Tasodifiy hikoya: ONA-BOLA (By Amor) 1-qism
ONA – BOLA… AKT 1: Bugun ishlar odattagidan ko’proq bo’lganligi uchun ishga biroz erta ketishga qaror qildim. Singlim va onam meni dasturhon atrofida kulib, kutib turishibdi. Bu lahzalarni ko’rish qandayin zavqli. Eng yaqinlarining atrofingda… (Bundan bir necha haftadan keyin bo’ladigan voqealar butunlay mana shu manzarani o’zgartirib yuborishi o’sha vaqt tushimga ham kirmagan edi). Mehribon onajonim, men yaxshi ko’radigan sirdan “domashniy” qilgan ekanlar. Onam: - Ha, tinchlikmi? Bekzod....davomi

– Нариги автобусдаги одамларимизни қаёққа олиб кетилганини ҳайдовчилар яхши билишади. Уларнинг тили бир. Анави мижозлар уларнинг "харидорлари"га ўхшайди. Телефон орқали уларни ўша ерга чақиртирган ҳам бўлиши мумкин.

– Оббо ифлос-ей. Нима қилсак экан-а?
– Аввало, анави икки йигитни ушлаб, боғлаб ташлаймиз. Кейин ҳайдовчи иккисини боғлаб, олиб кетишимиз керак. Уларни "ФСБ"га топширамиз.
– Ким у "ФСБ" деганингиз?
– Россия федерал хавфсизлик хизмати. Қозоғистон чегарасигача етиб олсак бўлди. Бу ер жуда яқин.
– Сизнингча, автобус ҳақиқатан ҳам бузуқми?
– Йўқ. Менимча, ҳамма жойи соз. Козим атайин шундай қилаётганга ўхшайди.
– Менда бир таклиф бор, – деди Эрбек.
– Қандай таклиф?
– Автобусни ҳайдаб қочамиз. Ортимиздан ҳайдовчилар чопишади. Сиз шошилмай кетаверасиз. Уларни тоза чарчатамиз, сўнгра тўхтаб, таппа босамиз. Анави йигитчалар ўрмонда қолаверишсин.
Ашурали ўйланиб қолди ва "маъқул" деди ниҳоят. Улар чуқурликдан аста чиқишди. Икки йигит кўринмасди.
– Уларни юкхонага қамаймиз. Устахонадан арматуралардан олволинглар.
– Мен бир жойда сим ўрами кўрдим. Қўл-оёқларини шартта боғлаймиз.
– Ҳа, айтмоқчи. Ўша ерда ёнғинга қарши воситалар ҳам бор. Сизлар болта, ёнғин ўчиргич, найза, курак ва симни олинглар-да, автобусга чопинглар. Мен бориб иложи бўлса, уни юргизиб тураман.
– Кетдик! – деди Жамшид.
Ашурали етиб борганида Ниёзбек бўш ўриндиқлардан бирида оёғини чиқариб олиб хотиржам мизғирди.
Козим орқа томонда мотор капотини очиб олган, у ҳам бамайлихотир ўзича хиргойи қилиб, латта билан моторни артарди.
– Ҳорманг, шофёр ака, қалай бўляпти? – деди Ашурали тўсатдан. Ҳайдовчи бир чўчиб тушди ва хушламай "Бўлади", деб қўйди.
– Бир юргизиб кўрмаймизми-а, поршенларининг овозини эшитиб кўрармидик, – деди Ашурали.
Чунки йўлга чиқишдан олдин мотор бир оз қизиб олиши керак эди. Бу ҳам вақтни олиши мумкин.
– Майли, – деди у истар-истамас ва ўша ердан туриб моторни ўт олдирди.
Ашурали шерикларини кузатди. Улар қўлларида қўлбола қуроллар билан автобусга чиқиб олишди. Ниёзбекни уйғотиб юбормасликка ҳаракат қилишди. Эрбек қўлидаги симни бўлак-бўлак қилиб буклаб синдира бошлади. Фарида сумкасидан шарфини олди, бу ҳам жиноятчиларни боғлаш учун хизмат қиларди. Уни пардоз-андоз қутичасидаги қайчи билан қирқиб, узун икки бўлакка бўлди ва ўрмон томонга нигоҳ ташлади. Чунки у ердаги икки йигит ҳамласига қарши тайёр туриши керак эди.
Автобус мотори қизиди. Ашурали ҳайдовчини гапга солиб атайин бошини қотирмоқда эди. Эрбек Жамшидга ишора қилди. Жамшид ёнғинга қарши кураш воситаси бўлган илгакли найзани, Эрбек сим ва Фарида узатган боғлоғични олди.
Жамшид ҳайдовчининг бўйнига найзани кутилмаганда тиради. У чўчиб бошини капотга қаттиқ уриб олди.
– Јиринг десанг, бошингни моторга босаман, – деди Жамшид. – Қўлингни орқага қил!
Ҳайдовчи кутилмаган бу ҳаракатдан қўрқиб кетди ва айтганини бажарди. Эрбек дарҳол унинг қўлларини сим билан ўраб-чирмади.
– Мен юкхонани очаман. Оғзини ҳам боғланглар, – деди Ашурали ва калитни олгани чопди. У калит ҳайдовчининг ўриндиғи ёнида туришини яхши биларди. Аммо Ниёзбек уйғониб кетди.
– Ҳой, нима қиляпсиз? – деди.
– Козим акам айтдилар, юкхонада ниманидир олиш керак экан. Узр, дамингизни олаверинг, ака, – деди у.
Ашурали кетгач, дераза орқали ортидан қаради. У юкхона қопқоғини очди. Бир нима юкланди, шекилли, автобус қаттиқ қимирлаб қўйди. Аммо шериги бу нима эканини англаёлмади.
Навбат Ниёзбекга келганди. Ашурали бериги юкхонани очди.
– Уни ичига олиб кириб боғланглар. Икковларинг юкхонага кириб олинглар. Сиз оғзини боғлайсиз, сиз Жамшид, қўлини. Кейин сўроқ қиламиз. Хўш, тайёрмисизлар?
Улар "Ҳа" дегандай ишора қилишди.
– Жамшид, қўлидан ушлаб шарт тортиб оласиз. Мен орқасидан итариб юбораман. Ишни тез бажаринглар, хўпми? – деди Ашурали.
Машина мотори юриб турар, аммо бу маҳалда юкхонанинг нариги қисмидан Козим боғланган оёқлари билан тепиб дупурлата бошлади. Ашурали Ниёзбекнинг олдига келди.
– Ҳа, тинчликми, нима дупурлаяпти? – сўради у.

– Биз ўрмондан бир буғу боласини ушлаб олувдик. Шуни жойладик. Сизни Козим акам чақиряптилар.
– Ҳай, тинчликмикан? – деди у ва ҳеч қандай шубҳага бормай очиқ турган юкхона олдига борди.
– Қанилар?
– Ичкарида.Ҳайдовчи энкайиб қаради. Ашурали уни ичкарига итариб юборди. У бошини уриб олиб бақирди. Эрбек унинг оғзига, Жамшид қўлига, Ашурали оёғига ёпишди. Аммо у Ашуралининг юз-кўзига қарата жон ҳолатда тепиб юборди. У орқага ағдарилиб тушиб лойга беланди. Ўрмон томонга қараганди, узоқда йўлдан келаётган икки йигитга кўзи тушди. У юкхона эшигини шартта ёпиб қулфлади-да, салон ичига чопди.
Сўнгра автобусни юргазди. Мотор капоти ҳам очиқ қолаверди. Қоронғи юкхонада бўлса, икки йигит ҳайдовчининг шериги билан жиққа мушт бўлишарди. Икки йигит орқадан етиб олмасликлари учун Ашурали автобусни жон-жаҳди билан ўнқир-чўнқирга ҳам қарамай ҳайдади. Ниҳоят, "Тўхтанг!" дея бақириб-чақириб ўғри йигитлар ортда қолиб кетишди. Ашурали шу тобда қарияларнинг ҳай-ҳайлашини ҳам ва ҳеч қандай гап-сўзни ҳис этмас, гўё кўзи кўр, қулоғи кар бўлиб қолганди. Кўп ўтмай торроқ, лекин текис асфальт йўлга чиқиб олди. Энди машинани тўхтатиш ва шерикларини юкхонадан чиқариб олиш лозим эди. Шунинг учун ўрмон четидаги сўқмоқлардан бирига бурилиб тўхтатди.
– Ҳой бола, бу нима қилганинг? – дея пешонасини ушлаган ҳолда ихраб қичқирди Низомхўжа. – Нима, бизни ўлдирмоқчимисан?
– Тоға, ҳаммасини кейин тушунтириб бераман, мен ҳозир, – деди у ва юкхона калитини олиб тез тушиб кетди.
Юкхонада иккинчи ҳайдовчи беҳуш ётар, Жамшид билан Эрбек бўлса, бошларини чангаллаб ўтиришарди.
– Ҳаммаси жойида, тоға, – деди Бекзод.
– Ай, что случилось?! – дея хавотирли қичқирди Алёна.
– Объясните, что это такое?! – қичқирди Демир дегани.
– Шофёры хотели нас продать. Они оказывается предатели.
Автобусда шовқин, тўполон бошланди.
– Успокойтесь! Сейчас всё объяснят! – қичқирди Бекзод.
– Анави иккаласи орқамиздан қувишди. Нима гап?
Йигитлар юкхонадан чиқиб келишди. Уларнинг юз-қўллари тимдаланган, қонталаш эди.
– Ишқилиб, ўлиб қолмасмикин?
– Э, йўқ. Ўзиям отдай кучи бор экан.
– Ҳа, мениям боплади, – деди Ашурали башарасини кўрсатиб. Унинг бир кўзи қизариб, атрофи кўкариб кетганди.
– Анави акани кўрайлик-чи, – деди Ашурали.
Козимнинг оғзи боғлиқ бўлгани учун кўзларини катта-катта очиб инқиллаб ётарди. Бу пайтда аввал Бекзод, сўнг Низомхўжа, Демир ва Алёна автобусдан тушиб келишди.
– Ё астағфируллоҳ! Бу нима қилиқ? – сўради Низомхўжа ҳайрат билан.
– Ана, ўзидан сўранг, айтиб беради, – деди Ашурали ва Эрбекка оғзини бўшатинг, деб ишора қилди.
– Тфу!.. Қўлимни еч, ярамаслар! – қичқирди банди.
– Хўп, ечамиз. Аммо нариги автобусдаги одамларни қаерга олиб кетишганини айтасан! Уларни кимга сотдинг?!
– Айтмасанг, ҳозир тўғри бориб "ФСБ"га топширамиз.
– Мен билмайман. Биз келишдик. Улар одамларни чегарадан олиб ўтиб, Шуманайкада ташлаб кетишади, – деди.

– Мана, "СМС" олдим. Уларни алдаб сотибсизлар. Кейин, автобусингиз аслида бузилмаган эди. Сиз буни атайин қилдингиз. Буниям исботлаб бераман! – қичқирди Ашурали.
– Ё алҳазар! Ростдан ҳам шунақа