Tasodifiy hikoya: Ogohlikga chaqiramiz (tanlovga)
Bu hikoyamiz Suriya va Iroq hududlarida mudhish jinoyatlar sodir etayotgan terrorchi mujohidlar haqi...davomi

номидан "сўровнома" олиб келаман, кейин дипломни олгунингизча бир ерда ишлайверамиз", деяпти.
– Нима, "Сўровнома"ни бир гастарбайтерга беришарканми?
– Ҳа. Бошлиқларга ош қилиб бераркан-да.
– Нима?!..
– Ишқилиб оғзиларини мойларкан-да, билмасам-е...
– Фу! Ўлиб қоламан, сен шу гапга ишонаяпсанми ҳали?
– Ҳа, ишонаман. Нима бўпти?
– Тентак қиз. Шунча ёшга етиб ақлинг кирмадими?
– Қанақа ақл?
– Бир гастарбайтерниям яхши кўрадими, бўлмасам.
– Нима бўпти? Сиз ҳам бир чукчага тегиб олдингиз-ку!
– Ҳой, тилимни қичитма. Чукчамас, ёқут у. Поччасиниям шунақа беҳурмат қиладими одам, тавба. Ўзи сенга бир бало бўпти.
– Ҳа, севиб қолдим, билдийиз.
– Нима?!
– Эшитганийиз!
– Вой, ўлиб қоламан!..
– Ажаб бўпти!


МОЗОР ИСТАБ

Икки оқсоқол – Низомхўжа билан Саидвафо орасида юз берган кейинги воқеалар бўлса, бутунлай бошқача кечди
Саидвафо билан Низомхўжа бир таксига ўтиришди. Саидвафо пишиқ экан, таксичига эллик доллар чиқариб "Етадими?" деб сўради. "Икковларинггами? Ҳа, албатта" деди киракаш кўзларини ола-кула қилиб. У орқа ўриндиққа учинчи одамни ҳам олмади. Низомхўжа шеригининг сахийлигига ҳайрон бўлди. "Қизиқ, фарзандлари уни қабул қилишармикин? Бу-чи, уларни танирмикин? Мабодо тан олишмаса-чи? Унда қаерга боради? Арз-додини кимга айтаркин?.. Тавба-тавба, дунёнинг ишлари хўп қизиқ экан-да".
Улар довон сари боришаркан, Низомхўжа ҳамроҳининг қўли устига қўлини аста қўйиб гапнинг индаллосига ўтди:
– Сўраганнинг айби йўқ, ошна, фарзандларингиздан бўлак яқинларингиз борми?
У елкасини қисиб қўйди:
– Не знаю, поискать надо. У меня была сестра.
– Исми нима?
– Сарвиноз.
– Она живая?
Саидвафо яна елкасини қисиб қўйди. Ҳайдовчи бу антиқа суҳбатдан ҳайрон бўлди ва салон ойнаси орқали икки йўловчини зимдан кузата бошлади.
– Бошқа қариндошлар, синфдошларингиз бордир?
– Да-да.
– Мактабни битириб бирор жойда ўқиганмисиз?
– ПТУ закончил. На заводе сварщиком работал.
– Ёру биродарлар, яқин дўстларингиз йўқмиди?
– Да, они были, конечно: Шомаҳмуд, Эркин...
– Бўлмаса, борадиган манзилингизни аниқ ёзиб беринг. Мен уч-тўрт кундан кейин ўтиб бораман, хўпми?
Саидвафо бир парча қоғозга ёзиб берди. Унда "Станция Горчаково, ул.Қўштепа, напротив Сельмаг, Чурбанов Саидвафо" деб ёзилганди.
– Ие! Чурбанов деганингиз нимаси?
– Это её фамилия.
– Чья?
– Фамилия моей жены. Пришлось принимать её фамилию. Какая разница?
Ҳожи бобо ҳайрат билан "Тавба-тавба" деб қўйди.
– Фарзандларингизнинг исми нима? – сўради у яна.
– Старший Касым, хм-м..., потом Камол, Жамол, дочка кажется Мехри.
– Кажетсями ё точноми?
– Точно-точно, Меҳри...
– Бўлди, суриштириб топиб оларман. Демак, сиз шулардан бирининг уйида бўласиз-да, а?
Саидвафо бошини лиқиллатиб қўйди. Аммо негадир унинг шашти пасайиб қолганди. Эҳтимол, ҳозир унинг кўз ўнгида хотини Санобар ва фарзандларининг бундан қирқ йил муқаддам кўчага чиқиб кузатиб қолганлари худди кинолентадай бир-бир ўтгандир.
Ўшанда катта ўғли Қосим ўн ёшда эди. У "Дада, тезроқ қайтиб келинг", дея зорланиб йиғлаб қолганди. "Демак, у ҳозир эллик ёшда бўлади. Бола-чақали бўлиб кетгандир. Ўшаникига бора қоламан. Ҳар ҳолда мени эсидан чиқармаган, ақли ҳуши жойида эди".
Низомхўжа Олтиариқда тушиб қолди ва ҳамсафари билан илиқ хайрлашди.
– Яхши боринг, ошна. Набираларни ўпиб қўйинг. Мен сизни албатта топиб оламан, – деди у самимий.
– Да, ладно. Увидимся, – деб қўйди Саидвафо ва кепкасини ечиб, кал бошини бир артиб олди.

Саидвафо илгари сельмаг бўлган савдо дўкони олдида тушиб қолди. Кичик гузарга яна янги замонавий маиший бинолар қурилибди. У ҳойнаҳой, бирор таниши учраб қолармикан, деб теварак-атрофга назар ташлади. Асосан ўсмир йигитчалар ва ёш болалар уймалашишарди. Улардан бири "Ассалому алайкум" деб чопиб ўтиб кетди. Саидвафо нима деярини билмай анграйиб бир оз туриб қолди. "Қайси бири неварам экан?" деган ўйда беихтиёр одимлади.
Болалиги ўтган ва уйланган уйи ўрнида ҳашаматли бино барпо бўлибди. Бу, ҳойнаҳой, Қосимжонники бўлса керак ёки кенжа ўғлим Камолнимикан? Демак, ўзларига тўқ шекилли, дея хаёл қилди.
Девор ёнидаги улкан бедана тут дарахтига кўзи тушди ва бориб оҳиста танасини ушлаб соғинч билан сийпаб қўйди. Буни дадаси билан болалигида экишганди. Дарахтнинг шохлари тарвақайлаб кетибди. Тепага қараб боши айланиб кетаёзди. Кепкаси тушиб кетай деганди, ушлаб қолди. Дарвозадан икки болакай чопиб чиқиб келишди. Ичкаридан "Дарвозани очинглар!" деган овоз келди. Болалар дарвозанинг биттадан табақасини ушлаб ланг очишди. Саидвафонинг юраги гупуриб кетди. "Наҳотки шу менинг ўғлим бўлса..." Ичкаридан "Тико" чиқди. Мўйсафид қош-кўзи, бурни ўзига ўхшаган рулдаги кишига кўзи тушди.
Ҳайдовчи ҳам бегона мўйсафидга бир нигоҳ ташлади ва "Саломалайкум!" деб қўйди. Аммо кепкали мўйсафид алик олиш ўрнига унга қараб анграйиб турганини кўриб энсаси қотди.
Саидвафо ҳалиги дарвоза очганлардан бирини ўзига имлади. Болакай чопиб келди.
– Сиз кимсиз? – деди у бирдан.
– Ман, ҳалиги, дедушка, – деди мўйсафид аранг.
– Кимникига келдингиз?
– Вот это дом, мой...
– Бу уй бизники.
– Ҳалиги папа, да?
– Ҳозир кетди-ку.
Саидвафо хурсанд бўлди. Чунки у набирасини учратганди.
– Да-а? Саники ати нима?
– Шоҳрух.
– Шоҳрух. Ман саники – дедушка, понял?
Шоҳрух ҳайрон бўлди ва уй ичкарисига югуриб кириб кетди. У онасига кўчада турган ғалати мўйсафид ҳақида гапириб берган чоғи аёл дераза дарпардасини аста очиб қаради ва уй телефонини шиғиллатиб эрига қўнғироқ қилди.
– Алё, Камол ака, кўчада турган бир ўрисмижоз чол келиб ўғлимизга "Мен сенинг бобонгман", деганмиш, қариндошларимиздан эмасмикин, мабодо?
– Э, йўғ-е. Мен уни кўрдим. Салом берсам, алик ҳам олмади. Ўғлинг нима бало, ҳар қанақа чолни кўрса, бобо деявераркан-да.
– Бир гапингизда отам бизни болалигимизда ташлаб, бедарак кетган дегандингиз-ку. Мабодо қайтиб келмадимикин, дейман-да.
– Қўйсанг-чи, хотин, отам ўлган-ку. У қўшниникига келган бирор меҳмон бўлса керак, – деди эри ва телефонни ўчириб қўйди.
Аммо мўйсафиднинг уйга узоқ тикилиб тураверганини кўрган аёл кўчага чиқди.
– Келинг, тоғажон, сизга ким керак эди?
– Чей это дом?
– Наш. Нима, ўрисмисиз?
Саидвафо нима деярини билолмай бир оз каловланиб қолди. Ҳаяжондан лаблари пирпирарди. Бир нима бўғзига туриб қолгандай гапиргани қўймасди.
– Кимникига келдингиз? – яна сўради аёл.
– Ман, ҳалиги, так..., – деган сўз томоғидан зўрға чиқди.
– Эрим ишга кетган. Келсин, кейин гаплашасиз-а, тоға.
– Хўп, ладно, – деди мўйсафид ва қўли билан "бораверинг" дегандек ишора қилди.
Жувон мўйсафидга тузукроқ разм солди. Қиёфасининг қаерларидир эриникига ўхшаб кетарди. Бу ҳақида қайнопаси Меҳрихонга қўнғироқ қилиб билмоқчи бўлди-да, қайтиб кирди.
– Алё, опажон. Қалай, яхши юрибсизми?.. Ҳа, яхши. Хўжайин ишга кетувдилар. Эшигимиз олдига бир ўрисбашара киши келиб турибди. Мабодо шунақа қариндошларингиз йўқмиди?
– Э, йўғ-е, худо асрасин. Пул сўраб келган бирор пиёнистадир-да, эътибор берманг. Бунақалар келиб чақирса, уйда эрим йўқ, денг. Хўп, ишим жуда кўп эди, узр. Болаларни ўпиб қўйинг.
Саидвафо савдо дўконига ҳам оғзи ярим очиқ ҳолатда кириб борди. Уни тахминан қирқ