Tasodifiy hikoya: Yoshlik beboshlik
Hayotiy voqea! Yoz kunlari,kechki vaqt soat 20:00 atroflarida ko'p qavatli uylar...ko'chada bolalar ...davomi

shekilli? Kim bilandir mushtlashayotgandimmi-ey. Toʻs-toʻpolon, baqiriq-chaqiriq. Jarang-jurung. YOKI yonginamizda cherkov boru qoʻngʻiroq chalishyaptami? Qayerdaman oʻzi? Menga nima boʻldi? Qandaydir dahshat. Xotinim bor kuchi bilan yelkamdan silkitardi.
— Tursangiz-chi, eshikni jiringlatishyapti! Rostdanam, kimdir jon-jahdi bilan qoʻngʻiroqni bosayotgandi.
— Kim boʻldiykin-a?—deb soʻradim.
— Men qayoqdan bilay, jonginam,— jahl bilan javob qildi xotinim.— Tezroq turmasangiz, eshikni buzib kirishadi. Oʻziyam jom chalganday chalishyapti-ya! Tezroq boʻla qolsangiz-chi!

Qorongʻida tungi chiroqni hech yoqolmayman-da. Devorni qoʻlim bilan timirskilayman. Karavotdan turdim — chiroqniyam jin ursin. Endi aksiga olib shippagimni topolmasdim. Uyqusiraganimdan butunlay gangib qoldim. Pijamamni qoʻlim bilan tekislay turib, oyogʻim bilan shippagimni timirskiladim, shu asnoda chiroqni yoqishga urinayotganimni sezib qoldim. Qim boʻldiykin-a? Nahotki, politsiya boʻlsa? Yana olib ketgani kelishdimikin?.. Yarim kechadayam olib ketishlari mumkinligini oʻylagan zahotim birdan shunaqangi qoʻrqib ketdimki, hatto qoʻl-oyoqlarim meniki emas, birovnikidek qaltiray boshladi. Oʻzimni-oʻzim eplolmay qoldim.
— Imillamay boʻla qolsangiz-chi, adasi!—deya shoshirardi xotinim.

Yana uzoqdan-uzoq qoʻngʻiroq ovozi eshitildi. Yarim kechada qoʻngʻiroq qilishdimi, demak, qandaydir koʻngil-xiralikni kutaver. Behuda xayollarga berilgancha, birdan ham shippagimni, ham viklyuchatelni topdim. Polda shapillab yurgancha — shippagimni poyma-poy kiyib olgandim — yotoqxonadan yugurib chiqdim. Yuragim qinidan chiqib ketay derdi. Dahlizdagi viklyuchatelni qoʻlim bilan paypaslab topdim-da, chiroqni yoqdim. Eshikni ochdim. Qanday gʻayritabiiy kuch meni shundoqqina eshik tagiga yiqilib tushishdan ushlab qoldi, oʻzimning ham aqlim bovar qilmasdi.

Qarasam, qaynanam akasi bilan turishibdi. «Voy xudoyimey, shunday bemahalda nima qilib yurishibdiykin?» Men nafasimni rostlab,,jilmaydim. Demak, hamma tashvishlarim bekor chiqqaniga sevinib ketdim shekilli. Qanday shamol uchirdi, deb soʻrash daf’atandan miyamga ham kelmabdi. Ular oyoq kiyimlarini yechmasdanoq kirib kelishdi. Aslida esa ulardoim oyoq kiyimlarini yechishardi, mehmonda-ku soʻz boʻlishi mumkin emas... Qaynanamning rangida rang yoʻq. Uning qoʻlida erkaklarning fetr shlyapasi hamda gʻilofli soyabon.

Ularni qoʻlida ushlagancha uyga kirdi. Akasining yuzi ham paxtaday oppoq. Men xotinimga:
— Oyim keldilar!—deb qichqirdim.

Hali hozirgi vahimadan asar ham qolmadi. «Oh, xudo-ey har holda, nimadir boʻlganga oʻxshaydi, ishqilib, yaxshilikka boʻlsin-da!» Xotinim xalatini kiydi.
— Xush kelibsiz, oyijon!..

Ovozida qoʻrquv sezilardi. Stulni olib onasiga yaqinlashdi. Faqat shundagina xotinimning togʻasi xonaga kirmay eshik tagida turganini sezib qoldim. Koʻzim koʻziga tushishi bilan u koʻzini qisdi, keyin imlab oldiga chaqirdi-da, yengimdan ushlab eshikka tortdi. Qulogʻimga engashib, ohista shivirladi:
— Qaynatang bandalikni bajo keltirdi!

Nima? «Qaynatang», «bandalikni», «bajo keltir-di!»... Xuddi bu soʻzlar hech qanday ma’no kasb etmaydiganday hech baloni tushunmadim. Koʻzimni tentakona baqraytirgancha unga qarab turardim,
— Qaynanang hali buni bilmaydi,— deya shivirla-di u.— Aytishga yuragim dov bermadi. .Qechqurun jiya-nimnikiga mehmonga borgandim. Ular ham kelib qolishdi. Chaqchaqlashib oʻtirdik. U juda xushchaqchaq edi. Soat oʻn birlardan keyin birgalikda chiqib ketdik. Birdan u yoʻlkaga yiqilib tushdi. Men uni oʻrnidan turgizib, taksiga soldim. Dolmabogʻchagacha yuragi qanday urayotganini eshitib bordim. Keyin birdan u urishdan toʻxtab qoldi. Tez yordam stansiyasigacha borishga ham ulgurmadik. Xotiniga aytishga jur’atim yetmadi. Kislorod palatasiga yotqizishdi, dedim, doktorlar miyasiga qon quyilgan, deyishdi. U faqat mana shunigika biladi. Hozir ikkalovimiz ishga kirishishimiz lozim. Xuddi uni koʻrgani ketayotganday boʻlib koʻchaga chiqib, hammasini gaplashib olishimiz kerak.

Biz xonaga birga kirdik. Boshim aylanib, koʻnglim behuzur boʻlib, xayollarim chuvalashib ketgandi. Birinchi marta oʻlim bilan toʻqnash kelishim. Demak, u bilan

yuzma-yuz kelganingda, koʻnglingni aynitar ekan-da. Men stulni surib oʻtirdim. Xuddi tosh haykalday hech narsani his qilmay, hech narsa haqida oʻylamay oʻtirdim.
— Uning shlyapasi mening qoʻlimda qoldi...— deb gapirardi qaynanam xotinimga.

U yigʻlamasdi, lekin naq oʻn yoshga qarib ketganga oʻxshab tuyuldi menga. Yuzining terisi xuddi choʻzilib ketganga oʻxshab osilib qolgandi. Akasi bilan xotinim uni yupatib nimalardir deyishardi, men eshitardimu bir vaqtning oʻzida yana eshitmasdim ham. Ularning ovozi qayerdandir kelayotganga oʻxshardi. Shu taxlit qancha vaqt oʻtirdik? Odam hech qanday xayol surmay qancha vaqt oʻtira oladi? Bilmadim. Har holda, men biron narsa haqida oʻylayotgandirman.

Birdan xotinimning togʻasi oʻrnidan turganini sezib qoldim.
— Kuyov, yuring, kasalxonaga borib, uning oʻziga kelgan-kelmaganini bilib kelamiz!

Men xuddi tok urgandek sakrab turdim.
— Hozir, faqat kiyinib olay,— dedim,

Tezda yotoqxonaga yoʻnaldim. Pul topish kerak. Qiziq, koʻmish marosimiga necha lira kerak boʻlarkin?

Ortimdan xotinim kirib keldi. U ishonqiramay koʻzimga qaradi.
— Toʻgʻrisini ayt: u tirikmi?

Men oʻzimcha haliyam xayolan xomchoʻt qilayotgandim,
— Kasalxonaga boraylik-chi, oʻshanda bilamiz,— dedim unga, oʻzimni sezdirib qoʻymaslikka tirishib.
— Agar tirik boʻlsa, nega unda togʻam uning bir oʻzini tashlab keldi?

Men indamay kiyimlarimni kiyaverdim. Keyin tomdan tarasha tushganday:
— Agar oʻgʻil tugʻilsa, uning ismini Husayn qoʻyamiz!—« dedim. Qaynatamning ismi Husayn edi.