Tasodifiy hikoya: Dadam bilan hayolotda
Meni ismim Laylo hozir 40 yoshdaman. Kecha dadamni koʻrgani uch opa singil bordik dadam 75 yoshida. Yoniga borib qushoqlashib koʻrishganimda emchagimdan ushlab oldi va esingdami jonim deb qoʻydi shunda 10 yil oldin toʻhtatgan ishlarimiz esimga tushib ketdi keling yaxshisi boshidan aytib beraman...davomi

qolar ekan. Akasining ``Omon bo`l erkatoyim!`` degan so`zlari qulog`i ostidan ketmasdi. Nazarida huddi vidolashgandek. Yugurib yetib olib, akasini ortgan qaytargisi kelar! Lekin mashina uzoqlashgani sayin hafsalasi pir bo`lardi.
Ko`zida yosh bilan, ``O`zing akamni panohingda asra, ollohim!`` deya takrorladi...

* * * * *

Ikki, kundurki, Akmalxonning uyi yaqinida bir oq, jiguli rusimidagi mashina o`ralashadi. Ammo hechkim e`tibor qaratmasdi.
O`z fursatini poylab o`tirgan, Temur kechga yaqiqin, mashinada kelgan er-xotinni ko`rib, mashinadan tushdi va hashamatli uy tomon shoshdi...

(Akmalxon Tadbirkor, bir nechta ishlab chiqarish, do`konlari bor boyvochcha kishi.)

Akmalxon, xotini Sayida bilan uy ichiga kirganda mashinadan tushushdi. Ko`rinishlaridan, biror ziyofatdan qaytishgan, vaqtilari juda chog` edi...
O`zlari bilan bo`lib, epchillik bilan yonlaridan o`tib xovliga kirib olgan Temurni payqamay qoldilar...

Akmalxon darvozani yopib bo`lgach, qarshisidagi Temurni ko`rib tajjublandi.
- Tushunmadim...
Qo`llarini kastumi cho`ntagiga solib, bir yonidagi xotiniga, bir Temurga qarardi.

Temur salomlashdi.
- Ismim Temur, siz ikkingizga gapim bor...

Akmalxon cho`ntagida segaret olib o`t qo`yar ekam, mensimaygina:
- Ho`sh, muddoa!.. -dedi.
- O`g`liz Shohrux...
Temur so`zini qolgani bayot etolmay to`xtab qoldi.
- Gapir... Gapir... Shohruxbek senga nima dedi?
- O`g`lizni ko`rmaganman, tanimayman ham...
- Unda nima gap?
- Singlim...
Akmalxon, bir baloni sezganday g`udurlab so`kingan bo`ldi. Bu so`kinish o`g`liga yo`naltirilganini ham afti angoridan bilish mumkun edi...

- Singlim bir mumcha vaqt sizni atelyezda ishlagan!
- Hoy-hoy... Nega boshimni qotirasan? Nima demoqchisan? Bilasanmi bu tuhmating uchun seni qamoqda chiritvoraman?
Qo`rqoq oldin mush ko`tarar deganlariday Akmalxon ham issig`ida, do`q-pupisa qilishga o`tdi...
- Qamoqdan chiqqanimga ham o`n kundan oshdi... Qamoqqa o`tirish qo`rqinchi emas! Mani o`g`liz va singlimni taqdiri, shanimiz qo`rqityabdi...

Temurni bunday po`psi bilan daf qilolmasligini fahmlab, biroz pastlagan Akmalxon:
- Ho`sh nima qilamiz? -dedi, segarasini chetar ekan.
- Siz kattasiz, o`ylab ko`ring...

Akmalxon ko`zlari bilan yer chizib, bir necha sonya o`ylagan bo`ldi.
Qaddini g`oz kerdi.
- Gapir bola... Muammongni hal qilish uchun qancha kerak...

Hozir Temur katta summa so`raydi-yu, erim berib yuboradi degan hayolda Sayida shang`illadi:
- Nimalar deyabsiz?.. -Temurga o`qraydi, - Go`najin ko`zini suzmasa buqa ipini uzmaydi...

Bundayin haqoratdan, Temurni ko`zlari qisilib, mushtlari g`isirladi.
- Chorvo fermalarda, zoti aynigan buqani nasi tarqamasligi uchun bichib qo`yishai?

Bu ``Zoti aynigan`` -degan so`zlar, Sayidani yuziga tushgan tarsakidek bo`ldi. Bu so`zlar uchun, har-kim bilan yulishib timtalashishdan toymaydigan ayol. Lekin Temurni ko`zlaridagi olovday yonib turgan nafratni ko`rib qo`rqib ketdi...

- Ho`o` itvachcha, sen kim bo`libsan meni pushtimni qirqadigan? Kimsan o`zi?

Temurni nafasi ichiga sig`may hansiradi.
- Bokira singlisidan ayrilgan aka...

Huddi o`lim taqdid solganday, Akmalxonni rangi o`chdi.
- Nima haqqing bor uyimga kirib, pupisa qilishga? Meni kim ekanligimni bilasanmi?
- Or-nomusimni toptagan ablahni otasisan?
Temur darg`azab, Akmalxon tomonga qadam tashladi, xuddi bir-birini itargan magnitday Akmalxon ham orqaga tistarildi.

- A`qil bilan ish qil. Erimga qo`l teqqazsang, o`zingdan ko`r! - dedi Sayida ham, titroq ovozda, o`zini chetga tortib.
- A`qlimda bo`lmaganimda, allaqchon, manabu takabbur basharani bejab qo`ygan bo`lardim...

Temur, bu kishilarham inson, yaxshilik bilan aytsa tushunar deb o`ylab bu xonadonga bosh egib kelgandi. Ammo bu boylikning ko`pligidan, o`zligini yo`qotib qo`ygan, kimsalar oldiga kelganiga afsus qildi. Asta eshik tomon yuz burdi.
Ortidan Sayidani ovozi eshitildi.
- Dadasi bir narsa deng. Ko`rmayabsizmi qonsirab turibdi?! Agar Shohruximga duch kelsa, bittayu-bitta o`g`lizga shikast yetqazadi! - Onada ne bo`lsa ham bolasi uchun qayg`uradi. - Ho`y to`xta... Hammasini o`z joyiga qo`yamiz, hammasi avvalgidek bo`ladi. Men yaxshi do`ktirlarni bilaman, muammongni hal qilishadi. Qancha chiqim bo`lsa mana bizni bo`ynimizda... - Har kim o`z qarichida o`lchar ekan! - Bundan boshqa ilojisi yooo! -dei Sayida.

Temur qancha, ko`p bu yerda bo`lsa, bu kishilarni so`zlari, hatto o`ylari ham uni oriyatini oyog` osti qilayotganidan, batta fig`oni oshardi. Qani hozir shunday imkon yaralsa-yu, bu ayolni o`ylamay aytgan shu taklifi uchun tilini sug`urib olsa. Vulqonday, qaynab chiqayotgan, qahru-g`azabini bazo`r jilovladi. Ko`zlari qizarib, qoshlari o`rtasiga tuguncha tushdi. O`pkasida to`lgan, nafrat to`la nafasini chiqarar ekan, ovozi bo`g`ildi, gapirishga halal berdi.
- Senam ayolmisan?

- Seni tushib turibman, nimalarni his qilayotganingni! Biz ham istirbdamiz! - Akmalxon ham xotini aytgan yo`l, to`g`ri degan qarorga keldi, - Sen ham o`ylab ko`r? Haqiqatdan ham boshqa, yo`l yo`q. Boshqasini ko`rmayabman ham! Bizni ham tushun...

Tumur ortiq bu kishilarni so`zini eshitishni istamay ortiga buruldi. Ortidan esa Akmalxonning biroz po`psa oxangida aytgan so`zlari eshitildi.
- O`g`limga yaqinlashma bola, yo`qsa qarshingda qahrli otani ko`rasan.

Eshikka yaqin kelib tutquchiga qo`l cho`zgam Temur joyida, ortiga o`grildi. Musht bo`lib tugulgan, qo`lini ko`rsatgich barmog`ini yoyib, avval Sayidaga, keyin Akmal tomonga uzatdi.
- Senga o`g`il tug`ib beradigan xoting bor yoningda! Menga singil tug`ub beradigan oyim, tug`diradigan dadam, u dunyoda... O`g`lingni ko`rmaganman, ko`rishni ham istamayman! Mayli tegmaganim bo`lsin! - ovozi yanada bo`g`ib hirrilladi. - Lekin... Seni tushunaman deding-aaa?...... Yo`q sen hech qachon meni his qilayotgan tuyg`ularni tushuna olmaysan! Ammo vada beraman sen ham bu tuyg`ularni, tuyib, his qilib ko`rasan!
Temur shu so`zlarni aytdiyu chiqib ketdi.

Sayidani yuragi, siqilib ko`kragini so`ng peshonasini ushladi.
- Boshimizda shu kunlaram bormi! Dadasi endi nima qilamiz?
- Kxxxeee... Qo`lidan nimayam keladi! - olazarak bo`lib, uyga bir nazar tashlab oldi, - Qani anovi so`ltamat o`g`ling?
- O`rtog`lari bilan yurgandurda dadasi!
- Qo`ng`iroq qil tez uyga kelsin... Hali qizing ham kelmabdi shekili?! Tez chaqir Shohruxniham, Sarvinozni ham, - Akmalxon Temurni nigohlaridan qo`rqib ketganini alam qildi, o`zicha dung`ulab so`kindi. - Qachongacha bu landavurni ketini tozalayman. Yaramas, latta...

* * * * *

Shu orada bir hafta o`tib ketdi. Sarvinoz, (Akmalxonning qizi, Shohruxning opasi.)
Marketdan harid qilib chiqgach, stayankada turgan mashinasi tomon odimladi. Endigina o`rindiqqa joylashgan edi. Birdan notanish yigit, yon tomondagi o`rindiqqa o`tirdi.
- Salom meni ismim Temur!
- Salom... -dedi Sarvinoz ham, o`zini tanishirib, muloyib jilmayib turgan ko`hlikgina yigitga ajablanib qarar ekan, - Menda yumushingiz bormi?
- Iltimosim