Tasodifiy hikoya: meni sevgim 3
Moshinaga otirib yana bitda manzil berdi yolda bergan manzilga etib borgach bizni ekkinchi qiz kutib...davomi

қиз тоқати тоқ бўлиб.
– Ҳеч қачон тугамайди, улар бепоён, – деди Жамшид. – Фақат ораларида йўллар бор. Биз ўша йўлга чиқсак бўлгани, йўловчи машиналарда бирор қишлоқ ёки шаҳарга етиб оламиз.

– Бу ерларни биласизми ўзи?
– Харитадан кўрганман. Шимол томонда Томск, жанубда Барнаул, ғарбда Новосибирск шаҳарлари бор. Биз Новосибирскка етиб олишимиз керак.
– Нима учун?
– У ерда Тошкент поезди юради. Кейин хусусий автобуслар ҳам бор. Улар жудаям арзон.
Жамшид гап билан бўлиб чуқурга дуч келганини сезмай қолди. Оёғи сирғалиб тўсатдан пастликка думалаб тушиб кетди. Қўлидаги фонарча отилиб кўлмак сувга тушди. Энди ягона чироқда қолишди. Қиз "Вой, Жамшид ака, эҳтиёт бўлинг!" деганича тепаликда қолди. Йигит эса қоп-қора чуқурлик қўйнида ғойиб бўлди. Боши нимагадир урилиб ҳушидан кетди. Қиз қўрққанидан бетўхтов қичқира бошлади.
– Жамшид ака! Сизга нима бўлди?! Нега жимсиз?!.. Мени қўрқитманг!.. Ҳой, ким бор?! Ёрдам беринглар!!!
Унинг овози қоронғи ўрмонда акс-садо берар, қушлар безовталанар ва аллақандай шарпаларни ўзига жалб қилаётгандек эди. Аллақаёқдан бир итнинг вовиллаган овози ҳам эшитилди. "Жамшид ака!" дея қиз энди бақириб йиғлай бошлади. Ниҳоят йигит ўзига келди.
– Қўрқма! Ҳозир чиқиб бораман! – деди у пастликдан туриб, инқиллаб.
– Вой, соғмисиз? Мени қўрқитманг, Жамшид ака! Манави ёғочни ушланг, тортиб оламан, – деди қиз ва қўлидаги асони шапиллатиб уриб қўйди. Лекин ҳадеганда Жамшиднинг қўли асога илашавермади. Қиялик нам тупроқли бўлиб, оёқлари сирпаниб кетаверди.
Ниҳоят кийимлари дабдала, лой ҳолида йигит жарликдан аранг судралиб чиқди. У терлаб-пишиб кетганди. Қиз унинг устига ўзини ташлаб ҳўнграб йиғлаб юборди.
– Бошим... – деди йигит базўр.
– Бошингизга нима қилди? Уриб олдингизми? – деди қиз ва пайпаслаб кўрди. Қўли иссиқ қонни туйди. Бўйнидаги шарф қилиб боғлаб олган рўмолини шоша-пиша ечди-да, унинг пешонасини боғлади. Сўнгра боласини аллалаётган онадек уни бағрига олиб аста тебратиб ўтирди ва теварак-атрофга умид билан боқиб "Ҳой, ким бор?! Бизга ёрдам беринглар!" дея қичқирди.
Узоқда итнинг вовуллаган товуши тинмаган эди. Буни Жамшид ҳам эшитди ва ҳушёр тортди.
– Ит овози-ку! Қаёқдан келаяпти?
Қиз яна қичқирди.
– Эҳ-ҳе-ҳей, ким бор?!!
– "Помогите, люди!"де, Нилу. Қаттиқроқ бақиравер!
– Помогите, люди!!!
Ит яна ҳурий бошлади. Овознинг қайси томондан келаётганини чамалаб кўришди ва ўринларидан туришди.
– Юра оласизми?
– Ҳа. Машъала ёқиб олишимиз керак.
– Қандай ёқамиз? Ёғоч-чўплар ҳўл-ку.
– Унда чодиримизни ёқамиз. Уни бўлакларга бўлиб, ёғочга яхшилаб ўраб боғлаймиз-да, биттадан ёқиб кетаверамиз. Сумкада одеколон бор.
Шундай қилишди. Чодирни пичоқ билан лентасимон бўлакларга бўлишди-да, асолари ва бошқа ёғочларга боғлаб чиқиб, бирини ёқиб, бошқасини туташтириш учун захирага олишди. Машъала иш берди. Ит уни сезган чоғи, ҳуриши янада кучайди. Аммо улар дуч келган жарликни айланиб ўтишни ҳам, чуқурлик тубига тушиб, яна қандай чиқишни ўйлаб бошлари қотишди.
– Тонг отишини кутамиз.
– Яна кечагидай ёмғир бошланса-чи? Энди чодиримиз ҳам йўқ.
– Олов ёқиб ўтираверамиз-да, бугун ухлаш йўқ. Бирор овчи ёки ўрмончи келиб қолар.
– Қорним очиб кетди.
– Егулик ҳам қолмади. Ҳаммаси оқди-кетди. Сувимиз ҳам оз қолди.
– Юришда давом этиб жарликни айланиб ўтишга ҳаракат қилайлик.
Улар аста кета бошлашди. Жамшид машъалани кўтариб олди. Нилуфар эса оқсоқланаётган ёрини суяб борарди. Узоқ юришди. Тўртинчи машъала ҳам ёниб битди. Аммо чуқурликнинг охири кўринмас, аксинча, у қайрилиб "ит овози"дан ҳам узоқлашиб кетишди. Ҳолдан тойишди. Шундай чарчашдики, ағанаб ётган дарахтлар тепасидан ҳам ўтолмай қолишди. Бир жойда уч-тўрт дарахт бирданига ағанаган ва шохлари қуруқ экан. Шу ерда олов ёқиб, тонг оттиришга қарор қилишди...Жамшид бировнинг қаттиқ туртишидан чўчиб уйғонди. Тонг отган, ёққан оловлари сўниб, қолдиғи тутаб турарди.
– Ҳой, тур ўрнингдан. Сенлар кимсан?! – дея ўшқирди кимдир рус тилида.
Жамшид тепасида бир серсоқол, бўйдор мўйсафиднинг ов милтиғини ўқталиб турганини кўрди. Нилуфар ҳам чўчиб уйғонди. Унинг юзини бир ит искамоқда эди. "Барсик, нетрогай", деб қўйди чол.
– Биз, ҳалиги, адашиб қолдик. Йўлимизни йўқотдик.
– Хўш, қаердан келяпсизлар?
– Мен қурувчиман. Меҳнат таътилига чиқдим. Мана, ҳужжатларим бор.
– Бу қиз ким?

– Хотиним. У ошпаз эди.
Мўйсафид ҳужжатларни кўздан кечирган бўлди.
– Бу ёқларда нима қилиб юрибсизлар?
– Дарёда қайиқда кетаётгандик, шамол, ёмғир бошланиб қолди. Қирғоққа чиқдик. Сўнг қайиғимиз оқиб кетибди.
– Тунда қичқирган сенлармидинг?
– Ҳа. Мен чуқурга йиқилиб тушувдим. Хотиним қўрқиб кетди. Кейин қаёққа боришни билмадик.
– Тушунарли. Мен ўрмончи Егорман. Туринглар, кетдик. Сизларга бошпана бераман.
– Катта раҳмат сизга! Турақол, Нилуфар.
– Қаерликсизлар?
– Ўзбекистондан.
– Ҳе, тирикчилик қурсин-а. Нима, ўзларингда иш йўқми? – сўради Егор кесатиб.
– Иш-ку, кўп. Бир кўрмаган юртларни кўрайлик, дедик-да. Ҳам саёҳат, ҳам тижорат, дегандек...
– Яхши. Менинг бир чала қолган иморатим бор, битиришга ёрдам берасанми? Бир ўзим эплай олмаяпман.
– Гап йўқ. Фақат кейин бизни Новосибирскка кетишимизга йўл кўрсатиб қўйсангиз бўлгани.
– Ўғлим Новосибирскда яшайди. Ҳар олти ойда бир келиб кетади.
– Нима, машинада келадими?
– Вездеход машинасида. Бошқа машиналар бу ёқларга келолмайди. Атроф ботқоқлик, баланд-пастлик. Бу ерлар давлат қўриқхонаси ҳисобланади. Менинг вазифам асосан ўрмонни ёнғиндан асраш. Сизлар ёққан оловни сездиму шу ёққа қараб ошиқдим. Бу ерларда ёнғин чиқса, ёмон бўлади. Ҳўлу қуруқ баробар ёнаверади. Энг ёмони, бу ерга ўт ўчириш техникалари етиб келолмайди. Йўл йўқ.
– Биз қандай кетишимиз мумкин?
– Сизларни фақат ўғлим олиб кета олади. У яна бир ойларда келиши керак. Мен унга анчагина асал ғамлаб қўйганман. Ҳақиқий табиий асал. Эшитганмисан, ҳалиги айиқлар ейди-ку.
– Ҳа-ҳа, – деди Жамшид эртакларда ўқиганларини эслаб, лекин "Ўғлим сизларни бир ойдан кейин олиб кета олади" деган гапдан юраги увишди. Ахир, бунда меҳнат таътили тугайди-ку. Кибриё холани ҳам қутқариш керак. "Таваккал, борайлик-чи", деб қўйди йигит хаёлан.
Улар кетиб боришаркан, ўрмончи тинмай жаврар, олапар ити хакиллаб гўё йўл бошлаб кетмоқда эди. Нилуфар Жамшиднинг қўлини маҳкам ушлаб олди. У энди ўз тақдирини Жамшидсиз тасаввур ҳам қилолмасди.

* * *
Егор амакининг хотини Маша хола уларни очиқ чеҳра билан қарши олди. Бошқа дунёдан узилиб қолганликлари учунми, одамлар билан мулоқотни соғинганликлари шундоқ сезиларди. Айниқса, ўзбекистонликларнинг ташрифи Маша холани қувонтириб юборди. Унинг Новосибирскдаги ўғли Дмитрий ҳарбий хизматни Самарқандда ўтаган эмиш.
Нилуфар рус тилини яхши билмаса-да, ўзига бўлаётган илиқ меҳрни туйди ва елиб-югуриб гўё келинчаклардай холанинг уй юмушларини бажара кетди. Жамшид ўша куниёқ Егор амакининг чала қурилишини битказиб бериш учун ишга тушди. Асбоб-ускуналар етарли экан, ёғоч кўп. Фақат ходаларни икки кишилашиб кўтариш ва териб чиқиш керак экан. Бу уйни улар яшаб турган уйдан андоза олиб қура бошлашди. Ёмон бўлмади. Жамшид туну кун меҳнат қилди ва бир ҳафтада икки хонали уйни ички тахтали