Tasodifiy hikoya: Ижтимои тармогда танишган аел
Ижтимои тармогларда танишган аелларимдан бири билан унутилмас кунларни ўтказдим. Майли бошидан бошласам. У менга қўшни вилоятдан бўлиб танишганимиздан сўнг учрашиш бироз чўзилиб кетди. У келмоқчи бўлганда ман вақт ажратолмадим, ман чақирганимда у илож қилолмади. Ниҳоят ажойиб кунларнинг бирида биз учрашдик. Мен олдиндан квартира гаплашиб қўйгандим. (У эрдан ажрашган аёл бўлиб, онаси билан яшарди. Шу сабабли гап-сўз кўпаймасин деб кундуз куни келганди). Ёши 225 лар атрофида бўлган, кўкраклари 2-...davomi

ko`zyosh to`kayotgan edilar. Yonlariga yaqinlashganimdagina meni payqadilar va ko`zyoshlarini yashirdilar.

- Opa, endi ketaversangiz ham bo`ladi. Madinani yonida o`zim bo`laman! -dedim.
- Ha ketaman, lekin bu ayollar palatasi, siz baribir yonida o`tirolmasiz, - o`zlarini o`nglab, dardkashlik bilan yelkamni siladilar. - Uyga borib, ovqat pishirib, kechga yaqin qaytib kelaman. Bu kech yonida o`zim qolaman. - dedilar.
- Ho`p, rahmat sizga!

Barno opa uyiga ketgach, yana do`ktirni yoniga kirdim. Madinani holati haqida batafsil bilish uchun. Rengen tasvirlarini ko`rsatdi. Jarohatlar u qadar hafli emas ekan. Ichki organlarga ham shikast yemabdi. Genekolik bilan gaplashganini, u: Madina yana farzand ko`rishi mumkunligini aytibdi. Hozircha eng muhimi, uni tushkunlikka tushib qolmasligi ekan. Do`ktirni so`zlaridan ancha yengil tortdim. Bazi tavsiyalarni berdi, so`ng Madinani palatasiga qaytdim. Yanida bo`lib, ruhan dalda bo`lay dedim.

- Murodjon! Madina uhlab qoldimi? -deya Barno opa palataga kirib keldi. Shundagina kech bo`lib qolganini payqadim.
- Ha, uhlab qoldi!

Ovqat pishirib olib kelibdilar. Kosaga suzib, tompichka ustiga, bitta non bilan qo`ydilar.

- Kelin, ovqat yeb oling... -dedilar.
- Yo`q, rahmat opa. Ishtaham yo`q! -deya rat etdim.
- Yeb olmasez bo`maydi... - qo`yarga-qo`ymay majburladilar.

Bu holatda tomog`imdan qil ham o`tmaydi. Ammo suyukligimni yonda tog` bo`lib turishim uchun ham quvvat kerak.

Yonimizdagi kiravatda o`rta yoshli, ayol ham yotardi. Unga ham ayol kishi bo`lgan yaqini qarab turgandi. Madinani yonida tuni bilan qolishim noto`rilini tushunib, karidorga chiqib oldim. Kursuda o`tirgancha, Madinamga shifo so`rab duo qildim.

- Siz uyga ketaqoling, ertaga Madinani kiyimlaridan olib kelasiz. Bugun yonida o`zim qolaman. - dedilar, Barno opa chiqib.
- Ho`p. Telefonim yonimda bo`ladi. Agar biror narsa zarur bo`lsa, yoki uyg`onib meni so`rasa qo`ng`iroq qiling, darov yetib kelaman...

Barno opaga tayinlab, o`zim uyga qaytdim. Eshik tagida turibmanu, ichkariga kirishga yuragim chopmaydi. Chuniki bilaman bu oqshon,
``Yaxshi keldizmi begim?`` degan so`zlarni eshitmayman.
Uzoq vaqt zinda o`tirdim. Qo`shnilarni ma`noli qarab o`tishlaridan keyin, ilojsiz eshikni ochdim. Uyda yo`qligini bilaman, ammo nigohlarim uni izlaydi.

``Ee-e-voh, Madinamsiz xonadanim munchalaram befayz, bo`lmasa?!``

Biroz o`tirib o`zimga kelib olgach, qazo qilingan nomozlarni o`qish uchun taraddut ko`rdim. Hufton ibodatidan so`ng, yotoqqa bir o`zim kirgim kelmadi. Xona o`rtasida gilam ustiga cho`zildim. Qayg`uli o`tgan kunning zalvoridan qovoqlarim og`irlashib ko`zlarimni yumdim, shu zaylda yotib uyqu elabdi.

- Begim turing... Uyg`oning!

Uning ovozidan uyg`onib ketdim.

- Madinaaaa... Jonim! -deb yubordim, behos.

Dafatan atrofni anglay olmadim, gilam ustida uxlab qolganim sabab. Keyin Madina shifoxonada ekanligi yodimga tushdi. O`rnimdan turib, stol ustida tinmay Madinani ovozi yangrayotgan telefonga qaradim. Bomdot vaqti bo`lganidan ogohlantiruvchi budennik! Musiqasi o`rniga ovozni yozib o`rnatib qo`yibdi. O`zi o`chmaguncha, suyukligimni ovozini tingladim...

``Rahmat jonim!``

Telefonimga, bir necha kunlik nomoz taqvimni erinmay, kalendariga belgib chiqibdi. Qachon ulgurgan bilmayman! Tongda uyg`onishga qiynalishimni biladi. Hammasini oldindan sezgandek!

Bomdot nomozidan so`ng, tong yorishini kutushga sabrim yetmadi. Kiyimlaridan olib sumkaga soldimu, kasalxonaga jo`nadim. Ohirgi besh kun, huddi shu zalda o`tdi...

Do`ktir navbatdagi tekshiruvga kirganda, uyga javob berishini aytdi va xonasiga chaqirdi.

- Do`ktir yana bir necha kun yotib, nazoratizda bo`lsa degandim? - dedim, do`ktirni xonasiga kirib.
- Hotiniz ancha tuzuk... - do`ktir yaqinroq o`tirib oldi, - O`rtangizdagi rishtalar, havas qilgudek... Hotiniz sizga juda bog`lanib qolgan, yonida bo`lgan vaqtiz hotirjam, lekin yo`qligizda juda asabiy, bo`lib qoladi... Kasalxonadan ko`ra, o`zi ko`nikkan muhitda bo`lgani, ancha foydaliroq!
- Tushunarli, lekin o`kollarichi?
- O`kollar tugadi... Dori yozib beraman, shularni o`z vaqtida ichib tursa, tuzalib ketadi...
- Rahmat do`ktir.

Shu kuniyoq Madinani olib uyga qaytdik. Olib kirib, stulga o`tqazdim. Ko`nglini ko`tarishni istadim.

- Mana bekam, uyinga ham kelding, - uyni har yoqlariga ishora qildi, - Sen yo`g`ingda hech qayerni to`zg`atmadim, qadringga yetib, ozoda saqladim... Erkak kishi uchun katta jasorat-a? -dedim.

Behuda hayollardan chalg`itish uchun, boshqa mavzu ham yo`q edi.

- Hmm, yaxshi! - bosh irg`ab, atrofga ko`z tashlab qo`ydi.
- Jonim kasalxonada, hilor hididan rosa bezigan bo`lsang kerak-a? - shifoxodan chiqsa, ovunishiga yordam beradi degan o`yda, ikki kun avval gul do`konidan to`rtta tuvakchada gul olib kelib, deraza tokchalriga qo`ygandim. - Jonim tokchalarga bir qaragin...

U hissiz, tokchaga nigohini tashladi.

- Gullaringni yana to`rttaga ko`paytirib qo`ydim, - tezda chiroyli gullari ochilgan tuvaklardan birini olib yoniga qo`ydim, - Mana...

Barmoqlarini gul yaproqlariga ohista teqqazgan bo`ldi.

- Chiroylia? Senga yoqdimi?
- Ha-a! -dedi.

Nazarimda gul olib xato qilibman. Gullarga qarab, ko`ngli buzulib ezilgandek tuyuldi.

- Jonim hozir bitta choy qo`ysam. Ikkovimiz bir choyho`rlik qilaymizmi? - dedim.

Hozir ayolimga juda og`ir, lekin men bo`sh kelmayman. Qanday bo`lmasin, dardlarini aritishga harakat qilaman. O`rnimdan turib, oshxona tomonga yurganimda, ortimdan sassiz ovozi keldi.

- Oyog`im og`rib ketti...
- Qayeri? - dedimu, ortimga qaytib, gipis oyog`ini ushladim.
- Yotgim kelmaydi! - dedi, boyagidanam past ovozda.
- Yotishga hali vohliku, jonim kel yana biroz o`tiraylik... - dedim.
- Kirib yotoqolay, iltimos! - dedi, ko`zlari iltijoli boqib.
- Ho`p, jonim! - ko`tarib olib kirib qo`yishga chog`landim, - Kel bo`ynimdan quch...

Ko`ksimga qo`lini tirab, o`zidan nari itardi.

- O`zim... Hassani beraqoling! - dedi.

Uning bu harakatidan: erimga malol kelmay deb o`ylayotganini sezdirib qo`ydi. Ko`kragimdan itarish uchun cho`zgan qo`li, ko`ksimni cho`qdek kuydurib yubordi. Rayiga qaramay, bir qo`limni yelkasidan, ikkinchisini oyog`lari tagidan o`tqazib, dars ko`tarib oldim.

- Hassani olib kelmayman, qaytarib kasalxonaga tashlab kelaman... - ko`targan holatda, birzum jovdiragan ko`zlariga termuldim, - Erimga malol keladi, deb hayolingni bir chetiga ham kelmagin, ho`pmi? -dedim, biroz qo`pollik bilan bir siltab.
- Aa-a-y-y... Ho-o-op! -dedi, bo`ynimdan mahkam quchgancha.

Nafasi hovluqqancha, itotkorona kipriq qoqib qo`ydi. Birzumga dilim og`rib, qo`pollik qilganim uchun, kechirim so`ragandek, peshonasiga labimni bosib opib qo`ydim. Yotoqxonaga olib, kirdim. Devonni chega avaylab o`tqizdimu, o`zim yoniga chiqib, qarshisiga chordana qurib o`tirib odim.

- Menda shunday bir qobilyat bor... - u diqqatini menga qaratdi, - Senga qaradim deguncha fikralingni o`qib olaveraman...