Tasodifiy hikoya: Yolgiz...
Hirsning qaytishi 1-qism (yolgʻiz ayol nomidan) Hikoya oʻquvchilar !!! Bu hikoya "Navqiron qoʻshnim" hikoyasini davomi emas... Oʻshanga oʻxshagan ehtirosli hikoya... Maftuna isimli bir ayol bolib, yoshi yoshi 37 larda edi. 2 marotaba ega tegib, chiqgan, 1 marotaba homilador bolib, tushurib qoygan. 1-eri, omadsiz hodisada vafot etdi. 2- esa, aroqga berilib, aynib ketkandi. Kop o'tmay u ham o'ldi. Ersiz 12 yil yashadi. Bunga deyarli o'rganib ham qolgandi, faqat goh-gohida, yasdiqdoshi yoql...davomi

buzgim kelmay ``ha, yo`q`` kabi qisqa javob qaytaraman.
Lekin bundan hursand bo`lmayman, yuragimni og`ir yuk bosadi. Shodiyani yozgan sevgi maktubidagi so`zlar hech hayolimdan ketmaydi.
Madinaga qarab ko`nglimdan o`tqazaman:

``Shoyiraliginga borasan, so`z bilan sexirlaysan!``

Tobora jahlim chiqayotgan bo`lmasin, negadur qattiq gapirib kayfiyatini buzgum kelmaydi. Qaytanga unga qo`shilib yolg`ondan, jilmaygan kulgan bo`laman. Riyo qilayotganindan esa vijdonim qiynalardi. Lekin baribir dildagi alamlar tarqamaydi.

Borar manzilini yo`qotganlardek, yo`laklardan borib-kelaveramiz. Madina yo`llarimizda yoyilgan turli-tuman, ko`ziga chiroyli ko`ringan daraxt barglarini terib oladi. Aylanib-aylanib hiyobonni bir chetidagi o`rindiqlardan biriga o`tirdik.
Qo`lidagi suratlarga, menga bir-bir qarab oldi.

- Bugun boshaqachasiz!
- Qanaqaman?
- Jid-d-d-diy, kbooorli! -dedi, atayin cho`zib gapirib. Birzum yuzimga termuldi. - Rangiz siniqqan, huddi betobdaysiz?
- Bunga ayibdor kim? -dedim, Shodiya bilan bo`lgan, suxbat girdobi hayolimga o`rnab, alamli hursinib.
- O`ziz! -dedi bexosdan kuyunchak bir ohangda, qarshimda turib, ikki kafti bilan yuzimni oxista tutib yaqin termuldi. Mayin barmoqlari ohista erkab, tikanakdek nish urib qolgan soqollarim ustida siypalandi. Shu damda uning nafasini ichiga yutib, issiq mehirli taftini, iforli, bo`ylani epnin misol yuzimga urilgan nafasini sezdim. Hayolchan ko`zlarimga tikilgancha jilmayib dardkash ohangda shivirladi. - Ko`zlariz qizarib ketibdi!

``Jonim bunday qarab turganingda, men sendan nafratla olmayman!!!``

Uning ma`sum, muloyim chehrasi, oydin ko`zlarida har qanday yigitni qalbini eritib yuboradigan bir olam go`zallikni ko`rdim. Bir lahzaga bo`lsada, qalbim yorishib, be`ihtiyor, minnadorlik hissi hissi bilan, yuzimni ushlab turgan qo`llarini ohista tutib, nazik barmoqlariga labimni bosdim va qo`llarini chap ko`ksimga ohista qo`ydim.

- Unday qilmang, bizga qarashyabdi! - dedi bexosdan, sehrli bir koyish ohangida.

Qollarini qo`yib yubordim, tillarga gap kelmay, uzoq davom etgan jimlikdan, ko`ngilga ajib zerikish xirsi oraladi. Zimdan atrofdagi odamlarni kuzatlar ekanman, ko`zlarimiz birzum to`qnashdi. Lab bo`yog`idan alvon tus olgan guncha lablar yoyilib, marvariddek tishlar yarqiradi, lablar ustida nozik tabassum o`ynadi. Qaroqlarida, o`z aksim, soyasi momoyon bo`ldi. Yuzi bilan ko`zi ham kulayotgandek, undan baxt ifori ufuriladi. Bexos boshini orqaga tasladi-da, osmonga termuldi.

- Hiiimmm! - ko`zlarini yumgancha, chuqur nafas olib ehtirosli shivirladi, - Hamma yerda, muhabbat...
- Qani, qayerda? - dedim.
- Aaaaa! Mana... - deya boya terib olgan hazon barglaridan birini kaftiga oldi, - Qarang huddi yurakchaga o`xshaydi! Qanday chiroyli-aa? -dedi, oddi yurakcha shaklini olgan, daraxt bargiga, qadirli narsasidek qarab.
- Endichi? - dedim, g`ijimlab, qo`llarini barg bilan qo`shib changallab.
- Vuuuy! -dedi, huddi qushchani g`ijimlab o`ldirib qo`ygandek, yuzi mayuslashib.
- Qaraginchi haliyam chiroylimi? -dedim.
- Eeee, nima qildiz? O`zi eng chiroylisini edi... -dedi bargni kaftimga tutqazib, birozgina araz bilan.
- Olaqol, bo`lmasam... - bargni tekislab, unga uzatdim. - Mana to`g`ri bo`ldi...
- Hammayeri sinib ketti-ku? Kerakmas endi!
- Menga jahil qilma, ahir seni kaftingda g`ijimladin-ku? -dedim unga uzatib.
- Qo`limni siz siqtiz-ku? Endi kerakmas... - deya nariga uloqtirib yubordi.
- Mobodo meni yuragim ham shunday sinib qolganini ko`rsang, keraksiz matahdek uloqtirib yuborasanmi?

O`zi ham, dugonasini qo`li bilan, sevgimni sinagandi. Uning ishonsizligidan, hozir mening yuragimda ham, o`sha bechora barknikidek izlar paydo bo`lgan. O`ylaganim sayin, alamimning haroratli, yujudimni yanada kuchliroq egallab olaveradi.

- Sizni yuragizni kim sindirarkan? -dedi.
- Masalan sen...
- Hech qachon, bunday bo`lmaydi... -dedi qatiyat bilan, boshini chayqab.
- Rostdanmi?
- Hmm...
- Meni shunchalik qattiq sevasanmi?

Uyalib ko`zlarini olib qochdi. Jilmayib boshini salgina qimirlatib qo`yarkan, humorlanib ko`z qirini tashladi:
- Ha...
- ``Sevgingni isbotla!`` desam isbotlay olasanmi?

Hayrat bilan birzum tikildi.
- Qanday?
- Bilmadim... - qarshimizdagi daraxtga ishora qildim. - Men seni o`z jonindan ziyoda sevaman... Agar so`zlarimga zarracha shufqang tug`ulib, isbotini talab qilsang, sevgimni qanchalik chinligi bilishni ishtasang! Buyur: ``Shu daraxtdan sakrang!`` deb ayt. Hudo shoxid, so`zsiz bajaraman... Buyur, ``Sevgizni isbotini ko`rmoqchiman!`` deb ayt. Muhabbatim haqqi, shu daraxtning eng tepasiga chiqib sakraymi...

U menga telbaga qaragandek, qarab turardi. Meni jinnilik qilyabdi deb o`yladi shekili, hatto yuzida kulgu zohir bo`ldi, ``Yo`q`` deganday bosh chayqadi.

- Qarashlaringdan ishonmayatganing ko`rinib turibdi? - vujudimda, telbanamo istaklar g`alayooni allaqachon boshlanib ulgurgandi, - Qo`rqma jonim birgina ``Ha.`` deyishing kifoya...

Allaqachon, yolg`ondan bo`lsada ``Ha!`` desa bas, daraxtga chiqib sakrayman, buyrug`ini bajarmasam, onam bergan sut xarom bo`lsin deya o`zimga-o`zim ont ichib ulgandim.

O`rnimdan turib, daraxtga chiqish uchun taraddutlandim. Niyatim jiddiyligini tushunib, qo`limdan ushlab oldi.

- Keragi yo`q, bo`ldi ishondim, - kulib joyimga o`tirishimni so`radi, - Telba ekansizu!.. Bilasizmi hozir shu daraxt tepasidan sakrasez, qanday jarohat o`lishiz mumkun?
- Bilmaysan, yurak jarohati oldida, bu hech narsa emas...
- Rostdan bugun, meni qo`rqityabsiz!
- Nega qo`rqasan, yoningda, sevgan insoning o`tiribdiku!

Jilmayib kaftimni siqqancha, ko`zlarimga tikildi. Asta yuzini siladim. Lablarida, ehtirosli titroq turdi.

``Hatta tasovur qilolmaysan Madinam, meni seni qanchalik sevishimni. Sen esa ehhh!...``

- Senchi, sevgingni chinligini isbotlash uchun nima qila olasan?
Labini keng yoyib kuldi:
- Nima qilay, ayting hammasini qilaman! -dedi, o`ziga ishonch bilan.
- Aytganimniya?
- So`zsiz! Jon dilim bilan! -dedi shivirlab.
- Hozir senga: Meni chindan sevsang, men bilan bir bo`l, deyman!..
- O`zi shundog`am, siz bilanmanku?

So`zlarim ma`nosini, uncha tushunmay, jilmaydi.

- To`shakda desamchi?

Tabassumdan yorishib turgan yuzini, birzumda hayrat egalladi. Lahzada yuzidan qon ketib, rangi dokadek oqarib ketdi. Bir muddat karah holda turgach, ko`zlarini yerga qadadi, ``Yo`q`` ma`noda bosh chayqadi.

- Jonim, demak sevmas ekansanda? -dedim shivirlab.

Tiliga so`z kelmay, ko`zlarini bir nuqtaga qadab, haykaldek qotib qoldi.

- Qo`rqama... Sevgisini bu yo`l bilan isbot qildirishni istaydigan nomord emasman. Rozi bo`lganingda ham, hech qachon harom yo`l bilan seni to`shakka olib bormayman, hatto hayollarimda ham...

Men ham huddi undek, Shodiyani qarshisida zabonsiz qolgandim. Endi o`ziyam his qilayotgandir, ko`nglining bir chetidan o`tgangan bo`lsa kerak: kayfini surib keyin tashlab ketamoqchi degan o`ylar!

Bo`ynimdan quchishga