Tasodifiy hikoya: Odamlar orasida 8
Vaqt g'animat, o'tsa nadomat. Tanasidagi tomirida oqayotgan geroindan mast bo'lgan qiz oldidagi odam...davomi

xotinini oyoq-qo`lini yuvib, sochlarini tarab, labiga lab bo`yoq surib qo`yibdi!
- Senlar ko`ngildagidek qaramaganlaringdan keyin nima qilsin!
- Men qaramayman-u, u bemorga Dilfuz qaraydi...
- Shu yerdayam san-sala qilasanlar. Qachon a`qllaring kiradi o`zi... - shogirtini tergab. - Dilfuz uyiga ketdimi?
- Allaqachon ketgan...
- Yigit o`tiribdimi?
- Tavba ko`rib yoqqamni ushladim. Bemorni yoniga yotvolib, ``Go`zalimsan!`` deb bir nimalar haqida gapirib yotibdi...

Matluba ko`p bora yigitning bundayin hatti-harakatiga guvoh bo`lgani uchun ajablanmadi.
- Er-xotinni yonma-yon yotishi aybmi?
- Aaaa... Yo`q...!
- Unda nega hayratga tushyabsan? Bilsang ayoliga mehir beryabdi. Qani qolgan bemorlarni yaqinlari ham shunday mehr bilan qarasa. Bizni davolashimizga hojat qolmasdi! -dedi.
Lekin shu topda, bosh virach haqida o`ylab hushi boshidan uchdi. Agar G`aybarov ko`rib qolguday bo`lsa, yigitni kiritgani uchun hayfsan olishi tayin. Devorga ilingan sotga qaradi.
- Kim navbatchilik qilyabdi?
- Shohista...
- O`tir mana-bu yerga...

Matluba Nilufarni o`z-o`rnida qoldirib, o`zi yigitni tezda xonadan chiqarib yuborish uchun shoshildi. O`n uchunchi palata oldiga yaqinlashganda, ichkaridan eshitilayotgan past ovoz qulog`iga chalindi. Dab-durisdan bostirib kirmayin degan o`yda, eshikni qiyalatib ichkariga qaradi. Yigit rafiqasini yoniga yotib olgancha, unga gapirib yotibdi. Matluba quloq tutdi.

...O`shanda seni farishta deb o`ylagan edim. O`ziyat jala chunonan quygandi. Jaladan qochaman deb sirpanib orqaga yig`qilibman. Bir lahzaga hushimni yo`qolibdi. Ko`zimni ochsam tepamda, oppoq kiyimda farishtaday bo`lib turibsan. Haqiqatdan seni farishta deb o`ylabman. Qo`lida zontigiham bor farishtani! -yigit miyg`ida kuldi. - Ajoyib farishta ekan, qo`limdan ushlab o`tirg`ib qo`ydi. Harqalay, shunday o`ylagandim. Sen bo`lsang, zontigingni tashlab boshimdan oqayotgan, qonga rumolchangni boshganding. Men esa sendan ko`zimni uzolmay qolgandim. Jalani kuchliligidan, zontigingni tashlashing bilan, kiyiming bir zumda uvib tanangga chippa yopishib qolgandi. Sen esa, o`zing qolib, meni boshimdan oqayotgan qonni to`xtatish bilan ovara eding. Men esa jiqqa ho`l bo`lgan sochlaringdan oqib tushayotgan har bir tomchini jim kuzatar edim...

Matluba ortiq gap poylashni istamay, eshikni yopdi.

``Nimalar qilmoqchiman! Ahir ayolda hammadanam ko`proq erining haqqi bo`ladi-ku! Olsa ishimni olar. Lekin bu yigitni palatadan chiqarib yubormayman! Hechkimdan qo`rqmayman!``
Matluba ortiga qaytar ekan, yuragida duvyuraklik tuyg`usi uyg`ondi...

Besh oy avval, avto halokat uchragan, turmush qurganiga bir yil to`lgan kelnni og`ir ahvolda olib kelishgandi. O`shanda birinchi bor, bu yigitni ko`rgandi. Zir yugurardi, kasalxonada yo`q dorilarni topib kelardi. Rafiqasiga nima kerak bo`lsa hammasini imkonini topardi. Hatto uch kungacha, tepasida turib, uhlamaganini ko`rgan. Afsuski jiufi komaga tushdi...

Matluba, kutish zaliga yetganida qadami og`irlashdi. Hayolan o`sha kunga qaytdi...

Huddi shu yerda bo`lgandi. To`satdan hovliqib kelgan ayol, baqirib shovqin ko`targandi. Qizini shu ahvolga tushushida, kuyovini aydor qil, unga tarsaki tushurgandi...

Matluba o`sha shallaqi, beyyuz ayolni ko`z oldiga keltirdiyu yuragi orqaga tortib ketdi. Nafasi qisib, havo yetmay qolayotganday bo`ldi...

``Uni qo`lidan keladi!``

Shuncha oydan beri, u ayolni ko`rib bilgani uchun yuragiga qo`rquv oraladi. Yolg`iz ayol, yaqinda katta qizini uzatgan, uni ortidan o`g`lini uylashi, kichik qizini o`qitishi kerak. Agar ishidan ayrilsa nima bo`ladi?
O`ylashni o`zi qo`rqinchli...

Navbatchilik qilayotgan Shohista, Matluba yaqinlashishi bilan o`rnidan qo`zg`oldi.
- Tinchlikmi opa, shashtiz past. Mazayiz yo`qmi rangiz ham oqarib ketgan?
- Qizim ``Asperin`` ber, boshim yorilib ketadi hozir...

Shohista tezda tabletka bilan bir qultum suv berdi.

- Shohista, Dilfuz uyiga ketgandi. Sen o`n uchunchi palatadan, habardor bo`lib tur. G`aybarov ko`runguday bo`lsa, yigitni ogoh qilib qo`yasan. Men biroz o`zimga kelib olay!
- Ho`p bo`ladi... -dedi Shohista.

Matluba o`n uchunchi palatani ishonchli qo`lga topshirib, o`zi xonaga qaytdi. Stulga o`tirar ekan qovoqlari og`irlashib ko`zlarini bir zumga yumdi. Faqat bir on, uning o`ziga shunday tuyildi. Ko`zlarini ochganida tong yorisha boshlagan edi. O`rnidan turib o`n uchunchi palata tomon shoshdi. Shohista qiya ochilgan eshik oldida turardi. Shohistaning butun diqqati e`tiaori xona ichkarisida bo`lgani uchun, Matlubani yaqinlashganini sezmadi ham. Shogirtini, ko`zlaridagi yoshni ko`rib, Matluba ham ichkaridan eshitilayotgan so`zlarga quloq tutdi.

...Jufti halolimsan. Sensiz o`tayotgan har bir kunim manisiz. Bilsang yaratgan egamdan seni menga nasib aylashini tunlari yig`lab so`raganman. Yonimga qaytishing kerak, menga juda keraksan...

Matluba ham, Shohista ham ortlarida kimdur turganini sezib orqalariga o`grilishdi. Qarshilarida bosh virach turardi. Ikkovlari ham gap eshitishga taraddutlanib boshlarini quyi soldilar.

- Yaxshimass Matluba! -virach shivirlab gapirdi.
- Biz haligi...
- Gap poylash yaxshimass...
- Uzur...
- Mualaja qilamiz deb, sekin yotig`i bilan tushuntirib chiqarib yuboringlar. Hademay anovi zakonchi qaynonasi kelib qolishi mumkun! -dedi virach, so`ng yo`lida davom etdi.

Shohista ichiga yutgan nafasini ohista chiqardi. Ko`ksiga qo`lini qo`yib nafasini rosladi.
- Hayryat indamadilar! O`shqirib bersalar kerak deb o`ylagan edim... -qo`rquvini yashirmay.
- G`aybarov qattiqqo`l, baqirib, so`kadi. Ammo u ham inson tushunadi... Lekin uni oldida uyatga qoldik...

Bu vatda palatadan hech qanday ovoz eshitilmay qolgandi. Asta ichkariga kirishdi. Shohista qichqirib yubormaslik uchun lablarini kafti bilan to`sdi. Hursnadligidan o`zini zo`rg`a bosdi. Huddi mo`jizani o`zginasi. Besh oydirki ko`zlarini ochmagan bemor, ko`zida yosh bilan eriga termulib yotardi...

- Shohista virachni chaqir... -dedi Matluba.

Bemorning ko`zini ochishi, yaqinlaridanam ko`proq, shifoxona xodimlarini xursand qildi. Umr yo`ldoshi bo`lgan yigitning, muhabbati, sadoqati, bebaho qalbi uchun ham hursand bo`lishdi...

O`n uchunchi palataga kirgan, har bir hamshira ayolga eri u uchun nimalar qilganini to`lib to`shib aytib berardi...
Lekin ayol erining nimalar, qilgani haqida eshitgani sayin nimadandur azoblanib ezilardi. Bir necha kundan keyin, o`z feli-atvori momilasi bilan hamshiralarni yana xayratga soldi. Hammaga qo`rs momilada bo`ldi. Mualaja olishni, yo`qotgan quvvatini tiklashnini, o`kil-dorilarni qabul qilishni istamasdi. Qabul qilganda ham, otasi yoki onasining qistovi bilan. U faqat yolg`iz qolishni talab qilardi. Bir oy ichida hatto xamshiralarning ham ko`ngillarini sovutib yubordi. Faqatgina Shahista bir necha bor, ayolni yolg`iz qolib yig`laganini ko`rgani uchun, yana uning eriga pinhona ko`ngli bo`lgani, uni hurmati uchun, ayolni qo`rs momilasiga qaramay undan habardor bo`lishga, yordam berishga harakat