Tasodifiy hikoya: birinchi marta
real xikoya.ismim kolya.birinchi am sikanim xakda.gozalni echintirb goli bolb towakka yotqizdim.asbo...davomi

og'ir bölishini bilib uyqu dori ichdim. Bölmasa asabim tob berishi mumkin. Dori tezda öz ta'sirini ötkazdi. Uyqudan tiniqib uyg'onsamda, asabiyligim tarqamagandi. Derazadan qarasam, dadam allaqachon ketib bölgan, kun yorisha boshlagandi.
Shunchalik shoshib nonushta qildimki, kiyinib yuvinib zinadan tushayotganimda eshik taqilladi. Hovliqib eshikmi lang ochganimda, ostonada u turardi! Hayajonim qayoqqadir yöqolib, butun tanamni xotirjamlik egalladi. Kechagi xavotirlarim bekor ekan.
Jiddiy turgan Edvard mening kayfiyatimni payqab kulib yubordi.
- Salom.
- Biror gap böldimi, nega kulyapsan? - dedim shoshib ust-boshimga alanglarkanman. Biror kiyimimni kiyish esimdan chiqmadimikan?
- Ikkalamiz bir xilmiz, - dedi u kiyimlariga ishora qilib. Endi e'tibor beribman, ikkalamiz ham och jigarrang sviter va jinsi kiyib olgandik.
Kelishib olganimizdek pikapim ruliga men ötirdim, u esa yonimdagi örindiqqa joylashdi.
- Qayerga hayday?
- Oldin tasmalarni taqib ol, bölmasa qörqaman.
- Kulma, pikapim, "volvo" mashinangning bobosi tengi! Hech bölmasa yoshini hurmat qil, - dedim yolg'ondan qovog'imni uyub. - Xösh, qaysi tomonga yuray?
- Bir yuz birinchi shossega.
Muhabbat bilan chaqnab turgan közlar kuzatib turganda diqqatni jamlash qiyin ekan. Tezlikni iloji boricha oshirib tong yorishmasdan shahar tashqarisiga chiqdik. Ikki chekkasi örmon bölgan shosse oxirigacha borgach, Edvard öngga qayrilishni buyurdi.
- Keyin-chi? - hayron böldim men.
- Keyin piyoda ketamiz. Söqmoq yöl bor.
- Nega? - chöchib tushdim.
- E'tirozing bormi? Qörqma, bor yög'i 5 mil. Vaqtimiz köp, yuraveramiz-da.
Besh mil deydiya, bemalol. Qoya toshlar bilan qoplangan örmon yölidan besh mil piyoda yurishning özi böladimi? Yiqilib bir falokatni orttirishim aniq.
- Nimalarni öylayapsan? - qiziqdi u.
- Qayerga borayotganimizni tasavvur qilishga urinyapman.
- Quyosh porlab turganda men borishni yoqtiradigan joyga!
Men hayratlanib unga qaradim.
- Dadangga aytdingmi qayerga ketayotganingni? - dedi u beparvo.
- Yöq.
- Jessikagachi. U bizni birgalikda Sietlga ketgan deb öylayaptimi?
- Yöq, unga fikrimdan qaytdim dedim.
- Demak men bilanligingni hech kim bilmaydi, - g'ashimga tegish uchun ovoziga vahimali tus berdi.
- Menimcha sen Elisga aytgan bölsang kerak.
- Tushunganing uchun rahmat.
- Özing aytding-ku, bizni birga körishsa muammolar chiqishi mumkin deb.
- Demak, seni hammadan ham men duch kelishim mumkin bölgan muammolar bezovta qilyapti, shundaymi? - chaqib oldi u.
Men ha, degandek bosh silkib qöydim.
U tishining orasidan nimadir deb töng'illadi, xayolim yölda bölgani uchun eshitmadim. Yölning qolganida sözsiz ketdik.
Mana yölkörsatkichlar ham tugadi. Yöl oxirida mashinani töxtatgach, tushdik.
Edvard mendan oldin tushib, sviterini yechdi va quyuq örmonga qarab turib qoldi.
- Bu tomonga yuramiz, - dedi bir ozdan keyin.
- Söqmoq yöldanmi?
- Men yöl tugagach söqmoq boshlanadi dedim, biz undan yuqamiz demadim.
- Unda qayerdan yuramiz? - tushunmadim.
- Men bilan yöqolib qolmaysan, qörqma, - dedi u mayna qilgandek, keyin men tomonga ögirildi. Sviterini yechib olgan, köylagining yoqasi ochiq, xuddi chiroyli yönilgan haykaldek qotib turardi. Tilim aylanmay qoldi. Shunday chiroyli yigit meniki bölishi mumkinmi? Orzu qilishga ham haqqim yöq!
U mening qotib qolganimni özicha tushunib söradi:
- Uyingga qaytging kelyaptimi?
- Yöq, - dedim men va unga yaqinlashdim. - Men chaqqon emasman, sekin yurishimga chidashingga tög'ri keladi.
- Sabr qilishga harakat qilaman, - jilmaydi u kayfiyatimni kötarish uchun. - Qörqma, uyinga qaytarib oborib qöyaman. - U meni qörquvdan ölyapti deb öyladi shekilli. Yaxshi hamki fikrlarimni öqiy olmaydi.
- Agar quyosh botguncha bu chakalakzorda besh mil bosmoqchi bölsang, shoshilishimiz kerak, - dedim men va yölga tushdim.
Yöl men öylaganchalik yomon emas ekan. Edvard qölimdan tutgancha önqir-chönqir yöllar, daraxt shox-shabbalari oralab yurib ketdik. Men unga qaramaslikka harakat qilardim, uning chiroyli yuziga közim tushsa, yiqilib tushaverdim. U har zamonda savol berar, paydar-pay javoblarimdan kulganda kulgusi örmonda aks sado berib, qöng'iroqdek jaranglardi. Örmon yöli xuddi labirintga öxshardi. Bir necha soat yurganimizdan keyin quyuq örmonga quyosh nurlari tusha boshladi.
- Yetib keldikmi? - söradim hansirab.
- Oz qoldi. Yaproqlar orasidan tushayotgan nurni köryapsanmi?
Men qanchalik köz tikmay hech nima körinmadi.
- Sening közing uchun emas, - deb ming'irlagancha yana qölimdan sudradi. Birmuncha muddatdan keyin rostdan ham nur tolalari tushib turgan yalanglik körindi. Örmonga tushayotgan nur ham yaproqlardek yam-yashil edi.
Nurga talpinib borarkanmiz öz-özidan kayfiyatim kötarilib borardi.
Nihoyat daraxtlar tugab, paporotniklar orasida dunyodagi eng chiroyli yalanglik yastanib yotganini kördim. Turfa rangli gullar ifori va allaqayerdan eshitilayotgan buloqning shivirlashi kishini öziga sehrlardi. Quyosh esa baland- balandlardan yalanglikni yoritib turardi. Dala gullari, öt-ölanlar va ularda aks etib turli nurda jilvalanayotgan quyosh nuriga sehrlangandek qarab qoldim.
Taassurotlarimni aytaman deb tölqinlanib Edvardga ögirildim, lekin u yonimda yöq edi. Qörqib alangladim. U örmon yalangligi chekkasida paporotniklar panasida turardi. Shundagina quyosh nuri butunlay xotiramdan öchirib yuborgan narsani esladim. Bir söz demay quyoshdan panada turgan Edvard tomon yura boshladim. Hozir örtamizdagi sir yana bittaga kamayadi. Uning közlarida ikkilanish sezildi.
Keyin xayollarini yig'ib chuqur nafas oldi-da, nurdan közlari qamashib yalanglikka qadam qöydi...Quyoshning yorqin nurida Edvard har doimgidan ham boshqacha körindi. Unga qancha tikilsam ham köz uza olmasdim, uning rangi yanada oqarib, xuddi olmos zarralari sepilgandek yarqirardi. U yalanglikda quyoshga toblanib yotar, köylagining ochiq tugmalaridan mushakdor kökragi va bilaklari nur sochib turardi. Lavanda rangidagi qovoqlari nim yopilgan, nazarimda qarshimda insonlarga noma'lum toshdan yasalgan, marmardek silliq, billurdek yaltiroq haykal turardi. Oqarib ketgan lablari bilinar-bilinmas titrardi. Sekingina otini aytib chaqirdim, u esa qöshiq aytyapman dedi. Quyosh taftida isinish qanchalik maroqli! Men ham uning yoniga, ötloqqa jon deb chözilgan bölardim. Lekin tizzamni quchoqlagancha sekin chökkaladim, undan köz uzib bölmasdi. Hozirgina közimni quvontirgan gulzor Edvardning husni oldida öz tarovatini yöqotdi. Qörqa-pisa unga qölimni chözdim va bitta barmog'im bilan olmosdek yarqirab turgan qölini silab kördim.
Qöli xuddi toshdek sovuq va silliq edi. U qimir etmay mayin nigohi bilan meni kuzatib turardi. Lablari tabassumga tayyorlangandek chimirildi:
- Qörqitib yubormadimmi?
- Har doimgidan ortiq emas, - dedim va yaqinroq surilib barmog'imni bilaklari böylab yurita boshladim. Qölim titrayotganini sezib turganini bilardim.
- Qarshi emasmisan?
- Yöq, albatta.
Sekin kaftini ögirmoqchi bölgandim kuchim yetmadi. U mening istagimni sezib kaftini ögirdi. Lekin shunchalik tez ögirdiki, qörqanimdan qotib