Tasodifiy hikoya: Diniga qaytgan yigit
Muhammad samalyotga chiqdi. Stulini to'g'rilab "omonlik" kamarini taqdi.. U kuchli, baquvvat, robbis...davomi

йўқ эди.
Томошани хуш кўрадиганлар, ўт ўчирувчилар ва бошқа “авторитет'’ларнинг ҳаммаси келиб кетишганди.
— Нима бўлибди? — дея милиционерларнинг биридан сўради у ўзини гўлликка солиб.
— Нима бўларди? — деди милиционер сақичини чайнаб, — Семён деган “авторитет” бўларди, ўшани
ўлдириб, уйини ёқиб кетишибди.
— Кимлар? — деди Вадим ўзини қайғули қиёфага
солиб.
— Биз қаёқдан билайлик? Ҳамтовоклари бўлса керак-да. Бошқа кимнинг" ҳам ҳадди сиғарди бундай қилишга. Лекин зўр жанг бўлган кўринади. Анча мурда олиб чиқдик.
Ҳаммаси бутунлай куйиб, фақат суяклари қолибди, ҳисоб.
Вадим афсусланганча бошини чайқаб машина томонга кетаётганида унинг қўл телефони жиринглаб қолди.
У телефон тугмачасини босиб, қулоғига тутиши билан “Дев ’ лақаби билан машҳур, шаҳарнинг жанубий туманларига эгалик қилувчи “авторитет”нинг дўриллаган овози унинг қулоқ пардасини йиртиб юборай деди.
— Қулоқ керак, оғайни! деди унга жавобан Вадим.
— Қулоқ керак бўлганида шу пайтгача ўлик-тириклигингни билдирар эдинг-да! — деди яна ўша дўриллаган овоз.
— Семёнга қўшиб сениям тинчитиб кетишибдими, деб ўйлаган эдим.
— Тирик бўлганим учун овозимни эшитиб турибсан, — деди Вадим.
— Бориб кўргандирсан, — деди Дев.
— Кўрдим.
— Кимнинг бунга ҳадди сиғибди?!
— Ҳайронман. Мен ҳам ҳозир шу ҳақда ўйлаётган
эдим.
— Кўпчилик бу ишда сенинг қўлинг борлигини
айтаяпти. Шунинг учун телефонларга жавоб бермасдан жуфтакни ростлаб қолганмишсан.
— Ким экан ўша итдан тарқаган? — дея бирдан
сўкиб юборди Вадим.
— Ўзингни бос. Бунгаям ўзига яраша сабаблар
бор. Яъни, сенинг у билан қадрдонлигинг.
— Бир одам иккинчиси билан қадрдон бўлса, дарров уни йўқ қилади, шундайми? — деди Вадим алам билан.
— Унақа демоқчи эмасман. Ҳартугул, яқин бўлгансизлар. Мабодо бирон нимани келишолмай қолган бўлсанглар...
— Агар ҳозир даражанг бошқача бўлганда, онадан
туғилганингга пушаймон бўлардинг, — деди Вадим Девнинг гапини бўлиб.
— Эҳтимол, ўша гапни сен чиқаргандирсан. Ҳар қалай, Семён билан олди-берди қилганингдан тонмасанг керак. Ажабмаски,
сизларнинг ораларингдан ran қочган бўлса...
— Шунақа деб ўйлайсанми?
— Ҳамма нарса деб ўйлашим мумкин.
— Аввал ҳам ит эдинг, шундайлигингча қолибсан.
Майли, нима бўлсаям дўстинг учун таъзиямни қабул қил. Мен қидириб унинг хотинини тополмадим. Балки у ҳам аллақачон нариги дунёнинг жаннатида кезиб юргандир. Шу боисдан ҳам Семён учун рамзий қабр қилиб, мотам маросимини ўтказиб қўйиш лозим деб ўйлайман. Шундай қилмасак, чет эллик биродарларимизнинг кулгисига қоламиз.
— Акдинг анча кириб қолибди. Ҳозир ўзимам шу
ҳақда ўйлаётган эдим. Менимча, эртадан кейин ўтказсак маъқул бўлар.
— Нима десанг шу, мен ҳамиша тайёрман. Кейин
бошқаларга айтиб чиқишни ҳам зиммамга оламан. Чунки Семён қандай одам бўлишидан қатъий назар, бизга биродар эди. Унинг руҳи олдида бош эгишимиз шарт:
— Дев, девлик қилгин, тулкилик сенга сираям
ярашмайди. Бўпти, мен шошиб турибман. Эртадан кейин қабристонда кўришамиз, соат ўн иккида, — дея Вадим телефонии ўчирди-да, сўкиниб қўйди ва машинага ўтириб, ҳайдовчига:
— Уйга хайда, — деб буюрди.
Уйда хотини Юля ҳам ярим соатга яқин сайраб
турди. Аввал бошда Вадим унинг гапларига эътибор бермади.
Аммо хотини ҳадеб: “Мен сени ўйладим, сениям ўлдириб кетишибди, деган хаёлга бордим. Сениям душманларинг кўп-ку!” — деб бир гапни такрорлайвергач, шартта қулочкашлаб унинг юзига шапалоқ тортиб юборди.
Шундан кейингина Юлянинг уни ўчиб, ўзининг хонасига чиқиб кетди. Вадим йигитларига яна Эдуардни олиб келишларини буюрди.
Эдуард бу сафар унга тузук-қуруқ маслаҳат бермади. Девнинг гапини эса маъқуллади. Иккаласининг ҳам хаёлида “Дев бекордан-бекорга
мотам кунини ўтказишни таклиф қилмагандир” , деган ўй бор эди.
Аммо иккаласи ҳам бу ҳакда бирбирига айтгиси келмади. Шундан кейин ичкиликбозлик бўлди. Вадимни жуда кўп ўйлар ўз исканжасига олганлиги боис, у тезда маст бўлиб, ухлаб қолди.
Шунинг учун Ўзбекистонга учиб кетадиган йигитларига қайтадан кўрсатмасини такрорлай олмади....
Паша билан унинг яна бир шериги Вадимнинг
одамларини аэропортда кутиб олишди ва вазият қанақалигини уларга бирма-бир айтиб беришди.
Шу куни улар меҳмонхонада тунашди. Эртасига эрталаб Рустамнинг ота-онаси яшайдиган вилоятга кетишди.
— Энди, — деди Вадимнинг Игор исмли йигити
Паша ҳаммани туплаганидан кейин, — бу ёгига бизнинг ўзимиз ишни давом этказаверамиз.
Анжела сенларни танийди. Шу боисдан меҳмонхонада турганларинг маъқул. Ҳамма нарса ҳал бўлганидан кейин биз билан биргаликда Москвага қайтасанлар.
— Бизгаям озоддик бор экан-ку, — деди кулиб Паша.

— Ҳа, энди дам оласанлар! — шундай деган Игор
кутилмаганда ёнидан ханжар чиқариб Пашанинг қорнига тиқиб олди.
— А-а-а!.. — дея Паша букчайиб қолди. Семённинг қолган учта йигити эса овоз чиқармайдиган тўппончадан отилган ўқдан бу дунё билан хайрлашишди.
Бу пайтда вақт алламаҳал бўлиб қолган, бунинг устига, улар шаҳардан ташқарида, онда-сонда битта-яримта машина ўтадиган кўчада эдилар.
Шу боис қотилликдан ҳеч ким хабар топмади. Иш якунига етганидан кейин Игор ва унинг шерикларида ер кавлайдиган бирорта асбоб бўлмаганлигидан, мурдаларни йўл четига, очиқ далага ташлаб кетишга мажбур бўлишди.
Эртасига тушга яқин иккита болакай қўйларини
боқиб юриб мурдаларни кўриб қолишди. Икковининг ҳам ранг-қути ўчиб, қўйларни ҳам ташлаб қишлоқ томонга югуришди.
Уйларига етиб борганидан кейин эса кўрганларини кўзлари косасидан чиққудек бўлиб айтиб беришди.
Милиционерлар мурдаларни топганларидан кейин марказдан Рустам билан бирга келган милиция ходими ҳам тезда чақиртирилди.
У жасадларга бирма-бир қараб чиқаркан, ҳақиқатан ҳам ўша куни Рустамларнинг қишлоғидан чиқишда машинага суяниб сигарета чекиб турган йигитлар айнан шулар эканлигини айтди.
— Лекин улар учта эди, бу ерда эса тўртта йигит
ётибди, — деди у ҳайрон бўлиб.
— Балки биттаси ўша пайт машинанинг ичида
бўлган-у, сизлар кўрмай ўтиб кетгандирсизлар. Майли, буниси муҳим эмас. Муҳими, ким уларни ўлдириб кетган? Ундан кейин Рустам бу ерга тансоқчилар билан келганми ёки фақат анави аёл унга хамрохли к қилаяптими? Мана шуни аввал билиш керак, — деди бошқарма бошлиги.
— Мурдаларнинг ёнидан чиққан паспортларга қараганда, булар россиялик. Қандай қилиб россиялик йигитлар Рустамнинг орқасидан эргашиб юришибди? Буям катта жумбоқ!..
— Рустамнинг ўзидан тансоқчилар билан келганкелмаганлигини сўрамаймизми? — деб қолди марказдан келган “мехмон”.
— Ҳа, фақат шуни сўраймиз. Бошқа нарсаларни
хозирча билмай турган и маъқул. Нима бўлган тақдирдаям, биз нималар содир бўлаётганлигини билишимиз шарт.
Таржимон Рустамдан тансоқчиси бор -йўкигини
сўраганда, Рустам унга тикилиб турди-да:
— Йўқ, мен Анжела билан бирга келганман. Агар
менинг номимдан биронта одам гапириб юрган бўлса, билингки, мен ўша одамни мутлақо танимайман, — деди ишонч билан.
Бу жавобдан кейин ички ишлар ходимларининг
яна бошлари қотди. Энди уларни мурдаларнинг Рустамга алоқаси борми-йўқми, деган савол қийнаётганди.
Вадимнинг йигитлари Семённикидан фарқли ўлароқ, таксида юришган