Tasodifiy hikoya: Ehtiros chorrahasi 1
Ismim Fariza . 18 yoshdaman. Hayotimda ro'y bergan voqealarni baholi qudrat hikoya qilib berishga harakat qilaman. Bular 2 yil oldin 16 yoshimda boshlandi . * * * * * * Autobus kelishini kutib juda zerikdim. Kelgach tiqilinch avtobusga chiqdim. Unda odam ko'p edi . Yonimdagi o'rindiqqa suyanib tik turgan holatda xayol surardim . Avtobus yo'lida ildam yelar uning oynasidan kirib yuzimga yupqa ko'ylak yashirgan badanimga tegib yoqimli orom berardi . Biroz vaqt o'tgach dumba...davomi

Termulib qarab turganim uchunmi, u ham men tomonga qarab oldi. Stulda o`ltiracha hozirgina, taragan sochlarin o`ra boshladi. Nigohlarini esa mendan olmasdi.

Sochlarini o`rib bo`lgach ham yonimga kelmadi. Mehrli jilmayib, qo`rnini silab qo`yardi. Qarashlaridan go`yo yoniga chorlayotgandek. O`rnimdan turib yoniga bordim.
- Qancha bo`ldi? -dedim asta qorniga kaftim qo`yib.
- Olti yarim oy! -dedi.

Qornida farzandim ko`tarib yurgan jufti halolimni yuzlaridan asta silab, qo`llaridan opib qo`ydim, minnadorchilik bildirgandek.
Birdam:
- Vooy! -deb kulvordi.
Kaftim qornida bo`lgani uchun, bolamizni qimirlagani sezdim.
Hursand bo`lib ketdim.
- Qimirladimi azizam?
- Himmm, tepdi! -erkalanib jilmaydi. - Dadasini yaqinlashganini sezyabdida!
- Rostdan-aaa!
Cho`kka tushdimda, ohista qulog`imni, qorniga qo`ydim.

- O`g`lim eshityabsanmi meni? -dedim pichirlab.
- Ha, dada... -dedi Shalola ham pichirlagancha kulib.
- Seni yaxshi ko`raman! -dedim yana pichirlab.
- Oyimnichi?
Boshimni ko`tardim, Shalola ko`zlarini pastga olib jilmayib turardi.
- Oyisini ham, yaxshi ko`raman...
- Vooy... Voooy!
Shalola hayratdan kulib yubordi. Huddi farzandimiz bizni eshitayotgandek, yana onasini tepardi. Rosti hayratdan, quvoncha o`zimni yo`qotib qo`ydim, mo`jizani o`zginasiya!
Hursandligimdan yana davom ettirdim.
- O`g`lim yana bir tepib qo`ygin... Eshityabasni a`lo a`lo... - Shalolani yana farzandim nomidan gapirishini istardim. Ammo u qiliqlarimdan mazza qilib kulardi. - A`lo, o`g`lim nega indamaysan? Antenasi bor joyga chiqqin ovozing eshitilmayabdi!

Shu payt tumpichka ustidagi telifonim aridek g`ung`ulladi. Ikkimiz ham diqqatimizni telifon tomon qaratdik. Kayfiyatni buzmayin deb, buni ham hazilga yoydim.

- Azizam qarayinchi, hayna-hoy o`g`lim telefon qilayabdi!
- Tezroq bo`taring, intiq qilmey! -dedi u ham kulib.

Tezda borib telefonga qaradim. Dilnoza ekan, bir lahzaga gangib qoldim. Telefon o`chdi va yana sal o`tib vibratsiyasi ishlay boshladi.
- Bir daqiqa... -dedim Shalolaga va eshik tomon yo`naldim. Ovozlar eshitilmasligi uchun tezgina hovli etgiga borib oldim.
- ``A`lo!`` - Telifondan inqillagan ovoz keldi. - ``A`lo... Dilnoza... Dilnoz...``
- ``Ha..``.
- ``Nima bo`ldi?`` -dedim havotirda.
Huddi majag`lanib ketayotgan insonday ingradi.
- ``Hamajoyim og`rib ketyabdi...`` -yig`ilab yubordi, - ``Og`riqlaga chiqolmayabman!``
- ``Yoningda odam yo`qmi? Ering qani, chaqir uni!``
- ``Ishdan qaytmadi! Telefoni olmayabdi!``
- ``Onasini... telefon ishlatgan...`` -be ehtiyor so`kinvordim. - ``Tezyordam chaqirdingmi?``
- ``Ha... Kelishmayabdi!``
- ``Qaynonang, qaynotanga qo`ng`iroq qil, kelib yordam beradi!``
- ``Telefonini ko`tarishmayabdi?``
- ``Menga qara!``
- ``Telefondan qanday qarayman?``
- ``Hozir kesatihni vahtimas... Hovliga chiqolasanmi?``
- ``Chiqolsam keray!``
- ``Ehtiyot bob hovliga chiq, yordam so`rab baqir, uyayib o`tirma... Qo`shnilaring eshitib yordamga chiqadi...``
- ``Ho`p!``

``Ho`p!`` dediyu, telifonni joyida qoldirib ketdi shekili. Inqillagan, ingragan ovozlar tobora past uzoqdan eshitila boshladi. Chaqirishlarimga javob bermay qoldi.
Havotirdan o`zimni qo`yarga joy topolmay qoldim. Boray desam masofa uzoq, buni ustiga uyini ham bilmayman...

O`ylab o`ltirmay Shalolani yoniga kirdim. Endigina o`ringa yotgan ekan.
- Tur azizam...
- Ha, tinchlikmi?
- Dilnozani uyini bilasanmi? -tajjublanib qarab qoldi, - Bilasanmi?
- Ha bilaman! -dedi qovg`larini uyib, jahli chiqqanini namoyish qilgandek, yuzini yonboshga burib oldi, - O`zi sezgandim!
- Shalola rost, men vaqti-vaqti bilan gaplashib turaman. Hozir o`zimni oqlamayman, oldingda vijdonim toza. Senga hiyonat qilmaganman, qilmayman ham. Lekin hozir rashk, araz qilishga fursat yo`q, dugonangni to`lg`oq tutayotganga o`xshide. Insoniylik yuzasidan ham oldiga borishim kerak, hoziroq!

Shalola dik etib o`rnidan turdi.
- Men ham siz bilan boraman...
- Ho`p!.. Tezda kiyin, men ungacha dadamdan mashina so`rab, tashqariga olib chiqaman!..

Shalola ham, tezda kiyinib chiqdi. Havotirga tushib qolganidan hatto meni, tezlashimni ham so`rardi. Tezgina yo`lga chiqdik. U bir nima demoqchidek goh-goh ko`z tashlab qo`yardiyu, lekin lom-lum demasdi, jim o`ltirardi. Sezib turardim, yuragidan nimalarni o`tqazayotganini. Oldida o`zimni ayibdorday sezib, o`zimni oqlashga chog`landim.

- Hiyonat qiladi deb o`ylama... Dilnozani ohirgi marta to`yidan avval ko`rganman. Undan buyog`iga, telefonlashib turdik, bir-ikki daqiqa suhbatlashardik... Ammo salom-alik, sog`liq-salomatlik so`rashdan uyog`iga o`tmaganmiz... Senga aytishim kerak edi, kechir meni...

So`zlarim taskin bermadi, barbir. Qimtinib qo`yarkan yig`lab yubormaslik uchun, labini kafti bilan to`sib oldi. Biroq yuzidan ohista marvarid donasidek yosh dumalab tushdi...

- Iltimos, yig`lamagin!..
Manoli bosh qimirlatib qo`ydida ko`zlarini artdi.
- Hozir o`ngga burilasiz, chapdan ikkinchi uy! -dedi, manzilga yetib qolganimizni anglatib.

Iloji boricha tezroq yetib kelishga harakat qildik. Mendan avval mashinadan Shalola tushdi va tezniga darvozani qo`ng`irog`ini bosdi. Ammo javob yo`q, eshik berk. Tobora havotirda, darvorani qattiq qoqa boshladi.
Shundan so`ng yo`paradagi qo`shni derazadan boshini chiqarib: uylarida hechkim yo`qligini, sal avval tezyordam mashinasi kelib olib ketgani aytdi...

- Yuring shahar tug`ruqxonasiga boramiz! -dedi. Dugonasidan havotirlanganidan, homilador holatida ham tezlik bilan harakat qilardi, meni shoshiltirardi.

Shalola birga kelgani yaxshi bo`ldi. Mashinada homilador ayol borligini ko`rgan qorovil, eshiklarni ochib berdi. Eshik oldidagi navbatchi hamshira esa, Shalolaga yordamga shoshdi.

- Biz tuqqani emas...
- Tishsh...
Shalola labiga ko`rsatkich barmog`ini qo`yib indamasligimga ishora qildi. O`zini huddi tuqqani kelgan ayolday tutib, hamshirani tirsagidan tutib oldi.

- Siz qoling papasha...
Hamshira eshik oldidan qaytardi.
Shalolani nima uchun bunday qilganini ham tushundim. U muammosiz ichkariga kirib olmoqchi edi, uddaladi ham.

Dam siqili, dam beyhalovat bo`lib, uyoqdan buyoqqa yurardim, tez-tez soatga qarardim. Har ikkisidan ham qattiq havotirda edim. Uzoq kutdim, bir, ikki soat o`tib ketdi.
Ostonda hamshira va Shalola paydo bo`ldi. Bir qo`li ko`ylagi yoqalarini tutgan, qarashlari istirobli...
Ko`rdimuu, ichim shuv etdi. Tezgina unga yaqinlashar ekanman, quchog`imga talpinayotgani sezib, asta quchdim. Shu topda hiqqillab yig`lab yubordi...

To`g`riq og`ir kechib, Dilnoza farzandini dunyoga keltiribdiyu, o`zi...
Ko`zlarimga yosh keldi, butun u bilan bog`liq hotirlar bir-bir ko`z oldimdan o`tdi.

``Balki, agar!`` endi bu so`zlardan foyda yo`q...

* * * * *

Mana Dilnozani olamdan o`tganiga ham 7 yil oshibdi.
Bugun 2 sentiyabir, ayolim bilan o`g`limizni 1 sinfga olib keldik.
Eshik oldida, Dilnozani onasi ham turibdi, nabirasini maktabga olib kelibdi. Shalola dugonasini