Tasodifiy hikoya: Telefondagi "super" suhbatlar. (hazil maqola)
Balkim insonlarni kuzatiwni yahwi bilganim u.n yozgandirman buni? Balkim sizlar haqiqatni ewtiwni ho...davomi

oʻsha gapmi? Men bu soʻzlarni eshitishni istamayman. Sen unga uylanasan.
– Otajon! Oʻtinaman!
– Gapim – gap: unga uylansang ham uylanasan, uylanmasang ham uylanasan!

Bu qanday gap? Nahotki, sevgilimni tortib oladigan boshqasi paydo boʻlgan boʻlsa? Kim u?

Tuni bilan yigʻlab chiqdim, yuragim zim-ziyo edi. Ertalab men Abdulvahobning koʻzlarida meni maftun qilgan hamon oʻsha mehribonlikni koʻrdim, lekin endi avvalgi xursandlik oʻrnini qandaydir ma’yuslik egallagan. Yoʻq, mening qalbimni aldash qiyin. U faqat meni sevadi. Lekin nimaga u menga uylanishga qarshi? Balki bironta bashang ayolning makriga ilingandir? Mayli, menga u baxtli boʻlsa boʻldi. Xohlaganiga uylansin. Men esa Allohdan uning baxtini soʻrab, koʻz yosh toʻkaman. Oʻzingni qurbon qilish ham bir baxt. Men uni majbur qilolmayman.

Bugun ham oʻsha gaplarni eshitdim. Lekin oxiri Abdulvahob rozi boʻldi. U xuddi oʻlimga ketayotgan odamga oʻxshardi. Nahotki men unga shunchalar jirkanch koʻrinsam? Men uni sevaman, lekin bunday nikohga rozi emasman. Men rozi boʻlolmayman. Unga ortiqcha dahmaza boʻlishni istamayman.

Endi uyda faqat boʻlajak toʻy haqidagina gaplashishar edi. Men va Abdulvahobdan boshqa hamma buni xursandchilik bilan kutmoqda. Men oʻzimni haqoratlangandek his qilardim. Abdulvahob esa tobora qaygʻuga choʻkib, soʻnib borardi. Unga achinardim-u, ammo nima qilishni bilmasdim.

Nihoyat, men hammasidan xabar topdim.

Ma’lum boʻlishicha, turmushga men emas, opam chiqayotgan ekan. Katta qiz kichkinasidan oldin turmushga chiqishi kerak. Bu bor gap. Bu yerda sevgi-pevgining hech qanday ahamiyati yoʻq. Men tentak esam, Abdulvahobni xiyonatda ayblab, ranjib yuribman. Aslida men ham, u ham taqdir va odat qurbonlari boʻlgan ekanmiz, xolos. Mening opamdan xafa boʻlishga haqim yoʻq edi – uning hech gapdan xabari yoʻq-da. Abdulvahobdan ham ranjishga haqqim yoʻq. U ota yuziga oyoq bosolmasdi. Uning uchun otaning norozi boʻlishidan dahshatli narsa yoʻq. Nima boʻlganda ham bizning bundan buyongi hayotimiz doʻzaxga aylanadigan boʻldi-da.

Toʻy kuni yuragim zardobga toʻlib ketgan boʻlsa-da, oʻlganimning kunidan jilmayar edim. Kelin-kuyov yolgʻiz qolishganda men alamimni yigʻidan olardim. Ichimdan oʻtganini oʻzim bilaman, rashkdan kuyib-yonsam ham sir boy bermasligim kerak. Men endi unga qaray olmayman, chunki u endi opamning eri. Men endi oʻz tuygʻularimni unutib, shu hayotga koʻnikishim kerak. Opam hozir farzand kutmoqda. Oiladagi tinchlikni buzgandan oʻlganim afzal. Men opamni yaxshi koʻraman.

Amakim esa oʻz burchimni bajardim deb, xursand. Endi ular kelinoyim bilan qanday qilib nabira boqishni oʻylashar edi. Sen mendan endi nima qilmoqchi ekanimni soʻrayapsan. Hech nima. Abdulvahob meni unutishini istayman. Balki u oʻzini qoʻlga olar va uning nigohidagi meni yondiruvchi oʻt soʻnar. Boʻlmasa, men ham chidolmayman. Shikoyat qilgandan nima foyda, dugonajon! Baxtsiz bu dunyoda bir men emasman-ku! Menga oʻxshab, dardini ichiga yutgan qizlar qancha! Kunlar qanchalik bir-biriga oʻxshash zerikarli! Kun botganda oʻzingda bir qadar yengillik sezasan, lekin keyingi tong kun yanada uzunroq kelishini bashorat qiladi.

Sen Abdulvahob bor gapni otasiga gapirib, kurasha olmasmidi, deb soʻraysan. Buning iloji yoʻq. Nega bunga rozi boʻlding, deysanmi? Oʻzing ayt-chi, bizga oʻxshash qizlar qachon koʻnglidagini ayta olgan?

Mening baxtsiz taqdirim haqidagi gaplar shular, dugonajon! Sendan iltimos, bu hikoyani odamlarga aytib ber, toki ular ayolning ham qalbi borligi, faqat boshqalar tikkan alam va qaygʻu libosini kiymasdan, u ham oʻz taqdirini oʻzi hal qilishi mumkinligini bilishsin.