Tasodifiy hikoya: Ibrat...(2)
Qizi adasidan faqat bir narsani akasi singlisi banisada ekanidan habar topmasligin so'rardi. D: q...davomi

bilan pastga qarab harakatlana boshladi va yelkamda töxtadi. Shundan keyin boshini yelkamga qöydi va shu tarzda harakatsiz anchagacha qotib turdik. Bir ozdan keyin yuragim tinchlanib sekin ura boshladi. Edvard meni bag'riga bosib turganda umuman qimirlamadim. Har daqiqada hayot bilan vidolashishim mumkinligini bilardim. Lekin nega qörqmayapman? Keyin u meni bag'ridan böshatdi. Tillarang közlari endi xotirjam boqardi.
- Keyingi gal osonroq böladi, - dedi.
- Hozir qiyin böldimi?
- Unchalikmas, men tasavvur qilgandek böldi. Nima haqida gapirayotganimni bilasan-ku!
Men xijolatomuz jilmaydim.
- Mana, - dedi kaftimni yuziga bosarkan. - Issiqligini sezyapsanmi?
Doim muzdek böladigan yuzi darhaqiqat issiqdek tuyuldi. Lekin bu men uchun muhim emasdi, asosiysi, uning yuziga teginishga muyassar böldim.
- Qimirlama, - shivirladim men. Hech kim Edvarddek qotib qololmaydi. Közlarini yumgacha, shu zahoti marmar haykalga aylandi. Men sekingina uning qosh-közlarini siladim, barmoqlarim chizilgandek chiroyli lablariga tegdi... Uyalganimdan darhol qölimni tortib oldim. U közlarini ochganda hayajonlanganimdan qonim tomirlarimda yugurayotganini his qildim.
- Meni tög'ri tushunishingni juda-juda xohlardim...
- Tushuntir.
- Iloji yöq. Bir tomondan men özimning qanchalik yirtqichligimni tan oldim, mendan uzoqroq yurish lozimligini ham aytdim. Sen mening örnimda bölolmaganing uchun istaklarimni tushunmaysan, - dedi u va lablarimga barmog'ini bosdi. - Lekin boshqa istak va ehtiyojlar ham borki, ular haqida men hech nima bilmayman... Bunaqa qaynoq tuyg'ularga odatlanmaganman. Bu faqat odamga xos... Qiziq, doim shunday böladimi?
- Bilmadim menda bu birinchi marta.
U yana kaftimni siqdi.
- Men ruhiy va jismoniy yaqinlik nimaligini bilmayman. Balki bunday munosabatlarga qodir emasdirman...
Iloji boricha sekin harakatlar bilan boshimni köksiga qöydim. Dunyo tinib, qulog'imga faqat uning yurak urishi eshitilardi.
- Menga shuning özi yetarli, - xörsindim közimni yumib.
U meni quchoqlab, yuzini sochlarimga bosdi. Hozir u özini oddiy yigitdek tutardi.
- Kördingmi, umid bor, - dedim quvonib.
- Menda insonga xos tuyg'ularning bari bor, balki ular chuqurroq yashiringandir, lekin bor. Asosiysi shu emasmi... - u yosh boladek quvonardi. Gaplashib ötirib quyosh bota boshlaganini sezmabmiz.- Ketishing kerak, - dedi u qoraya boshlagan örmonga qarab. - Rozi bölsang, senga bir narsa körsataman...
- Nimani? - söradim ehtiyotkorlik bilan.
- Örmonda qanday harakatlanishimni körasanmi? Faqat qörqma, - dedi u anqayib qolganimni körib. - Bir zumda pikapingga yetib olaymi!
- Körshapalakka aylanmoqchimisan?
Edvard kulib yubordi.
- Hech qachon meni körshapalakka öxshatishmagan! Mayli, qörqoqvoy, yelkamga chiq!
Edvard hazillashyapti deb öylagunimcha bölmay, u bir harakat bilan meni yelkasiga chiqarib oldi. Qörqqanimdan uning böynidan shunday mahkam bög'ibmanki, uning örnida boshqa bölganida bög'ilib ölishi aniq edi.
- Men og'irman! - ogohlantirdim nima deyishni bilmay.
- Yög'-ey! - közlarini shöx öynatdi u. Ilgari uni sira bu qadar yaxshi kayfiyatda körmagandim.
Keyin u qöllarimni yuziga bosdi va chuqur nafas olib yugurib ketdi... Tög'rirog'i uchdi! Umrimda shunchalik qörqmaganman... U qorong'u örmonda xuddi ortilgan öqdek shovqinsiz uchib borardi. Shu tezlik bilan nega daraxtlarga urilib ketmaganini tushunolmadim. Qörqqanimdan közlarimni yumishga ham ulgurmabman. Hushimdan ayrilay dedim. Birdan hammasi töxtadi! Yalanglikka chiqquncha, bir necha soat yöl yurgandik, qaytishda besh daqiqaga qolmay yetib keldik!
- Zör-a, tög'rimi? - quvonchdan qichqirdi u. Lekin men yerga oyog'imni bosolmay gandiraklab ketdim.
- Bella?!
- Ötirmasam, yiqilib tushaman, - dedim qimirlashga majolim yetmay.
- Kechir, - dedi u langardek yoyilgan qöllarimdan tutib, ötirishga yordam berarkan, keyin kulib yubordi. - Boshingni egib tur, ötib ketadi...
Quloqlarim shang'illab, bir necha daqiqa özimga kela olmay turdim.
- Shoshildim, shekilli, - xavotirlandi u.
- Yöq, menga yoqdi, qiziq böldi.
- Ranging oqarib ketdi. Lekin oqlikda baribir menga yetolmaysan.
- Közimni yopsam bölarkan.
- Keyingi gal eslataman.
- Keyingi gal? Hech qachon... Maqtanchoq!
- Közlaringni och, Bella, - uning yuzi yonginamda turardi. Chiroyligidan unga xotirjam qarab bölmasdi.
- Yugurib ketayotib bir narsani öyladim, - dedi u.
- Daraxtga urilishni öyladingmi?
U yana kuldi.- Bunaqa mayda-chuydalarni öylamayman, - dedi u hayajonlanib menga yaqinlasharkan.
Hech bir yigit qizdan bösa olayotganda bunchalik hayajonlanmasa kerak. Nihoyat sovuq lablar lablarimga tegdi... Nafas olishim tezlashib, qöllarim bilan sochlariga yopishdim. Shu zahoti Edvard yana sovuq haykalga aylandi. Qöllari sekin lekin qat'iylik bilan meni özidan nari itardi. Chuqur- chuqur nafas olib közimni ochganimda u menga sergaklanib qarab turardi.
- Uzr! - xörsindim men.
- Hechqisi yöq, hozir ötib ketadi. - U közlarini yumib bir oz tinchlandi. - Men özim öylagandan köra kuchliroq ekanman! Qoyil!
- Afsus, men özim haqimda unday deya olmayman.
- Chunki sen oddiy odamsan!
- Rahmat.
U yengil örnidan turib menga qöl chözdi. Agar qölidan tutmasam yiqilib tushishim mumkinligini tushundim.
- Haliyam boshing aylanyaptimi yoki... bu bösadanmi? - hazillashdi u. Edvard hozir har qachongidan xotirjam, quvnoq edi. Farishtalarnikidek chiroyli yuzida tashvishdan asar yöq edi. Uni bu holda sira körmagandim. Oldin usiz qanday yashagan ekanman?
- Xohlasang rulga men ötiraman.
- Yöq.
- Men sendan yuz marta yaxshi haydayman. Senda sezgirlik yaxshi rivojlanmagan.
- Tög'ri. Lekin sening haydashingdan pikapim tökilib tushishi mumkin.
- Iltimos. - Uning qöli chöntagimni titkilab kalitni qidira boshladi. Lekin bu gal qat'iyat körsatib, yöq, xayolingga ham keltirma, dedim va chayqalgancha mashina tomon yura boshladim.
- Dösting mastligini bila turib, unga mashina haydashga ruxsat berib böladimi? - kuldi u menga yetib olarkan, belimdan quchoqlab.
Uning iforidan boshim aylansada, özimni qölga olib kim mast ekan, deb söradim.
- Sen! Men yoningdaligimdan sarxushsan! - jilmaydi u.
- Haqsan, - xörsindim men va kalitni yerga tashlamoqchi edim, Edvard chaqqonlik bilan ilib oldi. - Faqat ehtiyot böl, pikapim nafaqaga chiqqaniga ancha bölgan.
- Harakat qilaman.
- Demak meni yoningda bölishim, senga ta'sir qilmas ekanda? - jahlim chiqib söradim.
U menga mehr bilan qaradi va javob örniga lablarini yuzimga bosdi. Esankirab qoldim.
- Baribir, men hushyorroqman, - dedi va chaqqonlik bilan rulga ötirdi. Men esa bösa ta'siridan gangib turardim, eshik ochilgandagina özimga keldim.
XIV BOB. RUHNING TANA USTIDAN G'ALABASI
Tan olish kerakki, tezlikni bir oz oshirganini hisobga olmaganda Edvard mashinani bir maromda haydardi. U bir qöli bilan rulni boshqarsa, ikkinchisi bilan mening qölimni mahkam ushlab olgandi. Goh botib borayotgan quyoshga qarasa, goh bir-biriga chirmashgan barmoqlarimizga qarardi.
Radio qulog'ini burab, retro uslubidagi musiqani topdi va qöshilib xirgoyi qila boshladi.
- Elliginchi