Tasodifiy hikoya: O, Dilbar... ( T - T tanlovi uchun.)
O, Dilbar... - Jonim ayt bugun nima yeymiz? -dedi Zafar. Dilbar taomlar ro'yhatiga bir ko'z ...davomi

Adashgan avtobus 7 (kamolov )

Добавил:	(((kamolov))) (29.07.2017 / 03:32)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	27543
Комментарии:	5

Nabijon hoshimov asari
Yakuniy Wisma

– Бу савдо деганлари шунақа нарса эканки, оборотда пулинг қанча кўп бўлса, молларинг хилма-хил, современний, модний бўлса, шунча кўп даромад оларкансан. Так что, маблағингизни беҳуда сарфламаймиз. Тўғрими, отажон?
– Да-да, конечно, – деб қўйди ота яна ва боши айланиб кетди. "Бўлди-да энди, ҳадеб шанғиллайверасанми?" деди ичида.
Дилнознинг тўй куни белгиланди. Бу муддат яқинлашган сайин Гулноз орқаси куйган товуқдай типирчилаб қолди. Чунки қимматбаҳо гарнитур мебели ҳали олинмаганди. Ўша кунлари унинг калласига ажойиб бир фикр келиб қолди ва дарҳол дўхтир эрига қўнғироқ қилди:
– Алло, дадаси. Келинг, бир иш қиламиз. Меҳриҳон опам отамни Камол акамникидан боплаб олиб кетгани учун биз ҳам боплайлик.
– Қанақа қилиб? Нима, олиб қочасанми?
– Йўқ. Ҳаммасини "законний" қиламиз. Яхшилаб эшитинг. Мен ҳозир отамни йўқлаб Меҳриҳонникига бораман ва сизга "Отамнинг мазаси йўқ экан" деб қўнғироқ қиламан. Сиз хизмат машинангизни юборасиз. Болалари бобони "Тез ёрдам" олиб кетди, деб ўйлашади. Қарабсизки, отам бизникига келиб қолади. Қалай?
– Балосан, хотин! Майли.
Шундай қилишди. Меҳриҳон уйида эмас, одатда бу пайтда дўконида бўларди. Ўн ёшли ўғли Ҳотамтойнинг кўз ўнгида, куппа-кундуз куни шифохона машинасида отани олиб кетишди. Гулноз қайнотасини алоҳида хонага жойлаштириб, дарвозани ичкаридан қулфлаб олди. Отани лаззатли таомлар билан сийлади. Эриб кетди. Музхонада очиқ коньяк ҳар бор эди. Бир пиёла тўлғазиб қуйиб ҳам берди. Ота тез ухлаб қолди. Келин ўзича қайнотасининг "ювиб қўймоқчи" бўлган дастрўмолларини қидириб кўрди. Қуриб кетгур иккита кир дастрўмол чиқдию пулдан дарак йўқ эди. "Меҳрибонлик"нинг қолганини уйқудан кейинга қолдирди.
Отани "Тез ёрдам" олиб кетганини эшитган Меҳриҳон оёғини қўлга олиб етиб келди ва шифохоналар томон чопди. Аммо отасини йўқотди. Сўнгра аввал Қосим акасиникига, Камолникига ва сўнгра ҳориб-чарчаб Жамолникига келди. Лекин дарвозани ҳеч ким очмади. Қўнғироқларга жавоб бермади. Гулноз овчарка итини қўйиб юборди.
Аслида "Рекс" лақабли бу овчарка Камолники бўлиб, у кейинроқ уни акасига ҳадя қилганди. Ит жуда ақлли ва зийрак эди. Овсинининг уйига бир иш билан борган Камолнинг хотини Хадичахон отаси ҳақидаги разведка маълумотларини олиб келгач, эру хотин пухта режа тузиб олишди. Коньяк таъсирида ухлаб ётган ота Гулноз бозорга майда-чуйда олгани кетгани маҳали замбил ёрдамида олиб чиқилиб, машинага жойланди. Рекс тилини ялаб қолаверди. Бундан бехабар Гулноз Дилноз билан ота учун ажойиб чучвара тайёрладилар. Аммо ота изсиз йўқолганди. Рекс ҳам "Мен қаёқдан билай" дегандай елкасини қисиб, ғингшиб қўя қолди.

* * *
Қосим қассобнинг кичик ўғли Сардор гап топиб келиб қолди. Нима эмиш, янги ўрис боболари Камол амакиникидамиш.
– Қаёқдан эшитдинг?! – дағдаға қилиб сўради Қосим.
– Ҳозир новвойхонага нон олгани Камол амакимнинг ўғли Каримжон келувди. Ойиси унга "Нонни иссиққинасидан олиб кел, бобонгни меҳмон қиламиз", дебди.
Қосим ҳайрон бўлди. Чунки у қачондан бери отасини Меҳриникидан қандай олиб келишни билолмай боши қотган ва жуда тажанг бўлиб қолганди. Камолники бўлса бир қадам. Мозор орқали шундоқ ўтадию, олиб келаверади. "Ҳа" дейишса, "Сой бўйида чойхонада ош еймиз", дейди. Чойхонага олиб бормай, уйига олиб кириб кетади-да, дарвозани тамбалаб олади. Вассалом!
Камол ишда экан. Хадича келин бобойнинг уйда эканини тан олди. Аммо у дам олаётганмиш. "Уйғонсалар айтаман. Чойхонага ўзлари бораверадилар", деди.
– Майли, келин. Ухлаб ётган бўлсалар ҳам бир кўрай, дийдорига тўяй. У кишини қирқ йил кутдим, ахир, – деди у йиғламоқ пайида афтини буриштириб.
Хадичанинг раҳми келди. Ҳеч иккиланмай қайноғасини қайнотасининг ёнига бошлади. Қосим ота ётган жойнинг плита ётқизилган йўлагидан ўтиб бораркан, худди ўғрилардай теварак-атрофга олазарак қараб қўйди.
Хуррак отиб, ширин ухлаб ётган ота ёнига Хадича якандоз солиб берди.– Майли, келин, сиз бораверинг, – деди Қосим шивирлаб.
Келин бир оздан сўнг чой олиб кириб қўйиб чиқиб кетди.
– Оббо отагинам-ей. Шунақа қилиб Россияни кезиб келдим денг, – деди у ўз-ўзига гапириб.
Ота хуррак билан жавоб қайтарди. Қосимнинг калласига "Шарт кўтариб олиб кетаверсам-чи?" деган фикр келиб қолди. Деразадан секин қаради. Келин ошхонада уймалашарди. Шу пайт Қосимнинг кўзи икки ғилдиракли борти баланд аравага тушиб қолди. Молхонанинг айвонида прессланган бир уюм буғдой сомони тахлаб қўйилибди. У ташқарига дангал чиқиб борди ва тўғри ошхонага "Ҳой, келин!" дея чақириб борди. Хадича манти тайёрлашга уннамоқда эди.
– Келин, узр. Мен аслида сизлардан бир ҳол-аҳвол сўраб, кейин яна бир хизмат билан келувдим. Отамни кўриб кўнглим хотиржам бўлди, раҳмат сизларга. Энди борай.
– Э, йўқ, ўтиринг, отангиз билан манти ейсизлар, ҳозир укангиз ҳам келиб қоладилар.
– Йўқ, раҳмат. Сизлар бемалол. Шу десангиз, уйда сомон қолмабди. Бир прицеп буюртма бериб қўйгандим, занғар ҳалиям ташлаб кетмаяпти. Ўзингиз биласиз, иккита буқа бор. Шунга анави сомонларингиздан тўрттагина бериб турсангизлар, қарзга албатта.
– Майли-майли, бемалол, қанча керак бўлса, олаверинг, ака.
– Хўп, анави аравачага сиққанича оламан. Кейин аравани болалар опкелиб беришар.
– Майли, ака, ўтирсангиз бўларди.
– Кейинроқ отамни йўқлаб келарман. Уйғонсалар, салом айтиб қўясиз. Камолниям сўраб қўйинг.
– Хўп бўлади. Сиз ҳам овсинимни сўранг. Келинглар.
Хуллас, у келиннинг ўз юмуши билан андармон бўлганидан фойдаланиб уйқудаги отани тўшаги билан аравага ётқизди-да, устига сомонни қўйиб эсон-омон олиб кетди. Отага манти ҳам ейиш насиб қилмади.
Қосим аравани тақирлатиб судраб кетаркан, қилган ишидан завқланди.
– Оббо хотинлар-ей, жа содда бўлишади-да. Бу сомонни бошимга ураманми, уйимда босилиб ётибди-ку... Ҳм-м, демак мен отамни хотинимга ишонмаслигим керак экан. Шунинг учун жимгина кираману отамни бир чеккадаги ўз хонамга олиб кириб ётқизаман. Ўзим қарайман.
Шундай қилиб, у отани ётқизиб, янги мол сўйиш учун ишига кетди. Хотинига ҳеч нима демади. Узоқ ётган Саидвафо оқшом маҳали совқотиб, қорни очиб ўрнидан туриб кетди. Уст-бошлари сомон бўлиб кетибди. Бўйинлари қичишарди. Дастрўмолини олайин деса, киссалари бўм-бўш... "Қаердаман ўзи?" деб бир оз гарангсиб турди-да, деразадан қаради. Яхшики, у "топилган" кунлари шу ерда яшаб, келди-кетдиларни кузатган эди.
Ташқари ҳовлида ҳеч ким кўринмасди. Зерикди. Шу яқин – орадаги ўша "ўрис чол" номини олган чойхонани қўмсади. У ерда қўй ёғида тайёрланиб ортиб қолган паловлару димламалар, бак олдида туравериб тобига келган аччиққина чойлар, шарқираб оқаётган сой суви, одамлар гурунги... Шуларни ёдга оларкан, қандай қилиб хонадан ҳовлига, сўнгра ҳовлидан кўчага чиқиб қолганини ўзи ҳам англамай қолди. Ўша қадрдон чойхонага борди. Чойхоначи Икромжон уни илиқ қарши олди. Узрини айтиб, дарров уни меҳмон қила кетди.

* * *
Қосим эндигина ишидан қайтган ҳам эдики, қараса, кўчада Камол машинасида ўтирибди. У сигнал чалди.
– Э-ҳа, Камол. Яхшимисан? Ҳали ўтувдим, уйда йўқ экансан?
– Отамни сиз ўғирладингизми? – дабдурустдан сўради у.
– Ёпирай! Нималар деяпсан, аҳмоқ!
– Қаёққа кетади, бўлмасам?