Tasodifiy hikoya: srochniy savol
nega erkaklarda ertalab turganda qotog'i tik turgan b6ladi, mandayam wu holat kuzatilyapti sababini ...davomi

hali yoqotmagandi. Shunday hayollar bilan shiftga termulib, oz muncha vaqtda uhlab qolibman...

Odatdagidek 06:30da közlarim ochildi. Pardalar ortidan quyosh enurlari bilinar-bilinmas yaltirardi. Örnimdan turib xona derazalarini ochdim. Xonani egallagan toza havodan nafas oldimda, kiyimlarimni almashtirdim...

Nonushtadan turganimdan söng, öģillarim bilan bazör xayrlashdimda, ishxonaga ravona böldim. Xotinimning kechagi qiliģidan söng, uydan chiqishim bir muncha yengillashtirdi. Ishxonaga yaxshi kayfiyatda kirishga qaror qildim. Eshikdan kirar ekanman, kechasi bilan meni qiynagan savollar va hayollar aksi gavdalangan yuzimni, yaxshi tomonga özgartirdim. Yasama kulgu ila ishxonaga kirdim. Hodimlar bilan salom-alik qilib, töģri ofisimga yöl oldim. Eshigim tagida ikki kotibam jilmayib salom berishdi. Ular bilan ham salomlashib, xonamga kirdim. Xonamda yana yolģizman. Negadir shu kunlarda tez-tez özimni yolğiz his qilyabman. Hujjatlarimni közdan kechirdimda, ishlarimni boshladim...
Soat 11:30. Tushlik vaqti yaqinlashmoqda. Bugun muhandislar bilan uchrashuv bor. Asta yölga chiqsak ham bölaveradi. Kotibamni chaqirdimda, tayyorgarlik körishini tayinladim. Besh daqiqa ötar-ötmas, ishxonadan chiqib ketdik. Men, haydovchim va kotibam, restoranga yöl olgandik. Kelishilgan joyga yetib kelib, kotibam bilan mashinadan tushdik. Restoranga kirib, buyurtma bergan joyimizdan joy oldik. Restoran ichi shinam va chiroyli yasatilgan ekan. Stol ustidagi bezaklar va idishlar ham bir-biriga mos. Biz tört kishiga möljallangan dumaloq stolda ötirar edik. Chap tomonimda kotibam ötirar edi. Ikki stol esa hozircha bösh edi. Restoran eshigi tagida, biz kutgan insonlar ham paydo böldi. Örnimizdan turib, hurmat ila kutib oldik. Ikki ayol ekan.
-Hush kelibsiz, kelinglar!
-Assalomu alekum, kutib qolmadingizmi?
-Aslo, yaqindagina shu yerdan joy olgandik. Marhamat!
-Tashakkur!
Qiziq! Oldingi safar bir yigit va bir ayol kelishgandi. Bu safar manavi qiz ham qöshilibdi. Hoynahoy kotibasi bölsa kerak, yosh körinayabdi. Ammo shu körinishining özidayoq, menda ancha-muncha taasurot qoldirdi. Sochlarini tepaga tortib turmaklagan bu qizning, kulayotganidagi körinayotgan kulgichlari, meni fikrimni jalb qilardi. Kotibam bilan salom-alik qilayotgandagi mayda tebranishlari, yuz harakatlari va lablarining shitirlashi, aqldan ozdiradigan darajada betakror edi. Biroz termulib ötirganimdan söng, noqulay holatga tushmaslik uchun undan közimni uzdim. Uning boshliģi, ya'ni bizning hamkorning suhbatini ola boshladim.
-Yaxshi yetib keldingizlarmi?
-Ha rahmat, özingiz tuzukmi?
-Omonlik shukur! Sizdek hamkor va mijozlar bilan muloqotda yuribmiz.
-Bor böling! Bizni ishlar ham bitib qolibdida unda!? -"Aytilgan vaqtda bitirmagan nomard" degandimku sizga!
-Yaxshi. Sizning kompaniyangizni tanlab adashmabmiz! Shahnozaxon hujjatlarni olingchi!
Shahnoza... Demak, ismi Shahnoza ekan. "Shahnozalar..." deb bekorga qöshiqlar aytishmas ekanda. Bu ismni oz muddatga unutdimda, maqsadga köchdim.
-Shoshilmang mehmon! "Avval taom..." deganlaridek, birinchi dasturxon bilan suhbat quraylik! Shu vaqt mobaynida ishni ham bir yoqlik qilamizda!
Bu ayolni köpdan beri taniman. Ayol kishi bölsa ham, ishni döndiradi. Biznes olamida tanigan ayollarimdan biri mana shu. Hozir ham har nafasida ishni öylayotgani aniq. Mening esa, ishni öylayotgan hayollarim, Shahnozaxonga ketib qolayotgandi. Sochlari buģdoy rangidagi bu gözalning, ģuncha lablari ora-orada jilmayib turardi. Menga qaraganida, özimni boshqa yerga qarayotganday qilib qöyardim. Ofitsiantni chaqirdimda, kelishilgan taomni olib kelishiji söradim. Dasturxonda ovqat köringanidan söng, asta sanchqilar ham qölga olindi. U yoq, bu yoqdan gaplashib ötirardik. Orada ishni ham bir uchini chiqarib qöydik. Men esa Shahnoza tomosha qilardim. U kotibam bilan gaplasha turib, zimdan menga nazar solardi. Mening tez-tez qarashlarim, uni axiri shu kuyga solgan edi. Men ham uning dumaloq közlariga, ģuncha lablariga, qayrilma qoshlariga, kipriklariga va olmadek tarang yuzlariga qarab qöyardim. Közlarimiz bir-biriga tushib qolsa, u menga boshini silkitib, qandaydir yoqimli ishora qilardi. Uning harkatlari judayam nozik va ohista edi. Madaniyatli qiz ekanligi körinib turardi. Qöllarining chiroyli harakati ham, jonni oluvchi manzaradek körinardi. Borgan sari u menga har bir harakati ila yoqib borardi. Oilali odam begona qizga qarashim ģalati bölsada, men bu ishimdan aslo uyalmasdim. Aksincha, bu menga yoqardi. Men u u qizni telefon raqamini yoki manzilini olishim kerak edi. Menga befarqga öxshamaydi. Qarashlari boshqacha bu makkora qizni. Yo menga shunday tuyulayabdimi? Buni sinash uchun, stol tagiga asta nazar soldim. Kalta yubka tagidagi oyoqlar, közlarimni quvnatib yubordi. Ötirgan stulimni biroz oldinga surdimda, uning baland poshna kiygan oyoģini asta bosdim. U darhol oyoģini tortib oldi. Yuzida esa tabassum paydo böldi. Men hech kim payqamisin deb, stol atrofidagi boshqa odamlarga qaradimda, unga ohista közimni qisib qöydim. U yana jilmaydi. Boshliģiga zimdan qarab qöydida, menga qoshini qoqdi. Bu qiliqni umuman kutmagan edim. Ammo sir boy bermay, men ham yana köz qisib qöydim. Imo-ishoralar ketma-ketligi tugaganidan söng, chala qolgan ish masalasini gaplashdik. Uzil-kesil hal qilingan masalalar, imzolangan shartnomalar, mening ongimga deyarli yetib kelgani yöq edi. Chunki, hozir ongimda faqatgina Shahnoza edi. Mehmonlar bilan quyuq xayrlashgach, ortga, ya'ni ishga qaytdik. Yölda ketar ekanmiz, uni na raqamini, na manzilini ololmaganim alam qilardi. Hayollarim bilan band bölishga izm bergan sukunatni, kotibam ajoyib savoli bilan buzib yubordi.
-Manzur tutasiz Afzal Akromovich! Lobar Tursunovnaning kotibasi sizga tanishmi?
-Tushunmadim!?
-Kotiba qizni aytyabman.
-Uni birinchi marta körib turibman. Nega sörayabsiz?
-Özim shunchaki. Sizga qarashlari boshqacha edi.
-Bemani gaplarni yiģishtiring!
-Kechirasiz!
Kotibamning bu ilmoqli gapi, menga chuqur ta'sir qilgandi. Nahotki, u bilan köz urushtirganimizni payqagan bölsa... Ishxonaga ham yetib keldik. Mashinadan tushib, ishxonaga kirar ekanman, kotibamga yuzlandim.
-Barcha yangi hujjat va shartnomalarni nusxalang! Kechgacha ish stolim ustida bölsin!
-Hop böladi Afzal Akromovich!
Xonamga kirib, qoģoz olamimni titkilay boshladim. Hech qanday vaqt ötmasdan, telefon jiringladi. Shoshqaloqlik bilan jiringlayotgan telefon göshagini kötardim.
-Allo!
-Allo! Afzal Akromovich! -bu yaqindagina tugatgan uchrashuvimizdagi Lobar opa edi.
-Eshityabman!
-Bezovta qilmadikmi?
-Aslo. Birorta kamchilik böldimi deymanda!?
-Aytarli yöq. Men boshqa masala böyicha qönģiroq qilayabman. -Xösh, quloģim sizda!
-Yangi xabarlarga qaraganda, koreyalik hamkorlar bilan shartnoma tuzibsizmi?
-Xa. Dastgohlar böyicha professionallar.
-Buni men hozirgina eshitdim. Shuning uchun ham sizga endi qönģiroq qilayabman.
-Xaaa. Uchrashuvda aytmaganingizga hayron bölgandim.
-Shu hamkorlarga, bizning fabrikani ham qiziqtirib qöyishingizni sörab qönģiroq qilgandim.