Tasodifiy hikoya: Kelnoyimmi Singlisi bilan.
Qadirli o'quvchi bu shunchaki yozuvchinining ijodiy to'qimalaridir. Bacha o'xshashliklar 100% tasodi...davomi

кейин унинг ёнига келиб.
— Бошим қотди, ташқарида ўғли кўзини тўрт
қилиб турибди. Ҳозирча билдирмайлик лесам, бечора бола шунча йил ота дийдорини кўрмаган.
Айтайлик десам, чолнинг юраги кўтаролмайди, деб қўрқаман, — деди дўхтир пешонасини тириштириб.

— Балки ўзим кириб ётиғи билан тушунтирсамми?.. — деди оқсоқол.

— Менимча, керакмас, шунча йил кутибдими, яна
бир-икки кун кутсин, чолни бироз даволайлик, ўзига келиб олганидан кейин сиз айтгандай қилиб туунтирамиз.
Ташқаридагиларгаям шундай деб тушунтирамиз. Бу ran оқсоқолга маъқул тушди. У Баҳромнинг
олдига бориб, акаси келганлигини паст овозда айтди:

-“Фақат, — деди у гапининг сўнгида, — буни отангга зинҳор билдирма. Агар айтиб қўйсанг, отасиз қоп кетишинг ҳам ҳеч гапмас” .
Баҳромнинг хотирасидан Рустам аллақачон ўчиб кетган эди. Қолаверса, отасининг шу аҳволга тушишида уни бош айбдор ҳисобларди.
Шу боисдан ҳам Рустамни кўрмоқ учун ташқарига югуриб кетмади.

— Хавотир олманг, — деди у оқсоқолга, — ҳеч нарсани билдирмайман. Менга акадан кўра кўпроқ ота керак.
Таржимондан ҳозир отасини кўриш мумкинмаслиги ҳақидаги гапни эшитганидан кейин Рустамнинг кўзида бирдан ёш пайдо бўлди.
Аммо у ёнидагилар олдида нокулай аҳволга тушиб қолмаслик учун тескари ўгирилиб, кўз ёшини артиб олди.
Буни ҳамма кўрди, шу боиски, оқсоқолдан тортиб улар билан бирга келган милиционер ҳам бошини эгди. Анжела эса унинг қўлидан ушлади.
Унинг бундай қилиши Рустам учун ҳеч нимани билдирмаган бўлса-да, Равшан бироз безовталаниб, энасига қаради. Қизнинг бу қилиғи кампирга ҳам ёқмади.
Бироқ у ҳам айни дақиқада бу бети йўқ қизни қарғашдан ожиз эди.


— Рустамжон, — деди оқсоқол. Рустам ўзининг
номини эшитиб оқсоқолга қаради.
— Ўғлим, шунча кутганди бири. Яна бир-икки кун чидайсан энди.
Таржимондан унинг гапи мазмунини эшитган Рустам бошини қимирлатиб тасдиқ ишорасини қилди.
Илтимос, — деди у врачга қараб, — отамнинг эртароқ соғайиб кетиши учун нима қилиш керак? Балки Америкадан доктор чақириш лозимдир.
Мен ҳозирнинг ўзида хабар беришим мумкин. Узоғи билан эртага етиб келади.

— Ука, — деди врач таржимонга қараб, — айтинг, ўзимиздаям америкаликлардан ўтадиган врачлар етарли. Фақат отасининг соғлиғи ўнгланиши учун вақт керак.
Таржимон унинг гапларини инглиз тилига ўгиришга улгурмасидан бурун ҳамшира югуриб чиқиб, врачнинг қулоғига алланималар деб шивирлади.

—-Кечирасизлар, — деди-ю г дўхтир югургудек бўлиб касалхона ичига кириб кетди. Қолганлар эса
унинг ортидан безовталаниб қараб қолишди.
“Эй, худо, — дея ичида нола қилди кампир, —
чолимнинг жонини бизга кўп кўрма. Шўрлик боласини кўрсин. Дийдорига тўйиб, ҳеч қурса бир-икки йил яшасин” .
Онасининг кўзидан оқаётган ёшни кўрган Рустам уни қучок^ади ва ўз тилида алланималар деб гапирди.

— Болам, — деди кампир унинг юзидан ўпиб, —ўзимнинг чулчит бўп қолган болам. Йўқолиб қолмаганингда шу кунлар йўғиди.
Ўғил ҳам онасининг биронта гапини тушунмади.
Таржимон эса она-боланинг гапларига аралашмади.

— Момо, — деди оқсоқол кампирнинг кўнглини кўтариш учун, — чолингиз отдай бўп кетади. Мен уни кўриб чикдим-ку. Анча тетигиди. Касалхонада чолингиздан бошқаям касаллар кўп.
Дўхтир шуларни кўргани кетди чоғимда. Яна у бу ернинг бошлиғи, битта-яримта катта телепон қип қогандир-да. Шунинг учун сиз ҳечам хавотир олманг.
Оқсоқолнинг гапларини таржимон Рустамга айтиб турди. Рустам, оқсоқолнинг гапларидан хурсанд бўлганидан, унинг ёнига бориб:
— Сенкю! — деди. Бу сўзни оқсоқол яхши билса керак, деган ўйда таржимон ўзбек тилига ўгирмади.
Оқсоқол гарчи унинг гапига тушунмаган эса-да, индамай бошини қимирлатиб қўйди.
Врач югуриб Бўрибой чол ётган палатага кирдию, унинг алаҳсираб ётганлигини кўриб қўрқиб кетди ва бўйнига осилган аппаратининг бир томонини қулоғига ўрнатиб,
иккинчи томондаги думалоқ темирни чолнинг кўкрагига қўйиб, беморнинг нафас олишини эшитиб кўрди.
— Лола, — деди у орқасида турган ҳамширага, — тезда укол қилинг!

— Хўп бўлади, — дея ҳамшира шприцини дори га
тўлдира бошлади.
Врач эса оғир қадамлар билан коридорга чикди.
Унга Баҳром ҳам эргашди. Унинг кўзидан ёш оқмоқда эди.

— Дўхтир ака, — деди Баҳром овоз чиқариб йиғлаб юбормаслик учун базўр ўзини босиб, — отам ўлиб қолмайдими, ишқилиб?
Врач асабий ҳолда ортига бурилди, аммо Баҳромга қаггиқ ran айта олмади. Йигитнинг кўзидан оқиб тушаётган ёш тили ни тишлашга мажбур этди.

— Ўзингни бос, ука. Худо хохласа, тузалиб кетади, хохдамаса, бизнинг қўлимиздан нимаям келарди? Такдирга тан беришдан бошқа иложимиз йўқ.
Энди сенга бир гапни айтайин... Кўзингни арт-э, эркакмисан узи?! — деди врач Бахромнинг “пиқиллаш”ига ортиқ бардош беролмай.
Йигит дўхтирнинг пўписасидан сўнг бирдан кўзидаги ёшни артди-да, бошини эгди.

— Ҳозир секин ташқарига чиқ, — дея гапида давом этди врач, — аканг билан кўриш.
Ундан кейин акангни бу ёққа бошлаб кел. Ҳа, анави таржимониям бирга келсин. Аканг ҳозир отанг билан кўришмаса бўмайдиганга ўхшайди.
Врачнинг сўнгги гапидан кейин Баҳром худди ток ургандай чўчиб тушди.

— Ака, — деди у, — бир бало қилинг. Отамни олиб қолинг. Илтимос, ака!..

— Бас! — деди врач.
— Куп сайрамай, бориб айтганимни қил.
— Хўп! — деди Баҳром бошини қимирлатиб.
—Ҳозир... Унинг бутун коридорни бошига кўтариб югуриб кетаётганлигини кўрган врачнинг жон-пони чиқиб кетди.
“ Бу овсар ҳозир ҳамма ёқни қиёматга айлантириб юборади” , — дея хаёлидан ўтказди у ва:

— Ҳов! — деб бақириб юборди. Баҳром унинг овозини эшитиб, бирдан тўхтади. Врач унинг ёнига асабий тарзда тез борди-да:

— Бунча ҳовлиқасан? Ўпканг борми ўзи? Бориб отангнинг ёнида ўтир. Ўзим айтиб келаман, — деб ташқарига йўналди.
У биронта хабар эшитиб қолиш умидида касалхона эшигидан кўз узмай турганлар ёнига борди-да, жилмайишга ҳаракат қилиб:

— Бобой анча яхши бўп қолди. Рустам бориб кўрсаям бўлаверади, — деди. Бу гапни эшитган оқсоқолнинг юраги шиг этиб кетди.

— Хайрият-э, — деди кампир. Равшаннинг эса юзида табассум пайдо бўлди. Рустам безовталаниб таржимонга қаради. Врачнинг гапидан мамнун бўлган таржимон унинг гапларини дарров Рустамга етказди.

— Оқсоқол, — деди врач, — сизам бирга боринг.
Яна Рустамжон ёшлик қилиб отасини қаттиқ қучоқлаб юбормасин.
Гап мазмунини оқсоқол дарров тушуниб етди. Бирдан унинг юзида ачиниш аломатлари пайдо бўлди.

— Майли, юринглар, — деди оқсоқол. Унинг гапи ҳазин чиқди. Бироқ ҳеч ким бунга эътибор бермадй.
Коридорда ҳаммадан олдинда кетаётган Рустамнинг юраги жуда тез урар, у йўлак чеккасида ўзига йўл бериб қолаётган беморлару ҳамшираларга мутлақо эътибор бермас,
кўзидаги ёшни тинимсиз артар эди. Ниҳоят у отаси ётган палатага етиб келди. Бироқ эшикни очишга унинг кучи етмади.
Эшик тутқичини ушлаганча қотиб қолди. Шунда оқсоқол унинг ёнига келди-да, эшикни секин ичкарига итарди.
Дераза ёнидаги каравотда кўзини юмиб ётган чолнинг кўкраги тез-тез кўтарилиб тушар, ҳар-ҳар замон хириллаб қуярди.
Унинг ёнида эса отасининг қулини ушлаганча Баҳром тинимсиз йиглар эди. Рустам югуриб борди-да, отасини қучди:

— Ота, отажон!