сенлар ишни чўзиб юбораётганликларинг ҳақида менга айтганди. Шу боис, мен сенларнинг ёнларингга ёрдам кучи жўнатмоқчиман. Албатта, уларнинг бориши сенларга минус олиб келади... Ҳа, исминг нима эди? — дея Вадим ойнага қарадида, сочини қўли билан таради.

— Исмим Паша... Лекин шеф... — дея бироз довдиради Вадим гаплашаётган одам.

— Шефинг нима деганини мен сенга айтдим, шекилли! — деди Вадим пўписа билан.

— Шефнинг ўзи нега қўнғироқ қилмади? — дея сўради Паша.

— Шефинг Голландияда айшини суриб юрибди... Нега эзилаяпсан ўзи?! — Вадимнинг бу пўписаси анчагина таъсирли чикди. Паша дарров сайрашга тушиб кетди.


— “ Мижоз”нинг ортидан қаерга борса кузатиб юрибмиз, кеча у марказдан узоқроқ бир қишлоққа кетди. Ота-онаси шу ёкда яшаркан.
Унинг уйидаги аҳволни билиш учун одам ёлладик. У ҳозир Рустамнинг отасининг уйига кириб кетди. Ҳали чиққани йўқ. Фақат бизни бигга муаммо қийнаб турибди.

— Қанақа муаммо? — деди Вадим бирдан сергак тортиб.

— Улар милиция машинасида юришибди. Яқинлашишнинг имкони бўлмаяпти.

— Яхши, шароитга қараб иш тутинглар. Ҳар эҳтимолга қарши, мен сизларнинг ёнларингизга ёрдамчи куч жўнатаман. Улар эртага эрталабки рейс билан етиб боришади.
Кутиб олинглар, — дея Вадим телефонии ўчирди.
Орадан бироз ўтиб, у чақирган йигит етиб келди.



* * *


— Онам ҳам биз билан бирга борсин. Шунда мен
уларнинг иккаласини бир кўриб хурсанд бўламан, — деди Рустам таржимонга.
Унинг гапини таржимон тезда Равшанга етказди.

— Яхши бўларди, — деди Равшан, — энамни олиб
бориб келишим учун машина топишим керак эди. Ўзи яхши юролмайди. Ҳозир машина ҳам тайёр, баҳонада энамам чолини кўриб келади.
Ака-укаларга яна саккиз чогли одам қўшилди, бу
пайтда эса маҳалла оқсоқоли Мавлон аканинг машинасида чолнинг ёнига кетиб бўлганди.
Оқсоқолни кўрганидан сўнг Бўрибой чолнинг бироз юзи ёришди. “Озгина бўсаям маҳаллада обрўйим бор экан. Йўқса, оқсоқол мени кўргани келмасди.
Иккинчи томондан, агар у дўхтирларга оқсоқоллигини айтиб кетса, яхшироқ қарайдиган бўлишади’', дея ўйлади.

— Чивин чақсаям балнисага келиб ётиб олиш керагакан-да, — деди жилмайиб оқсоқол, салом берганидан кейин.
— Ёш ўтганидан кейин ортиқча нафас олиб юборсангам касал бўп қолавераркансан, — дея ҳазилга ҳазил билан жавоб қилди чол.

— Сизнинг ёшингиз ўтиб қолибдими? Бе, кўрган
одам ҳали бу ўн саккизгаям кирмабди-ку, деб ўйлайди, — деди оқсоқол.
— Индамасам, бошқа нарсаям дерсан қали, — деди
чол кулишга ҳаракат қилиб.

— Дердим, лекин, — дея Баҳромни кўрсатди оқсоқол, — манави шалпангқулоқ борлик қилиб қолдида. Яна эртага энасига бориб: “Отам бошқача касал бўп қопти, биронта кампирга совчиликка борсаммикин?” деб айтиб қоладими, деб қуркдим-да.
Чол унинг гапига ҳиринглаб кулмоқчи бўлган эди,
кўкрагида бир нарса оғриқ бериб қолди. У кўксини ушлаш билан чегараланди, холос.
Кейин оқсоқол чол ётган кароватнинг бир чеккасига ўтирди-да, жиддий гапга ўтди:

— Бўрибой ака, ҳали бу касалликлар нима бўпти, кўрмагандай бўп кетасиз. Ундан кейин, неваралардан ҳали қутулганингиз йўқ. Уларнинг суннат тўйидан ташқари, катта бўлганидан кейин уйлантиришингиз ҳам бор.
Боя Равшан билан гаплашувдим. “Отам соғ бўп турса, болаларимнинг қўлини ўзи ҳалоллаб беради’*, деди. Кейин анави санқи ўғлингиз ҳам ўз оёғи билан келиб қолиши мумкин.
Унгаям “салдат” тўйи қилиб бермасангиз, маҳалла сизнинг касал бўйиб ётишингизга йўл қўймайди, — деди.

— Оқсоқол, — деди чол кўзида ёш ялтираб, — шу боламни кўришга етиб бормайманми, деб қўрқаманда. Энасидан кам соғинмадим! Худо, ишқилиб, шу боламнинг дийдоридан бенасиб қилмасин.

— Бўрибой ака, айтдим-ку, кўрасиз, деб. Тўй ҳам қип берасиз.

— Қанийди, — дея ростакамига йиғлашга ўтди чол.

— Қўйинг, ака, сизга йиғлаш мумкинмас. Дўхтир шундай" деб айтган.

— Дўхтирларинг ҳар бало дейверади, — деди-да, чол кўзидаги ёшни артди.
Шу пайт бош врач кириб келди. Уни кўриб Бўрибой чол хурсанд бўлиб кетди. Ва бирдан оқсоқолни таништиришга тушди:

— Бу одам маҳалламизнинг каттаси, яхши одам, ҳамма бирдай ҳурмат қилади. Бечора, катта бошини кичкина қип, мени кўргани кепти...
У яна кўп гапирмоқчийди, гаплари кўп эди. Лекин ҳамма гапларини айтолмади, кўкраги санчиб қолди. Пешонасини тириштириб, кўксини ғижимлади.

— Анча яхши бўп қопсиз, ота, тезда тузалиб кетасиз, — деди ва Баҳром билан оқсоқолдан чиқиб туришларини илтимос қилди.
Ўзи эса эшик ёнида турган хамширага тезда укол қилишни имо-ишоралар билан тушунтирди. Уколдан кейин чол яна бир текисда нафас ола бошлади.
Бундан врачнинг кўнгли таскин топди. Бироқ барибир врачнинг боши қотди. У қандай қилиб Рустамнинг келганлигини чолга
айтишни билмасди.
Чунки беморнинг текис нафас олиши вақтинчалик эди. Дорининг кучи кетиши билан унинг аҳволи оғирлашиб қолиши ҳеч ran эмасди.
Бундай пайтда, Рустамнинг топилгани ҳақидаги хуш хабарни айтиш у ёқда турсин, ортиқча безовта қилиш ҳам мумкин эмасди.
Шуларни ўйлаб туриб, врач чол ётган хонадан бир-бир қадам босиб, коридорга чиқди.
— Айтамизми-йўқми? — дея сўради оқсоқол врачни кўрганидан