Tasodifiy hikoya: Эхтиросли лобар 3
Эхтиросли Гавхар 3-кисм. Шу ерда бир нарсани айтай, шу ёшимгача анча куток курдим, лек бунакасини ил...davomi

va oyoqlarini yig`ib tizzalari ustiga paryostiqni qo`yib o`qishga kirishdi.

Barnoning ovozi huddi radyo boshlovchilariniki kabi yoqimli. Mungli bir ajib ohangda o`qidiki, huddi ovoziga sexrlab olayotganday. O`qiyotganida ichiga kirb ketadi. Turmush qurganimizdan buyon tez-tez shunday mutola qilib turamiz. Asta yoniga chiqdim, boshimni uning tizzasidagi yostiqqa qo`yib ko`zlarimni yumib oldim. U gazetani yuzimdan bir qarich yuqorida ushlagancha, sokin, mahzun, ohangda hayotni ko`pgina zarbalariga uchragan, Taksichi ayol haqidagi hikoyani o`qishda davom etdi...
Uning ovozi huddi onam allasiday quloqqa yoqib, uyqu bosa boshladi.

- Eshityabsizmi o`zi? -biroz o`qigach to`xtadi. Yuzimni to`sib turgan gazetani olib. - Uhlayabsizmi? -dedi.
- O`qiyver, tinglayabman azizam!

Qo`lida qolgan so`ngi shakalad bo`lagini og`ziga olib keldi. Yarmini tishlab oldim, qolgani o`z og`ziga soldida, gazeta bilan yana yuzumni to`sib boyagi ohangda mutolani davom ettirdi.
Uyqu bosibdi. Lekin hammasini his qilib turibman. Barno shu sonda yozilgan qismini o`qib tugatdi. Boshim tizzasida bo`lgani uchun qimirlamay o`tdirdi. Asta sochimni siladi, so`ng o`zining sochlarini uchi bilan qulog`imni qitiqladi. Indamay qulog`imni qashlab qo`ydim. U yana huddi shunday qitiqladi.

- Uxlaganim yo`q, xozir kaltak yeysan!

Parvo qilmay kuldi. Biroz turib yana qitiqladi.
Sharta qo`ldin ushladi.
- Ogohlantirgan edim, endi o`zingdan ko`r!
Menam qitiqlab tashladim, rosa kulardi.

- Iltimos bo`ldi! Boshqa qimiman! -deb yalinadi. Kulaverib qizarib ketdi.
To`xtadim, ikki bilagidan ushlab oldim.
- Qalay jonim yoqdimi?

Yuzidan tabassumi tarqamay hansiradi.
- Kechring boshqa unday qimiman!
Ko`zlarida baxt mavjlanib, unda qalbini aksini ko`rsatib turibdi. Ko`ng go`naknikidek beyg`ubor. Qalbidan zilol, mehir chashmasi qaynab turibdi...

Asta beytartib bo`lib yuzini to`sgan sochlarini to`g`irladim. U esa qo`llarini yuzim tomon cho`zdi...

- Zolimsan!
Uning qarashlariga dosh berolmay, shiftga qarab yotdim va ko`zlarimni yumdim.
Asta ko`ksimga boshini qo`yib quchog`imga kirib oldi.
- Beyg`ubor nigohlaring bilan, suydurishga majbur qilyabsan! Qalbimni o`zingniki qilibib tortib olyabsan!
Asta barmoqlarini, barmoqlarm orasiga tiqib qovushtirdi.

Qalbimga Oydinni siymosi muhirlangan. Quchog`imda Barno...
Ko`nlimda bir yor, qo`ynimda bir yor. Yurakgim, hislarim, tuyg`ularim arosatda. Oydinni o`ylayman, yuragim ezilib armon ich-etimni yeydi. Barnoni o`ylayman, bazan chin, bazan nochin tuyg`ular bilan uni o`zimga ovunchoq qilib olganim uchun vijdon azobi qiynaydi.

- Hudoga shukur!!! -dedi pichirlab.
- O`ziga shukur sevib, sevdirganiga! -dedim Barnoni yanaham qattiqro qchib.
Bu ikkisi shuncha fazilatlari bilan bir-biridan a`loki, bir-biridan ustun qo`yish insofsizlik...

* * * * *

Bahorning ilk oyi, ko`klam sepini yoyganiga qaramay, hali sovuq tafti ketmagan!

Ishga ketishga tayorgarlik ko`rayotgandim. Bo`yinbog`imni bog`layotgan edi.

- Teskari aylantiryabsan, hech o`rganmading-da! -deb dakki berdim.
- Bo`ldimi? -deb to`g`ri bog`lab jilmayib.
Doyim bo`yinbog` bog`lashda bir hil xato qiladi. Har safar o`rgataman. Shu bugun tushundim-ki, atayin shunday qilar ekan!
Kastimimni olib kiyishimga yordamlashdi.

- Yodgor akaaa! -dedi erkalanib.
- Hooo...
- Bugun ertaroq keling!
- Voy nega?
- Iltimos kelaqoling! -dedi qo`limdan mahkam ushlab.
- Bo`pti, qo`yvor vaziyatga qarab!

Eshik tomon shoshdim.
- Vooy shoshmasayzchi!
Qo`limdan torqilab, devon chetiga o`tqazib qo`ydi.
- Azizam erkaligam evi bilanda. Ahir ishga kech qolyabman!
- Iltimos vohli keling. Birga musqaymoq yegani boramiz!
- Tentakkinam... Hali kunlar isimaganu, musqaymoq yevolib ertaga tomog`in og`riydi.
Cho`p etib yuzimdan o`pdida qulog`imga: ``Dadajon`` dedi.
Hayron bo`lib unga qaradi.
- Bu men esams! -dedi boshini biroz yonboshga qayib, baxtiyor jilmaygancha qornini silarkan!
Lahzalar orasida turib qolanday bo`ldim. Jismi jonim, bu quvonchli hush habardan, yayrab ketdi. Bu baxtli onlarni hech bir so`z bilan tariflab bo`lmaydi.

- Rosdannmi?
- Himm...
Bir mo`yim ham botib ozor bermasligi uchun asta quchoqladim.

- ``Vooy-dod`` deb baqirgim kelyabdi!
- Yoo baqirmeng! -dedi quvonchdan qiqirlab.
Nafasim o`pkamga sig`may hansirdim quvonganimdan. Huddi ichi bug`ga to`lgan, choynakday shodligim qaynaydi.
- Rosdan-a? Nahot sen ona bo`lasan! Men esa dada?!
- Him...
- Qachon bilding?
- Kecha oyim bilan doktirga borgandik!
- Hali oyim ham biladilarmi? Aytdima, nechun qarashlari boshqacha deb! Ha, sen nega kecha aytmading bo`lmasa?
- Mana aytyabman-uu!
- Shunday habarni sir saqlab yorilib ketmadingmi?
- Oz qolgandi, yuragim yorilishiga!
- Meni shunday hursand qildingki! Sevinganimdan yuragim o`rnidan chiqib ketmasa bo`lgangi!
- Ho`sh vohliro kelasizmi endi?
- Vohliro deysan-a! Bu kunim senga baxshida, ishga bormayman, jinnivoyim!

Quvonch yoshlaridan namlangan yuziga yuzimni bosdim!
- Kechir sen jinnivoy emas, mening farishtamsan!

Hayotimning eng baxtli lahzalari, hayotindagi eng baxtli kun shu kun bo`ldi...

Agar taqdir, boshimga solajak savdolarini oldindan bilganimda edi. Bu lahzalarni yana bir bor qaytarlishi uchun umrimni yarmini bergan bo`lardim...

* * * * *

Afsus bilan bosh chayqab turgan do`ktirlarga yaqinlashdim.

- R. Omonovich do`ktir, unga ayting! Ahir siz uni zo`r mutahasis dediz-ku? Xotinimni tuzatib bersin! R. Omonovich iltimos do`ktir!

Tarjimon o`rtada so`zlarimni, chet ellik professirga tarjima qildi.
U o`z tilida bir nimalar deb yelkamga qo`l qo`ydi.

- Qo`ldan kelganini qildik, bu yog`iga tiabiyot ojiz! -dedi tarjimon uni so`zlarini takrorlab va ikkisi ketdi.
- R. Omonivich, do`ktir iltimos, qaytaring hamkasibizni! -deb
yonimda qolgan do`ktirga yalindim. - Iltimos qancha so`rasa beramiz!
- Yodgorjon, men hammasini dadayzga tushuntirdim. Biz qo`ldan kelgan hamma chorani ko`rdik. Tushuning biz ham hudo emasmiz!
- Endi nima qilaman do`ktir?
- Umidni so`ndirmang! Eskichasiga ham bir qaratvorilar, zora shifo topsa!

Ikki kundirki, ahvoli juda og`ir, hadeb alahlab olamdan o`tib ketgan dadasi, akasi, oyisi bilan gaplashadi. Uch kundurki ko`zimga uyqu kelmaydi. Halovatimni yo`qotganimga esa, bir necha oylar bo`lib ketdi.

Do`ktirlar bolani oldirmasa, hayoti xaf ostida qoladi deyishdi. Barno dod dedi.

- Yodgor aka bizni zurriyodimiz, nima bo`lsa ham bolamni tug`aman! -deb yig`ladi.
- Hammasi yaxshi bo`ladi...

Kunlarim qanday o`tgani o`zimga ayon. Lekin Barno avvalgidek kulib quvnab yuraverdi. Unga o`lim dahshatidan, ko`ra qornidagi farzandimiz muhum edi.
Oy kuni yaqinlashdi, jarrohlik yo`li bilan farzandimiz eson-omon dunyoga keldi. Boshida hammasi yaxshi edi, ammo ikki hafta o`tib ahvoli og`irlashdi. Kasalligi sababi bolaligida qattiq qo`rqanligi ekan. Akasi va Dadasini katta tezlikdagi mashina bosib ketganida, u bu dahshadga