Tasodifiy hikoya: "BeK" dan_♥♥♥ Киз Боланинг Номуси Хар Кандай Нарсадан Устун-ку !!!♥♥♥
Музаффар ака машинасининг узоқ чўзилган сигнализациясини эшитиб уйғониб кетди. Мушук ўлгур яна ...davomi

qarshilik ko'rsatishlari ularga kor qilmasdi. Qancha tashqariga qarab javdiramasin, na bir tanish, na militsioner ko'rina qolardi. Baqirishga urinardi. Lekin qo'rquv yo'l bermasdi. Baqirsa, yonidagi devdek yigitlar yonidan pichoq chiqarib so'yib tashlaydigandek tuyilardi…
Manzura indamaslikka, oxirini kutishga ahd qildi. Xayolan bo'lsa-da, xudoga yolvorishdan to'xtamadi. Yaratgan albatta mushkulini oson qilishiga ishondi. Shu asnoda shaharga kelganlariga, san'at yo'liga kirganlariga umrida ilk bor pushaymon bo'ldi.

* * *

Mashina o'qdek uchib shahar ko'chalarini birma-bir ortda qoldirgancha Manzura umrida ko'rmagan bir joyga yetganda to'xtadi.
Atrofdagi uylarning deyarli hammasi hashamatli edi. Ularga qarab turib bu yerda oddiy odamlar yashamasligiga amin bo'ldi.
Barzangilar hoynahoy baqir-chaqir qilmagani uchun kuch ishlatishga urinishmadi chog'i, pastga tushgandan keyin ham qo'pollik qilishmadi. Boyagi masxarali gap-so'zlar ham to'xtadi. Uni ikkalasi o'rtaga olgan ko'yi uch qavat qilib qurilgan hovli ichkarisiga olib kirdi.
Ichkarida uzun yo'lak zohir edi. Yo'lak oxirigacha borishdi-da, barzangilardan biri o'ngdagi eshikni ohista chertdi. So'ngra eshikni ochib Manzuraga «kir» ishorasini qildi.
Manzura sira qo'rqmasdan, vahimaga tushmasdan ostona hatlab ichkariga kirdi.
Kattakon, aylanasiga divan-u, servantlar tizilgan xona to'rida esa…
Salomat o'tirardi.
Manzura unga ko'zi tushgani hamono hammasini tushundi. Beixtiyor «Alpomish» filmidagi kampirning bir gapi xayoliga keldi.
«Qasos qiyomatga qolmaydi»…
Ha, endi kech edi. Manzura qancha chiranmasin, ayuhannos solmasin, baribir bularning qo'lidan qutula olmaydi. Xudo yor bo'lsagina, mushkulini oson qilsagina, ozod bo'la oladi, ixtiyori o'ziga o'tadi. Hozir esa chidashga, bardosh qilishdan bo'lak iloj topa olmasdi. Yana bir narsaga ishonardiki, bu maqtanchoq qiz baribir unga ziyon yetkaza olmaydi.
— Xush keptilar, hofizaxon, — dedi barzangilar chiqib ketgach, Salomat unga yaqin kelib. — Ha, qo'rqib ketdilarmi? Ja botiriydilar-ku o'qishda! Burnilari osmon edi-ku-a?
— Nega meni bu yerga opkeltirding? — so'radi Manzura sir boy bermay. — Ishing bo'lsa, o'qishga borib aytsangam bo'lardi-ku! Yo meni shu yo'lminan sindirmoqchimisan? Adashasan. Meni xudodan boshqasi sindira olmaydi. Shu ishni qilib xatoga yo'l qo'yding, dugona. Ertaga…
— Dugona dema mani! — kutilmaganda baqirib yubordi Salomat. — Sendaqa qishlaqilar manga dugona bo'lomiydi! Burningni artlaring manga dugona bo'lguncha!..
Manzuraga xuddi shu gaplar juda alam qildi. Javob qaytarish, Salomatni tuzlab tashlash niyatida og'iz ochdi-yu, ulgurmadi.
Narigi burchakda yana bir eshik borligini ko'rmagan ekan.
O'sha eshik ohista ochilib, qarshisida Botir paydo bo'ldi.
* * *

Bunisi endi ortiqcha edi. Manzura Botirning yuzsizlarcha boshqa xonadan chiqib kelib, kerilgancha o'tirgan Salomatning qo'lidan o'pib qo'yishi alam qilib ketdi.
— Hali sen shunaqamiding? — dedi Manzura ehtiyotkorona ortga tislanib. Xayolan shunday yo'l bilan qochib qolishni mo'ljallagandi. — Iflosligingni o'qishimda ko'rgandim-ku! Kamlik qilganmidi? Iflos! Shu zaharli ilon mendan ortiq bo'ldimi? Puli ko'p ekanmi? He xudo olsin sendaqalarni!..
Manzura Botirga nafrat aralash tikilib turdi-da, tashqari eshikni ochish uchun qo'l uzatdi. Biroq qo'li havoda muallaq qoldi. Eshik zarb bilan ochildi-yu, xonaga ikki tanish basharali barzangi va yana bir notanish yigit kirdi.
— Sen mening buyruqlarimni ado etmaguncha hech qayoqqa ketmaysan! — o'tirgan yerida qichqirdi Salomat. — Mening yo'limga ko'ndalang bo'lganing uchun hozir raqs tushasan. Qip yalang'och raqs tushib, Botir akamning tizzasiga o'tirasan. U kishi mana bu pullarni…
Salomat kissasidan bir dasta qog'oz pul chiqardi-da, Botirga tutqazdi. — Mana shu pullarni jirkanch siynalaring ustidan sochadi. Bo'l tez! Abror, opkellaring bu qanjiqni buyoqqa!
Afsuski, barzangilar qimir etmadi.
Abror degani o'sha notanish yigit bo'lib chiqdi. U uzun bo'yli, sheriklari kabi sovuqqon emas, aksincha, istarali edi.
— Nega qaqqayib turibsanlar? — yanada balandroq ovozda qichqirdi Salomat. — Ammamning buzog'iga o'xshamay, opkel ro'paramga anavini!
— Biz unday qila olmaymiz, singil, — dedi Abror sheriklariga bir qarab qo'yib. — Yaxshisi, bu fikringizdan qayting! Oxiri yaxshi bo'lmaydi.
— Nima? — Salomat bu gaplardan so'ng dast o'rnidan turdi-da, Manzura tomon zipilladi. — Hozir o'zim oboraman buni!
Ammo Abror uning yo'liga ko'ndalang bo'ldi.
— Sizga yaxshilikcha aytdim, — dedi u Salomatga nafrat aralash boqib. — Biz-chi, sizgamas, dadajoningizga xizmat qilardik. Endi dadajoningizam tushini suvga aytsin. Bizga olti oydan beri maosh to'lamadi, bu birinchidan, manavinaqangi «ishkal» ishlaringiz ja ko'payib ketdi, biz bunga kelishmagandik, bu ikkinchidan, qarshingizdagi qizning akasi yaqin tanishim bo'ladi, u odamni juda hurmat qilaman, bu uchinchidan! Agar jahlimni chiqarsangiz, hov anavi nusxaga qo'shib sizniyam «xapa» qip qo'yishimiz mumkin. Shunday ekan, tushungan bo'lsangiz, sekin joyingizga o'tiring!..
Salomat o'ylaganlari bu qadar chappasiga ketishini xayoliga ham keltirmagandi.
Oldiniga alami kelib Abrorni, yonidagi barzangilarni tarsakilab yuborishni mo'ljalladi-yu, Abrorning so'nggi gaplari qo'rqishga majbur etdimi, boyvachchaning qizi bo'lsa-da, shu tobda ojizaligini tan ola boshladimi, ishqilib, miq etmay ortga qaytdi-da, boya Botir tirjayib chiqqan xonaga kirib ketdi va eshikni u tomondan atayin qarsillatib yopdi.

* * *
— Singlim, manavi sheriklarim xato qip qo'yishibdi, — Abror Manzuraga yuzlanib, muloyim ohangda so'z qotdi. — Anglashilmovchilik bo'pti-da! Agar bu qizning niyati yomonligini bilishganda, unday qilishmasdi. Kechirasizmi?
Manzura yalt etib Abrorga boqdi. Yigitning nigohlarida yovuzlikdan, yuzsizlikdan asar ham yo'q edi. Ko'zlari kulib turar, ikki yuzidan samimiylik ufurib turardi.
— Mayli, nimayam derdim, — Manzura atayin shoshilayotganini namoyish etish uchun bir necha marotaba deraza tarafga qarab oldi. — O'zi bugun shunaqangi ifloslarminan uchrashadigan kunim shekilli.
— Men… Sizni oborib qo'yaman moshinamda, — Abror yonidagilarga ma'noli qarab qo'ydi-da, ikki hatlab tashqari eshikni ochdi. — Botir degan anavi nusxa sizga qadrdon bo'lganakan deb eshituvdim, rostmi shu, singlim?
Ayni pallada Manzura Botir haqida gapirish tugul, o'ylashni ham istamayotgandi. Shuning uchun Abrorning savoliga bosh irg'ab qovoq uyish bilan javob bera qoldi.
— Shunaqa nomardlar ham bor-da, xafa bo'lmaysiz, — dedi Abror tashqariga chiqishgach yarqiragan «Neksiya»si orqa eshigini ocharkan. — Murod aka aytganicha borakan.
— Siz akamni qaerdan taniysiz? — so'radi Manzura mashinaga chiqib o'tirishga shoshilmay. — Yo…
— Buning tarixi uzun, — dedi Abror yelka qisib. — Men… U insonni juda hurmat qilaman.
— Tushunarli. Aytgancha… Botirni…
— Xotirjam bo'ling, men anavi ikkalasiga tayinladim. Esini kiritib qo'yishadi. Sizni xafa qilgani uchun ulushini oladi.
— O'ldirishadimi? — qo'rquv aralash so'radi Manzura ko'zlari katta-katta