Tasodifiy hikoya: Saytdagi tanishganim bilan
Kechki taomdan so'ng soy bo'yida quchog'imga olib suxbatlashkanmiz sochlarini silab peshona yuz va l...davomi

- Ular meni taqdirimni hal qilyabdi...
- Nima qildi... Kim?
- Meni boshqaga uzatmoqchi! -yig`lay boshladi, - Sharof aka qochib ketaylik. Iltimos biror joyga olib keting!

Nahot men bilan har kuni, kulishib suhbat qiladigan qiz shu bo`lsa!!!
Qo`llarini ko`ksiga qo`ygancha, o`tinib iltimos qilardi. Ko`zlaridan oqayotgan duv-duv yoshni ko`rib, ko`zlarimga hech nima ko`rinmay ketdi. Qattiq quchoqlab oldim.
- Ho`p, ho`p ketamiz. Faqat yig`lama, yig`lama jonim! -peshonasidan o`pdim, - Seni sevaman, sen uchun har narsaga tayorman. Mayli qochib ketamiz, bir amallab kunimizni ko`rarmiz! Yig`lamasang bas...

Meni qattiq quchoqladi.
- Sizni yaxshi ko`raman!

Hech narsani o`ylab ko`rmadim ham, qo`llarini mahkam siqdim. Kun botarni mo`ljal olib, poytaxt tomon yo`l soldik...

A`qil ishlamas, o`ylab ko`rishni ham istamasdim. Faqatgina yurakni istagi, yonimdagi o`rindiqda o`tirgan qizning, borligi kifoya.
U esa o`ychan bir nuqtaga tikilgancha jim ketardi. Malum bir masofani bosib o`tgandik. Birdan qamchi urgandek, o`krib yig`lab yubordi.
``Dada... Dadajon!``
Tuyqus mashinani chetga oldim. Boya qanday yalinib, yolvorib ``Olib keting!`` degan bo`lsa, endi huddi shunday yig`lab uyiga olib borib qo`yishimni so`rardi.

Balki shuncha masofa o`tgandan keyin, bu tutgan yo`li hato ekanligini o`ylab ko`rgandir. Nima bo`lganda ham uyiga qaytaraman. Lekin yuragimni g`ulg`ula bosadi, uning ``Meni boshqaga uzatishmoqchi!`` degan so`zlari hayolimdan ketmaydi. Turli bulmog`ur fikr kela boshladi. Rostdan o`g`irlab ketsamchi! Meniki bo`lishidan boshqa chorasi qolmaydigan ishga qo`l ursammikin!
Afsus nimaga qo`l urmay, mendan ko`ra unga ko`proq jabr bo`ladi. Nomussiz qiz baxt topishi amrimahol. Ilojim qancha, barcha umidim yaratgandan. No umid qilmagin deya taqdirimizga tavakkal Dilmirani uyiga olib bordim.
Kiymlarini solib olgan kattakon sumkasini ko`tarib tusharkan:
- Siz ketaqoling tezroq... -dedi, havotirda atrofga alanglab.
- Qo`rqma, hadeb yig`layverma. Hali hammasi yaxshi bo`ladi. Men tezorada uydagilarni yuboraman. Uyingdagilarni fikri o`zgaradi, mana ko`rasan!..

Unga dalda berdim. So`ng mashinani ortga burdim, burulishga borib biroz kuzatdim. U darvoza oldida ozroq turdi so`ng kirib ketdi. Ollohni panohiga topshirib uyga qaytdim. Biroq yarim yo`lga yetmay, telifonim jiringladi.
- ``Eshitaman!``
- ``Sharof aka, ketib qoldizmi?``
- ``Tinchlikmi nima bo`ldi?`` -dedim havotirga tushib.
- ``Dadajonim siz bilan ko`rishmoqchilar, qaytib kelaolasizmi?``
- ``Ha, mana hozir boraman!``

Rulni ortga burgani hamoni, vujudimni allanechuk hayajon bosib oldi. Dilmirani anchayin, yengil ohangda gapirganidan. Vaziyat biz tomonga hal bo`lishini yurakdan sezardim. Dilmirani o`zi kutib oldi.

- Nega chaqirdilar ekin?
- Kiravering bilib olasin, -ko`zlari yonib, asta jilmaydi, - Marhamat hizmatchi ayol va dadajonimdan bo`lak hechkim yo`q! -dedi hovliga yo`l ko`rsatib.
Hayajon yuqori bo`lsada, ancha dadillik bilan ichkariga kirdim. Uylar ikki qavat qurilgan, pastdagi eshiklardan biri deyarli hovli barobar, ostonasi ham pog`onasiz suyri. Aynan o`sha xonaga boshladi.

Eshikdan o`tishim bilan nogironlar aravachasiga ko`zim tushdi. Hona anchayin qorong`u bo`lsada, divanda yotgan 50, 55 yoshlardagi soch, soqoli oqarib ketgan kishini bemalol ko`ra oldim.

- Assalom a`laykum! -dedim.
Kishi gavdasini ko`tarishga urunar ekan. Shunarsiz qilib alik oldi. Ortimdan xonaga kirgan Dilmira tezda dadasini suyab o`tirib olishiga yordamlasha boshladi. Kishini ahvoli juda yomonligi bilib tezda qo`lida tutdim, o`tirib olishiga ko`maklashdim. Shunda uning bir yuzi, ayniqsa labini qiyshayib qolganini ko`rdim. Keyin bir oyog`i va bir qo`li ham ishlamas ekan. Asosan yengil harakat va ko`z ishoralari bilan muloqat qilarekan. Dilmirga imladi, u esa dadasini nima deganini tushunganday stul olib kelib dadasiga yaqinroq qo`ydi.

- Sharof aka o`ltiring!
- Rahmat... -deb stulga o`ltirdim.
Kishi yana imo qildi. Endi Dilmira tashqariga chiqib ketdi. Lekin eshik ochiq, eshik oynasi devor soyasida qisman ko`zgudek akslanardi. Men o`tirgan joydan esa, o`sha aksdan yon tomon ko`rish mumkun edi. Dilmira eshik ortida devorga suyanib turgani shundoq ko`rinardi.
Kishini o`pkasi ham kasalshekili, biroz yo`talib oldi. Huddi mast odamday, bir so`zni qayta qayta gapriab menga savol berdi.

- Qizim bilan orang?
- Qizizda ko`nglim bor. Niyatim pok va jiddiy. Dilmirani qo`lini so`rayman!
- Ishing?
- Ishlayman, bir tashkilotda oddiy hodim bo`lib!
- Ko`ngli yarim! -yana yo`tal tutdi. - Vada berasanmi?
- Qizizni ardoqlayman!
- Hech tashlab qo`ymisanmi?
- Olloh tani-jonimni sog` qilsa, hech qachon zorlik ko`rmasligi uchun harakat qilaman...
Biroz ko`zimga tikildi, so`ng lablari ostida tishlari ko`rindi.
- Senlarni duo qilaman...
Mamnun ko`zi pirpiradi va ketaver deganday eshik tomon ishora qildi. O`zi esa ohista yostiqqa bosh qo`ydi. Bo`lajak qaynotamga ollohdan shifo tiladimda hovliga chiqdim. Eshik ortida Dilmira turardi. Bir-birimizga jilmayib qaradik. Baxtiyorligimizdan qo`llarimiz tutashdi. Asta darvoza tomon yurdik.

- Vahimi qilib yig`laysan! Qara jonim hammasi zumda o`z o`rniga tushdi...
- Himmm...

Shu payt darvoza yoniga mashina kelib to`xtadi.
- Akam... -dedi havotirda.
Eshikdan kekkaygan basharali, mendan 4, 5 yosh katta yigit kirib keldi.
Dilmira biroz esankirab akasiga salom berdi.
- Kim bu?
- Sharof aka! -dedi boshini quyi solib.
- Qorangni o`chir... -dedi menga qarab, qo`li bilan eshikni ko`rsatib.
Bunday momilaga o`rganmaganman. Jahlim chiqib javob qaytarishga chog`langandim. Ammo Dilmira ``Ketaqoling!`` deganday ko`zlarini multiratdi. Endi darvoza hatlagan edim, shapaloq ovozi eshitildi. Shu zahoti o`grildim. Dilmira yugurib kirib ketdi. Akasi esa men tomon yaqinlashdi.

- Nima? -dediyu darvoza eshigini daraqlatib berkitdi.
Avvaliga rosa jahlim chiqdi. Lekin akasi singlisini begona bilan ko`rib or qildi deb o`zimga taskin berdim. Mayli harqalay dadasi roziku.

* * * * *

Dilmirani dadasi rozi, endi menikilarni roziligi zarur. Qulay fursatni kutgunimcha 3, 4 kun o`tib ketdi. Oyim bir joyga olib borishni buyurgan edilar. Atayin ``Yo`ldan adashding!`` deyishlariga ham qaramay mashinani Dilmirani ko`chasiga olib keldim. Biroz uyi yonida to`xtadim.

- Oyi bo`lajak kelinizni uyi...
- Aaaa!!!
- Yaxshilar qarab oling... -asta mashinani yurg`azdim, - Bo`lajak qudalariz... -deb gap boshladim. Dilmirani dadasi qay korhona egasi, oyisi qatta ishlash, bitta akasi va o`zi ham bitta erka qiz ekanligini aytib o`tdim.
Oyimni aldamadim, lekin har ikkimizni ko`nglimizda boshqa-boshqa niyatlar bor edi. Oyim uchun obro`li qudalar. Men uchun esa...
Hullas eng muhimi oyim rozi...

* * * * *

Oylaviy maslahat qilingandan keyin oyim va ikkita qo`shni ayolni olib o`zim olib bordim.
Oyimlar kirib ketishdi. Men ko`chada mashinada o`tirgan edim. Birdan ichkarida baqir-chaqir bo`lib ketdi. Tezda ichkari