Tasodifiy hikoya: Lezbi hikoyacha
Lesbilar...(kop) kunlarni birida ke4 payt k6zga uyqi kelmadi. Zerkib tv k6rgim keldi. Tv k6rib b6wqa...davomi

ketib qolsang, men nima qilaman?
— Qo'ying-e, — qo'l siltadi Manzura. — Men undaylardan emasman.
— Hazillashdim… To'xta, senga bir syurprizim bor.
— Voy, yana qanaqa syurpriz?
— Hozir ko'rasan. Shu yerdan qimirlamay tur. Men hozir chiqaman!
— Xo'p.
Murod ildam qadamlar bilan konservatoriya ichkarisiga kirib ketdi. Oradan ikki-uch daqiqa o'tib-o'tmay, xotini Ro'zixonni yetaklab chiqdi.
***

Manzura hech narsaga tushunmasdi. Axir, ular Murod bilan birga kelishgan shaharga. Bu ayol qachon keldi-yu, qanday kelib qoldi bu yerga?..
Hali xayollarini bir nuqtaga jamlab ulgurmay, Murod va Ro'zixon unga yaqinlashib ulgurishdi.
— Mana, endi boshqatdan tanishasan ikkalang. Manzura, bu Ro'zixon opang. Ko'rgansan uyda necha marta. Lekin tanishib, gaplashmagansizlar. Faqat iltimos, kennoyi deb chaqirganingni eshitmay!
— Voy, nega? — Murodga hayrat aralash boqdi Manzura. — Nima deb chaqiraman unda?
— Nima deb chaqirarding? Opa deb chaqirasan. Bilasanmi nega?
Manzura battar hayrati oshib bosh chayqadi.
— Ro'zixon, sen Manzurani taniysan, shundaymi?
— Albatta taniyman, — javob qildi Ro'zixon. — Uygayam necha marta borganlar.
— Bilasanmi, shu qiz mening ko'nglimga o'tirishdi. Shuning uchun Manzurani qiyomatli singlim dedim. Eshityapsanmi, Manzura, sen endi qiyomatli singlimsan. Rozimisan?
Manzura kutilmagan gaplarni eshitgach, butkul dovdirab qolgandi. Na jilmayishni, na javob qaytarishni bilardi. Nuqul goh Murodga, goh Ro'zixonga javdirardi.
— Albatta roziman, — dedi nihoyat sal o'zini qo'lga olib. Shu gapni aytdi-yu, ko'zlari jiqqa yoshga to'ldi. — Akam yo'g'idi, mana, xudoyim shunday mehribon, kuyinchak akaga uchrashtirdi.
— Manzuraxon, — endi Ro'zixon gap boshladi. — Akangizning singlisi bo'ladi-yu, meniki bo'lmaydimi? Menam sizni qiyomatli singlim dedim. Nima deysiz?..
***

Manzura shu tobda javob bera olmasdi. Javob berishga ojiz edi. Baribir o'zini idora eta olmadi. Beixtiyor Ro'zixonni mahkam quchoqlab oldi-yu, yig'lab yubordi.
— O'zimning hofiza singlimdan o'rgilay, — deya erkalardi Ro'zixon ham Manzuraga javoban yig'lamsirab. — Akangiz ikkovimiz sizday singlimiz bo'lishini orzu qilardik. Xudoyimga shukr, mana, topdik sizni! Dadasi, singlingiz bugun o'qishga kirdi hisob. Shunday emasmi?
— Albatta, — deya Manzuraning boshiga boshini qo'ydi Murod. — Bugun Manzura singiljonim kimsan Vohid Azlarovichning og'zini lang ochib qo'ydi. Eshitganingdaydi nimalar deganini! O'zi guruhimda o'qiysan dedi. Bilasanmi u domlaning guruhiga kirish qanday qiyinligini? Sattang-a boyvachchalarning bolalariyam yugurib yuradi orqasidan.
— Siz-da, — erini koyigan bo'ldi Ro'zixon. — Opkirsangiz bo'lardi-ku meniyam! Tanishlaringiz ekan hamma domlalar!
— Manzura hali ko'p hayron qoldiradi domlalarni. Keyingi safar albatta seniyam opkiraman.
— Akajon, — ilk bor shu so'zni tiliga ko'chirdi-yu, Manzuraning vujudi titrab ketgandek bo'ldi. — Endi menga ayting, opam biz bilan kelmagandi-ku shaharga! Qanday keldilar? Nega kelganlarini menga aytmadingiz?
— Buyam syurpriziydi. Atayin indamagandim senga. Opang hadeb qo'ng'iroq qilib boraman deyavergandan keyin shaharga keladigan bir tanishimdan iltimos qiluvdim. Sen ichkaridaligingda tashqariga chiqdim-u, esingdami?
***

— Ha, esimda. Lekin darrov qaytib kirgandingiz.
— O'shanda opangni kutib olib, ichkariga boshlab kirdim. Qarasam, sen suhbatga kirib ketibsan. Boshqa bir xonaga o'tqazib qo'ydim-da, ana undan keyin suhbat o'tayotgan xonaga kirdim.
— Men baxtiyorman, — dedi Manzura hamon Ro'zixonni qo'yib yuborgisi kelmay. — Endi meniyam akam, opam bor. Xudo xoxlasa, qishloqqa borsam, dugonalarimga rosa maqtanaman, mana ko'rasizlar!
— Sen hali-veri qishloqqa bormaysan, — dedi Murod birdan jiddiy tortib.
— Voy, nega?
— Chunki, boshida senga aytganman. Yo'q, uniyam qo'yib turing, hali, hurmatli singiljonim, oldinda sizni to'rt birday imtihon kutib turibdi. Ularni topshirishingiz kerak. Ana innaykeyin o'sha yaqinda aytgan gapim gap. Qachon mashhur hofiza bo'lsang, o'shanda men aynan qishlog'ingdan to'y olaman. Ana o'shanda kirib borasan. Dushmanlaring, anavi ammang, xullas, hammasi ko'rib qo'ysin! Aytgancha, senga bir gapni aytmabman. Seni mashinasida urib ketgan haydovchini oqlashdi. Ochig'i, o'zimniyam ko'nglim bo'lmadi uni qamatishga. O'zingam shunday deb tilxat yozib bergan ekansan. To'g'rimi?
— Ha, yozib bergandim. Chunki u kishida ayb yo'g'idi. Men o'zboshimchalik qilib mashinasining tagiga o'zimni otganman
— Xo'sh, umurtqang yaxshimi endi ancha? Yo azob beryaptimi?
— Ilkis qimirlab yuborsam, og'riydi. Lekin birinchi kunlardagidaymas.
— Juda yaxshi, hali ko'rmaganday bo'p ketasan. Qani, endiyam mashinaning tagiga o'zingni otib ko'r-chi, nima qilarkanman!..
— Aka, xijolat qilavermang odamni, — aybdorona yer chizdi Manzura. — Bir ahmoqlik qip qo'ydim-da! Aytgancha, aka, ammamniyam qo'yib yuborishlarini so'rab murojaat etgandim melisalarga. Xabaringiz bo'lmadimi? Qo'yvorishibdimi?
— Ha, — norozilanib boshini ters burdi Murod. — Yuribdiykan boshqa qishloqda. Qanaqadir qondoshi bormish o'sha yerda. Sen taniysanmi-yo'qmi… Xullas, o'sha qondoshinikidaymish… E, o'lib ketmaydimi? Qo'yaver, endi o'tmishni unut! Hammasi yaxshi bo'ladi. Qani, yaxshilar, adashmasam, singiljonimning suhbatdan o'tganini yuvmoqchiydik shekilli? To'g'rimi?
— Albatta, — dedi Manzurani mahkam quchib Ro'zixon. — Qani, opa-singilni bir mehmon qiling-chi, yaxshi yigit!..
Ular qo'l ushlashgancha taksi to'xtatish niyatida katta yo'l bo'yiga qarab jo'nashdi.

* * *

Uchchovlari kafeda ovqatlanishgach, istirohat bog'ini aylanishdi. Muzeylarga kirishdi. Xullas, to qosh qorayguncha sayr qilishdi. Manzuraning kesilgan joyi endi-endi og'riy boshladi. Buni ko'p piyoda yurib borganga yo'ydi-yu, chidadi.
Murod u kelajakda yashashi uchun konservatoriyaga yaqin joydan ijaraga kvartira ham topib qo'ygan ekan. Uchchovlari to'g'ri o'sha kvartiraga borishdi.
Qishloqda o'sgan emasmi, kvartira ichkarisi toza, shinamligini ko'rib, Manzuraning havasi ketdi. Ichida kelajakda shunday kvartirasi bo'lishini orzulab qo'ydi. Ammo buni yonidagilarga sezdirmadi.
Ro'zixon kelib picha nafas rostlagach, oshga unnay boshladi. Murod esa Manzurani yoniga o'tqazdi-da, atayin uzoqdan gap boshladi.
— Bu shaharning to'ylarini bir ko'rsayding, — dedi u derazadan tashqariga boqib. — Fayz deganning bari shu yerdagi to'ylarda. Tartib ham ko'ngildagidek. Ichkilik ichib kayfi oshsayam, biz tarafdagilarga o'xshab to'polon ko'tarishmaydi. Mahalla oqsoqolidan qo'rqishadi.
— E, qurib ketsin o'sha to'ylariyam, — qo'l siltab yuzini ters burdi Manzura. — Atayin ko'zimni kuydirish uchun to'ylarni maqtayapsizmi, akajon?
— Ha-da, — birdan jonlanib o'rnidan turib ketdi Murod. — Men nasib bo'lsa, gaplashib qo'yganman imtihonlaringniyam. E, Vohid Azlarovich ham qarab turmaydi. Xudo xohlasa, o'qishga kirib, sentyabrdan darslarni boshlaysan. Ammo gap bundayam emas. Men har hafta ikki martadan shaharga kelib turaman. Aytgandim-ku, raqqosa qizlar bor deb! O'shalardan xabar olaman! Shu bahonada to'ylarning