Tasodifiy hikoya: Маслахат керак ёрдар жуда жарур
Мен уйланганман хотиними севаман у хам севади биз хар кун бирга буламиз лекин туймаймиз менга маслах...davomi

Ana shular hademay «pishadi». Tushunasanmi shunaqa gaplarni?
— Tushunaman, — dedi Manzura erkaklar tarafga ko'z qirini tashlab olib. — Oldilaridagi aroq shishasi bo'shab qolay debdi.
— Barakalla, — dedi Murod yanada jonlanib. — «Shustriy» bo'l. Uddaburon bo'l. Shunday o'ynaginki, mana shular dod devorsin!..

* * *
Shu mahal xuddi o'sha erkaklar orasidan baland bo'yli, qorindor, kalbosh, bo'yniga qishloq qizlari aylantirib kashtachalar to'qigan ro'molcha tashlab olgan erkak to'g'ri A'zam hofizning yoniga keldi-da, mikrofonni temir ustunchadan sug'urib oldi. Shu zahoti musiqa ham, ashula ham taqqa to'xtadi.
Murod hayron bo'lib erkakka yaqin bordi. Jahli chiqdi, ammo sukut saqlashga, ikki qo'lini ko'ksiga qo'yishga majbur edi.
— O'v, olomon, — erkakning kayfi taranggina edi. Baland ovozda, mikrofonni lablariga deyarli yopishtirgan holda qichqirdi. — Nega jim o'tiribsan hammang? O'v juvonlar, qizlar, kampirlar, chol-u, tengqurlar! Nimaga jim o'tiribsanlar?
Mehmonlar uning muddaosini anglab yetmadi chog'i, boshqa qatorda o'tirgan, yoshi oltmishga borib qolayozgan cho'qqisoqol erkak o'tirgan yerida luqma tashladi.
— Ha-a, Soliboy, nima bo'ldi? Biror gap bo'ldimi?
— E, hammang bu yerga magnitapon eshitishga kelganmisan? Yo hech biring fonogrammaminan jonli ijroni farqlay olmaysanmi?..
Soliboy deganlari shunday deb yonida qimtinib, yer chizayotgan A'zam hofizni ko'rsatdi. — Manavi jo'jaxo'roz, zag'cha bizni lox qilib o'tiribdi-yu, bittang g'ing demaysan-a vey! Bu nomiga og'iz qimirlatib turibdi xolos. Ana, ko'rlaring!
Soliboy zarda bilan mikrofonni ustunchaning teshigiga tiqib so'rining orqa tarafiga o'tdi va guruh a'zolaridan bo'lmish Husan «usilitelchi»ni bir turtib nari surdi. Keyin usilitelga o'xshash matohning bitta tugmachasini bosgandi, ochilib yaltiragan disk chiqib keldi. Soliboy diskni qo'liga oldi-yu, yana o'rtaga qaytdi. Qaytadan mikrofonni ustunchadan tortib olib labiga bosdi.
— Mana, haloyiq, mana shu matoh disk deyiladi! Shuni qo'yvolib, anavi jo'jaxo'roz bizni aldayotgan ekan. Aytlaring hammang, qachon bizning to'ylarda fonogramma ishlatilgan? Birontang ko'rgan bo'lsang, ayt!
O'tirganlar baravariga «Yo'-o'q», deya hayqirdi.
— Ana, ko'rdingmi, uka? — deya A'zam hofizga yeb qo'ygudek, nafrat aralash tik boqdi Soliboy. — Biz magnitapon eshitgimiz kelsa, uydayam eshitib qo'yaveramiz! Nega bizni aldayapsan? Ha jonli ashula aytishga «duxing» yetmas ekan, qand yeb kelib o'tiribsanmi bizning shaharga? Qani kattang o'zi?..
Murod shu zahoti bir sakrab Soliboyning qarshisida hozir bo'ldi.
— Menman, aka, — dedi ikki qo'lini ko'ksiga qo'yib. — Iltimos, hofizni kechiring, aka! Tomog'i shamollab qolgani uchun haligiday…
— E, tomog'i og'risa bannisaga yotib davolansin! — baqirdi Soliboy. — Bizda, anavi to'y qilgan sho'rlik Tolibboyda nima gunoh? Ukam, bizning shaharga ko'p kelgansan, tanib turibman seni! Bunaqa odating yo'g'idi-ku! Bu yog'i necha puldan tushdi endi?..
— Jon aka, — astoydil yolvorardi Murod. — Ikkinchi qaytarilmaydi bu xato. Ishoning! Mana, hozir raqqosamiz siz uchun maxsus raqs tayyorlab turibdi. Jonli ijro qilib beradi! Jon aka, kechira qoling endi! Men sizni juda hurmat qilaman! Akam deganman-a sizni!..
— Shunaqami? — nihoyat Soliboy sal bo'shashib miyig'ida jilmaydi va so'rining bir chetida omonatgina o'tirgan Manzuraga yuzlandi.
— Shumi raqqosang? — so'radi Muroddan endi astoydil og'zining tanobi qochib.
— Ha, aka, shu qiz! Juda iste'dodli raqqosa bu qiz! Bir o'zingiz
baho berasiz-da endi, aka!..
— Demak, raqqosang jonli ijro qiladi, shundaymi?
— Albatta, — javob qildi o'zini majburlab bo'lsa-da, jilmayib. — Raqqosalarda fonogramma bo'lmaydi-ku, aka!
— Bo'pti, faqat anavi jo'jaxo'rozing ashula aytmasin! Boshqa hofiz aytsin ashulani!.. Mashshoqlar jonli qilib kuy chalsin! Ha, «Tanovar»ga chaldir!
— Xo'p bo'ladi!
Murod pildiragancha Manzuraga yaqin bordi-da, qulog'iga shivirladi.
— Bardam bo'l, singil! Bizni qutqar anavi baloxo'rdan!

* * *

Manzura raqqosalarga xos yengil qadamlar bilan o'rtaga chiqdi. Ikki tarafga odam bo'yidan baland qilib o'rnatilgan kolonkalarni zirillatib talab qilingan kuy yangray boshladi.
Manzura mashshoqlar tarafga bir qarab oldi. Kuy haqiqatan jonli ijro etila boshlagandi. Mashshoqlarning ustaligini darrov ilg'adi va ikki qo'lini yoyib «Tanovar»ga raqs tusha boshladi…
U kamondek eshilib-eshilib o'ynardi. Lablaridan juda ham mayin tabassum ufurar, tabassumlarini bir marta qiz-juvonlar o'tirgan tarafga yo'llasa, besh marotaba erkaklar davrasiga yo'naltirardi. Manzuraning ajoyib raqsini bu shahar ahli darhol payqab bo'lgandi. O'rta yosh, qorindor-u kalbosh erkaklar berilib chapak chalsa, bo'y yigitlar hushtak bilan olqishlashardi.
Kayfi taranglashganlari esa bir dastadan pulni changallagancha Manzurani qoshiga chorlardi.
U pildiragancha borib pul tutganning qarshisida hozir bo'lar, yelka, bel muqomlarini ishga solib epchillik bilan, nozik harakatlar yordamida ularning changalidagi pullarni tortib olardi.
Nihoyat navbat Soliboyga yetdi. U Manzuraning raqsiga azbaroyi lol qolganidan o'rnidan turib olgandi. Ikkala changali esa besh mingtalik pullarga to'la edi.
— Voy-do-od! — Soliboy qo'lidagi pullarni Manzuraning boshidan sochib yubordi-da, kissasini kovlab yana pul chiqardi. — O'ldirding, singil, o'ldirdi-ing!.. Qani, manavi akalaringgayam siynalaringni selkillatib qo'y! Malade-es!.. Gap yo'-o'q!.. Tushaver! To'xtama! Tushaver! Boshingdan oyog'inggacha pulga ko'mmasam odammasma-an!!!
Tanovar tugagach, mashshoqlar «Lazgi»ni boshlab qolishdi. Soliboy endi o'rtaga chiqib oldi va qornini silkita-silkita Manzuraning raqsiga jo'r bo'la ketdi.
Hurmati baland ekan. Stollar qarshisida o'tirganlarning teng yarmi o'rtaga chiqib goh Manzura, goh Soliboyning boshidan pul socha boshladi…
Ha, Manzura umrida birinchi marta otarga chiqib, Murodni ham, mehmonlarni ham qoyil qoldira oldi. Beti qotdi. O'zini tutishni kamroq bo'lsa-da, o'zlashtira oldi. Bu yallachi, raqqosa uchun eng kerakli jihat ekaniga amin bo'ldi.
To'y ham tugadi.
A'zam hofiz arazlab taksida uyiga ketib qolgan ekan. Manzura buni mashinaga o'tirgandan keyingina payqadi.
— Barakalla, — dedi Murod uning yelkasiga qoqib. — Sindirding o'ziyam! Dodlatvording hammasini!..
— Ha, zo'r bo'ldi bugun, — gapga qo'shildi ham haydovchi, ham usilitel qo'yadigan Husan rulni mushtlab. — Singlimizga ming rahmat! To'yning bunaqa qiziganini ko'rmagandim. Yashasin!..
Mashina negadir boshqa ko'chaga qarab burildi. Buni Manzura notanish ko'chalarga ko'zi tushgandan keyingina sezib qoldi. Qiz bola-da, baribir qo'rqib ketdi.
— Voy, mening uyim buyoqdamas-ku, — dedi vahima aralash. — Q-qaerga ketyapmiz?
— Qo'rqma, — kulib qo'ydi Murod. — Hozir menikiga kiramiz!
— Ie, nega? Nima qilaman siznikida?..
Murod bir muddat sukut saqlab oldi-da, asta Manzuraning yelkasiga qo'lini qo'ydi va ohista shivirladi.
— Kirganda bilasan!

Davomi bor