Tasodifiy hikoya: Ichkilikning oqibati...
Oldin o'qigan bo'sela uzr, lekin buni o'qib kimlardir ozgina bo'sayam o'ziga saboq oladi dib o'ylaym...davomi

sabrsizligini ko`rib.
- Oyi qorni yog`ganini qarang yetib borgunimcha ham...
- Choyingni ichaver qizim, akang mashinasida tashlab qo`yadi... -dedi onasi, dadasi ham buni maqulladi.

Shu topda erkaligi tutdi.
- Dadajon menga ham mashina olib bering...
- Avval haydovchilik guvahnomasi! Keyin mashina... -dedi dadasi.
- Yo`q aslo... Qizbolaga mashina mumkun emas! Yurak hovuchlab o`tirishni istamayman... - onasi bitta qizi ko`zi-qorosi bo`lgani uchun qarshi chiqdi boshidanoq...

Shodiya ham, ayni paytda hayoli umuman boshqa insonda bo`lgani uchun, mashina haqida onasi bilan tortishib o`tirmadi...

Haya aytgandek. Ota-onasining ko`zi-qorosi besh akasining erka singlisi bo`lgan, bu qizning ismi Shodiya. Badavlat oylaning qizi. To`g`ri hayotni yengil tasovur qiladi, bolaligidan erka o`sganligi uchun, aytgani aytgan, degani degan bo`lgan. O`ziga yetgulik sho`xligi, qaysarligi ham bor.
Biroq otasing: ``Erkaliging bor, lekin ostona hatlab chiqar ekansan, dadang, besh akangni or-nomusi va obro`yi sening yelkanda ekanligini yodingdan chiqarma!`` deb aytgan o`g`itini unutmaydi. Shuni uchun darvozadan chiqqani hamoni, umuman boshqa qizga aylanadi...

Chiroyli qiz bo`lgani uchun oshiqlari ham talaygina bo`lgan. Ammo Aziz bilan bekatdagi ilk uchrashuviga qadar birorta yigitga qiyo boqmagandi. To`g`ri sevgi domiga tushgan, Azizni bir kun ko`rmasa tura olmaydi. Tez tez yashirincha uchrashib turishadi. Biroq hechham masofani buzmaydi, hissiyotini jilovlaydi. Baxtiga Aziz ham, tarbiyali yigit. To`g`ri tez-tez sevgisini aytib turadi. Ammo Shodiyani gul yaprog`iday asraydi, unga gart yuqtirmaslikka harakat qiladi.
Bir-birlariga juda mos, har tomonlama oylalari ham. Hullas juda baxtli edilar...

Ha edilar... O`sha kuni tong, Shodiya uchun huddi to`yday boshlangan edi. Peshinga kelib azaga aylandi...

Bu safar kollejdan chiqishiga Aziz akasi emas, bir begona ayol kutib oldi...

- Sen Shodiyamisan?
- Ha... - bu ayolni kimligini tahmin qildi Shodiya. - Assalomu a`laykum...
Ayol alik olishga shoshilmadi, ko`zlarini chaqchaytirb Shodiyaga tikilib bir muddat turdi...
- O`g`limga seni hayotta olib bermayman... O`g`limdan boshqasiga osil... -dedi ayol.
Shodiya hech qachon bunday yomon ahvolga tushmagan edi. Qncha-qancha orzu umidlar, hammasi bir onda nogoh qo`ldan tushib ketgan shiysha buyumday chil-parchin bo`lib ketdi...

Muhabbatlari laberet ichiga tushib qolganday edi. Aziz ham ikki o`t orasida qolgan, Onasini ko`ndirishga ko`p bor urundi, janjallashdi nima qilish kerak bo`lsa shuni qildi. Lekin uni harakatlari, huddi singan chil-chil bo`lgan shiysha idishni tupuklab batlashga, urunishga o`xshardi. Harchand urunmasin buzulib ketaveradi. Ohiri, Onasi so`ngi so`zini aytgandi: ``Yo men yo Shodiya...``

Shodiya esa muhabbatini ikki o`t orasida qovrilishini istamadi. Afsus... Qancha og`ir bo`lmasin sevgisidan kechdi. ``Baxtli bo`ling...`` ohirgi aytgan gapi shu bo`ldi...

Hudbin insonlar, undan sevgisiga qo`shib borlig`ini ham tortib olishdi. Endi avvalgi baxtdan sarmas Shodiyadan asar ham qolmagandi. Yulduzday chaqnagan ko`zlarda, endi zulmat hukmrom. Ehtirosdan titragan, ``sevaman`` deya shivirlagan lablar tabassumni unutgan. Endi avvalgidek kollejga shoshilmas, doyim kasalligini boxona qilib xonasiga qamalib olar. Soatlab burchakda o`tirib olib alamli ko`zyosh to`kardi. Bazi-bazida ko`zguga tikilgancha, ko`zgudan avvalgi Shodiyani izlaydi u esa endi yo`q... Deraza oldiga kelab, tashqariga qaraydi bohor kelgan daraxtlar gullagan, lekin uning qalbida hali ham qahraton qish...

Avvallar, uni o`ylab tuni bilan uhlamay chiqardi. Endi esa uni yuragidan chiqoraolmay azoba...

* * * * *

Bahor o`tdi, ortidan yoz...

Kuz eshik qoqdi, yomg`irli kunlar...

Istasa-istamasa buyog`iga sevgi sahifasini yopishga majbur. Chunki Aziz ham unashtirilgani haqidagi xabarni eshitdi. Bu orada Shodiyani o`ziga ham sovchilar kela boshladi. Birin-birin har-xil vajlar bilan hammasini rat etardi...
Biroq ohirgi sovchilar, ota-onasiga maqul keldi. Akasining yaqin do`stidan. Yigitni o`zi a`qilli hushli, har tomonlama oylasi ham munosib. Lekin bir aybi bor. Uylanib, uch oyda ajrashgan. Avvaliga Shodiya bunga ko`nmadi, ``Qizbola bo`laturib ajrashgan bilan yashaymanmi.`` deb...

Ohirgi kunlarda, yomg`irda uvib uyga qaytadigan odat chiqardi. Har kuni yomg`ir ostida o`tirib, soatlab ko`z yoshlar to`tib, bir ahvolda uyga kirib kelardi...

``Yomg`irda uvib ketibsan-u. Tezda kiyimlaringni almashtirib, sochlaringni quritib ol. Shamollab qolasan!`` Hammalari qayg`urgan bo`lishadi. Lekin hech kim, ``nega ko`zlaring qizargan, yig`ladingmi?`` deb so`rashmaydi!

Avvallari erkam deya erkalashar, aytganini muhayyo qilishardi. Har bir unga taluqli narsada u bilan hisoblashar edilar. Endi bo`lsa, sovchilar kelgandan buyon hammalari undan qutulishmoqchidey, tezda uzatib yuborish hagida o`ylashayotganday tutyulardi Shodiyaga...

Nihoyat taqdirini gart-kamiga tashladi. Akasi va dadasini hohishi bilan rozilik berdi...

* * * * *

Ko`rmasdan, uchrashmasdan o`zga uyga kelin bo`ldi. Lekin yana taqdirni haziliga duchor bo`ldi. Taqdir kelib-kelib o`z sevgan insonini mahallasiga kelin bo`lib tushdi. Bu ham yetmaganday turmush o`rtog`ining ham ismi Aziz bo`lib chiqsaya...

To`y hamma kutganidanda a`lo daraja o`tdi. Shodiyani eri, kutganidanda yaxshi inson bo`lib chiqdi. Mehribon, rostgo`y, hush felli... Birinchi kechadayoq, qovushishga shoshilmadi. Rafiqasini ko`ngli yorishmaganini sezdimi. Hammasini tushuntirishga urundi. Uzoq vaqt gaplashib o`tirishdi, avvalgi hotini haqida gapirib berdi. Unga majburan uylanganini, qiz yaxshi chiqmagani, begona bilan ushlab olib, hiyonatini kechirmagani aytdi...
So`ng Shodiyani qo`llaridan ushlab: ``Menga vafoli bo`lsayz, sizni boshimda ko`tarib yuraman...`` dedi...

Eri bir so`zli bo`lib chiqdi, aytganiday juda mehribon, hatta sevganidan ham. Shodiyani ko`nglini olishga harakat qilardi. Suyib ko`ngliga qaraydi...

Lekin... Suyukli yor bo`la oldi. Ammo yaxshi kelin bo`la olmadi. Qaynona hizmatida bo`lish Shodiyaga juda og`irlik qilardi. Erta tongdan, tungacha tinim bilmas. Qaynonasini har bir ishni mukammal bo`lishni talab qilishi tugamasdi... Qancha puhta qilmasin, baribir arzimagan bo`lsada ayb topilardi. Keyin esa janjal.
``Hoting undoq, hoting bundoq!``

Eri ham kun bo`yi ishlab charchaydi, bazida qattiq gapiradi, bazida tushinib dalda beradi. ``Endi onamlar, nima deyman. Sabir qiling!`` deya yaxshi gapirdi...

Erining, shu ko`magi, mehri sal bo`lsada ko`ngliga taskin beradi. Ko`p o`tmay vujudida yana bir inson shakillana boshladi. Bundan habar topganidan keyin eri, yanada g`amho`r, yanada mehrib bo`lib borardi...
Biroq qaynonasi shu holida ham, kelinlik vazifasini talab qilardi, garchi Shodiya ortig`i bilan bajarayotgan bo`lsa ham. Eri kun bo`yi ishda bo`lgani uchun, onasini zulumlari haqida uncha bilmasdi. Shodiya esa, ona bola o`rtasiga nifoq solmaslik uchun eriga indamas edi. Ohir oqibat, og`ir mehnat, qaynonasini qattiqqo`lligi