Tasodifiy hikoya: Qownisi b.n uyida by EssayMaker
(Töqilgan)Nodir 16 ga kirgan.Oilada yolg'iz.Ayni jinsiy aloqaga bölgan qiziqiw jöw urgan payti.Oilas...davomi

– Ҳа. У шу бойликни умрининг сўнгги йилларини бирга умргузаронлик қилиш ҳуқуқига эга бўлган сиздек табаррук кенжа ўғлига бермоқчи.
– Мундоқ тушунтириброқ гапирсангиз-чи!
– Сизлар отангизни ўлдига чиқаргансизлар. Биламан. Отаси ташлаб кетган, деган исноддан қочиш учун унга рамзий қабр тош ҳам қўйдиргансизлар ва ҳар йили уни хотирлаб турасизлар, тўғрими?
Камол нима деярини билолмай каловланиб қолди.
– Лекин у ҳаёт, биласиз-а?.. Тўғри, сиз бу ҳақда ўша палов еган кунимиз хабар топдингиз. Оғаларингиз билан учрашиб, оталарингизни тан олмасликка келишдинглар. Чунки чойхонада ўша "дядя" бор эди. Сиз ундан ор қилдингиз. Мен у киши билан Россиядан келаётганда бирга етти кун ҳамроҳ бўлдик. Хуллас, у менга шу гапни айтиб қўйишимни илтимос қилди.
– Нима деди? Аниқроқ гапиринг.
– Агар кенжа ўғлим мен билан яшаса, бор бойлигимни унга бераман, деди. У истаса, данғиллама участка сотиб олиб, қолган умрини ҳузур-ҳаловатда ўтказса ҳам бўлаверарди. Лекин ўз вақтида оталик бурчини бажара олмагани учун жуда хижолатда. Шунга нима дейсиз?
Камол пешонасини тириштириб бошини қашлади.
– Акаларим билан бир маслаҳатлашсаммикан?
– Нима, улар сизга бойликни бериб қўяди, деб ўйлайсизми?
– Нима, уларнинг бундан ҳали хабари йўқми? – ажабланиб сўради у.
– Ҳамма гап шунда-да.
– Қандоқ бўларкин?
– Ўйлаб кўринг. Тағин ўзингиз биласиз.
– Нима қил дейсиз?
– Отангизни уйингизга олиб келинг. Умрининг ниҳоясида унинг дуосини олиб қолинг. Ана сизга маслаҳат. Бўпти, мен борай, – деди Низомхўжа ва юзига фотиҳа тортди.
– Ие, зиёфатга ўтирмайсизми, отахон?
– Нега?
– Ахир, зўр гап олиб келибсиз-ку. Шуни нишонлардик.
– Фақат отангиз билан, шу ерда, келишдикми?
– Келишдик.
– Отни қамчиланг бўлмаса, кенжа ўғил! Сиз энди "Тико"да эмас, "Ласетти"да юришга лойиқсиз.

* * *


Ўртанча ўғил Жамолни "кўндириш" анчагина қийин кечди. Низомхўжа уни ишхонаси бўлмиш вилоят шифохонасидан топди.
– Мен отангиз Саидвафонинг қадрдон дўсти Низомхўжа бўламан. Биз у билан Россияда бирга бўлганмиз ва бирга қайтдик. Унинг айтишича, сиз фарзандлари ичида энг ўқимишли ва ақллиси экансиз.
– Мени қаердан таниркан?
– Ахир, уни ўзингиз даволабсиз-ку. Фақат ўзингизни танимаганга олибсиз, холос.
– Тоғажон, фақат қисқароқ қилинг, илтимос.
– Шунга отангиз...
– Мен сизни тушундим, отахон. Бу бизнинг оилавий ишимиз. Фақат сиз аралашмай қўя қолинг.
– Бўпти, аралашмайман. Фақат бир нарсага рухсат сўрагани келдим. Уни ўзим билан олиб кетмоқчиман, розимисиз?
– Рухсат, олиб кетаверинг. Фақат бизни тинч қўйинг.
– Унинг қўлидаги бойликни-чи, униям олиб кетаверайинми?
– Қанақа бойлик?
– Россиядан олиб келган давлати-да. У бу бойлигини ким мени сўнгги йўлга олиб бориб, чироғимни ёқиб, руҳимни шод қилса, ўшанга инъом қиламан, деди. Бўпти, хайр, мен кетдим. Сиз ўйлаб кўринг, ўғлим.
Низомхўжа бу ўғилдан бир иш чиқишига кўзи етмай лифт томон йўналди.
Жамол Саидвафоевич унинг ортидан ҳайратланиб қараб қолди. Бу унинг учун ҳеч кутилмаган таклиф эди. Нима қиларини билмай, хотини Гулнозга тезда қўнғироқ қилди.
– Гулноз, бир ғалати гапни эшит.
– Нима экан, дадаси?
– Отамиз тирик экан. Мен уни даволаб, ўзимни танитмадим. Лекин у мени биларкан.
– Вой ўлмасам! Нима, энди унга қарашимиз керакми? Ана, иниларингиз бор-ку, қарайверишмайдими? Бари топарман-тутарман...
– Йўқ, унақамас, ҳалиги...
– Ахир, биз тўй қиладиганмиз-ку, дадаси. Қизимизни чиқаришга ҳали мебель ҳам олмадик, чолга қарашнинг ўзи бўларканми?
– Пул бор, онаси, ўша мебелга етарлиям пул бор.
– Қаерда?
– Отамда.
– Нима?! Вой ўлай!..
– Нима қилай?
– Нима қилардингиз! Лаллайиб ўтирмай ҳаракатингизни қилинг-да. У киши ҳозир қаердалар?
– Ким?
– Отамиз-да.
– Қосим акам бобомиздан ёдгор қолган эски ҳужрасига жойлаштириб қўювди.
– Ана, сизга айтмадимми? Қосим акангиз бало. У отангизни бекорга ўша ерга қўймаган. Яқинда овсиним "Уйимизни битказишга кўп пул керак" деяётганди-я. Бўлинг тез, қизимизнинг тўйини ўтказиб олайлик. Қудалар олдида бўларим бўлди-ку! – деди куюниб аёл.
– Хўп, тушунарли, хотин. Мана кўрасан, ҳаммаси яхши бўлади.
– Бўпти, тез бўлинг. Мен битта уйимизни бўшатиб, тайёрлаб тураман. Сиз уни олиб келаверинг, хўпми?

Жамол "Хўп" деди-да, Низомхўжанинг ортидан чопди. У Меҳрихонни топиш учун Марғилон буюм бозорига элтувчи йўналишли таксига чиқмоқда эди. Жамол ит қувган соқовдай унга ҳаллослаб етиб олди.
– Отахон, тўхтанг!
– Ҳа, нима гап?
– Мен розиман.
– Нимага?
– Отамга қарашга. Уни олиб кетманг, илтимос.
Йўналишли таксидаги йўловчилар ҳайрон бўлишди.
– Бўлмаса, бу ҳақда элга маълум қилинглар. Қабрини тезда йўқ қилинглар, уни яхшилаб парваришланглар.
– Хўп бўлади. Хотиним ўзи яхши қарайди.
– Майли бўлмаса. Мен Марғилон орқали уйимга кетавераман.
– Чой-пой ичиб кетинг.
– Қуюқроқ зиёфатга чақирарсиз, ҳали.
– Айтмоқчи, яқинда қизимизни чиқарамиз. Сизни тўйга айтамиз, келасиз-а!
– Албатта, ўғлим.
Машина жўнади. Йўловчилар ҳангу манг эди.Низомхўжа савдо расталари оралаб юравериб ҳолдан тойди ва Меҳрихонни аранг топди. Унинг дўкони кенг-мўл, замонавий хорижий уст-бошлар билан савдо қиларкан.
– Келинг, отахон.
– Менбоп нималарингиз бор, қизим?
– Кўйлаклар, жинси шимлар...
– Ёпирай! Яктак-чорси, маҳси-кавушлар йўқми?
– Унақалар антиквар ёдгорлик буюмлари дўконида хориж сайёҳларига сотилади, тоғажон.
– Демак, миллий қадриятларимиз бебаҳо экан-да, а? Яхши-яхши. Лекин мен олдингизга бошқа бир масалада келгандим, қизим. Жуда антиқа гап.
– Соққалими? – дея айёрона кулиб сўради аёл.
– Албатта.
– Бирор улгуржи товарингиз бормиди, отахон?
– Ҳа, бор, лекин у тирик ва табаррук, яъни антиқавор.
– Узр, лекин бизга бунақа нарсалар керакмас.
– Уни уйингизга олиб кетиб парваришласангиз ҳам савобга қоласиз, ҳам катта бойликка эга бўласиз.
– Уф-ф, жа опқочдингиз-ку, а. Айтақолинг, итми ё отми у?
– Ит эмас, от ҳам эмас, ота!
– Э, қўйинг, ярамга туз сепманг.
– Онаси борнинг ори бор, отаси борнинг зари бор, дейдилар. Айниқса, у Россиядан катта бойлик билан келган бўлса.
– Нима дедингиз? Ким келибди?
– Отангиз.
– Қанақасига?
– Шундай. Мен билан бирга келди. Исми Саидвафомиди?
– Ҳа! – деди аёл ва анграйиб туриб қолди.
– У менга сиз ҳақингизда кўп гапирарди. "Яккаю ёлғиз Меҳрибоним", дерди.

Меҳри ўзидан кетиб қолаёзди ва курсига беҳол ўтирди. Бир оз бошини ушлаб ўзига келди-да, шарт ўрнидан туриб Низомхўжани жойига ўтқазиб қўйди.
– Қани, энди бир бошдан гапиринг-чи. Кимсиз, отамни қаердан танийсиз?
– Эски қадрдоним. Россияда бирга эдик.
– Йўқ. Бу бўлиши мумкинмас. Ахир, у ўлган-ку!
– Ҳа. Сизлар учун шундай, ҳатто рамзий қабртош ҳам қўйгансизлар. Сизларни ташлаб кетгани учун ундан қаттиқ хафасизлар. Уни виждонсиз, номард деб биласизлар, шунақами?
– Эҳтимол.
– Энди ана шу кўрилган моддий ва маънавий зарарни қоплаш вақти келди. Яъни отангиз кеч бўлса-да, ўз бурчини бажармоқчи. Шу холос.
Меҳри довдираб термосдаги чойдан пиёлага қуяркан, қўллари қалтираб, чойнинг бир қисмини полга тўкиб юборди ва меҳмонга узатди.
– Узр, отахон, мен сизни танимабман. Наҳотки, отам тирик бўлса? Ё тавба, ҳм-м..., ҳалиги, бу ажойиб хушхабар-ку.
– Нима,