Tasodifiy hikoya: Sevgi oʻyini (m@55 ijodi)
Kollejda oʻqishga endi kirganimda Kamola ismli qiz guruhga starista boʻldi. U juda chiroyli kulardi, boshqalarni bilmadimu menga shunday tuyulaverardi . U yoki bu ish bilan oʻtirgan stolimning yoniga kelguday boʻlsa , qanday qilib boʻlmasin uni hazil qilib kuldirardim. Ochigʻini aytganda boshida hech qanday erotik hissiyot bilan unga qaramanganman, vaholanki mening nazdimda u bilan mendan yaqin doʻst chiqadigandek edi.Kunlar oʻtardi Kamola bilan ancha yaxshi chiqishib qoldik. Aslida oʻzi ham jud...davomi

"Shartim shuki, nogiron qizimga uylanasan" 2-qism.

Добавил:	Сакура (15.12.2017 / 10:26)
Рейтинг:	(1)
Прочтений:	10090
Комментарии:	Комментарии закрыты

Payshanba kuni ham keldi. Qahramonimiz o'z mahbubasining visoliga oshiqqan hamma kuyovlar singari shoshilib, qadamidan o't chaqnab emas, balki oyoqlarini zo'r-bazo'r sudrab, ko'ngli siniq, xotiri parishon bir ahvolda bo'lajak qaynotasining uyiga keldi.
Eshikni taqillatdi. Qaynotasi unga peshvoz chiqib, uyga olib kirdi. Noz-ne`matlardan tanovul qilib, uyoq-buyoqdan biroz suhbatlashishgach, nikoh marosimi bo'lib o'tdi, qaynota «O'g'lim, endi zavjangiz huzuriga marhamat qiling», deya kuyovni go'shanga tomon boshlar ekan «Alloh taolo sizlarning juftligingizni muborak aylasin, orangizni xayru ezgulikda jam qilsin!», deya duoga qo'l ochdi.
Shunday qilib, kuyov kelin o'tirgan xonaga kirdi. Qarasa qarshisida nihoyatda go'zal, badani sutdek oppoq, harirdek tim qora sochlari beliga qadar tushgan, qora qoshu-qora ko'z, qaddi qomati raso, xushbichim, pariro'y bir nozanin turardi. U asta qadam tashlab xojasi oldiga yaqin kelib, «Assalomu alaykum begim!», deya salom berdi.
Bizning qahramonimiz ayni damda ko'z o'ngida sodir bo'layotgan ajib holatdan hushini yo'qotayozgandi. «Tushimmi yo o'ngimmi, qarshimdagi qiz jannat hurlaridan bir hurmidir, samodan tushgan, yoki men alahsirayapmanmi?» derdi o'ziga-o'zi. «To'xta-chi, axir mening xotinim nogiron ediku?», deya xonadan chiqib ketmoqchi ham bo'ldi.
Qiz ayni damda uning ko'nglidan o'tayotgan narsalarni payqab turardi. Shu bois, u hurmat bilan erining qo'lidan o'par ekan shunday dedi: «Begim, mening haromga, nomahramlarga qarashdan ko'zlarim ko'r, haromni eshitishdan quloqlarim kar, haromni so'zlashdan tilim gungdir. Oyoqlarim harom tomonga bir qadam ham tashlamagan, qo'llarim haromni ushlamagan... Otam aytgan so'zlarning siri shu». Yigit kutilmaganda kulib boqqan bunday baxtdan dimog'i chog' edi. Qiz so'zlarini davom ettirdi: «Men otamning yolg'iz qiziman. Otam anchadan beri menga munosib, solih juft qidirardi. U yerga tushgan bittagina olmani beruxsat yeb qo'yganingiz uchun rizolik so'rab kelganingiz va shuning uchun yig'laganingizni ko'rib, aynan siz menga munosib ekanligingizga amin bo'ldi. «O'ziniki bo'lmagan bir dona olmani yegani uchun shu qadar qo'rqadigan kishi mening qizim borasida ham Allohdan ko'proq qo'rqishi tayindir», deb aytdilar otam – «Otamga sizdek kuyov, menga esa sizdek umr yo'ldosh muborak bo'lsin!».

Bir yildan so'ng bu qutlug' xonadonda farzand tug'ildi. O'sha farzand bu ummat tarixida o'tgan noyob, buyuk shaxslardan biri bo'lib yetishadi. Bilasizmi bu bolaning kimligini? U mashhur fiqhiy mazhab sohibi bo'lmish, Imom Abu Hanifadir (rahmatullohi alayhi).

Tamom.