Bahorim...
| Добавил: | -MAJNUN- (21.12.2016 / 21:06) |
| Рейтинг: |  (1) |
| Прочтений: | 20535 |
| Комментарии: | Комментарии закрыты |
Bahorim...
O`sha vaqtda qor shundayin guvvillab yog`ardi, xuddi hozirgidek, elakdan o`tayotgan unga o`shxab ketardi. Mayda va tumanday quyuq. Salgina esayotgan shamol ham qor parchakarini beytartib to`zg`atardi...
Issiqqina do`kon ichkarisidan, qahva ho`plab deraza oynasiga ko`z tikib turardim. Qahvani ichib bo`lgach, qo`llarini ko`ksimga quvushtirib oldim. Ich-ichimdan, kimnidur nigohini sezganday bo`ldim. Balki shunday tuyulgandir, lekin diqqatini kassada o`tirgan qiz tortdi. Biroq u ham o`z dunyosida o`z hayollari og`ushida edi. Undan bir muddat nigohini uzmadim. Negadur yana homush tortib qolgan...
Yaqindagina abed vaqtida, u bilan dardlashib, suhbatlashib, kulishib bir chiroyli o`tirgan edig-a! Hatto istamaygina suxbatga yakun yasab o`rnimizdan turib, o`z ishlarimizga shung`ub ketdik...
Ikki yildan buyon shu do`konda birgamiz. Men uchun eng qadrli insonlardan biriga aylanib bo`lgan. Ammo oramizda sevga muhabbatga o`rin yo`q... Sababi ikkimiz ham, muhabbat ko`chalarida adashganlardanmiz desam bo`laveradi. Lekin sevgi bilan butkul xayrlasha olmaganmiz haligacha. Balki shuning uchun ham bir-birimizni yaxshi tushunsak kerak!
- Shu sovuqda kim ham harid uchun kirardi... -dedim oramizdagi skunatni buzush uchun, o`zimga o`zmi gapirgan bo`ldim.
- Birnima dedingizmi? -dedi boshini ko`tarib.
- Bu yil qish juda qattiq bo`lyabdi deyman!
- Ha shuni ayting... -u ham og`irgina hursundi va deraza tomonga qarab qo`ydi.
Ikki kundirki qor tufayli, do`konda haridorlar qadami uzulganidan, qiladigan ishimiz eshikka termulib o`tirish bo`lib qolgan. Bizdan boshqa hodimlar esa, allaqachon shuni fahimlab uyiga ketib bo`lgan. Faqat biz holos, uydan qochganlar o`yladim o`zimcha...
U ham o`tirib zerikkanidan tez-tez deraza oldiga kelib ketardi. Yana odatdagidek o`rnidan turdi, kiyimini tartibga keltirdi. Asta do`konni ko`zdan kechirgan, manekenlarga kiydirilgan liboslarni u-yer bu yerini tuzatgan bo`ldi. So`ng deraza tomonga yurdi. Uning harakatlaridan bir lahza ham nigohlarimni uzmasdim. U esa chuqur o`yga cho`mgan kuyi, oppoq qorga tikilgancha turib qoldi. Uning beyjirim ko`zoynagi ostidan ko`zyoshlari o`rmalay boshladi...
``Bechora qiz, boshida ney hayolar ekan-a!`` o`yladim.
``Nima bo`ldi senga?``deya so`rasam bo`ladi. Lekin bilaman, u har qanday vaziyatda ham dilini o`rtayotgan o`y-fikrlarni yashiradi. Nigohlarim bilan taqib qilayotganimni payqadi shekili, bildirmaygina yoshlarini artib oldi. Keyin o`z joyiga qaytib o`ltirdi. Bir nimani yo`qotganday, stol ustini titkilab, qidira boshladi...
- Gulbahorrr... -o`rnidan turib unga yaqinroq bordim. - Nimani yo`qotding?
- Qalam... Hozir yozayotgan edim!
Qattiq, hayajonlanib ketganidanmi biladim peshonasi tagida turgan qalamni ko`rmayabdi. Jilmaydim, asol ustidan kulmadim shunchaki...
Qalamga ishora qildim.
- Mana bu emasmi?
- Vooy shu yerda ekan...
Bir vaqtda qalamga qo`l uzatgan ekanmiz, bey ehtiyor bir-birimizni barmoqlarimizni ushlab oldik. Ishga kelganimizda, albatta qo`l berib salomlashar edik. Demoqchiman-ki uning qo`llarini har kuni ushlaganman. Lekin negadur usha damda o`zimni boshqacha his qildim. Nigohlarimni undan uza olmasdim. U ham menga tikilib turardi. Qalblarimizda bohor havosidek yoqimlik iliqlik paydo bo`lgandi. Bu iliqlikning tafti, uning yuzlarida namoyon bo`la boshladi. Balki bu, yuraklar tan olishni istamayotgan muhabbatdur... Biroq o`sha damda men umuman boshqa narsa haqida o`ylardim.
- Ko`zlaring...
- Nima? - u ko`z oynagini olib, kipriklarini pirpiratdi.
- Ko`zlaring namuncha mayus? Yuzing kulsa ham ko`zing kulmaydi!...
U qimtinib yutundi va ko`zlarini olib qochdi.
- Qahva tayorlab beraymi Anvar Odilivich...
- Yaxshi bo`lardi, Gulbahor Hamidova Beknazar qizi...
Hodimamni rasmiy murojati, g`ashimga tegdi. Ahir uni o`zimga yaqin olgandim holos.
Joyimga qaytib borib o`tirdim. Balki biroz haddimdan oshgandurman! o`zimni koyigan bo`ldim. U ham tushundi chog`i, ranjitib qo`yganini. Bilaman u aslida buni istamagan edi, shunchaki shaxsiy masalada gaplashgisi kelmadi...
Ko`nglnimni ko`tarishni istadimi! Qahvaga qo`shib, bir likopchada pecheyni olib kelib qo`ydi. Tepamga kelib huddi hizmatkorday boshini egib:
- Yana boshqa narsa kerak emasmi? - so`radi muloyim ohangda.
Men qattiqqo`l, boshlig`-u, u ma`suma hizatkorday. To`g`ri hodimlarga qattiqqo`llik qilaman, uning ma`sumligi ham rost. Aynan shu ma`sumligi uchun ham, u rag`batga munosib. Lekin unga qanga qilib, qay bo`l bilan yaxshilik qilishim mumkun?
Yechimini darov topdim. Ahir men uning boshlig`iman nima uchun bu vakolatimdan foydalanlasligim kerak!
- O`zinga qani qahva? -so`radim.
- Hozir o`zimgaham tayorlayman...
- Yo`q shoshma, kel o`tir...
Uning bilagidan ushlab, yonimdagi stulga o`ltirishini so`radim.
- Mana buni olaqol, - hali qo`l uzatmagan chashkani u tomonga surdim.
- Qahvani ichib ol.
Unga ko`z qirimni bir tashlab oldim, salg`ina horg`in.
- Bugun ertaroq ketishing mumkun, ertaga ham, mayli bir hafta kelmasang ham mayliga...
Endigina lablariga teygan, qahva idishini stol ustiga qaytarib qo`ydi.
- Nima uchun?
- Nima uchun!... Erta kelib kech qaytasan, bayramlar, dam olish kunlari... Tinim bilmaysan, ish sendan oldin o`tganlardan ham qolgan, sendan ham qoladi... Yaxshilab damingni ol, charchog`ingni chiqar. O`rningda o`zim ishlab turaman...
- Shuni istayotgan bo`lsayz... -dedi.
Bu iltifotimdan u qadar xursand bo`lmadi chog`i.
- Jumagul, Maftuna, Dilafruz opa. Ular dam olish kunidan boshqa, so`rabham oladi. Seni o`ylab, dam olvol desam qovog` uyishingni qara... Juda o`zgacha qizsanda Gulbahor! -deb koyigan bo`ldim.
U indamay kiyinish xonasiga kirib ketdi. Saldan keyin kiyinib qaytib chiqdi.
- Anvar Odil.... Anvar aka men ketdim...
- Ho`p yaxshi bor Gulbahor...
U eshik oldiga kelib to`xtadi.
Unga ko`proq qayg`urdim chog`i, dilimdagi tilimga chiqib ketdi.
- Qancha kutsang ham beyfoyda, u kelmaydi! -dedim.
U bir muddat, tikilib turdi:
- O`zizchi? Siz ham kutyabsiz-ku?
Huddi yomg`irli kunda, ko`chaga haydalgan mushukchadek eshikdan chiqib ketdi...
Bir nima demoqchidey, o`rnimdan bir qo`zg`adimu qaytib joyimga o`tirdim. Dilimni alam kemirayotganday o`zimni yomon his qildim...
Shuvirimni Maxliyoni hayoli chumrab oldi. Yana o`sha shunarsiz, og`riqli hislarni tuydim.
Bundan uch yil avval bir qo`ng`iroq bo`lgandi. Bir necha yil sevishib yurgan, sevgilimdan yomon xabar eshitdim.
- ``Anvar aka erta to`yim!``
- ``Haziling qo`pol!``
- ``Dadamni xoxishi shu, meni kechring qarg`ish olgim kelmayabdi... Aka-singil bo`lib qolaylik!`` -deya yig`lab aytgan so`zlari yuragimni tirnab tashladi...
Bilmadim, balki o`shanda a`qilsizlik qilgandurman. Eslasam o`zimdan uyalib ketaman. Uning to`yini buzgani to`yxonaga bordim. Qarorim qattiy edi, hatto qanday qilib to`yni to`xtatish yo`llarini o`ylab ham qo`ygandim. Biroq oppoq libosdagi Mahliyoning chehrasi hecham dadasi majburlab uzatayotgan qizga o`xshamasdi. Tushunganim shu bo`ldi, men
O`sha vaqtda qor shundayin guvvillab yog`ardi, xuddi hozirgidek, elakdan o`tayotgan unga o`shxab ketardi. Mayda va tumanday quyuq. Salgina esayotgan shamol ham qor parchakarini beytartib to`zg`atardi...
Issiqqina do`kon ichkarisidan, qahva ho`plab deraza oynasiga ko`z tikib turardim. Qahvani ichib bo`lgach, qo`llarini ko`ksimga quvushtirib oldim. Ich-ichimdan, kimnidur nigohini sezganday bo`ldim. Balki shunday tuyulgandir, lekin diqqatini kassada o`tirgan qiz tortdi. Biroq u ham o`z dunyosida o`z hayollari og`ushida edi. Undan bir muddat nigohini uzmadim. Negadur yana homush tortib qolgan...
Yaqindagina abed vaqtida, u bilan dardlashib, suhbatlashib, kulishib bir chiroyli o`tirgan edig-a! Hatto istamaygina suxbatga yakun yasab o`rnimizdan turib, o`z ishlarimizga shung`ub ketdik...
Ikki yildan buyon shu do`konda birgamiz. Men uchun eng qadrli insonlardan biriga aylanib bo`lgan. Ammo oramizda sevga muhabbatga o`rin yo`q... Sababi ikkimiz ham, muhabbat ko`chalarida adashganlardanmiz desam bo`laveradi. Lekin sevgi bilan butkul xayrlasha olmaganmiz haligacha. Balki shuning uchun ham bir-birimizni yaxshi tushunsak kerak!
- Shu sovuqda kim ham harid uchun kirardi... -dedim oramizdagi skunatni buzush uchun, o`zimga o`zmi gapirgan bo`ldim.
- Birnima dedingizmi? -dedi boshini ko`tarib.
- Bu yil qish juda qattiq bo`lyabdi deyman!
- Ha shuni ayting... -u ham og`irgina hursundi va deraza tomonga qarab qo`ydi.
Ikki kundirki qor tufayli, do`konda haridorlar qadami uzulganidan, qiladigan ishimiz eshikka termulib o`tirish bo`lib qolgan. Bizdan boshqa hodimlar esa, allaqachon shuni fahimlab uyiga ketib bo`lgan. Faqat biz holos, uydan qochganlar o`yladim o`zimcha...
U ham o`tirib zerikkanidan tez-tez deraza oldiga kelib ketardi. Yana odatdagidek o`rnidan turdi, kiyimini tartibga keltirdi. Asta do`konni ko`zdan kechirgan, manekenlarga kiydirilgan liboslarni u-yer bu yerini tuzatgan bo`ldi. So`ng deraza tomonga yurdi. Uning harakatlaridan bir lahza ham nigohlarimni uzmasdim. U esa chuqur o`yga cho`mgan kuyi, oppoq qorga tikilgancha turib qoldi. Uning beyjirim ko`zoynagi ostidan ko`zyoshlari o`rmalay boshladi...
``Bechora qiz, boshida ney hayolar ekan-a!`` o`yladim.
``Nima bo`ldi senga?``deya so`rasam bo`ladi. Lekin bilaman, u har qanday vaziyatda ham dilini o`rtayotgan o`y-fikrlarni yashiradi. Nigohlarim bilan taqib qilayotganimni payqadi shekili, bildirmaygina yoshlarini artib oldi. Keyin o`z joyiga qaytib o`ltirdi. Bir nimani yo`qotganday, stol ustini titkilab, qidira boshladi...
- Gulbahorrr... -o`rnidan turib unga yaqinroq bordim. - Nimani yo`qotding?
- Qalam... Hozir yozayotgan edim!
Qattiq, hayajonlanib ketganidanmi biladim peshonasi tagida turgan qalamni ko`rmayabdi. Jilmaydim, asol ustidan kulmadim shunchaki...
Qalamga ishora qildim.
- Mana bu emasmi?
- Vooy shu yerda ekan...
Bir vaqtda qalamga qo`l uzatgan ekanmiz, bey ehtiyor bir-birimizni barmoqlarimizni ushlab oldik. Ishga kelganimizda, albatta qo`l berib salomlashar edik. Demoqchiman-ki uning qo`llarini har kuni ushlaganman. Lekin negadur usha damda o`zimni boshqacha his qildim. Nigohlarimni undan uza olmasdim. U ham menga tikilib turardi. Qalblarimizda bohor havosidek yoqimlik iliqlik paydo bo`lgandi. Bu iliqlikning tafti, uning yuzlarida namoyon bo`la boshladi. Balki bu, yuraklar tan olishni istamayotgan muhabbatdur... Biroq o`sha damda men umuman boshqa narsa haqida o`ylardim.
- Ko`zlaring...
- Nima? - u ko`z oynagini olib, kipriklarini pirpiratdi.
- Ko`zlaring namuncha mayus? Yuzing kulsa ham ko`zing kulmaydi!...
U qimtinib yutundi va ko`zlarini olib qochdi.
- Qahva tayorlab beraymi Anvar Odilivich...
- Yaxshi bo`lardi, Gulbahor Hamidova Beknazar qizi...
Hodimamni rasmiy murojati, g`ashimga tegdi. Ahir uni o`zimga yaqin olgandim holos.
Joyimga qaytib borib o`tirdim. Balki biroz haddimdan oshgandurman! o`zimni koyigan bo`ldim. U ham tushundi chog`i, ranjitib qo`yganini. Bilaman u aslida buni istamagan edi, shunchaki shaxsiy masalada gaplashgisi kelmadi...
Ko`nglnimni ko`tarishni istadimi! Qahvaga qo`shib, bir likopchada pecheyni olib kelib qo`ydi. Tepamga kelib huddi hizmatkorday boshini egib:
- Yana boshqa narsa kerak emasmi? - so`radi muloyim ohangda.
Men qattiqqo`l, boshlig`-u, u ma`suma hizatkorday. To`g`ri hodimlarga qattiqqo`llik qilaman, uning ma`sumligi ham rost. Aynan shu ma`sumligi uchun ham, u rag`batga munosib. Lekin unga qanga qilib, qay bo`l bilan yaxshilik qilishim mumkun?
Yechimini darov topdim. Ahir men uning boshlig`iman nima uchun bu vakolatimdan foydalanlasligim kerak!
- O`zinga qani qahva? -so`radim.
- Hozir o`zimgaham tayorlayman...
- Yo`q shoshma, kel o`tir...
Uning bilagidan ushlab, yonimdagi stulga o`ltirishini so`radim.
- Mana buni olaqol, - hali qo`l uzatmagan chashkani u tomonga surdim.
- Qahvani ichib ol.
Unga ko`z qirimni bir tashlab oldim, salg`ina horg`in.
- Bugun ertaroq ketishing mumkun, ertaga ham, mayli bir hafta kelmasang ham mayliga...
Endigina lablariga teygan, qahva idishini stol ustiga qaytarib qo`ydi.
- Nima uchun?
- Nima uchun!... Erta kelib kech qaytasan, bayramlar, dam olish kunlari... Tinim bilmaysan, ish sendan oldin o`tganlardan ham qolgan, sendan ham qoladi... Yaxshilab damingni ol, charchog`ingni chiqar. O`rningda o`zim ishlab turaman...
- Shuni istayotgan bo`lsayz... -dedi.
Bu iltifotimdan u qadar xursand bo`lmadi chog`i.
- Jumagul, Maftuna, Dilafruz opa. Ular dam olish kunidan boshqa, so`rabham oladi. Seni o`ylab, dam olvol desam qovog` uyishingni qara... Juda o`zgacha qizsanda Gulbahor! -deb koyigan bo`ldim.
U indamay kiyinish xonasiga kirib ketdi. Saldan keyin kiyinib qaytib chiqdi.
- Anvar Odil.... Anvar aka men ketdim...
- Ho`p yaxshi bor Gulbahor...
U eshik oldiga kelib to`xtadi.
Unga ko`proq qayg`urdim chog`i, dilimdagi tilimga chiqib ketdi.
- Qancha kutsang ham beyfoyda, u kelmaydi! -dedim.
U bir muddat, tikilib turdi:
- O`zizchi? Siz ham kutyabsiz-ku?
Huddi yomg`irli kunda, ko`chaga haydalgan mushukchadek eshikdan chiqib ketdi...
Bir nima demoqchidey, o`rnimdan bir qo`zg`adimu qaytib joyimga o`tirdim. Dilimni alam kemirayotganday o`zimni yomon his qildim...
Shuvirimni Maxliyoni hayoli chumrab oldi. Yana o`sha shunarsiz, og`riqli hislarni tuydim.
Bundan uch yil avval bir qo`ng`iroq bo`lgandi. Bir necha yil sevishib yurgan, sevgilimdan yomon xabar eshitdim.
- ``Anvar aka erta to`yim!``
- ``Haziling qo`pol!``
- ``Dadamni xoxishi shu, meni kechring qarg`ish olgim kelmayabdi... Aka-singil bo`lib qolaylik!`` -deya yig`lab aytgan so`zlari yuragimni tirnab tashladi...
Bilmadim, balki o`shanda a`qilsizlik qilgandurman. Eslasam o`zimdan uyalib ketaman. Uning to`yini buzgani to`yxonaga bordim. Qarorim qattiy edi, hatto qanday qilib to`yni to`xtatish yo`llarini o`ylab ham qo`ygandim. Biroq oppoq libosdagi Mahliyoning chehrasi hecham dadasi majburlab uzatayotgan qizga o`xshamasdi. Tushunganim shu bo`ldi, men
Saytdagi barcha turdagi materiallar 18+ yoshdagilar va undan kattalar uchun mo'ljallangan !
Bizni Ijtimoiy tarmoqlarda ulashing!