Tasodifiy hikoya: O`qib Xulosa chqaring!
Salom ahli sayt. Mani ismim Abror o'zim 94-yilman. Man slaga o'z boshmdan o'tganni aytmoqchman. Xull...davomi

ko`z yosh tomib tushdi. Mening yuragim, mening baxtim, jufti halolim, o`z baxtidan sevinch ko`zyoshlarini to`kmoqda. Men baxtliman, baxtimdan olamga jar solib aytgim keldi. Asta to`shakka yotdik, boshini ko`ksimga qo`yib, pichirladi.
- Begim... Ollohimga umrbod ibodat qilib, shkrona aytshdan charchamiman...

* * *

Asta kunlar o`ta boshladi. Baxtimizdan masrur, tonglarni qarshi olardik, tunlarni intiq kutardik.

Har tun ko`zlarimni yumar ekanman: erta tong otganda, uyga borib, hammasini oyimga aytishni dilimga tugib qo`yardim. Ammo tong yorishgach, shashtim so`nib qolardi. Madinaga sezdirmaslikka, uning baxtdan yaralgan qobug`iga sindirib qo`yishdan qo`rqardim. Biroq kundan kun, teranroq his etardim, sekin portlovchi bo`mba ustida o`tirganimni...

Bu orada inistitut ham bitqarib, oldim. Tabiyki endi qishloqqa qaytishim kerak edi. Biroq Madinani tashlab ketolmayman. Shuning uchun, uydagilarga malum qilshim kerak edi.

Tong yorishib, endigina nunushta qilmoqchi edik, eshik jiringladi. Madina borib ochdi, Barno ammamiz kelibdilar.

- Assalom alaykum! -dedim.
- Va`alaykum assalom, Murojon yaxshi o`tiribsizlarmi? - qo`llaridagi sumkani, Madinaga tutdilar, - Ol buni issig`ida yeb olilar...
- Hush kelibsiz, Barno opa! - sumkaga imladim, - Ovora bo`lib nimalarni ko`tarib yuribsiz?
- Shashlik olgandim, sovutmasdan issig`ida yeb olilar...

Ularni dasturxonga taklif qildim. Bu orada Madina shashliklarni charqiga solib olib keldi. Burnini barmog`lari bilan to`sib olgandi.

- Ha, nima bo`ldi? -dedim.
- Hechnima! - burnini jiyirib, oshxonaga qaytdi, - Hidi o`tkir ekan!

Ohirgi kunlada o`tkir hidlarga tasirchan bo`lib qolganini va o`tgan kungi ishi yodimga tushdi. Yana shashlik hididan burnuni jiyirganini ammamiz noto`g`ri tushunmasinlar deb gap ochdim.

- Barno opa, o`zi jiyaniz ohirgi kunlarda o`tkir hidlarga tasirchan bo`lib qolgan, - Madina oshxonadaligidan foydalanib, shikoyat qilgan bo`ldim, - O`tgan kuni, atir upalariyu, bo`yanchig`larigacha paketga solib ahlat chelakka tashlab yubordi. Nima qilganing desam, hididan ko`ngli ozib ketayotyotgan ekan...

Barno opa, miyg`ida jilmaydilarda bir zum oshxonaga termuldilar. So`ng boshlarini biroz men tomon egdib pichirladilar.

- Buyog`iga Madinani ehtiyot qilasiz!
- Nega? -dedim dabdurishdan, ma`nosiga tushunmay. Ular esa yana jilmaydilar, - Nohitki?
- Ha!
- Aa-a-a! - bir lahzga a`qlimni yo`qotib qo`ydim go`yo, - Madinammm! -deb baqirvordim.
- Ho`o! - oshxonadan uchib chiqdi, - Labbey!

Barno opani qo`llari yelkamga tegdi, ``Jim`` degan ma`noga ko`zlari bilan ishora qildilar. Shundagina o`zimga keldim va kuldim.

- Azizam choy berasanmi?
- Vooy, ana-ku! -dedi, yanimdagi, sovub qolmasligi uchun ustiga g`ilof kiydirib qo`yilgan choynakka ishora qilib, kulib.
- Ha, shuyda ekanuuu! - shoshib qolganimga izoh berdim, - Qarang, Barno opa, bir lahza Madinam bo`lmasa shunqa bo`lib qolaman. Yonimdagi narsa ham topolmayman... -dedim, gapni chalg`itib, o`zimni hotirjam tutish urunar ekanman.
Madina kulib, qarab boshini chayqab qo`yarkan, ammasiga qaradi:
- Amma, hozir shundoq kartoshkani quvurib olay... -deyu oshxonaga qaytdi.

Barno opa, bir muddat Madinani ortidan termulib qoldilar va ancha yumshoqlik bilan:

- Murodjon namuncha hovliqasiz? - yelkamni qoqib, hissiyotlarimni jilovlab olishimga undab, - Oldindan bildirib qo`ymangda, bundoq!
- Nega? - hayron bo`ldim, - Ahir... - hayajon zo`ridan so`zlarim tomog`imga tiqildi.
- Ko`rib turibman, baxtlisiz... Ilohim shu baxtilarga ko`z tegmasin... - asta jilmayib past ovozda pichirladilar, - Yaqin orada Madina o`z vujudidagi o`zgarishni sezadi. Va albatta buni sizga o`zi aytishni istaydi. Balki hozircha his qilayotgani yo`qdir. Dabdurisdan aytib, uni shoshiltirib qo`ymang...
- Ho`p, opa...

Vujudimni o`zgacha bir hissiyot churmab oldi, bu hislarni tarfiga hech bir so`z yo`q.

``Nahotki men dada bo`laman-a? Nahot jufti halolimning vujudida, muhabbatimiz nishonasi, zurriyodim rivojlanayotgan bo`lsa! Eee ollohim o`zinga ming shukurlar bo`lsin... Ehh bu nimasi!``

Negadur hursandligimdan ko`nglim yumshab, ko`zimga yosh ilina boshladi. Barno opani yonida, ko`z yoshimni ko`rsatishni istamay, o`rnimdan turdim.

- Siz o`tiraturing, opa! Men qo`limni chayib kelay!

Vannaga kirib, yuz qo`limni yuvib, o`zimni bosib oldim. Chiqgunimcha Madina kartoshka, tovuq go`shti, tuxumni qovurib, oshko`klar bilan bezab ajabtovur, taom tayorlab stol endigina olib kelib qo`yayotgan ekan. Stulga o`tirarkanman, har tong ertalab chiroyli, hushtam taom pishirish uchun oshxonada kuymalanadigan jufti halolimdan fahirlanib ammasiga maqtadim.

- Barno opa... Baxti kulgan yigitmanda. - taomga ishora qildi, - Qo`llari birim shirin...
- Eeey! Ammami yonlarida uyaltirmasezchi? -dedi, uyalib.

Kulishib hush kayfiyatda nonushta qilib oldik. So`ng Barno opa, ketishga shaylandi. Ketar chog`da, birdan nimaga kelganlari yodlariga tushdimi, biroz hijolat tortib gap ochdilar.

- Mana chillaring ham o`tti. Murodjon ruhsat bersayz, Madina salonga chiqib yordamlashib tursa, bir o`zim qiynalib qolyabman!

Madinaga qaradim, o`qishga kuzatib, kelishimni kutib o`tiradi. Buni ustiga ovunadigan jiyani, sirdosh dugonasi ham kamnamo bo`lib qolishgan. Menga sezdermaydiyu, ammo zerikib qolayabdi.

- Mayli opa, o`zi istasa chiqaversin, qarshiligim yo`q... -dedim.
- Amma buguncha chiqmay qo`yaqolsam maylimi? -dedi.
- Mayli buguncha ishlarini bitqazib ol, ertaga ertalabdan salonga boraverasan!

Barno opa ketgach, ayolimga bo`lgan mehrim yanada oshib toshib ketdi. Quvonchimni o`zimga sig`dirolmay, ko`tarib oldim.

- Vooyy! Tushirin pastga! - dedi, kutilmagan harakatimdan, uyalib ketib.
- Yo`q... O`zimni xotinimsan, nima shu ayibmi?
- Birov ko`rib qoladi-ku!
- Bizni uyda, ikkimizdan boshqa hechkim yo`q-ku?
- Baribir...

Yolg`iz bo`lsakda, barib hijolat bo`ldi chog`i, araz qilgandek qoshlari tutashib ketdi. Sekin pastga tushurdim. Ayni damda bir lahzaga ham uni yolg`iz qo`yishni istamasdim.

- Azizam bugun, birorjoyga birib aylanib kelmaymizmi?
Birdan yuzi yorishib ketdi:
- Ha, boraylik...
- Bo`laqol, kiyimlaringni alishtir...

Soat 8:00 dan keyin chiqib ketganimizcha, rosa ko`ngil yozib, 17:00 ga yaqin uyga qaytdik. Tushlikni ham, kafeda qilgandik, shunga qorin biroz ochib qoldi.

- Azizam ovqatni tezlat!
- Ho`p bo`ladi...

Kiyimlarini alishtirib oshxonaga ketdi. Men esa devonga cho`zildim.

``Bugun qishloqqa ketishim kerak edi. Hech yo`q, telefon ham qilib qo`ymadim!``

Ko`nglimni g`ash qiladigan o`ylar fikri-hayolimni egallab ola boshldi. Shu xayollar og`ushida bir lahza, ko`zim ilinibdi. Eshik qo`ng`irog`idan uyg`onib ketdim. Qayta-qayta chalindi, Madina esa ochmaganidan keyin o`zim turdim. Madina oshxonadan eni chiqayotgan ekan, darov izoh berdi.

- Oshxamir yoyayotgandim o`ziz qaravoring...
- Ho`p, sen ishini qilaver! -dedim, shu bilan sabirsiz eshik qo`ng`irog`ini