Tasodifiy hikoya: Latifalar 3 (by Akbarshox)
Kampir o'g'il va qiz nevarasini birga cho'miltirvotti. Masha Vovochkani chuchagini ko'rib buvisidan ...davomi

Adashgan avtobus 4 (kamolov )

Добавил:	(((kamolov))) (26.07.2017 / 02:48)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	38079
Комментарии:	4

Тавба, астағфируллоҳ... Хиҳ, мусулмон мозори бўлмагани учун келаётганмиш. Ўзи мусулмончиликниям эсидан чиқариб, динсиз бандага айланиб қолибди-ку. Эҳ, пешонаси шўр банда... Тавба-тавба... Нима қилсам экан-а? Ё унга ёрдам берсаммикан? Қилган гуноҳларини тан олиб, эҳтимол, энди тавба-тазарру қилар, кеч бўлса ҳам фарзандларидан узр сўрар. Фарзандлари кечиришади, албатта. Нима бўлса ҳам оталари-ку. Уларнинг қандай кутиб олишларини бир кўргим келаяпти-да. Яхши кутиб олишса-ку, хўп-хўп, қабул қилишмаса, остонадан қувиб солишса-чи? Унда нима бўлади? Бечора, қаерга боради? Ҳа, унга ёрдам беришим керакка ўхшайди. Савоб бўлади. Унга мусулмончиликдан ҳам сабоқ бераман. Фарзандлари қабул қилишмаса, уйимга олиб кетаман, сўнг улар билан ўзим гаплашаман. Боғимни қўриқлаб ўша ерда яшаб тураверади. Эҳтимол, ўзи тенги бевалардан бирига уйлантириб ҳам қўярмиз".
Ашурали бўлса бепоён ўрмон манзаралари, ёғоч уйлардан иборат рус қишлоқлари, замонавий типда қурилган биноларни томоша қилиб, дўсти Славик билан ҳарбий хизмат чоғидаги, қолаверса, ўн кун меҳмондорчиликда ўтказган кунларини эслаб баъзан ўзича кулиб қўяркан, оёғи остидаги халтада бир-бирига урилиб шиқирлаётган шишаларни ушлаб қўярди. У Новосибирскка келишда ҳам олтиариқ узумидан тайёрлаган қўлбола мусалласларни худди шундай шиқирлатиб олиб келганди. Славик унинг мусалласларига юксак баҳо берди ва нима биландир Ашуралини қойил қолдиргиси келдими, мана шу буғу шохи қонидан тайёрланган шарбатларни совға қилди. Ашурали ҳақиқатан ҳам тан берди. Чунки бундай совға унинг етти ухлаб тушига ҳам кирмаганди.
Шу маҳал тўсатдан беўхшов янграган Ниёзбекнинг қўнғироғидан йўловчилар уйғониб кетишди. Чақалоқ чўчиб кетиб, биғиллаб йиғлай бошлади. Барно кўкрагини тутди, аммо у безовта бўлиб йиғлайверди.
Қарши томондан келаётган автобуслардан бири чироғини ёқиб-ўчириб, тўхташга ишора берди. Тошкентдан келаётган танишлари экан. Ниёзбек уни пайқаб қолди ва:
– Козим ака, шу ерда тўхтатинг! – деди буйруқ оҳангида.
Учқур отдай елиб бораётган автобуснинг "югани тортилиб", бир четга пишиллаб тўхтади. Ниёзбек пастга тушиб эшикни ёпди-да, йўлнинг у юзига ўтиб, ким биландир баҳслаша кетди ва бир оздан сўнг қайтиб келиб, эшикни очибоқ хавотирли гап қотди:
– Чегарада текширув қаттиқмиш. Ҳужжатсизларни қамаб қўйишаётганмиш. Нима қиламиз? Бунча одам билан...
– Оббо! – деди Козим қўлларини рулга уриб. – Анави-чи, соққасини оладиган офицер бор-ку, ким эди?
– Майор Красновни айтаяпсизми?
– Ҳа.
– Уни бошқа постга ўтказишибди.
– Нима қилдик-а? Унда Змеиногорскка ҳайдайинми?
– Ҳа, қозоққа Шуманайка орқали ўтиб кета қоламиз.
Уларнинг хавотирона суҳбати ўртадаги йўлакда "иссиққина, юмшоққина" мизғиб келаётган йигитларни ва баъзи ҳужжатсизларни ҳушёр торттирди. Ҳаммалари ўринларидан қўзғалиб, ғимирлаб қолишди.
– Шофёр ака, тинчликми?! – сўради Шерқул.
– Ҳа-ҳа, ҳеч хавотир олманглар. Одамимиз кўп – перегруз, бунинг устига, кўпчиликда паспорт йўқ, айланма йўлдан кетишга тўғри келади.
– Нима қилсак экан? – сўради Ниёзбек.
– Овқатланиб олайлик, сўнгра бир гап бўлар.
Шундан сўнг автобус бир оз юриб, йўл четидаги "Лесная роща" деб аталган қаҳвахона олдидаги майдонда тўхтади.– Бемалол бир соат тушлик қилиб олаверинглар. Иложи бўлса, йўлда бошқа тўхтамаймиз.
Йўловчилар гувв этиб тушишди. Қарийб саксон нафар йўловчи бор эди. Ҳайдовчи тушиб юкхонани тақиллатди:


– Ҳой, икковинг! Тирикмисанлар?
Ичкаридан "Ҳа" деган овоз келгач, Козим мийиғида кулиб юкхона қопқоғини очди. Тиржайиб, кўзларини ола-кула қилиб, икки йигит қўлларида сумкалари билан чиқиб келишди ва атайин афтларини буриштириб, оёқлари увишиб қолганидан шикоят қилишди-да, оқсоқланиб ошхонанинг орқа томонига йўналишди. Чунки улар ҳар сафар орқа эшикдан ошпазлар ҳузурига кириб бориб "олиб келган" молларини арзон гаровга сотиб кетишга одатлангандилар.
Ўша ерда пештоқига "Томск – Алмати" деган ёзув осиб олган Қозоғистон рақамидаги автобус ҳам турарди. Унинг ёнида ҳайдовчидан ташқари яна тўрт бақувват йигит ва бир олифтароқ қисиқ кўз қиз бор эди. "Тошкент" автобуси ҳайдовчилари улар билан салом-алик қилишиб алоҳида имтиёзли хонада овқатланиб, қизғин суҳбат қуришди. Ҳайдовчилар янги таниш ҳамкасб орттиришганидан қувонишди. Арсен исмли ҳайдовчи улар учун ҳам овқатга пул тўлаб қўйди. Арсеннинг ўша уч-тўрт йўловчиси берироқда уларни зимдан кузатиб ўтиришарди.
– Одаминглар кўп-ку, божхонадан қандай ўтмоқчисизлар? – сўрди Арсен.
– Шунга бошимиз қотиб турибди-да, Шуманайка орқали кетсакмикан, – деди Козим.
Арсен бир нимани режалаштирган чоғи, кулиб қўйди.
– Менинг машинам бўлса бўш. Атиги тўрт нафар одамим бор, холос. Истасанглар, ортиқча одамларингни Шуманайкагача олиб кета оламан.
– Яхши бўларди. Қанча сўрайсан?
– Пулинг керакмас, ошна. Бир-биримизга доим керак бўламиз-ку, ахир.
Козим Арсендай мард ошна орттирганидан мамнун бўлди. Улар келишишди. Тушлик тугагач, йўловчилар яна автобус ёнига жамлана бошлашди. Арсен "қисиқ кўз"га маъноли қараб қўйганини Козим пайқамади. "Қисиқ кўз" ўз шерикларини нимадир деб огоҳлантирди.
– Хўш, йигитлар, қандайсизлар? – сўради Козим сигарета чекиб, гурунглашиб турган йўловчиларга қарата.
– Яхши! – дейишди баъзилари.
– Қорин тўйди, қайғу кетди. Иккита автобусга бўлиниб, бирин-кетин кетаверадиган бўлдик. Йўлакда ўтирганлар, ўттиз беш киши, қани марҳамат, анави машинага чиқинглар-чи, – дея буюрди ҳайдовчи ва нариги ҳайдовчига мурожаат қилди.
Йигитлар ҳайрон бўлишди.
– Бу нима деганингиз? Бошқа автобусга нега чиқарканмиз? – норозилик билдирди Зайни деган йигит.
– Чегарадан иккига бўлиниб ўтамиз. Кейин эса яна бирга кетасизлар. Шунга келишдик.
– Кира ҳақи-чи, ўзгармайдими?
– Ўзгармайди.
– Сизларни қийналмай кетсин, чегарадан беғалва ўтсин, деяпмиз-да, – деди Ниёзбек.
– Фарқи йўқ, етиб олсак бўлди, – деди йигитлардан бири.
– Ну и что, Арсен, сколько человек заберёш?
– Сорок.
– Нет, ты возьми пожалуйста на все сидячие места.
– Хорошо, ладно. Возьму только тех, кто имеет паспорта.
– Тушундингларми? Бўлинглар, йигитлар, тезроқ жўнай қолайлик бўлмаса.
Козим билан Ниёзбек мамнун кўз уриштириб олишди. Нариги автобусга ўтаётган йўловчиларни кўриб Ашурали ҳайдовчининг бу қарорига таҳсинлар айтиб алқаган бўлди:
– Э, қойил! Шофёр ака, яхши иш қилдингиз. Бечоралар тахтачада ўтириб қийналиб қолишганди.


– Узоқ йўл. Нима бўлсаям ўзимизнинг одамлар-да. Ҳам чегарада сарғайиб турмаймиз, ҳам машина қийналмайди, нима дедингиз?
– Яхши фикр. Ҳамкасб дўстларингиз сизни қўллашаркан-да, қойил!
– Ҳа, одам одамга доимо керак бўлади-да. Қани, марҳамат қилинглар, – деди Ниёзбек хехелаб куларкан.
"Қисиқ кўз" чиқаётган йўловчиларни зимдан кузатар, ҳар бирининг жисмига синчков кўз қирини ташлаб оларди.
Арсен ҳам берироқда туриб автобусга чиқаётган йўловчиларга айёрона қараб турарди.
Салон йўлакдагилардан бўшагач, анчагина кенгайиб, ҳавоси тозаланиб қолгандай туюлди. Козим юкхонадаги икки йигитни энди бошқа бўшроқ бўлагига қамади. Улар ҳам хуш кайфият билан ўзларини "зиндонбанд" қилишди.
Козим "енгиллаб олган" автобусни барибир божхона пости томон юргизмади. Чунки йўловчиларнинг бир