Tasodifiy hikoya: Sevgimi yoki extros....
II-BÖLIM. 2-qisim....davomi

Adashgan avtobus 6 (kamolov)

Добавил:	(((kamolov))) (28.07.2017 / 03:42)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	42176
Комментарии:	2

– Юр, ўғлим, станцияга бориб келайлик. Начальникка кирамиз, бор гапни айтасан.
Бекзод касалванд ва мотамсаро Барнони қолдириб, мўйсафид билан бирга жўнади. Станция бу ердан ўн километрча жойда экан. Аммо ўша ҳолатда улар ҳеч қачон бундай масофани пиёда босиб ўтолмас эдилар. Демак, Жамшид ҳам шу темир йўлни қидирган, лекин адашиб қолган, ёқилғи тугаган. Унда айб йўқ. Уларни тезроқ қутқариш керак. Бечораларнинг аҳволи не кечди экан?
...Станция бошлиғи Жамбул вилоятидаги қутқарув хизмати билан боғланди. Вертолётлар қидирувга борадиган бўлишди. Сўнгра Барнога Мерган оға дори-дармон сотиб олди.
Барно ўзига келиб олгунига қадар улар яна бир ҳафта шу ерда қолишди. Мерган оғанинг оиласи қўлларидан келганича ёрдамларини аяшмади.
– Аёлингни касалхонага ётқизайлик, – деди мўйсафид. – Тузалгач, кетаверасизлар.
Аммо Барно кўнмади. Оға уларни разъездга элтиб, Тошкент поездига чиқариб қайтди.


ЮРТГА ҚАЙТИШ

Даштдаги адашган автобусдагилар эса эртаси куни ҳам ўша жойда тунаб қолишди. Баъзилар тақдирларига тан бериб автобус йўлакларига чўзилиб олишганди. Кибриё холанинг мурдаси билан ҳеч кимнинг иши бўлмай қолди. Икки кечада ейиш мумкин бўлган нимаики бўлса, ейилиб, ёқиш мумкин бўлган нарсаларнинг ҳаммаси ёқиб бўлинди. Юмшоқ ўриндиқлар шилиб олинди. Навбат автобуснинг асосий баллонларига келганди. Олов тунда узоқдан яхши кўринади ва кимларнидир ўзига тез жалб қилади, деган ўйда ёқавердилар. Яхшиямки, иккинчи тун шамол бўлмади, бироқ совуқ ва аёзли эди. Туни билан учта баллон ёқиб чиқилди. Йўловчилар иложи борича ухлаб қолмасликка ҳаракат қилишар, гулхан атрофида сакраб айланишарди. Аммо очлик азоб берарди.
Эртаси ҳам ҳеч зоғ кўринавермагач, кўпчиликнинг юзида умидсизлик акс эта бошлади.
– Йигитлар, йўлга тушамиз! Бу ерда туришнинг фойдаси йўқ, шекилли, – деди Жамшид.
– Ҳа, ҳаракат қилиб то қоронғи тушгунига қадар темир йўлга етиб олайлик.
Ҳаво булутли бўлса-да, қуёш ёғдуси сезилиб турар ва жануб томон қаёқда эканини англаш қийин эмасди. Йўловчилар Демир ва Алёна бошчилигида йўлга отланишди. Жамшид ва Тўлқин Кибриё холанинг жасадини орқа ўриндиқнинг ёниб бўлганидан қолган темир ромига боғлаб олиб, судраб кета бошладилар. Нилуфар бўлса Жамшиднинг қўлтиғидан ушлаб маъюс борарди... Бир чақиримча йўл босганларидан сўнг вертолётлар пайдо бўлди. Ҳаммалари бош кийимларини силтаб, қичқира бошлашди. Вертолётлардан бири ҳавода бир доира айланди-да, ерга қўнди. Ҳамманинг кўзидан қувонч ёшлари оқарди.
Борт командири юз берган ҳодиса ҳақида қаергадир ахборот берди ва сўзининг охирида "Ҳаммаси Россиядан келаётган Ўзбекистон азаматлари экан. Биринчи ёрдам кўрсатмоқдамиз. Бир аёлнинг жасади бор, нима қилайлик?" дея буйруқни кутди. Бошлиқ уларни чегара постига элтиб, Ўзбекистон ҳудудига тезликда ўтказиб юборишни топширди.
– Ўртоқ командир, орамиздан бир йигит билан аёл пиёда кетишганди. Йўлни қараб кетайлик.
– Улар кетиб бўлишган. Ўша йигит поезд станцияси бошлиғига бориб айтган экан. Кейин станциядан бизга хабар беришди.
– Э, шунақами? Унда улар тирик экан. Баракалла, Бекзод! У бўлмаганида бизнинг аҳволимиз не кечарди?
– Гўдаги ҳам омонми? – сўради Нилуфар.
– Омон бўлади-да. Етиб борганимиздан сўнг улардан хабар оламиз, хўпми? – деди Жамшид ишонч билан.
Вертолётдаги шифокор уларга минерал сув ва сухари тарқатди. Шу тариқа божхона постига етиб келишди. Уларни навбатсиз ўтказиб юборишди. Пештоқида байроғи ҳилпираб турган Ўзбекистон божхона пости томон деярли чопиб кетишди. Улар тиббий кўрикдан ўтказилиб Тошкент шаҳар "Одам савдосига қарши кураш бўйича ташкил этилган реабилитация Маркази"га олиб кетилди. Жамшид билан Нилуфар эса Кибриё холанинг жасади билан қишлоқларига жўнашди.

* * *
Барнонинг тана ҳарорати тобора кўтарилиб борарди. Поездда ўлчаб кўришди, ҳарорати қирқ даражага етибди. Биринчи ёрдам кўрсатилди ва поезддан тушибоқ уни касалхонага ётқизиш кераклигини айтишди. Аммо Барно ихраб, тинмай "Уйимни бир кўрай. Мени уйимизга олиб кетинг, жон Бекзод ака", деяверди. У бетўхтов ва калта-калта йўталарди. Шифокор опа: "Аёлингизнинг ўпкаси қаттиқ шамоллаган. Бу сурункали бронхит. Шунинг учун иситмаси баланд", деб айтди. Барнонинг юзи, қовоқлари ҳам шишиб кетган, оёқ-қўллари мадорсиз эди.
Ниҳоят, "Тошкент" шоҳбекатига етиб келишди. Бекзод Барнони елкасига опичлаб олди.
– Уни тўғри касалхонага олиб боринг! – дея қичқирди вагон проводниги ҳам.
– Хўп, раҳмат. Шундай қиламан, – деди Бекзод.
Аммо беҳол Барно эрининг бўйнига осилиб маҳкам қучди ва шивирлаб деди:
– Мени аввал уйимизга олиб боринг, акажон. Уйимизни бир кўрай. Кейин ўлсам ҳам армоним йўқ.
– Нега унақа дейсан? Яхши ният қил. Мана, юртимизга қайтиб келдик. Энди бу ердан тилла беришса ҳам ҳеч қаёққа кетмаймиз.
Барно худди ёш боладай пиқиллаб йиғлай бошлади.
– Уйимизга опкетинг, жон ака!..
– Хўп-хўп. Мана ҳозир, кетамиз. Бирор нима ейсанми?
– Йўқ.
– Тўғри қиласан. Ўзи пулимиз ҳам йўқ, – деди Бекзод ва таксилар томон йўналди. Такси кирани нима қилсам экан-а, дея ўйлади. Барнони кутиш майдонига олиб кириб, ўриндиққа ўтқазиб қўйди.
– Сен шу ерда ўтириб тур, мен ҳозир келаман. Машина топай, уйимизга кетамиз, хўпми?
Барнонинг лаблари қуруқшаб ёрилиб кетганди. Бекзоднинг кўзи ярми ичилиб ташлаб кетилган "Кока-кола"га тушди ва уни олиб бемор хотини оғзини намлади. Коланинг ёнида ярми ейилмай ташлаб кетилган гумма ётарди.
– Ма, манавиниям еб ол.
– Йўқ. Ўзингиз... – деди базўр Барно ва ўриндиқ суянчиғига суяниб кўзларини шифтга қаратиб олди.
– Барно, м-мен ҳ-ҳозир, тез келаман. Уйимизга кетамиз, бўптими? – деди Бекзод ва хотинидан кўзини ололмай кириш эшиги томон чопди.
Таксилар қатор-қатор туришарди. Уни ҳайдовчилар қуршаб олишди. "Андижонга бир киши", "Фарғона борми, Фарғона!", "Ака, қаёққа кетасиз?" деб сўрашарди улар.
– Акалар, бир бемор аёлим бор. Фарғонага ким олиб кетади?
– Қаердан келаяпсизлар ўзи? – сўради бир ўспирин.
– Россиядан.
– Ишлагани борганмидинглар?
– Ҳа.
– Ўтиринглар, мен олиб кетаман. Орқа бўш.
– Неча пул бераман?
– От билан туя бўлармиди? Уч кишининг жойи-да, юз минг.
– Майли. Фақат пулни етиб борганда, уйдан олиб чиқиб бераман.
– Ие, бу ёғи "пистон" денг. Бўлмайди, ошна. Бир марта шунақа икки йигитни олиб кетгандим. "Уйимиз" деб бир жойга кириб кетишди. Ана турдим, мана турдим, дарвозани очиб қарасам, у ёғи дала, катта боғ экан.
Бу гапни эшитган бошқа ҳайдовчилар ҳам кулиб юборишди ва Бекзоддан узоқлашишди. Бекзоднинг юзи хижолатдан дув қизариб кетди. У кимга, нима деб илтимос қилишни билолмай бир оз қаққайиб туриб қолди. Бир пайт орқасидан "Андижон" деб турган ўрта ёшлардаги бир ҳайдовчи киши келиб, гўё ҳамдардлик билдиргандай қўлини елкасига қўйди.
– Бошингизга бирор мушкулот тушдими, дейман-а?
– Ҳа. Биз ўтирган автобус қозоқ даштларида адашиб кетди. Совуқда қолдик. Гўдагимиз йўлда нобуд бўлди. Энди бўлса, хотинимнинг аҳволи оғир... Бу ерда ҳеч кимим йўқ, – дея олди Бекзод.
Бошқа гапира олмади. Ерга қаради, кўзига ёш келди.
– Эҳ-ҳе, ёмон бўпти-ку. Сизлар поезддан тушдинглар чоғи. Аёлингизни орқангизга опичиб олган сиз эдингиз-а? Кўзим тушувди.
Бекзод бош ирғади.
– Бизни бир қозоқ