Tasodifiy hikoya: Bek73dan hikoya
Madina shaharga kõchib kelganiga kõp bõlmadiyu ammo chiroyli husn qaddu qomati uni kõzni kuydiradiga...davomi

Gonkongdan kelgan tobut 2 (kamolov)

Добавил:	((((kamolov)))) (03.05.2017 / 16:08)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	18401
Комментарии:	Комментарии закрыты

Ko'zlarimga kelgan uyquni quvish bilan band bo'lib, baribir tungi soat uchlarda uxlab qolibman. Meni quyoshning ertalabki nurlari uyg'otib yubordi, oftob shulasi mashinamning old oynasidan singib kirgan edi. Belim og'rir , noqulay uxlaganimdan bo'ynim qotib qolgandi. uch soat uxlaganim uchun o'zimni aybdor hisoblardim. yo'lning yuqori tomonida yuk mashinasi ko'rindi, u sut tarqatib yurar edi. Haydovchi har bir uy oldida to'xtar, mashina qanotidagi sut solingan shishalarni olib kirardi. U 33-uyni qoldirib, 35-uyga kirib ketdi. Keyin bo'shagan sumkani qo'lida tutgancha ko'chada paydo bo'lganida, unda yaqin bordim. Bu haydovchining yoshi o'tinqiragan, yuzi serajin bo'lib, menga savol nazari bilan qaradi.
- Siz 33-uyni qoldirib ketdingiz-ku!- dedim men.
-Ular jo'nab ketishgan, - javob berdi u. - Sizning nima ishingiz bor?
Men bu kabi nushalar bilan ochiqchasiga gaplashmasa bo'lmasligini tushundim - u shartta polisiya chaqirishi hech gap emas. Qariyaga o'zimning guvohnomasini ko'rsatdim. U diqqat bilan o'qib, hushtak chalib chalib yubordiyu , qaytarib berdi.
- Siz 33-uyga xizmat ko'rsatmaysiz, shekilli?
- Nega, xizmat ko'rsataman , ammo ulat bir oyga jo'nab ketishgan.
- Kim ular?
-Mayerslar oilasi.
- menga bu yerda hozir Xardviklar yashayotganday tuyuldi.
Sutchi sumkasini yerga hech qo‘yib.
- U yerda kim yashamaydi, aks holda men bu haqda bilgan bo'lardim.

Odamlarga sut kerak, bu yerga uni faqat men olib kelaman, xolos. 33-uyga esa hozir xizmat ko'rsatmayman, chunki ular bir oyga jo'nab ketishgan .
- Tushunarli , - dedim garchi hech nimani anglamagan bo'lsam ham. - Ular uyni kimgadir ijaraga berishganmikan, nima deb o'ylaysiz?
- Men sakkiz yildan buyon janob Mayersning oilasiga sut tashiyman. U hech qachon uyini birovga bermagan va har yili shu vaqtda dam olishga jo'nab ketadi.
Sutchi sumkasini ko'tardi, bu bilan ishlashim kerak, deganday bo'ldi.
- Siz shu o'rtada yashaydigan qandaydir Jon Xardvikni tanimaysizmi? - deb so'radim har ehtimolga qarshi.
- Bunday kishi yo'q - javob berdi u. - Men bu yerda yashaydiganlarning hammasini bilaman.
Shu so'zlarni aytib, u mashinasiga o'tirdi, menga xayrlashib qo'yganday bo'ldi-u 37-uyga arab yo'l oldi.
Mening kallamga kelgani - manzilni adashtirmadimmi, degan fikr bo'ldi. Ammo yaxshi bilamanki, bunday emas: mening xotiram o'tkir, qolaversa, Xardvik manzilni tashrif qog'oziga yozib bergan! Ha shunday, ammo nima sababdan kimsasiz uyga tungi navbatchilik qilishim uchun uch yuz dollar to'lashdi? Yoki sutchi adashdimikan? Baribir bu uyda yashasalar kerak?
Men yana 33-uyga qaytib keldim va darvozani ochdim. Ilk nigoh tashlashimdan bilindiki, bu uyda odam yashamaydi. Derazalarga taxtalar qoqib tashlangan bo'lib, men qorong'ilik qa'rida hech nimani ko'ra olmadim. Uy tashlandiq ahvolga kelib qolgan. Butun vujudimni qandaydir yoqimsiz hissiyot egalladi: bu sirli Xardvik meni shu tunda yo'ldan olib tashlamoqchi bo'ldimikan ? Nima uchun? Aqli raso bir odam mendan o'n ikki soatga qutulish uchun uch yuz dollar yuborganiga aqlim bovar qilmasdi. O'zimni unchalik katta shaxs deb bilmasamda, ammo bu fikr menga sira tinchlik bermasdi.
Uyga kirib dush qabul qilish va soqol qirdirishdan voz kechib , idoraga borishga oshiqdim. Tezda mashinaga o'tirdim -u ortimga - shaharga qarab shitob bilan ketdim.
ko'chada qatnov kam. shu bois men soat yettida allaqachon ish joyimda edim.
Vestibyulga kirdim. Darbon har doimgidek dimog'ida ming'irlab , polni supurish bilan ovora edi. u menga ijirg'anib qaradi-yu , yuzini o'girdi. Bu odam hammani, shu jumladan, o'zini ham ko'ra olmaydi.
Men to'rtinchi qavatga ko'tarilib, yo'lak bo'ylab o'zimga tanish eshik sari tez- tez qadam tashladim : unda qora harflar bilan "Nelson Rayan, xususiy izquvar " deb yozib qo'yilgan edi. Kalitni oldim- u ammo negadir qulfga solmay, noaniq bir mayl bilan eshik dastasiga qo'l cho'zib, uni buradim. Eshik yengilgina ochildi, vaholanki, men uni kecha kechqurun mahkam berkitgan edim. Uncha katta bo'lmagan birinchi xonaga nazar tashladim, stol ustida eski, qatlangan jurnallar qalashib yotar , to'rtta shaloq stul xonani band qilib turardi. Xonamga olib boruvchi ichki eshikning ochiq turgani ma'lum bo'ldi. Kechqurun, idoradan chiqishdan oldin , uni xuddi tashqi eshikni yopganim kabi zichlab berkitgan edim. Meni shu zahoti tahlikali bir tuyg'u qamrab ildi-yu , tez- tez qadam tashlab,xonamning eshigini lang ochdim.
Mijozlar uchun qo'yilgan oromkursida yuzini menga qaratgan ko'yi chiroyli xitoylik juvon o'tirar, qo'llari tizzalari ustiga qo'yilgan edi. Ko'ksining chap tomonidagi uncha katta bo'lmagan dog'ga qarab, unga mohirona o'q uzishgan, deb faraz qilish mumkin edi.

Bu shunchalik tez ro'y berganki, nazarimda, juvon, hatto esankirab qolishga ham ulgurmay qolgan. Men o'ldirilgan ayolning yuziga ehtiyot bo'lib qo'l tekkizmadim : aftidan, u bir necha soat burun jon bergan edi. Keyin telefonga yaqinlashdim va polisiyaga qo'ng'iroq qildim.
Polisiya kelguncha qadar men bu o'lik mijozimni yaxshilab ko'zdan kechirishga harakat qildim. U 23- 24 yoshlarida; kiyim- kechakdan aslo qisilmagan edi : egnida qimmatbaho ko'ylak,nozik neylon paypoq vayangi urfdagi tufli. Sumkasi yo'qligi bois bu juvonning shaxsini aniqlay olmadim. Uni qotil olgan bo'lsa kerak. Har holda, shu qadar bashang kiyingan ayol ko'chaga sumkasiz chiqmagan bo'lardi.
Men murdani har tomonlama ko'zdan kechirib chiqqanimdan so'ng qo'shni xonaga o'tdim-u, polisiyani kuta boshladim. Ular xonamga xuddi arilar asalga yopirilgan kabi uchib kelishdi. Eng oxirida izquvar - leysenant Tom Retnik tashrif buyurdi. Men u bilan keyingi to'rt yil ichida yaxshilab tanishib olgan edim. Retnik o'rta bo'yli , savlat to'kib yurishni yaxshi ko'radigan, kichik yuzli odam edi. U merning singlisiga uylangani vajidan baxti qarangki, Pasadena -sitida birorta jiddiy jinoyat ro'y bermagan edi. Hozirgi jinoyat esa Retnik tergov qiladigan birinchi qoyillik edi. U o'z qurolbardori Palski hamrohligida xonaga yugurilab kirdi. Bu yordamchisining, garchi bolalar krossvordini yechishga qurbi yetsada, o'zini tutishi yetarli darajada edi.
Qip- qizil yog'li yuz, g'azabdan chqaqnagan ko'zlare - serjant Palski qiyofasi ana shundan iborat. Miyasi boshlig'imnikidan kichik bo'lsa-da, u bu kamchilikni mushti bilan to'ldirar , shu bois birorta jag'ni uchratishni mo'ljallab turardi.
Ular xonaga kirgach, menga qiyo ham boqmay, ayolning murdasiga uzoq tikilib turishdi. Shundan so'ng Palski voqea joyini ko'zdan kechira boshladi. Retnik esa yonimga keldi. Uning ko'rinishi yaxshi emas edi.
- Xo'sh, izquvar, ayt-chi, nima bo'ldi? - dedi Retnik stulga o'tira turib , yaltiroq poyabzallarni qimirlatgancha. - U sening mijozing edimi?
Retnik sigaretini chaynar, menga shubhali tarzda qarab turardi:
- Sen idorangni har doim shunday barvaqt ochasanmi?
Men biror tafsilotni qoldirmqay , hammasini boshidan- oxirigacha aytib berdim. Palski xonadan chiqdi va eshikni qiya qoldsirib u ham eshita boshladi.
- Uyda hech kim yo'qligini bilganimdan keyin , bu yoqqa