Tasodifiy hikoya: - lacosta -dan ilk bor.
Men anchan beri darslarda qatnashmayotganim bois ustozim qolishimni so'radi. 3 para dars tugadi va m...davomi

yillarning musiqasi yoqadimi senga? - Ösha davrdagi musiqa haqiqiy musiqa edi! Oltmishinchi, yetmishinchi yillarnikidan köra ancha yaxshi edi, - bilag'onlik qildi u.
- Balki yoshing nechadaligini aytarsan? - kayfiyatini buzib qöyishdan chöchib, ehtiyotkorlik bilan söradim.
- Yoshim muhimmi? - kuldi u.
- Muhim emasu lekin qiziq. Yechilmagan jumboq uyqu bermaydi, bilasan-ku.
- Aytsam, qörqib ketasan!
- Bir urinib kör-chi? - sabrim chidamadi.
U og'ir xörsindi va yölni ham unutib közimga qattiq tikilib qoldi. Mening xotirjamligimni körib sekingina gap boshladi:
- Men Chikagoda 1901 yilda tug'ilganman... - Özimni zörg'a bosib gapning davomini kutdim. - 1918 yil Karlayl meni kasalxonadan topgan. Öshanda yoshim ön yettida bölgan va men og'ir yuqumli xastalikdan jon berayotgan bölganman...
Hayajonimni ortiq tutib tura olmadim, og'zimdan otilib chiqqan oh uning qulog'iga yetib bordi.
- Hammasi esimda yöq. Chunki bunga ancha bölgan... Lekin Karlayl meni asrab qolganini unuta olmayman.
Ota-onangchi?
- Ular ösha yuqumli kasallikdan vafot etishgan va men yolg'iz özim qolganman. Shifokorlar mening yöqolib qolganimni hatto sezishmagan ham.
- Karlayl seni qanday qutqargan?
Edvard javob berishga shoshilmadi u avval javobni obdon öylab oldi keyin:
- Bu oson bölmagan. Hamma ham bu ishni bajara olmaydi. Lekin Karlayl hammamizdan köra aqlli va irodaliroq... Mening omadim chopgan, chunki og'riqni ham his qilmaganman.
Uning yuz ifodasiga qarab, bu mavzu yopilganini tushundim. Köp gapiga tushunmagan bölsamda, sinchkovligimni vaqtincha töxtatib turishimga tög'ri keldi.
- Nazarimda Karlayl yolg'izlikdan charchagan, - dedi bir oz sukunatdan keyin. - Men uning birinchi oila a'zosiman. Keyin u Esmini topdi. U qoyadan qulab tushgandi. Karlayl uni ölikxonadan olib kelganda hali yuragi urib turardi.
- Demak faqat ölayotgan odam... - Men uning yonida vampir degan sözni sira ishlatmaganim uchun tutildim.
- Yöq, hamma gap Karlaylda! U hech qachon tirik qolishi mumkin bölgan odamni olib ketmaydi. - Edvardning ovozida dadasiga nisbatan hurmat, g'urur tuyg'ulari bor edi.
- Emmett bilan Rozali-chi?
- Ular oilamizning navbatdagi a'zolari. Keyinroq bilsam, Karlayl Rozalini menga hamroh qilmoqchi bölgan ekan.Albatta u ota sifatida juda xushmuomala özi bunga shama qilmagan. - Edvard asabiy kuldi. - Lekin men Rozalini singlimdek körganman va u 2 yildan keyin öziga Emmettni topdi
Appalachadagi ov mahali ayiq hamla qilgan Emmettni körib qolgan. Özining yuragi dov bermay uni Karlaylga olib kelgan. Rozali uni bir necha yuz mil naridan sudrab kelgan, qanchalik qiynalganini tasavvur qilish qiyin.
- Lekin Rozali buni uddasidan chiqibdi.
- Ha, u Emmettni bir körishdayoq nimadir bölganu özida kuch topgan. Shundan buyon ikkalasining orasidan qil ötmaydi. Ba'zida ular bizdan alohida yashashadi, xuddi alohida oiladek. Biz qanchalik yosh bölsak, shuncha bir joyda uzoq yashashimiz mumkin.
Hozircha Forks bizga ma'qul. Yana bir necha yildan keyin ularning navbatdagi töylarini nishonlashimiz mumkin.
- Elis bilan Keri-chi?
- Ular juda ajoyib. Bizning oilaga öz ixtiyorlari bilan kelishgan. Keri bizning oilaga umuman öxshamagan oiladan. Allaqanday janjaldan keyin u qattiq tushkunlikka tushib qolgan va bir qancha payt alohida yashagan. Elis uni qidirib topgan va bizning oilaga olib kelgan. U ham menga öxshab g'ayrioddiy qobiliyatga ega.
- Faqat men odamlarning fikrini öqiy olaman deganding-ku
- Tög'ri. Lekin Elis kelajakni köra oladi. Albatta, qisman. Chunki odamning taqdiri özi chiqargan qarorlarga bog'liq bölib qoladi, - dedi u va menga ma'noli qarab qöydi.
- U nimalarni köradi?
- Elis Kerini körgan va uni qidirayotganini ham körgan. U Karlaylni meni va Esmini ham körgan. Keyin ular Keri bilan birga bizni qidirib topishgan. U boshqalardan farqli özimizga öxshaganlarning kelishini va ularning qanchalik xatarli ekanini köra oladi.
- Sizlarga öxshaganlar köpmi? - hayratimni yashira olmadim. Nahotki ular sezdirmasdan oramizda yashashsa.
- Yöq, juda kam. Köpchilik köchmanchi bölib kun körishadi. Ötroq bölib yashaydiganlar odamlarga zarar yetkazishmaydi, - ayyorona kuldi u. - Biz özimizga öxshaganlarni faqat Alyaskadagi kichkina qishloqchada uchratganmiz.
- Qolganlar-chi?
- Asosan shimolda kun körishadi.
- Nega?
Pikap uyimiz yonida töxtadi. Atrof jimjit va qorong'u edi. Oy bulutlar orasiga berkingan, uy chirog'i yonmaganiga qaraganda dadam hali baliq ovidan qaytmagan.
- Shuniyam tushunmadingmi? Bugun quyosh nurida qanaqa bölganimni körding-ku! Shu ahvolda odamlarning köziga qanday körinaman? Shu sabab ham yer yuzidagi eng seryomg'ir joyni tanlaymiz. Bu yerda doim havo bulut. Agar sakson yildan buyon quyosh nurini körmaganingda meni tushungan bölarding...
- Demak afsonalarda xaqiqat bor ekan-da.
- Shunaqa desa ham böladi.
- Elis bilan Keri boshqa oiladan kelganmi?
- Yöq. Bu yerda boshqa sir bor. Elis özining oldingi hayotini eslay olmaydi. Qachon va qanday qilib bizga öxshaganlar safida paydo bölganini ham bilmaydi. U bir özi uyg'ongan, uni vampirga aylantirgan yonida bölmagan. Agar Elis Keri va Karlaylni uchratmaganida yovvoyilashib ketardi.
Men yana köp narsani bilgim kelardiyu lekin qornim ochib ketganini his qildim. Kun böyi ovqat yeyish esimga ham kelmabdi.
- Tamaddi qilib olishing kerak, - eslatdi Edvard.
- Sendan ayrilgim kelmayapti, - u meni qorong'uda körmayotgani uchun könglimdagini ochishga tortinmadim.
- Unda uyingga kiraymi?
- Kirasanmi? - hayratlandim, uni eski oshxonamizda turishini tasavvur qila olmasdim.
- Albatta, agar qarshi bölmasang, - dedi u va köz ochib yumguncha mashinadan tushib mening eshigimni ochishga ham ulgurdi.
- Haqiqiy jentelmen bölib ketibsanmi?
- Kördingmi hali umid bor, - maqtandi u.
Qorong'uda Edvard oddiy yigitdan farq qilmasdi, faqat sassiz harakatlanishini hisobga olmaganda. U eshikni nazokat bilan keng ochganda qörqib ketdim:
- Eshikni qulflamabmanmi?
- Yöq, kalitni karniz ostidan oldim.
Uyga kirarkanman mehmonimga hayratlanib qaradim chunki unga kalit qayerda turishini aytmaganimni aniq bilaman.
- Qiziquvchanlik ayb emas, - dedi u bir oz esankirab.
Poyladingmi? - dedim jahl bilan.
- Tunda uxlamaganimdan keyin boshqa nima ham qilardim.
Ovqatni mikrotölqinli pechga qöyarkanman: - Tez-tez shunday qilib turasanmi, - deb söradim.
- Nima? - dedi u. Xayollari allaqayoqlarda uchib yurardi.
- Tez-tez kelib turasanmi bu yerga?
- Deyarli har tun.
Bunaqa javobni kutmaganim uchun joyimda qotib qoldim.
- Nega?! - deya oldim zörg'a.
- Sening uxlashingni kuzatishni yaxshi köraman, - dedi u oddiy narsa gapirayotgandek bemalol. - Ba'zan tushingda gapirasan!
- Yöq! - ingrab yubordim. Qizarib ketganim özimga ham sezildi. Boshim aylanib ketganidan stulga ötirib oldim. Uyquda gapirishimni albatta, bilardim, oyim tez-tez ustimdan kulardi. Lekin buni kimdir kuzatishi mumkinligi xayolimga kelmasdi. Edvard ham chöchib tushdi:
- Jahling chiqdimi? - söradi u qörqa-pisa.
- Bilmayman, - dedim ovozim yig'idan zörg'a chiqdi.
Edvard yugurib kelib qölimdan tutdi.