Tasodifiy hikoya: Birinchi Muhabbatim 4 Tanlovga
Shahnoza yana maktabga qaytib keldi, meni ko'rsa 2 km nariroqdan yuradigan bo'ldi... Salom alik ham ...davomi

Sevgi uchburchagi... Yoxud alamli sevgi qissasi...

Добавил:	SardorUmrzakov (06.04.2017 / 17:27)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	8268
Комментарии:	Комментарии закрыты

Bu hikoya xayolot mahsuli bo'lib unda voqealar tasodifdir agar hayotda uchrasa.

Mening ismim Qodir ikkita qo'shni qiz men bilan teng, bolalikdan birga o'sdik, nuqul shu qizlar bilan o'ynardim, aksiga olib ko'chamizda bironta o'g'il bola yo'q edi, bog'chada ham uchovimiz o'ynar edik.
Mana 1 sinfga qadam qo'ydik, aytgancha ularning ismi Xolida va Nozima edi. Xullas uchovimizni bitta sinfga qabul qilishdi, men orqa partada o'tiradigan bo'ldim, Xolida bilan Nozima mendan oldingi partada o'tiradigan bo'ldi, maktabdan ham birga qaytadigan bo'ldik, Xolida sal to'lachadan kegan qoracharoq qiz, haddan tashqari o'yinqaroq edi, Nozima esa aksincha ozg'inroq bo'lib oq-sariqdan kelgan edi, keyin biroz yig'laqiroq qiz bo'lib arzimagan narsaga ko'z yosh qilib o'tirardi. Xolidani nuqsoni bor edi, u ham bo'lsa qandaydir kasalligi bo'lib, doim yonida qandaydir havo balonchasi, ko'rinishi olmaday bo'lib shu narsa tufayli u yashab kelayotgandi o'zimga keladigan bo'lsak, sho'x, o'yinqaroq, ko'chada kim o'tsa, o'tganning o'rog'ini, ketganning ketmonini oladigan darajada to'polonchi bola edim, bir kuni ko'chada ketayotgan mushukni haydayman deb tosh otgandim, qo'shnimizning derazasiga tegib ketdi, qo'shnimiz uyidan chiqmasdan uyga shatoloq otib qochib qoldim.
Kunlar o'tardi, kunlar ketidan oylar, yillar ham o'tdi-ketdi huddi oqar suvday.

8 sinfda edi o'shanda haliyam to'polonchi bola edim, Xolida bilan Nozima ko'zimga boshqacha ko'rina boshladi, avvaliga bo'rtib chiqayotgan ko'kraklar, negadir ularga qarasam o'zimni boshqacha his qilardim, darsda ikkovini ortida o'tirib teginib o'tirardim. Chunki ikkovini ham jig'iga tegishni yaxshi ko'rardim. Orqada o'tirvolib sochidan tortardim Nozimaning
- Qodir jim o'tir!
- Ha men nima qilayapman?
- Sochimni tortma?
- Nima qibdi tortsam, kamayib qoladimi?
- Hozir muallimga aytaman bas qilmasang.
- Aytsang aytaver, menga baribir.
- Shoshmay tur hali. Menga qovog'ini uydi Nozima
Qo'lim qichib yana sochidan tortdim.
- Ustoz Qodirga qarang sochimni tortayapti.
Obbo... Chaqimchi!
- Narzullayev! Qani joyingdan turchi shu qilgan ishing odobdanmi?
Indamay yerga qarab turaverdim bez bo'lib.
- Namuncha bezbet bo'lmasang Narzullayev darrov kechirim so'ra.
- Kechir meni Nozima!
- O'tir joyingga boshqa takrorlanmasin.
- Xo'p bo'ladi ustoz!
Endi o'zingdan ko'r dedimda Nozimaning sochini qattiqroq tortib yuboribman shekilli, eski odati qo'zib, yig'lab yuborsa bo'ladimi.
- Narzullayev! Tur o'rningdan: muallimni baqirgan ovozi eshitildi
- Doskaga chiq!
Ana endi tomoshani ko'ring! Joyimdan turib doskaga chiqdim.
Ustozim o'ziyam qo'llari barkashday ekan bir shapoloq urdi. Ko'zimga yosh keldi. O'ziyam chap yuzim sholg'omday qizarib, cho'q chiqib ketdiyov.
- Tezda sinfdan chiqib ket! Ko'zimga ko'rinma yo'qol sinfdan deya baqirdi muallim. O'ziyam muallimni ovozini butun maktab eshitdiyov, go'yo sinf larzaga keldi chamamda. Boshimni ham qilib chiqib ketdim, dars tugagandan keyin sinfga kirib Nozimadan astoydil uzr so'radim
- Nozima men ahmoqni kechir! Xolida ham shang'illab qoldi.
- Jinnimisan Qodir, qanday qilib bu ishni qilding bilasanu buni yig'loqiligini yana jig'iga tegasan ataylab.
- Nozima men bunaqa bo'lishini o'ylamovdim kechiraqol.
Nozima bo'lsa indamay turdi, keyin sumkasini ko'tarib ketib qoldi.
- To'xta Nozima!
- To'xta dugonajon!
Lekin Nozima hech kimga quloq solmay sinfdan chiqib ketdi, bir so'z demay.
Nimalar qilib qo'ydim. Eh, o'zimni o'zim yomon ko'rib ketdim.
Oradan ancha kunlar o'tib ketdi, Nozima bilan zo'rg'a yarashib oldim albatta bitta shokoladga tushdim .
Yarashib olganimdan xursand edim.
- Qaytib boshqa bunaqa hazillashmaysan, agar yana shu hol takrorlansa men sen bilan umuman gaplashmayman. Tushunarlimi Qodir!
- Xo'p! Boshqa qimiman endi, yarashdiga Nozima qani qo'lingni ber! Xolida uz.
Xolida ikkimizni yarashganimizdan xursand bo'lib ketdi. Nozima menga unchalik yoqmasdi, sababi yig'loqiligi. Xolida bo'lsa boshqacha edi, gaplarni topib gapirishi, odobi bilan meni o'ziga mahliyo qilgandi. Tobora uni yaxshi ko'rib borardim, lekin o'ziga aytolmasdim, chunki u qanday qabul qiladi, u yog'i menga qorong'u, keyin Nozima bor edi, bilardim u ham menga befarq emasdi.
Bir kuni Xolidaga ochig'ini aytdim.
- Xoli, deb uni erkalab chaqirdim.
- Ha nima deysan?
- Senga bir gap aytaman, faqat to'g'ri manoda hazilga olmaysan
- Xo'sh!
- Shu desang men seni yaxshi ko'raman!
- Nima? Qo'ysangchi? Shu yoshdaya?
- Yoshimizga qilibdi?
- Bore!
- Men seni sevaman!
Shu kundan boshlab ancha vaqtgacha arazlab yurdi Xolida. Bir kuni qo'lidan mahkam ushlab olib:
- Men seni sevaman! Chin dildan aytayapman bu gaplarni Xoli!
- Nega meni axir! Bilasan meni tuzalmas kasalim bor! Ana Nozimachi?
- Qo'ysangchi uni, men seni sevaman...
Uni quchog'imga tortdim. U tipirchilab bir joyda turmasdi, oxiri taslim bo'ldi shekilli jimib qoldi. Undan taralayotgan ifor odamni mast qiladi, ichimda nimadir shekilli, o'zimni boshqacha sezdim, asbob ham turib ketdi...



Davomi bor...



Adminga ham rahmat!!!