Tasodifiy hikoya: Taksist akadan Lola haqida
Men taksis edim bir qiz har kuni chiqardi 1000söm berib qaytimini olmasdi bir kuni yolg'iz edik u...davomi

boqib.
- Soat necha bo`ldi?
- Tong yorishyabdi jonim!
- Nega qorong`u?
- Hozir pardalarni ochaman, xonang yorishadi! -dedilar oyim pardalarni ochishga shoshilib.
Fursatdan foydalanib, dadam yo`qliklariga ishonch hosil qilib oldim.

- Oyi...
- Ha, qizim!
- Bobur akam kelmadilar haligacha! -dedim uyalganimdan ko`zlarimni olib qochib.
- Tong endi, otmoqda balki hademay chiqib qolar...

Oyimni so`zlaridan so`ng, derazgaga multiragan kuyi quyoshni qarshilagan bo`ldim. Jimirlayotgan ufqqa uzoq-uzoq tikilarkanman, halizamon Bobir akam chiqib qoladigandek tuyulaveradi.
Birdan yuragimni vohim bosdi.

``Ular chiqsa nima der ekanman, meni bu holat ko`rishlariga qanday bardosh qilaman!``

O`zimni tinchlantiraman-u, baribir soddadil ko`ngil sira tinchimaydi.

``Ahir shu holatida na tiriklar orasidama, na o`liklar orasida hisobda yo`qdekman. Meni boshiga uradilarmi?`` degan o`ylar ko`ngilni hira qiladi.

Taqdir o`yinlari, qalb tuyg`ulari bir-biri bilan chiqishaverarmas ekan.
Betizgin tuygkularning asiriga aylangan ojiz, umidsiz bir dardmand qizga aylangan edim.

Birdan hayotim quyoshi porladiyu, yaratgan inoyati bilan sahovatli insonlar menga o`z yordamlarini berib qo`l cho`zishdi...

Hayotdan umidimni uzgandim... Uyimizga kastum-shim kiygan, bir kishi keldi. Uyimizni nurga to`ltirdi bu inson, qadamidan.
O`zini shifoxonaning yuridik ishlar bo`yicha advakati deb tanishtirdi. Shifoxona mening aperatsiyam uchun fondidan katta mablag` ajratganmish.

Bu hushxabarni eshitgan ota-onam quvonganidan yig`ladilar. Men, esa Bobur akam chiqmaganidan, qadrimga achinib yig`ladim...

* * * * *

O`sha kuni meni Germanyada o`tqazilishi kutilayotgan murakkab aperatsiya olib ketishayotgandi.
Ayni shu kuni qishloqda tarqagan gap-so`zlarda xabar topdim.

``Ishonmayman, hech qachon bunday gaplarga ishonmayman... Go`yo Bobur akam shaxarda kimgadur uylanibdi! Bo`lmagan gap, hech qachon ishonmayman!`` dilimda shu so`zlarni qayta-qayta takrorlar edim.

Nega kelolmadilar! Menga qorong`u. Lekin. Bir narsa aniq, Bobur akam, qayerda bo`lmasin meni haqimda o`ylaydi... Buni ich-ichimdan his qilaman. Chunki biz bir-birimizni sevamiz...
Shuning uchun ham davolanib, ular yoniga sog`lom bo`lib qaytishim kerak...

* * * * *

Aperatsiya mufaqiyatli o`tdi. Ahvolim o`nglana boshladi. O`z yurtimizga qaytib, davolanishni o`zimizda davom ettira boshladim. Ahvolim juda tez tiklanib borardi. Bir necha oyda yana avvalgi hayotimga qaytdim...

Ohirgi oylarda oyim bilan sirdosh bo`lib qolgan edik. Yolg`iz qolganimizda yana Bobur akamdan so`z ochdim. Biroq oyimning qoshlari tutashib ketdi. Jahillari chiqdi.
- Haliyam o`shani o`ylab yuribsanmi? -deya koyib aerdilar. Qishloqdagi gap-so`zlarga meni ishontirishga urundilar. Ular oyim bo`lsalarda, ularga ishonaolmasdim.
Oyimning dakkilaridan qattiq hafa bo`ldim. O`sha oqshom qaror qildim. Bobur akamni yoniga boraman. Ertasi kuni: ammamnikida yotib qolaman degan boxona bilan Bobur akamni qirib ketdim. Katta shahar, izlab-izlab nihoyat kun oqqanda topib bordim. Kattakon uy, hizmatkor eshik ochdi.
Bobur akamni so`radim, ular uyda ekan, ammo meni kiritishmadi. Men esa qaysarlik bilan, fikrimdan qaytmay turaverdim, shundan keyin hovliga kiritishdi.
Birzumga yonimda paydo bo`lgan Bobur akamni taniyolmay qoldim. To`g`ri olti, yetti oylar ko`rishmadik, lekin inson shunchalik o`zgarib ketishi mumkunmi?
Ularni aytgan so`zlari, meni butkul esankiratib qo`ydi.
- Ket, meni boshqa izlab kelma! -dedilar, go`yo itni quvgandek ko`chaga quvib. Bu ham yetmagandek, ortimdan ikki yigitni jo`natdi. Yigitlarni niyati buzuqligini, fahlab judaham qo`rqib ketdim. Baxtimga bir oq mashinada kelgan inson meni qutqarib qoldi...

Uyga qay ahvolda qaytganim o`zimga ayon. Sevgimiz pok, tuyg`ularimiz sof edi. Men sevgimga ishonib, gap-so`zlarni eshitmaslik uchun quloqlarimni berkitgandim. Biroq ko`zlarim bilan ko`rdim, Bobur akam haqidagi gaplar chin ekaniga ishonch hosil qildim...
Bir necha kun o`zimga kelolmay yurdim. Hayolimni birgina o`y band etgandi.

``Nahot endi bir-birimizga begona bo`lsak?``

Bobur akamdan nafratlandim, achiqlandim, qarg`adim. Lekin baribir so`zlarimni qaytib olib, baxt tiladim.
Ularga qastma-qast, usiz ham yaxshga, men ham o`z yo`limni topib ketishga dunyodagi eng baxtli qiz bo`lishga qaror qildim.
Endi ko`nika boshlagan edim, kutilmaganda bir yoshgina ayol keldi. Aytishicha Bobur akamni rafiqasi ekan...

* * * * *

BOBUR:
- Oyimni, akamni boshini egib qo`ydim. Lekin mening ham niyatlarim ezgu edi...

Odinani avvaldan tanir edim. Biroq bir-birimizga be e`tibor bo`lganmiz. To`g`ri u boshlig`imni yakka-yagona arzandasi, men esa oddi bir ishchi edim.
Boshliq bilan gaplashlashganimdan keyin, Odinani boshiga kulfat tushganini bildim. Ayni damda biz bir-birimizga yordam bera olardik. Men unga uylanib, oylasi shanini asrashim kerak edi. Evaziga boylik, ammo sevganim Lolada kechishim lozim edi...

Nima gap-so`z bo`lsa bo`ldi. Men Odinaga uylandim. Hech narsaga qaramay, uni baxtli qilishga ahd qildim.
Ammo... U meni ezgu niyatimni notog`ri tushundi...

Chimildiqqa qadam bosdim. U boshiga oq rumol tashlagancha o`ltirardi. Asta borib yuzini ochdim. Uni baxtli qilmoqchi, dardlarini artmoqchi ekanligimni aytgim kelgandi.
Afsus u, hatto menga qarashgada or qildi.

- Menga yaqinlashmeng! -dedi qatiy talab qilib.
- Endi erizman! -dedim.
- Yo`q, bizlar begonamiz! -u alamzada, nafratli bir ohangda gapirdi. - Bizlar bir-birimizga begonamiz...

Mana oradan necha oylar o`tib ketdi. Lekin zarracha ham menga bo`lgan nafratini so`ndirmadi.

Shu kunlarda kutilmaganda Lola meni izlab keldi. Hech kumagan edim, undan bu tahlit jasoratni. Ko`rib hursand bo`ldim. Shukurki jismi-joni sog` omon. Ammo u kelmasligi kerak edi. Odinani ko`ngli uchun, Lolani haydam yubordim...

Bilmadim nima tasir qildim. Shu kundan boshlab, Odinani mumilasi o`zgardi. Bir necha kun o`tib, kulimgaganda meni bir joyga olib borishimni iltimos qildi...

* * * * *

ODINA:
- Hech bir qizni boshiga, menikidek balo yog`ilmasin, deb har kun yaratgandan so`rayman.

O`sha mashum kunni eslash, men uchun azob. O`yladim deguncha yuragimni vahima bosadi.

O`sha kun o`qishdan chiqgach endi mashinamga o`ltirmoqchi edim. Qayerdandur ikki kimsa paydo bo`ldi, men majburlab mashinaga solishdi...

Bir kechada... Ho`rlab, nomusimni toptab uyimiz oldida tashlab ketishdi.
Ulardan menga tegmasliglarini yolvorganimdan. Ulrdan bir bir gap aytishdi, so`zlashgada tilim bormaydi...
Ulardan birining aytishicha: Mening ho`rlanishim! Dadam qilgan gunohlari uchun tavon to`layotgan ekanlar qizlarining nomusi bilan! Ha, ular aynan shunday deyishdi...
Ularning so`zlari chin ekanligini esa, dadamni ko`rganida tushunib yetdim.

Dadam men uchun ilohday, zot edilar. Afsuski endi bilsam ular ham anchayin jirkanch ishlarga qodir bo`lgan kimsa ekanlar.
Otasi tufayli nomusidan ayrilgan farzand bo`lib yashashdan ko`ra o`limni afzal ko`rdim.