Tasodifiy hikoya: Snayper 3 (kamolov)
Mashina shahar ko'chalari bo'ylab o'qdek uchgancha ulkan bir bino ro'parasiga kelib to'xtadi. Vasya motorni o'chirdi-yu, gap-so'zsiz pastga tushdi. Mirsoli ham uning harakatlarini ilg'ab eshikni ochdi va tashqariga chiqib bino tomon tikilib qolgan Vasyaga yaqin bordi. — Xo'sh, nega to'xtadik? — so'radi u yelka qisib. — Shu yermi manzil? — Ha, — javob qildi Vasya ikki qo'lini musht qilib. — Shu yerda xayrlashamiz, brat! Siz shu bino ichkarisiga kirasiz. Sizni… Kutishyapti… — Balki kimlar kutay...davomi

uyalmaydi, yaxshi ko`raman deya oladi. Biroq hayosiz emas, shu chog`gacha nigohlarida hirsning zarracha uchniqini ko`rmaganman. A`qli, hushi bor. Uni fazilatlarining barchasi ayon.
Biladi, ilk nomahram visolning o`ziyoq, sevishganlar orasini buzub yuborishini. Chunki birinchisidan keyin, hayo yo`qotilinadi. Hayosiz esa his domiga tusihb davomiyligni ko`paytirishdi. Harom yo`l orqali bu ish ko`p takrorlansa. Oshiqning mashuqqa nisbatan chanqoqligi so`nadi. Oqibatda, ishonchga pur yetadi. Ishonch, bir-biriga bo`lgan hurmatning zayflashuvi, o`rtadagi ziddiyatlarni ko`paytiradi. O`z-o`zidan ko`ngillar soviydi, bora-bara o`rtada mulzam, hech biriga keraksiz bo`lgan muhabbat ayibdor bo`lib qolaveradi...

- Mendan biror xatolik o`ttimi? - ko`zida yiltiragan, tomchilar yuzida sirpandi. - Menga ishonmayabsizmi?
- Aksincha, seni oldingda ishonchingni yo`qotib qo`ydimmi deb tashvishlanyabman... Yo`qsa, meni sin-n-n...

Ikki dugona sevgimni sinashganlarini yuziga aytib, bu ishlari og`ir botganini bildirgim kelmadi. Bor gapni aytishni Shodiyani o`ziga qoldirib qo`yaqoldim.

- Atrofdagilarni suhlanib qarishi, ko`nglimni ozdiryabdi... Charchadim, ketamizmi? -dedim.
- Ho`p ketaqolaylik!
- Ko`zyoshlaringni art, ko`rganlar: ``Nomard yigit qizni yig`latibdi!`` deb o`ylashmasin...
- Ho`p...

Rumolchasini olib, ko`zlarini artib oldi. Kayfiyati tushganidan, yuzi so`lg`inlashdi.

- Kulib qo`y... Tabassumingni yana bir bor ko`rsat...

Itoat qildi, lablari yoyildi ammo ko`zlar kulmadi. Uyga qaytadigan yo`l tomon, yurdik.
Yarim yo`lga kelgunimizgacha, deyarli bir og`iz ham gaplashmadik. Hayolchan ketayotgan edim, ohista tirsagi bilan turtib e`tiborimni tortdi.

- Meni havotirga solyabsiz... - ko`zlari jovdiradi, - Siz ertalab men ko`rgan, insonga o`xshamayabsiz! Qarashlariz nafratga to`la, so`zlaridan alamzadaligiz sezilyabdi... Avvalgidek muhabbatingiz taftini sezmayabman...
- Bugungi kun juda og`ir o`tti... - ichimdagini sirtimga chiqargim kelmadi. - Yaqinda sababini o`zing eshitasan... Iltimos hozir savol berma, asablarim rosa toliqqan...

Bu orada bekatga yetib qolgan edik. Archa ko`chatlari orasidan, salonni reklama taxtasi ko`zga tashlana boshladi. Buni Madina ham sezib, hayrlashishga taraddutlandi.

- Kechqurun qo`ng`iroq qilaman... - deya oramizga tushib ulgurgan sovuqlikni, bartaraf etish uchun yoqimli tabassumini ishga soldi.
- Ko`tarmasam, hafa bo`lma... Shu kunlarda, baxolarimda sezilarli pasayish bo`lyabdi...
- Ho`p, siz bemalol darslarizni qilavering. Men o`ziz qo`ng`iroq qilmagunizgacha, sizni bezovta qilmayman...

``Tanangda bor ekan, tomir, suyak, pay
Yashay ber taqdirning uyidan chiqmay.``

Qayoqdandur shu sherning parchalari yodimga tushdi. Balki bo`layotgan voqealarni hammasi taqdirga yozganidur!
U bilan xayrlashib, domlar orasidagi yaqin yo`ldan, yotoqqa qaydim.

* * *

O`zimga-o`zimga hudbin bo`laman, o`zimdan boshqasini sevmaynan, deb ishontirishga harakat qilib ikki kunni o`tqazib yubordim. Bu orada, o`zimni ham, Madina ham qiynab u bilan na telefonda gaplashmadim, va uchrashishga harakat qildim.
Lekin uchunchi kundan tushundim, Madina ikkimiz mustaxkam zanjirlar bilan bir-birimizga bog`langan ekanmiz. Uni ko`rmasam, bir bor ko`rmasam, devona bo`lib qolar ekanman.
Nonishta qilmay, o`qishga otlandim. Gumma sotuvchi ayolda to`rtta sotib oldimda, bekatga kelib o`tirdim. Gummalarni yeb bo`lgunimcha, Madina ham ishiga chiqdi. Salonni ochish uchun borarkan, ortiga o`g`rilib, bekatda o`tirganimni ko`rdi.
Haliham hovurim tushmabdi! Men tomonga kelayotgani ko`rib, o`rnimdan turib ketvordim. U esa hech narsani tushunmagan boladek, ortimdan qarangancha qolib ketdi...
Shu kunlar ichida, Shodiyani ham uchratmadim. Yo inistitutga kelmadi, yoki menga yo`liqishdan o`zini oldi...

* * *

Sarvar ikkalamiz telvizirda allaqaydan film ko`rib, abet qilib o`tirgandik. Birdan eshik tiqirlab qoldi. Yaqinroq o`tirgani uchun Sarvar qaragani ketdi. Sal o`tib xonada Shodiya paydo bo`ldi.

- Assalom alaykum!
- Va`alaykum assalom... Keling Shodiya...
- Gaplashib olsak bo`ladimi?

Ko`zimga balodek, ko`rinib turibdi-ku, broq Sarvarni yonida hurmatini joyiga qo`ydim.

- Keling marhamat...

O`z stulimni, bo`shatib bermoqchi edim, u esa kiravatimni bir chetiga o`tirishni maqul ko`rdi. Honaga bir ko`z yugurtib chiqgach, boshini quyi solib oldi, gapirishga shoshilmay Sarvarga 2, 3 bor qarab-qarab qo`ydi.

- Murod men tashqariga chiqib kelaman. -dedi Sarvar, vaziyatni tushib.
- Ho`p, akam!

Sarvar xonani tark etgach, Shodiyaga yuzlandim. Ruhi cho`kkan, ko`zlari qizargan, ko`zlarini tagi ko`kargan.

- Nimaga keldiz? -dedim.
- Sizdan uzur so`ramoqchiman... Iltimos kechring... -dedi.
- Kechirdim, bo`ldimi?
- Yomon niyatim yo`q edi, - ko`zlari namlandi, - O`sha kundan beri ich-etimni yeyman. Madinaga yaxshilik tilayman deb, bilmasdan endi topgan quvonchini tortib oldim... Ishoning unda hech qanday ayib yo`q, hammasini o`z qildim. Dugonamni aybi yo`q. Azbaraoyi uni o`ylaganim uchun, sizni sinamoqchi bo`lgandim... O`sha kuni sizni birinchi ko`rganimdayoq, hayron qoldim. Madina sir tutadigan, hayoliy yigitini huddi sizday tariflar edi... Ikkingizni birga ko`rib, u siz ekanligizni bilmasdim. U sez haqizda menga ham aytmagandi. Shunga bo`lsa kerak, undan biroz jahlim chiqdi sizni asil niyatizni unga ko`rsatib qo`ymoqchi edim... Sizga ishonolmadim, dugonamni aldab ketasiz deb o`yladim, shuni uchun o`z shanimni ham o`ylamay sinamoqchi, asil niyatizni bilmoqchi edim...
- Shu gaplarga ishonaymi?

U bir intildiyu, dasturxondan nonni oldi. Ko`zlarida o`t chaqnab ketdi.

- So`zlarimda zarracha yolg`on bo`lsa, non ursin...
- Qasam ichma... - qo`lidan nonni olib dasturxonga qo`ydim. - Nima xaqqing bor, oramizga tushushga... Ishonchinga loyiq bo`lmagan, nana ayb qildim?..
- Chunki siz... Madina...

So`zida tutilib qoldi. Bir nima demoqchiyu, ammo noto`g`ri gapni aytib qo`yishdan qo`rqib turibdi.
Ko`nglim sezardi, taxminan u aytolmayotgan so`zlar nimaligini.

``Siz uylanmagan yigit, dugonam esa turmush ko`rgan ayol!`` demoqchi. Anglashimcha dugonasidan, nafsim yo`lidan foydalanib keyin tashlab ketadi deb o`ylagan.

- Men ohirini o`ylamabman... Endi Madina ko`ziga ham qarolmayabman. U bechora esa hech nimani tushunmay derazadan qaraveradi... - Shodiyani ko`zlaridan yosh quyulib kelardi, - Meni deb, u aziyat chekmasin. Oldiga boring, iltimos...

Shodiyani so`zlarida zarracha riyo yo`q edi. Chindildan, dugonasi uchun qayg`urayotgani shundoq sezlb turardi. Borgansayin unga hurmatim osha boshladi.

- Shodiya bu ishiz bizni oramizni buzdi... Lekin, bir tomondan tog`ridur. Ko`ngli toza qilligizni tushundim...
- Rahmat... -dedi qo`limni ikki kafti orasiga olib, minnatdor bo`lgandek mahkam qisgancha. - Rahmat to`g`ri tushundiz... Madina juda ko`p azob chekkan, kulishniham unutib qo`ygandi... Yolvorib so`rayman, men sabab uni ko`zlari yoshlanmasin... Yo`qsa ko`zyoshi uvoliga