Tasodifiy hikoya: Ayro Yollar
Biz oilada 3 kishimiz opam oyim Va men. Opam ikkovimizani hayotimiz 3 yil oldin juda yaxshi edi. Tök...davomi

jo`nadim. Yo`l, yo`lakay oshxona, tortmadan shag`am olib xonamga kirdim. Biroz muddat shag`am yorug`ida yotdim, uyqu elay boshladi. Shag`amni puflab o`chirdimu, uyquga ketdim.

Shovqundan, uyqum buzuldi. Atrof zimiston, dafatan hech nimani idrok etolmadim. Momaqaldiroq gumburladi, osmonni qilichday tilib chaqqan chaqmoq atrofni birzum yoritib o`tdi. Yuzimni ter bosibdi, tanam isitma zo`ridan olovday lovullayabdi. Tomog`im qurib, uyqusiragancha derazaga tikildim. Shu payt tokchada vizzilayotgan telefon ovozi qulog`imga chalindi. Ko`zimni uyqudan ocholmay, paypaslanib qo`limga olgunimcha, chaqruv to`xtadi. Ekranga bir nazar tashladimu, yurug` nurdan ko`zimlarim qamashdi. Ilg`aganim uchta ko`tarilmagan chaqruvlar borligi edi. Ko`zimni uqalab, to kimligini bilgunimcha, yana chaqruv boshladi. Ko`k tugamani bosdimu, qulog`imga tutdim:

- ``Alooo!``
- ``Aloo, aloo... Eshityabsizmi?``

Uyoqdan kelgan hovliqda hiqqildoq ovoz Madinaga tegishliligini bilib, hushyor tortdim.

- ``Nima bo`ldi, Madina?`` -uning, dimiqqan, salgina hansiroq ovozidan, nimadur bo`lgandi. - ``Tinchlikmi?.. Ovozing tashvishli?``
- ``Ahhh!`` - baqirvordi. Ayni shu lahzada osmon gumburlagandi, - ``Telefonni o`chirib qo`ymang... Qo`rqib ketyabman!`` -dedi, qurquvdan titraq tutgan ovozda.
- ``O`chib qo`ymayman... Madina qo`rqma, bu shunchaki momaqaldiroq...`` - nega qo`rqadi, o`zi? Hayolimdan o`tdi. - ``Yolg`izmisan?``
- ``Himm...``
- ``Qani?`` -dedim, ismini aytmay, erini so`rab.
- ``Kecha ketgancha, qaytmadilar...`` -dedi, pichirlab.

Suxbatga erini aralashtirganim uchunmi, oraga sovuqqina skunat cho`kdi. Shu payt yana momoqaldiroq, gumburlab, chaqmoqdan atrof yorishdi. U yana ``hi`` deb seskanib ketdi.

- ``Gapring... Gapring, ovozizni eshitib turay!``

Hayronman, aqlim muzlab, tilim qotgandek, hayolimga tuzukroq gap ham kelmaydi. Boshqa paytlaru, gaplar o`zi quyulib kelaverardi!

- ``Nimani gapiray?``
- ``Bilmadim, nima bo`lsa ham, jim turmang iltimos... Qo`rqib ketyabman...``
- ``Qo`rqma Madina... Chiroqlini yoqib qo`y...``

Bir lahzaga to`k, yo`qligi, yodimdan ko`tarilibdi.

- ``Svet yo`q, hammayo zimiston, bo`lb yotibdi!..``
- ``Ha... Patsansiyamiz kuyub qolibdi. To`kni yo`qligi shundan... Yoqib qo`yish uchun fanar yoki shunga o`xshash narsa yo`qmidi?``
- ``Fanarimni quvatti tugab, o`chib qoldi...``
- ``Shag`amchi?`` -so`radim shoshib, - ``Shag`am ham yo`qmi?``
- ``Qayerdaligini topoldadim...``
- ``Bo`lmasam, o`rniga yotib ustingni yopib ol, uhlashga harakat qildi... Uhlab olguningda, telefonni qo`ymayman!``
- ``Faqatg gapirib turing, ovozizni eshitib turay ho`p?``
- ``Ho`p, ho`p, faqat yeg`lama. Qo`rqishinga sabab bo`lguvchi hechnarsa yo`q!...``
- ``Ho`p... Faqat gaprib turing. Borligizni his qilib turay.``

O`ylay-o`ylab, ishim haqida gap ochdim:
- ``Men nima ish qilishimni bilasanmi?``

Biroz ishimni, sir-sinoati haqida gapirdim. Keyin Patsansiyani ishlashi, nima uchun yog`i ozayib simlarib kuyib qolgani, yana tunov kuni salgina mashinamni turtib olib, imi-jimida pachog`ini tog`irlab qo`yganim, bugun tekshiruvdan o`tgani borganim... Hullas hayolimga kelganini, gapiraverdim, muhimi jim turmadim.

- ``Vuuu!`` -u yana bir cho`chib ketdi, - ``Telefonimni quvvati tugayabdi! Hozr uchib qoladi.``
- ``Aaaa!`` -o`rnimdan turib oldimu, nima qilishimni bilmayman. Birdan ko`zim telefon nuridan oqarib, tokchada turgan shag`amga tushdi. - ``Madina, quloqsol vahima qilma. Hozir senga shag`am olib chiqib beraman. Sen darvozaxonga chiq, tirqichidan uzotvoran...``
- ``Yo`q-yo`q qo`rqaman, tashqariga chiqmiman!``
- ``Qo`rqma, men darvoza yonida bo`laman, telefonni ham qo`ymayman...`` - shoshgancha ustimga sifartibkamni kiydim, shag`am bilan gugurtni oldimu, tashqariga otildim. - ``Chiq, chiqaver qo`rma, mana men ham ko`chaga chiqdim!``

Tezgina darvozasi yoniga keldim. Unga gapiramanu, ko`zim tirqich izlaydi. Darvoza tagi bitonlangan ekan, hatto barmog` ham sig`maydi.

- ``Aa-a-anu-u!`` -u yana qo`rquvda baqirvordi, - ``Aaa-n-n-oovi yerda, jun-jun-li odam qara-ab tu-ur-rib-diii!``
- ``Qo`rqma, men darvoza yonidaman! Eshikni och, u buta bo`lsa kerak!``

Mayda, yugurgan qadam tovushlari eshik yoniga keldi.

- ``Ochi-i-ing, ochi-i-ing eshikni!``

U juda qo`rqib ketganidan, ovozi bazo`r eshitilardi. Hatto eshik u tomondan ochilishini ham unutgandi. Uning qay taqlid, qo`rquvdaligini his qilib, shoshib qoldim.

- ``Jonim qo`rqma, men yoningdaman! Sen eshik u tomondan och...``
- ``Ochilmayabdi...``

Shirq-shirq, qildiyu eshikni ochdi. Ichkariga o`zimni urganimni bilaman, belimdan mahkam quchoqlab, yuzini ko`chsimga boshdi. Shu zahoti piqqillab yig`lab yubordi.

- Bo`ldi, men shuyerdaman!

U lom-lum demadi. Qo`yib yuborar deb o`ylagandim, yo`q aksincha har osmon gumburlaganda, belimdan yanada qattiqroq siqardi. Qo`limni asta yelkasiga qo`ydim, iyagimni boshi tiradim.

``Bechoragina!``

Siynalar uning beytartib urayotgan yuragi, dupurini meni jismimga yetqazardi. Tinchlantrish maqsadida asta sochidan silab boshladim.

``Vooy qo`rqoq! Junbosgan odam bor deydimi?``

Atrofga ko`z tashladim, qayerda ekan u jun bosgan odam! Atrof zimiston, bazo`r ilg`ash mumkun. Diqqat bilan tomarqa ichida ko`rinayotgan sharpalarga qardim. O`ylaganimdek to`g`rida allaqanday buta, huddi qopqora odamga o`xshib turibdi.
Bolaligimda men ham juda qo`rqoq edim. Ko`zimga harbola, ajina-dev bo`lib ko`rinardi. O`shanda oyim bir duo o`rgatgan edilar. Asta pichirlab, Madinani nomidan o`sha duoni qaytara boshladim.

O`ylab jahlim chiqadi. Hayxottek hovlida, endigina 18 ga to`lgan kelinchakni tez-tez yolg`iz qolishi! Hadeb qo`rquvga tushish ham, insonga zarar yetqazadi:

``Olohim, shu zayifani o`z pahongida asra!``

Madinaga ichim achinib ketdi. Osmonning ham rahmi keldim, bulular yig`lab yubordi. Yoqimli yomg`ir isi qimog`imga uruldi. Asta ko`zlarim yumib oldim. Shig`alab yog`ayotgan, yomg`ir go`yo yurak torlarimizni chertayotgandek. Yuraklarimiz dupuridan yaralayotgan ohangga quloq tutgancha, sarhush jim turaverdik. U huddi uhlab qolgandek, yuragi sokin ura boshlagan. Hayol og`ushiga g`arq bo`lib qancha vaqt turdik bilmayman.

Huddi songi nafasini olayotgandek, qo`lidagi telefoni ``Pling-pilin`` qilib quvvati tugab o`chganidan darak berdi. Shundagina u qimirlab qo`ydi. Ko`zimni ochsam, tong yorishar chog` bo`libdi. Atrofni anchagina ilg`ash mumkun edi. Ko`zim o`sha, Madina: jun bosgan odam deb tarif bergan sharpada edi. Aslida hech qanday sharpa emas, shunchaki shaftoli daraxtining bir shoxi sinib pastga osilib qolgan ekan.

- Madina... Madina! -deya, yelkasini silab shivirladim.

U asta meni qo`yib yubordi. Boshini quyi solgancha, telefoniga bir qarab qo`ydida, asta qunushdi. Shundagina uni tungi kiyimda turganini ko`rdim. Qo`l uzatgan edim, teginadi deb o`yladi shekili, o`zini bir qadam ortga oldi.

- Mana shag`am...

Qo`limda shag`am borligini ko`rib:

- Rahmat... -deya