Tasodifiy hikoya: 101 qungiroq (05)
o`yladim. Axir xaqiqatdan ismizdan boshqasini bilmayman. Qaеrdasiz? Yоshiz? Kasbiz? Oilangiz xaqi...davomi

Қинғир ишнинг қийиғи, ёки Ёшлар тарбияси ("Hafta Hikoyachisi" loyihasiga)

Добавил:	Barnoshabonu (25.01.2017 / 19:16)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	25402
Комментарии:	Комментарии закрыты

Диққат!!! Ушбу ҳикоя таржима эмас. Уни бошидан ва охиригача ўзим ёздим ва бугун, 25.01.2017 санасида диққатингизга ҳавола қиламан. Таржима қилинган ёки ўғирланган деб ёзмоқчи бўлганлар далил исбот билан ёзинглар!

Максим Викторович машинасини автотураржойга қўйганида, соат кундузги 2 дан 45 дақиқа ўтган эди. У ишга кирмоқчи бўлган детективлик агентлиги Москванинг баланд бинода жойлашган нуфузли бизнес-марказининг юқорги қаватларининг бирини бутунича эгаллаб олган эди, ва нафақат шаҳарнинг, балки давлатнинг ўз соҳасидаги етакчи компанияларидан эди.
У йўлни кечиб ўтиб, лифтни олдига келди, тугмачани босиб атрофдагиларни кузата бошлади. Бизнесменлар, ёш-ёш ёрдамчи қизлар, ходимлар ва ходималар – “бу ерга ишга кирволсам, ҳаётим буткул ўзгаради”, деб ўйлаб қўйди Максим Викторович.
Керакли этажга етиб борганида, у ерда жойлашган қабулхонадаги ходима, Максим Викторовичг керак компания икки қават тепада жойлашганлигини айтди. У узр сўраб, зинадан бир пасда иккита қават тепага кўтарилди.
Бутун қаватни эгаллаган детективлик агентлигининг интерьери кўзни қамаштирадиган даражада бой, шинам, қулай ва техниканинг охирги сўзи бина жиҳозланган эди. Бу ерда жиддий инсонлар меҳнат қилиши ҳеч бир кишининг бекор санғиб юрмаганлиги, барча жим ўз ишлари билан шуғулланаётганлигидан билиниб турарди.
Секретарь қиз Максим Викторовични агентлик президенти Алиса Иволгина хонасига етаклаб борди. Хонани ўзи оҳиста очиб, ҳеч нима демасдан Максим Викторовични ичкарига таклиф қилди, ва яна индамасдан, орқадан ёпиб қўйди.
Бунақа хонани Максим Викторович Европада ишлаб келиб ҳам кўрмаганди. Ярим ёритилган, бирорта ҳам шкафи бўлмаган, Шарқ усулида безалиб, анвойи ҳидлар анқиб турган бу хонанинг Алиса Андреевна ўтирган қисми салгина ёруғроқ эди холос. У шу томонга қараб ишонч билан қадам қўйди.
Алиса Андреевна ўрнидан туриб унга тўғрисидаги стулга ўтиришни таклиф қилди.
“Максим Викторович, сизнинг биз таклиф қилган ҳуқуқшунос лавозимига ишга кириш ниятингиз борлигидан хурсандмиз” – дея у суҳбатни бошлади.
Алиса Андреевнанинг кичкина бўйлари, тип-қора бўялган сочлари, кийган жиддий пиджаги ўзига ярашиб турганини кўрган Максим Викторович унга жилмайиб, қизиқиб қаради. Ҳали ўзининг ёшлигини йўқотмаган лабларини кўриб, суқланди, унинг қизиқиш билан қараётган тип-қора кўзларига қараб сўлагини оқизди.
“Оҳ, бу жононни олдин нимага кўрмаган эканман?”, - деб ўйлади.

- “Максим Викторович, бизнинг олдинги имтиҳонларимиз ва суҳбатларимиздан ўтиб шу ергача етиб келдингиз, бу таҳсинга лойиқ. Аммо, яна бир суҳбат бўлиб ўтиши керак, буни ўзингиз ҳам тушунасиз” – гапни давом эттирди Алиса Андреевна.
- “Ҳа, албатта”, - деди Максим Викторович. Агар бу лавозимда ишга кирса, Европада топадиганидан уч маротаба кўп ойлик олиши мумкинлигини у биларди. Шу сабабли у ўз соҳаси бўйича пухта тайёрланиб келганди.
- “Фақат, бу сафар биз сиз билан дилдан суҳбатлашамиз. Бир-биримизни кўпроқ билиб олишимиз керакку ахир”, - деди Алиса Андреевна салмоқланиб.
- “Ҳа, яқин бўлиб кетишимизга иймоним комил”, - деди Максим овозида жиддий тус бериб.
- “Танишинг, ички бўлимимиз бошлиғи – Арутюн Мелкунян”, деб хонанинг камроқ ёритилган қисмига боши билан имо қилди Алиса Андреевна.
Максим ҳайрон бўлиб орқасига ўгирилиб қаради, у ерда ҳақиқатдан ҳам соқоллари ўсган, барваста гавдали, костюм кийган инсон унга қараб ўтирарди. У Максимга қараб бошини ирғаб қўйди. Максим ҳам унга жавобан бошини ирғади.
- “Максим Викторович, гапни олиб қочмасдан, тўғрисини тўғри гапирмоқчиман. Биласиз, бизнинг ишимизда вақт – энг қиммат бойликдир. Биз йўқолган инсонларни бутун дунё бўйлаб излаб топамиз, қотилларни, ўғриларни, муттаҳамларни қўлга туширамиз, эрига ёки хотинига хиёнат қилганларни, аферистларни фой қиламиз, ўзингиз биласиз, бу иш ҳаммамиз ҳалол бўлишни, ўзимиз ҳақимиздаги барча маълумотни очиқ ойдин тақдим қилишни тақозон этади. Буни қўллаб-қувватлайсизми?” – сўради Алиса Андреевна.
“Бунга шубҳа йўқ, албатта” – жавоб берди Максим.
- “Бўлмаса бошладик. Ичасизми, чекасизми, наркотиклар истеъмол қиласизми?”
- “Ичаман, байрамларда, чекмайман, наркотиклар истеъмол қилмайман”
- “Ориентациянгиз қанақа: кимни ёқтирасиз, аёлларними, эркакларними?”
- “Бунақа савол беришингиз табиий. Ориентация тўғри, аёлларни ёқтираман”
- “Хотинингиздан ташқари жазманингиз борми?”
Ичидан зил кетсаям, Максим Викторович тишини қисиб “Йўқ” деди.
Алиса Андреевна унга бирпас тикилиб турдида“Майли”, деди, ва давом этди: “Охирги 20-25 йил ичида ҳеч ким билмайдиган, аммо юзага чиқиб, фош қилинадиган бўлса, сизни ҳам, бизни ҳам нуфузимизга путур етказадиган бирор ҳодиса юз берганми?”
- “Ҳмм, биласизми, мен ҳуқуқшуносман. Европада нуфузли компанияларда ишлаганман. Агар бўлса, аллақачон чиқарди. Кўнглингизни тўқ қилинг” – деди Максим ишонч билан.
- “О, албатта, сиз келишингиздан олдин биз сиз ҳақингизда етарли маълумот тўплаганмиз”, деди Алиса Андреева. – “Бундан 20 йилларча олдин, Европага кетмасиздан олдин Витебскда яшагансиза?”
- “Ҳа, мен Витебскда туғилиб, катта бўлганман. Ўша шаҳарда ички ишларда ёшлар билан ишлар бўлимида фаолиятимни бошлаганман”.
- “Хабаримиз бор. Ёшлар билан ишлагансиз. Тарбияси бузилган ёшлар – йигитлар ва қизлар. Бизга етиб келган маълумотларга кўра, кўпчилиги кейинчалик ҳаётдаги йўлларини топиб кетишган шундайми?”
- “Ҳа”, деди Максим Викторович ғурур билан.
- “Лекин орасида бир-иккита камчиликлар ҳам бор, албатта. Лекин бу ҳамма ишда бўлади. Бизни битта ҳодиса қизиқтирмоқда. Ўша пайтда битта қиз йўқолган. Ота-онаси қидириб, топиша олмаган. Шу қизни охирги марта сиз билан кафеда кўришган. Бунга нима дейсиз?”
- “Қизиқ, қанақа қиз экан у?”
- “19 ёшли қиз. Исми эсимда йўқ. Сариқдан келган, бўйи баланд эмас, нозиккина. Уни сиз билан чиқиб, номаълум тарафга йўл олган, дейишди бизга хабар берганлар. Лекин милицияда бундай маълумот йўқ”.
Максимнинг хотираси ишга тушди. “Аха, бу ўша қизни айтаяпти. Лиза. Кичкинагина. Оппоққина. Момиққина”. Дачадаги қўшни Дима билан иккаласи роса мазасини қилишган. Олдинига Максим уни кафеда учратиб, ёшлар билан ишлаш инспектори сифатида сўроқ қилган, кейин яхши қиз экансан, деб уни ичига клофелин солинган спиртли ичимлик билан меҳмон қилган, кейин у ҳушидан кетаман, деб турган ҳолида, дачасига олиб кетган. Ээх, бу ўтириш мазза бўлган. Бошида Максимни ўзи уни боғлаб қўйиб, роса силади, ечинтирди, унинг нозиккина баданини ўпиб, чиқди, кейин у қаршилик қилганида арқонни олиб роса савалади, жим бўлиб қолганида оёғинги айириб, ўзининг кичик бўлмаган асбоби билан қизлигини олиб, жинсий алоқа қилди. Чарчаганида, қўшниси, ҳамтовоғи Димани чақирди. Дима бундай ўлжани қўлдан берадиганларданмас эди. У ҳам қўшилди. Ҳар хил позаларга қўйиб нимжонгина қизни хўжайинлари бўлишди. Унинг жавдираган кўзларига тупуриб, диванда ўтирганча асбобларини ялатишди. Зерикканларида, яна арқон билан савалашди. Лекин Максим ақлли эди. Мушт билан урмасди. Бирор жойи синиб қолиши мумкин эди. Бу ҳол икки кун давом этди.
Лекин, Максим Викторович бу нарсаларни ҳозир айтмасди, албатта.
- “Милиция у ҳолатда барчасини ўрганиб чиққан”, - деди у.