Tasodifiy hikoya: Birinchi marta [Muallif](XikoyachiJek)
+15❤️ hikoyalar ( @hikoya15 ): Биринчи учрашув Салом ҳаммага. Мени исмим Тоҳир. Ёшим 23да. Униве...davomi
+15❤️ hikoyalar ( @hikoya15 ): Биринчи учрашув Салом ҳаммага. Мени исмим Тоҳир. Ёшим 23да. Униве...davomi
snachala
| Добавил: | vor (05.10.2017 / 08:05) |
| Рейтинг: |  (0) |
| Прочтений: | 16346 |
| Комментарии: | Комментарии закрыты |
Dunyoga kelganimni yolg‘iz onam kutib olgan ekan. Chunki dadam mening yorug‘ dunyo yuzini ko‘rishimni kutishga sabri yetmay onam ikkimizni tashlab ketgan…
Hozirda talabalikdan so‘ng, onam rahbarlik qilayotgan ichki kasalliklar bo‘limida ishlayotgan oddiy shifokorman. Yaqinda ro‘y bergan voqea tuman ichida yitgan bolaligimga qaytishga, hayotimdagi voqealarning hech biri bejiz ro‘y bermaganini tushunishga undadi.
Ota-onam talabalikda tanishib turmush qurishgan. O’qishni tugatmay oila qurishgani sabab juda qiynalishgan ekan. Avvalo turar joy masalasi, keyin ro‘zg‘or, o‘qish…
To‘ydan so‘ng yuklarini ko‘tarib kirib- chiqmagan ko‘chalari qolmagan. Ijarama-ijara yurganlarida onam homiladorligini bilib qolibdi. Shundan keyin haqiqiy qiyinchiliklar boshlanibdi. Dadam oyimning ko‘ngli tusagan yeguligini olib berolmas, xuddi ataylab qilgandek, men ham oyimni juda qiynagan ekanman. Balki shunday sharoitda dunyoga kelgim kelmagandir?
O’qishdan keyin dorixonalarda navbatchi bo‘lib ishlagan dadam arzimagan pul topar, darslarni o‘zlashtirishi ham pasayib ketaveribdi. Onamning aytishicha, ba’zida tushlikka mo‘ljallangan ovqatlarni to‘yib yemasdan, yarmini kechqurunga olib qo‘yishar ekan. Dadamning ota-onasi yordam bera olmas, oyimning ota-onasidan yordam so‘rashga esa ruxsat bermas ekan. Oyimning so‘zlariga ko‘ra, dadamni yo‘qchilik, biridan so‘ng biri paydo bo‘lavergan muammolar yiqitganmish. Homilador ayolini parvarish qila olmaganidan ezilib, muammolar girdobidan chiqolmay ichadigan bo‘lib qolgandi, deydi dadamni yomonlashni istamay.
O’g‘lining kundan-kun ichkilikka berilayotganidan xavotirga tushgan bobom institutdan haydalmasin, deb o‘qishidan bir yillik ta’til olib qishloqqa olib ketibdi. Oyimga esa ta’til berilmabdi. Dadam o‘qishni tashla deganida oyim rozi bo‘lmagan va dadamning insofga kelishini kutibdi. Lekin mening dunyoga kelishimga sanoqli kunlar qolganida dadamdan ajrim qog‘ozi kelibdi.
…Bitiruv imtihonlarini topshirayotgan oyimga xolam yordamga kelibdi. Onam imtihonlarni topshirguncha xolam meni ko‘tarib, institutni aylanib yurarkan. O’sha yili xolam meni deb o‘qishga ham kirmagan ekan. Oyim o‘qishni tugatib ishga kirgach, o‘qishga kirgan xolam biz bilan yashay boshlabdi.
Kattaroq bo‘lganimdan keyin ularning gap-so‘zlaridan dadam hozir Toshkentda yashayotgani, uylangani, tibbiy markaz ochgani haqida eshitib turardim. Lekin shu yillar davomida dadam bizni biror marta ham so‘rab kelmadi.
Oltinchi sinfda o‘qiyotganimda darsdan so‘ng suzish sport sektsiyasiga qatnardim. Qish bo‘lganligi uchun erta qorong‘i tushadigan mahal. Sektsiya mashg‘ulotlarini tugatib g‘ira-shira qorong‘uda uyga qaytayotgandim. Yo‘llar muz bilan qoplangan. Sirpanib ketmay deb yo‘ldan sekin o‘tayotganimda chap tomondagi ko‘chadan kutilmaganda bir mashina katta tezlikda chiqib keldi. Yugurib o‘tishga ulgurmasimdan mashina qo‘limda osilib turgan sumkamni turtib o‘tib ketdi. Qattiq zarbadan ikki-uch qadam nariga sirpanib uchib ketdim. Qattiq tormoz berib to‘xtagan mashina haydovchisi shoshib tushdi. O’rnimdan turganimni ko‘rib, «xayriyat-ey!”,-deb ust-boshimni qoqib, peshanamdan o‘pdi-da, tezda mashinasiga o‘tirib, gazni bosdi.
Qo‘rqqandan shokka tushar darajada haydovchiga qattiq tikilibmanki, qo‘rquvdan katta ochilgan ko‘zlari xotiramda muhrlanib qoldi. Ortimdan shoshib kelgan amaki mendan so‘radi:
-Mashina seni turtvordimi yoki uzoqdan menga shunday tuyuldimi?- dedi u ikkilanib.
-Turtvordi…-dedim xo‘rligim kelib. Amaki mashinaning rangi va raqamlariga qaramaganimni so‘rab bilgach, uygacha uzatib qo‘ydi.
Menga zarar yetmaganini ko‘rgan oyim «bolamning joni sog‘ qolganiga shukr” deb mashina egasini surishtirmadi.
O’sha odamni qaytib uchratmagan bo‘lsam-da, chehrasi ko‘z o‘ngimdan bir umr ketmaydi.
Yillar o‘tgani sayin ko‘p voqealar yoddan ko‘tarildi. Lekin o‘sha hodisani eslashim bilan ko‘zlari dahshatdan katta-katta ochilgan chehra xotiramda namoyon bo‘laveradi…
Dadamni unutolmagan oyim boshqa turmush qurmadilar. Maktabni tugatganimdan so‘ng men ham tibbiyot institutiga kirdim. Bir kuni navbatchiligimda yegulikdan zaharlangan qizni olib kelishdi. Qizning o‘zi ham do‘stlari ham g‘alatiroq edi. Oshqozonini yuvib, tomchi dori qo‘yib yotqizib chiqqanimda, uni olib kelgan ikki yigit va bir qiz meni chetga tortib:
-Do‘xtir,-dedi ulardan biri xorij valyutasini bepisand barmoqlariga qistirgancha.-Bu xizmat haqingiz! Faqat qizning ota-onasiga hech nima aytmang, – shunday deya u yuz dollarni xalatimning cho‘ntagiga soldi. O’zimdan nari borsa ikki-uch yosh kichik yigitlarning bepisand muomalasi nafsoniyatimga tegdi.
-Pulingizni olib qo‘ying,-dedim og‘irlik bilan va ikki buklab ko‘ylagining cho‘ntagiga solib qo‘ydim.
-Olavermaysizmi, yarim oylik maoshingiz-ku, bu! Xavotirlanmang bu qizning puli ko‘p. Dadasi millioner…-dedi yosh boladek maqtanib.
-Bir ikki kun kutinglar, ahvoli yaxshilansa, olib ketasizlar. Mehmoningiz ekan, nega muncha ko‘p ichirdinglar? – dedim xonamga kirib ketarkanman olifta yigitning ko‘ziga tik qarab.
Bir mahal yo‘lakda shovqin-suron eshitildi. Shoshib chiqdim.
-Nega men oddiy palatada yotibman? Lyuksdan joy topilmadimi? Shpritsni bir marta ishlatiladiganidan foydalandinglarmi? Namuncha choyshablar kir-isqirt ?…
Yuzidagi bo‘yoqlari chaplanib ketgan, jazavaga tushib baqirayotgan qizga qarab bunga qanday ota-ona tarbiya bergan ekan-a, deb achinib ketdim.
-O’zingizni bosing! Hech qaer isqirt emas. Bizda shpritslar faqat bir marta ishlatiladi,-dedim o‘zimni arang bosib.
-Men bemorman, ovozingizni ko‘tarmang, hozir dadamni chaqiraman,-dedi u chinqirib. Keyin telefonda dadasi bilan ham xuddi shu ohangda gaplashdi.
Men uni o‘z holiga qoldirib xonamga qaytdim. Bir mahal yana shovqin-suron bo‘ldi, chiqsam, bir kishi qizni xuddi yosh boladek tinchlantirmoqchi bo‘lar, qiz esa battar injiqlanib hiqillardi. Palataga kirib borganimda erkak men tomonga keskin o‘girildi. Joyimda qotib qoldim. Xotiralarimda yashaydigan o‘sha ko‘zlari qo‘rquvdan katta-katta bo‘lib ketgan, qoshlari chimirilgan chehra edi bu. Qalqib ketgandek bo‘ldim. Darrov o‘zimni qo‘lga oldim.
Qizning dadasi bizdan qayta-qayta kechirim so‘radi. Tuni bilan bu odamga bor gapni aytsammi, deb o‘ylab chiqdim.
Ertalab navbatchilikni topshirib, tashqariga chiqqanimda kasalxona hovlisida oyim bilan turgan o‘sha odamga ko‘zim tushdi.
Ularga yaqinlashganimda oyim g‘alati ohangda meni tanishtirdi: — Bu o‘g‘lim Faxriddin… Bu kishi esa… dadang!.
Qotib qoldim. Demak, qorong‘ida meni mashinasi bilan turtib yuborgan, keyin peshonamdan o‘pib, qochib ketgan odam dadam ekan-da!
-Sen ham shifokor bo‘libsan-da… –dedi dadam menga boshdan oyoq razm solarkan, arang ko‘z yoshlarini yutib, jilmayishga harakat qilarkan.
Javob berishga tilim aylanmadi.
-Sen mendan ko‘ra irodali ekansan, yolg‘iz oyoqqa turib, o‘g‘limiz… o‘g‘lingga ham yaxshi tarbiya beribsan, o‘qitibsan! Men esa… Qizim onasining xuddi o‘zi bo‘lgan. Uning kechagi qilmishi uchun yana bir bor kechirim so‘rayman… –
Hozirda talabalikdan so‘ng, onam rahbarlik qilayotgan ichki kasalliklar bo‘limida ishlayotgan oddiy shifokorman. Yaqinda ro‘y bergan voqea tuman ichida yitgan bolaligimga qaytishga, hayotimdagi voqealarning hech biri bejiz ro‘y bermaganini tushunishga undadi.
Ota-onam talabalikda tanishib turmush qurishgan. O’qishni tugatmay oila qurishgani sabab juda qiynalishgan ekan. Avvalo turar joy masalasi, keyin ro‘zg‘or, o‘qish…
To‘ydan so‘ng yuklarini ko‘tarib kirib- chiqmagan ko‘chalari qolmagan. Ijarama-ijara yurganlarida onam homiladorligini bilib qolibdi. Shundan keyin haqiqiy qiyinchiliklar boshlanibdi. Dadam oyimning ko‘ngli tusagan yeguligini olib berolmas, xuddi ataylab qilgandek, men ham oyimni juda qiynagan ekanman. Balki shunday sharoitda dunyoga kelgim kelmagandir?
O’qishdan keyin dorixonalarda navbatchi bo‘lib ishlagan dadam arzimagan pul topar, darslarni o‘zlashtirishi ham pasayib ketaveribdi. Onamning aytishicha, ba’zida tushlikka mo‘ljallangan ovqatlarni to‘yib yemasdan, yarmini kechqurunga olib qo‘yishar ekan. Dadamning ota-onasi yordam bera olmas, oyimning ota-onasidan yordam so‘rashga esa ruxsat bermas ekan. Oyimning so‘zlariga ko‘ra, dadamni yo‘qchilik, biridan so‘ng biri paydo bo‘lavergan muammolar yiqitganmish. Homilador ayolini parvarish qila olmaganidan ezilib, muammolar girdobidan chiqolmay ichadigan bo‘lib qolgandi, deydi dadamni yomonlashni istamay.
O’g‘lining kundan-kun ichkilikka berilayotganidan xavotirga tushgan bobom institutdan haydalmasin, deb o‘qishidan bir yillik ta’til olib qishloqqa olib ketibdi. Oyimga esa ta’til berilmabdi. Dadam o‘qishni tashla deganida oyim rozi bo‘lmagan va dadamning insofga kelishini kutibdi. Lekin mening dunyoga kelishimga sanoqli kunlar qolganida dadamdan ajrim qog‘ozi kelibdi.
…Bitiruv imtihonlarini topshirayotgan oyimga xolam yordamga kelibdi. Onam imtihonlarni topshirguncha xolam meni ko‘tarib, institutni aylanib yurarkan. O’sha yili xolam meni deb o‘qishga ham kirmagan ekan. Oyim o‘qishni tugatib ishga kirgach, o‘qishga kirgan xolam biz bilan yashay boshlabdi.
Kattaroq bo‘lganimdan keyin ularning gap-so‘zlaridan dadam hozir Toshkentda yashayotgani, uylangani, tibbiy markaz ochgani haqida eshitib turardim. Lekin shu yillar davomida dadam bizni biror marta ham so‘rab kelmadi.
Oltinchi sinfda o‘qiyotganimda darsdan so‘ng suzish sport sektsiyasiga qatnardim. Qish bo‘lganligi uchun erta qorong‘i tushadigan mahal. Sektsiya mashg‘ulotlarini tugatib g‘ira-shira qorong‘uda uyga qaytayotgandim. Yo‘llar muz bilan qoplangan. Sirpanib ketmay deb yo‘ldan sekin o‘tayotganimda chap tomondagi ko‘chadan kutilmaganda bir mashina katta tezlikda chiqib keldi. Yugurib o‘tishga ulgurmasimdan mashina qo‘limda osilib turgan sumkamni turtib o‘tib ketdi. Qattiq zarbadan ikki-uch qadam nariga sirpanib uchib ketdim. Qattiq tormoz berib to‘xtagan mashina haydovchisi shoshib tushdi. O’rnimdan turganimni ko‘rib, «xayriyat-ey!”,-deb ust-boshimni qoqib, peshanamdan o‘pdi-da, tezda mashinasiga o‘tirib, gazni bosdi.
Qo‘rqqandan shokka tushar darajada haydovchiga qattiq tikilibmanki, qo‘rquvdan katta ochilgan ko‘zlari xotiramda muhrlanib qoldi. Ortimdan shoshib kelgan amaki mendan so‘radi:
-Mashina seni turtvordimi yoki uzoqdan menga shunday tuyuldimi?- dedi u ikkilanib.
-Turtvordi…-dedim xo‘rligim kelib. Amaki mashinaning rangi va raqamlariga qaramaganimni so‘rab bilgach, uygacha uzatib qo‘ydi.
Menga zarar yetmaganini ko‘rgan oyim «bolamning joni sog‘ qolganiga shukr” deb mashina egasini surishtirmadi.
O’sha odamni qaytib uchratmagan bo‘lsam-da, chehrasi ko‘z o‘ngimdan bir umr ketmaydi.
Yillar o‘tgani sayin ko‘p voqealar yoddan ko‘tarildi. Lekin o‘sha hodisani eslashim bilan ko‘zlari dahshatdan katta-katta ochilgan chehra xotiramda namoyon bo‘laveradi…
Dadamni unutolmagan oyim boshqa turmush qurmadilar. Maktabni tugatganimdan so‘ng men ham tibbiyot institutiga kirdim. Bir kuni navbatchiligimda yegulikdan zaharlangan qizni olib kelishdi. Qizning o‘zi ham do‘stlari ham g‘alatiroq edi. Oshqozonini yuvib, tomchi dori qo‘yib yotqizib chiqqanimda, uni olib kelgan ikki yigit va bir qiz meni chetga tortib:
-Do‘xtir,-dedi ulardan biri xorij valyutasini bepisand barmoqlariga qistirgancha.-Bu xizmat haqingiz! Faqat qizning ota-onasiga hech nima aytmang, – shunday deya u yuz dollarni xalatimning cho‘ntagiga soldi. O’zimdan nari borsa ikki-uch yosh kichik yigitlarning bepisand muomalasi nafsoniyatimga tegdi.
-Pulingizni olib qo‘ying,-dedim og‘irlik bilan va ikki buklab ko‘ylagining cho‘ntagiga solib qo‘ydim.
-Olavermaysizmi, yarim oylik maoshingiz-ku, bu! Xavotirlanmang bu qizning puli ko‘p. Dadasi millioner…-dedi yosh boladek maqtanib.
-Bir ikki kun kutinglar, ahvoli yaxshilansa, olib ketasizlar. Mehmoningiz ekan, nega muncha ko‘p ichirdinglar? – dedim xonamga kirib ketarkanman olifta yigitning ko‘ziga tik qarab.
Bir mahal yo‘lakda shovqin-suron eshitildi. Shoshib chiqdim.
-Nega men oddiy palatada yotibman? Lyuksdan joy topilmadimi? Shpritsni bir marta ishlatiladiganidan foydalandinglarmi? Namuncha choyshablar kir-isqirt ?…
Yuzidagi bo‘yoqlari chaplanib ketgan, jazavaga tushib baqirayotgan qizga qarab bunga qanday ota-ona tarbiya bergan ekan-a, deb achinib ketdim.
-O’zingizni bosing! Hech qaer isqirt emas. Bizda shpritslar faqat bir marta ishlatiladi,-dedim o‘zimni arang bosib.
-Men bemorman, ovozingizni ko‘tarmang, hozir dadamni chaqiraman,-dedi u chinqirib. Keyin telefonda dadasi bilan ham xuddi shu ohangda gaplashdi.
Men uni o‘z holiga qoldirib xonamga qaytdim. Bir mahal yana shovqin-suron bo‘ldi, chiqsam, bir kishi qizni xuddi yosh boladek tinchlantirmoqchi bo‘lar, qiz esa battar injiqlanib hiqillardi. Palataga kirib borganimda erkak men tomonga keskin o‘girildi. Joyimda qotib qoldim. Xotiralarimda yashaydigan o‘sha ko‘zlari qo‘rquvdan katta-katta bo‘lib ketgan, qoshlari chimirilgan chehra edi bu. Qalqib ketgandek bo‘ldim. Darrov o‘zimni qo‘lga oldim.
Qizning dadasi bizdan qayta-qayta kechirim so‘radi. Tuni bilan bu odamga bor gapni aytsammi, deb o‘ylab chiqdim.
Ertalab navbatchilikni topshirib, tashqariga chiqqanimda kasalxona hovlisida oyim bilan turgan o‘sha odamga ko‘zim tushdi.
Ularga yaqinlashganimda oyim g‘alati ohangda meni tanishtirdi: — Bu o‘g‘lim Faxriddin… Bu kishi esa… dadang!.
Qotib qoldim. Demak, qorong‘ida meni mashinasi bilan turtib yuborgan, keyin peshonamdan o‘pib, qochib ketgan odam dadam ekan-da!
-Sen ham shifokor bo‘libsan-da… –dedi dadam menga boshdan oyoq razm solarkan, arang ko‘z yoshlarini yutib, jilmayishga harakat qilarkan.
Javob berishga tilim aylanmadi.
-Sen mendan ko‘ra irodali ekansan, yolg‘iz oyoqqa turib, o‘g‘limiz… o‘g‘lingga ham yaxshi tarbiya beribsan, o‘qitibsan! Men esa… Qizim onasining xuddi o‘zi bo‘lgan. Uning kechagi qilmishi uchun yana bir bor kechirim so‘rayman… –
Saytdagi barcha turdagi materiallar 18+ yoshdagilar va undan kattalar uchun mo'ljallangan !
Bizni Ijtimoiy tarmoqlarda ulashing!