Tasodifiy hikoya: mening aybim nigor 3
va'nada yuviniwga tuwdik uning nozik qulari tuk bosgan tanamaga tekanda juda bowqa4a bulib ketardi q...davomi

kimnidir yaxshi körganini eslolmaydi. Shu sabab meni senga intilishimni tushunmaydi. Emmetning esa tajribasi bor. Meni darrov tushundi. Akam ikki marta shunaqa tuyg'uga duch kelgan.Sen-chi?
- Hech qachon! - Nazarimda Edvardning javobi örmonda aks-sado bergandek böldi.
- Emmett öshanda nima qilgan? - qiziqdim.
Söramasam bölarkan. Edvardning yuzi tundlashib, qöllari musht bölib tugildi. Javob kutmasam ham bölardi.
- Tushundim...
U menga xorg'in va dardli nigoh tashladi.
- Eng irodalilarning ham kichik kamchiliklari böladi...
- Sen-chi, sen hozir nimani kutyapsan? Roziligimnimi?! - istamasamda, ovozim keskin chiqdi. Unga ochiq gapirish oson kechmayotgandi. - Demak hech qanday umid yöq. - Öz ajalimni shunchalik xotirjam muhokama qilayotganimga hayron böldim.
- Yöq, yöq! - qichqirib yubordi Edvard. - Albatta, umid bor! Men hech qachon... Bizda hammasi boshqacha- ku. Emmett uchun u ayollar butunlay begona bölgan, qolaversa, bu voqea ancha yillar oldin bölgan, unda hozirgidek tajribali va ehtiyotkor bölmagan...
- Demak biz qorong'u ovloq yölda uchrashganimizda... - gapimni tugatishga yuragim dov bermadi.
- Ösha kuni hammaning yonida senga tashlanib qolishdan özimni zörg'a tiyganman... - u yana közini olib qochdi. Yonimdan ötganingda Karlayl biz uchun yillar davomida yaratgan qoidalarni buzishga ham tayyor edim! - U menga tikildi, nimalar haqida öylayotganini bilib turardim.
- Öshanda meni jinni deb öylagandirsan?
- Hech nimani tushunmaganman. Bir qarashdayoq odamdan shunchalik nafratlanish mumkinmi deb öylagandim.
- Mening nazarimda esa sen meni yöq qilish uchun dözaxdan chiqqan iblisdek eding. Sendan taralayotgan hid meni aqldan ozdirgan. Dars davomida seni darsdan qanday olib chiqib ketishga bahonalar qidirdim. Lekin mening sabrsizligim oilamga zarar yetkazishini öylab özimni bosdim. Seni maktabdan olib chiqib ketish qölimdan kelardi.
- Bunga ishonchim komil.
- Keyin sen bilan ötirmaslik uchun darslar jadvalini özgartirishga harakat qildim. Lekin sen ham qabulxonaga kelding.
Ötmishimni köz oldimdan ötkazib qörqib ketdim.
- Lekin men chidadim. Yölingni poylamaslik va izingdan bormaslik uchun özimda qayerdan kuch tnpganimni bilmayman. Sovuq havo xayollarimni joyiga keltirdi. Akalarimga aytgim kelmay tög'ri dadamning kasalxonasiga yöl oldim va hoziroq bu yerlardan ketaman dedim. Dadamning benzinga töla mashinasini oldim. Uyga ham kirgim kelmadi, chunki oyim albatta töxtatib qolgan bölardi. Ertasiga ertalab Alyaskada edim. Ikki kun eski tanishlarnikida yurdim, lekin uyni juda sog'indim. Onam va boshqa qarindoshlarimni xafa qilgim kelmasdi. Tog'ning toza xavosi sening hiding va xotiralarimni öchirib tashladi. Keyin qochib yurish ahmoqlik degan qarorga keldim. Oldin ham bir-ikki marta könglim sust ketgan, lekin men böy bermaganman. Oddiygina qizaloq qadrdon joyimdan quvg'in bölishga majbur etayotganiga indamay turamanmi, dedim... Maktabga qaytishdan oldin bir necha kun ov qildim. Özimni senga xuddi boshqalardek muomala qila olaman deb ishontirdim. Afsuski, özimga ortiqcha baho berib yuboribman... Eng yomoni meni fikringni öqiy olmasdim. Shundan keyin boshqalarning miyasini titkilab senga tegishli ma'lumotlarni qidirishga tög'ri keldi. Jessika yengil öylaydigan qiz uning fikrlarini titkilash yoqimsiz. Qolaversa, sen doim ham döstlaringga könglingni ochmasding.
Men birinchi kungi uchrashuvimizni tezroq unutishingni istardim, shu sabab özim gap boshladim. Lekin sen bilan gaplashish men öylagandan köra qiziqarliroq edi. Sochlaringning ifori esa... Keyin köz öngimda seni furgon urib ketishiga oz qoldi. Seni qutqarib tög'ri qilganman. Agar mashina urib qoning tökilganda... men özimni tutaolmasdim va oilamiz siri oshkor bölardi. Bular haqida albatta keyin öyladim. Taylerning furgoni boshqaruvni yöqotib sen tomon bostirib borayotganda "yöq, u ölmasin" degan fikr xayolimdan ötgandi, - iqror qiyin kechayotganidan u közlarini yumib oldi. Men esa qörqish örniga yengil tortdim. Qanchalik qiyin bölmasin u jonimga qasd qilmoqchi bölganini ham tan oldi-ku.
- Keyin ikkalamiz ham kasalxonaga tushdik, - eslatdim men.
- Öshanda yomon qörqqandim. Chunki mas'uliyatsizlik bilan oilamni xavfga qöydim. Keyin Rozali, Emmett va Keri bilan urishib qoldim. Chunki ular sendan qutulishning hozir ayni payti deyishgandi... Qattiq tortishdik. Faqat dadam va Elis meni tushunishdi. Onam esa bilganingni qil, faqat uydan ketib qolmasang bölgani dedi.Ertasi kuni döstlaringning fikrini titkilab meni sotmaganingni bildim. Ishongim kelmasdi. Shundan keyin sendan uzoqroq yurishga qaror qildim, chunki hadeb tavakkal qila olmasdim. Lekin sochlaringdan taralayotgan hid har kuni jonimga azob berardi. Xuddi birinchi kundagidek... - tillarang közlar mehr bilan termuldi. - Oxir oqibat, - davom etdi Edvard. - Birinchi uchrashgan paytimizda niyatimga yetishim, hozir, menga hech kim xalaqit bera olmaydigan örmonda senga ozor bergandan kör yaxshiroq edi...
- Nega? - dedim yaproqdek titrab.
- Izabella, - u hazillashib sochlarimni tözitdi. Uning barmoqlaridan tanamga titroq kirdi. - Bella, senga ozor bersam, yashay olmayman! Senga ozor berishni tasavvur qilsam ham özimni qöyishga joy topa olmay qolishimni bilmaysan-da, - Edvard xijolat bölib közini olib qochdi. - Közlaringni körmasam, shirin sözlaringni eshitmasam, unda yashab nima qildim? Bu dunyoda men uchun sendan qadrliroq hech kim yöq! Shu paytgacha ham bundan keyin ham...
Közim tinib ketdi. Mavzu mening halokatimdan izhorga ötgandi. Edvard mendan javob kutardi, men esa qörqanimdan qöllarimni ishqalardim:
- Mening tuyg'ularim esa senga ma'lum. Nima desam ekan... men sensiz yashagandan köra ölimni afzal köraman. Bu telbalik ekanini bilaman...
- Sen rostdan ham telbasan! - kuldi u. - Demak, sher beozor qözichoqni sevib qolibdi-da, - jilmaydi Edvard.
- Ahmoq qözichoq... - xörsindim men.
- Sher ham ahmoq ekan, - davom ettirdi Edvard va ikkalamiz ham kulib yubordik.
- Nega... - boshladimu gapimni davob ettira olmadim.
- Nima nega? - jilmaydi Edvard.
- Nega ilgari mendan özingni olib qocharding, tushuntir.
- Negaligini tushunmadingmi? - tabassum söndi.
- Shunchaki nimani notög'ri qilganimni bilmoqchiman. Bundan keyin nima qilishim mumkinu, nima mumkinmasligini bilib qöymoqchiman.
- Bella, senga hech e'tirozim yöq.
- Baribir, senga oson bölsin deb yordam bermoqchiman.
- Unda... ikkilanib gap boshladi u. - Menga juda yaqin turganingda qiynalaman...
Odamlar ichki tuyg'u bilan sezib bizdan uzoqroq bölishga harakat qilishadi. Sen yaqin turganingda taralayotgan hiddan... - u yuzimga sinovchan tikildi.
- Tushunarli, endi yaqin turmayman.
- Yöq, gap undamas. Men özimning tuyg'ularimdan hayratlandim, - u shunday deya qölini böynimga qöydi. Men qimir etmadim, hatto chöchimadim. Lekin Edvard yuragimning urishini eshitib turardi.
- Qizarsang chiroyli bölib ketasan, - dedi u va avaylabgina ikki qöli bilan yuzimdan tutdi. - Qimirlama, iltimos.
U mendan köz uzmay sekin-asta yaqinlashardi, sovuq yonoqlari böynimga tekkanda qotib qoldim. Keyin qöllari sekinlik