Tasodifiy hikoya: XuRMaTlIi yOzuVcHiLa. .
XURMATLI YOZUVCHILA. . .!Nega yangi xikoyala to'xtab qoldi,bu saytda bir biridan yaxshi yoza oladiga...davomi

velosapedini minib ketdi.

Hammasi oydinlashdi. Bir-birimizni sevishimizni bilib oldik. Buyog`i, o`kdim-kuydim, jonim-jahonim...
Kunlar, haftalar, oylar, fasillar yeldek o`taverdi!
Kuz, Qish, Bahor va yana Yoz!
Orzular og`ushida uchib, ishq saltanatida men shux u malika bo`lib, muhabbatdan sarmast yuraverdik...

Odatiy kunlarning biri, tatilda bekor yurmay deb Plasmasa sexida vaqtinchali ishchi bo`lib ishlab yurgandim. Ishdan qaytayotganimda qo`ng`iroq bo`ldi.

- ``Jonim qalaysan, darrov sog`inib qoldingmi?`` -dedim telifonni ko`targanim hamoni.
- ``Sizga zarur gapim bor uchrashaylik...``
- ``Tinchlikmi ovozing tashvishli?``
- ``Ko`rishganimizda aytaman!``
- ``Ho`p, jonim seryal boshlanganda. O`zimizni joyda kutaman...``

Kares seryali boshlangan vaqtda men yo`lakchani u boshidagi qari, tut daraxti tagida uni kutardim. Ancha turdim, nihoyat yengil qadam tovushlari eshitildi. Yaqinlashishi bilan tut panasiga o`zini oldi.
Ahvoli achinarli, ko`zlaridagi chaqin, labidagi tabassum yo`qolgan.
- Nima bo`ldi jonim? -qo`llarini kaftlarim orasiga oldim. - Ko`rinishing uncha yaxshimas!
- Sovchilar kelyapti uyimizga!
- Nima!!! Bu odatiy holku, bo`yi yetgan qizni uyiga supurgi so`rab keladigan ko`p bo`ladi. Ayniqsa sendek qizi bor xonadonniku, gapirmasa ham bo`ladi...
- Meni olib ketishadi! -dedi. U bu so`zlarni hozir, kimdir uni olib ketib qoladiganday gapirdi.
Be ehtiyor kulgum qistadi.
- Shunchalar tezmi? Zo`r sovchilar ekanda! -dedim. Gapni hazilga burib, uni kuldurmoqchi edim. Lekin battar kayfiyatini buzdim.
- Dadam: boy oila ekan, shular bilan quda bo`lamiz deyaptilar...
- Sen nima deding? -u indamay yuzini kafti bilan to`stdi. - Nima rozi bo`ldingmi?
- Nimalar deyabsiz? -ko`zlariga yosh quyuldi, - Hech qachon rozi bo`lmiman!
- Ha jonim, meni sevsang hech qachon rozi bo`lma... Bo`ldi yig`lama... -yoshlarini sidirdim, - Qara ertaga sovchilarimni kutib olaver...
- Rost aytyabsizmi?
- Hafa qilyabsan... Qor yog`sa ham, do`l yog`sa ham borishadi albatta! -dedim.
- Ho`p kutaman!
- Endi bitta tabssumingni ko`ray, toki ota-onamga dadil gapira olishimga kuch bo`lsin tabassuming!
U jilmaydida, belimdan quchoqlab yuzini ko`ksimga bosib oldi. Asta yelkalaridan quchdim.

- Jonim endi boraqol, birov ko`rib qolmasin!
U itoatkorona, mendan uzoqlashdi va jadallagancha uyiga chopib ketdi.

* * * * *

Buvim va oyimlarning boshlari egilib qaytganlari ko`rib ichimdan bir nima uzulib ketgandek bo`ldi.
- Suv-suvga oqadi, boy-boyga boqadi, bolam! - hudoni zorini qilib, buvimni, onamni ko`ndirib, jo`natgan edim. Buvim alam bilan ko`ziga yosh oldi. - Qizini boshqaga berarkan! Essiz-essiz qaytayotganimizda oynadan qarab turgan qizni ko`rib jigarlarim pora bo`ldi bolam!
Shu kuni buvim shundoq ezilib ketdilar. Keyin bilsam sovchilarimni ostonadan qaytarishibdi. Juday alam qildi, jahlim chiqdi.

``Ahir nima uchun, hech kimdan kam bo`lmasam!``

Navbatdagi uchrashuvda o`zim istamagan holda jahlimni Dilnozaga sochdim.
- Uyingdagilarga, seni baxting emas, obro`li kuyov kerak ekanda! Dadang sovchilani ostonadan haydabdi-ya!..

Jahlimni ko`rib rang quti o`chib ketdi. Aslidaku unda ayib ham yo`q, lekin yurakni alam kemerib tursa inson o`zini tuolmas ekan.
Baqirganimga qaramay yana men tomon talpindi. Vaziyatni tushutirisha urundi.
- Meni osha yigitga erga berishmoqchi... Dada so`z berdi, oyim ham o`shalarni maqul ko`rmoqdalar. Men unga o`lsamham tegmayman! Sizdan boshqasi bilan yaxshagandan ko`ra o`lganim yaxshi! -dedi.
Negadur qarashlar manosi, go`yo xayotdan to`ygan insondek gapirardi.
- Menga ishonasanmi?
- Ha...
- Yur ota-onangni oldiga boramiz! Tushuntiramiz... Mana ko`rasan rozi bo`lishadi...
- Ooo yo`q, dadam meni tiriklayin ko`madi. Ha, siz dadamni bilmaysiz! Men ulardan judayam qo`rqaman...
- Yoningda men bo`laman!
- Yo`q undan ko`ra o`lganim yaxshi... -u qo`limdan mahkam ushladi. Ko`zlar go`layib ketdi. - Kelin o`zimizni o`ldiramiz. Bu hayotda birga bo`lolmasak, u hayotda birga bo`lamiz!

Quloqlarimga ishonolmay qo`ldim. Nahot shu so`zlarni Dilnoza aytmoqda!
- Seni taniyolmayabman!
- Nima qo`rqyabsizmi? Ahir sen uchun jonimni beraman degandiz!..

Endi g`ururimga tegadigan ohongda gapira boshladi. U to`g`ri aytmoqda u uchun jonimni beraman deganim rost edi. Lekin men bunaqangi ahmoqona o`limni nazarda tutmagan edim.
Ha u meni telbalarcha sevar ekan, shuni uchun ham niyati jiddiy tus olib borardi.
- O`zimni o`ldiraman. Mana ko`rasiz, halli hammalari afsus qilishadi...
Rosti judayam qo`rqib ketdim, uning bu tahlid, telbanamo fikr yurutishidan.
- Yo`q... - shoshib qoldim. - Birga o`lamiz, faqat ertaga ho`pmi? -dedim.
- Him... Kelishdik... -dedi.

Ko`p eshitganman o`zini o`ldirisha chog`langanlar haqida. Go`yo a`qlini yo`qotib, faqat o`zin o`ldirish fikri miyyasiga o`rnashib qolarkan. Dilnozani gap so`zlari qarashlarida ham huddi shunday sovuqlik bor edi. O`zgarib qolganini shundoq ich-ichimdan sezardim.
Ertagacha o`ylab ko`rar. Bordiyu shashtidan qaytmasa, majburlab bo`lsada, birorta masjidga olib borib, bu shaytoniy fikrlardan halos qilish uchun imomga o`qittiribyuboraman, degan o`yda tilimga kelganini gapirvordim.

Tun bo`yi tangriga nola qildim: sevgilimni o`zing asra, jismiga joylanib olgan, shaytoniy hayollaridan o`zing qutqar...
Tong yorishdi go`yo asirga cho`zilgan tun ortda qoldi.
Erta tongdan o`zimiz kelishgan manzilda uchrashdik. So`ng telbalarday boshimiz oqqan tomon yo`l soldik.
Uning ko`rinishi, alvalgidanda battaroq. Nigohlari suvuq, harakatlari telbanamo. Go`yo o`lim sharpasi boshqarib borayotgandek. Qo`limdan mahkam ushlab olgancha, po`yz yo`li tomon boshlab ketayotgani sezardim.

- Nima qilamiz jonim?
- Poyizni tagida o`lamiz!
U bu so`zlari, doyimiy ishlatiladigan so`zday hotirjam talaffuz qildi.
``Astog`furullo!``
Afsuski u hali ham o`z fikridan qaytmagan.

- Yaxshi o`ylabsan... Poyez tanamizmizni majag`laganda, og`riqdan hamma alamlarni unitamiz...
``Jin ursin, tilimdan qanday so`zlar chiqayabdiya!``
Biroq so`zim tasir qildimi, qo`limni qattiqroq siqdi, qadam bosishi ham keskin sekinladi. Daxshatli o`lim haqidagi farazimni, tasiri sezilgani ko`rib, yana so`zimni davom ettirdim:

- Jonim maktub qoldirdingmi? -dedim.
Biroz hayron bo`ldi.
- Yo`q untibman... Aaa sizchi?
- Ha qoldirdim... Sen ham yozishing kerak edi. -tanbeh ohangida davom etdim, - Ahir onalarimizdan uzur so`rashim kerak. Bizni o`limimiz ularni ham o`n yillab umirlarini qisqartiradi... Farzand o`stirish onsonmi! Oying, sen 18 ga kirguningcha nima qilganini o`ylab ko`rmadingmi? Bitta kechrim xati yozishga ham yaramadingmi?

So`zlarim g`oyat tasir qilganidan peshonasini ter bosdi. Hatto kaftlari ham namlanib ketdi. Birozgina yurgandik.

- Ozroq o`ltiraylik boshim aylanib ketyabdi! -dedi.
- Ho`p. Kel manabu yerda o`ltiramiz...
Yo`l chetiga o`tib, bir-birimizga suyanib jim o`ltiraverdik.
Dilnoza o`yga tolib qoldi.
Men esa u haqida