Tasodifiy hikoya: Тугри суз бола
Бу сайдга кириб бир нимага хайрон колдим. Уз опаси синглиси билан бирга булиш бу нима биз каерга кар...davomi

ochilib. — Unday qilishmasin! Axir…
— Qiziqmisiz? — kuldi Abror. — Odam o'ldirish oson ishmas. Shunchaki… Och biqiniga bir-ikki tushirishsa, ko'zi ochiladi. Keyingi safar nomardlik qilmaydigan bo'ladi.

* * *

Abror uni pod'yezdining ro'parasigacha olib kelib qo'ydi. Lekin negadir ortga qaytishga shoshilmayotganini pastga tushib tamaki tutata boshlagandan keyin sezgandek bo'ldi. Manzuraning o'zi ham shuncha yaxshilik qilgan odamni qoldirib uyiga yo'l olishga istihola qilardi. Shu sababli birpas yer chizgancha tek turib qoldi. Abror esa qo'lidagini bir chetga irg'itdi-yu, hayron bo'lib Manzuraga tikildi.
— Uyingiz shu yerdamidi o'zi? — so'radi u yuqori qavatlarga bir-bir qarab olib. — Yo adashdikmikan?
— Yo'q, shu yerda, — dedi Manzura yanada xijolati ortib. — Ana, uchinchi qavatdagi deraza bizniki. Men… Uyga taklif qilay desam, o'zimdan boshqa hech kim yo'g'idi. Haligi…
— E, singlim, siz sira xijolat bo'lmang, — kulib yubordi Abror. — Shunga kirib ketolmay o'tirganmidingiz? Men shu yerda qolaman. Ochig'i… Buni sizga ayta olmayman. Kiring, kiravering uyingizga! Menga e'tibor qilmang!
Manzuraning yanada hayrati ortdi. Oxiri shunday bo'ldiki, Abrorni shu atrofda sevgan qizi bor-u, o'shani poylayotganga yo'ydi va muloyimgina xayrlashib pod'yezd ichkarisiga yo'l oldi.

* * *

Abrorning so'nggi gapi haqiqatan Manzurani shubhaga solib qo'ygandi.
Gapida qandaydir sirlar yashirin ekaniga borgan sari amin bo'la boshladi.
O'yladi, fikrladi, bu jumboqning yechimini topishga urindi. Qo'lidan kelmadi. Sira aqli yeta qolmadi.
Oxiri Murodga qo'ng'iroq qilishga majbur bo'ldi.
— Abror degan yigitni tanirmidingiz, aka? — so'radi Manzura qo'rqibroq. — Uzun bo'yli, yangi «Neksiya»si borakan.
Murod uning gapidan ovoz chiqargan holda kulib qo'ydi-da, darhol jiddiylashdi.
— Albatta taniyman, — dedi Murod jiddiylik bilan. — U yigit men bilan to'ylarga yuradi. Qo'riqchilik qiladi. Juda ajoyib yigit.
— U hozir domimizning yonida turibdi. Negadir keta qolmayapti. Men qo'rqyapman.
— Qo'rqma, bugungi bo'lib o'tgan ishlarni eshitdim. O'sha Salomatingam, Botirlariyam jonimga tegdi. Abrorning o'rtoqlariga tayinladim. Sal popugini pasaytirib qo'yishadi. Botirni shahardan haydab solishlarini tayinladim.
— Abror-chi? U nega ketmayapti?
— Abror seni qo'riqlaydi ehtiyot shart. Bilib bo'lmaydi, singiljonim. Bu yerlarni shahar deb qo'yibdi. Salomating kutilmaganda begona erkaklarni peshonangga yetaklab kelishdanam toymaydi. O'qishdan haydattirvorganim alam qilib yuribdi unga. Shuning uchun qo'rqmasdan o'tiraver. Abror seni qo'riqlasa, haqini oladi.
— Yana mening dastimdan ortiqcha pul sarflaysizmi? Keragi yo'q qo'riqlashning! Ketaversin, aka!
— Qaysarlik qilma! Men bilmasam shunday yo'l tutmasdim. Dam ol, darslaring bo'lsa, tayyorlan! Aytgancha, bir-ikki soatdan keyin o'zim ham borib qolaman! Gap bor!
— Xo'p, akajon, salomat bo'ling!

* * *

Manzura gaplashib bo'lgach, telefonini stol ustiga qo'ydi-da, asta balkonga chiqdi.
Ko'rib qolmasligi uchun juda sekin derazaga yaqinlashib pastga qaradi. Abrorning mashinasi hanuz joyida turibdi ekan. O'zi esa pod'yezd qarshisidagi o'rindiqqa o'tirib olgancha telefon kovlashtirish bilan band edi.
— Sho'rlik yigit, — dedi ovoz chiqarib o'ziga o'zi. — Juda samimiy yigit ekan. Ko'chada o'tiradi-da endi! Ichkariga chaqiray desam, qo'rqsam! Seni deb kelgan, shuncha yaxshilik qilgan odamni ko'chada qo'yish noqulay-ku, axir! Ammo shunday qilishga majburman. Odamlar hozir oyoqmas, tili bilan yuradigan bo'lib ketishgan. Xudo ko'rsatmasin, qo'ni-qo'shnilar ko'rib har xil xayolga borishsa, sharmanda bo'laman. Mayli, akam bilan kelishishibdimi, o'zlari biladi!..
Manzura ortga qaytdi-da, gazga choy qo'ydi. Aslida tomog'idan qil o'tmaydi. Ishtahasi xippa bo'g'ilib bo'lgan Botirni Salomatnikida ko'rgandayoq. Lekin baribir nimadir yeb olishi shartligini biladi. Murod och-nahor yurganini sezib qolsa, gap eshitishdan qo'rqadi.
— Akamning sheriklariyam o'ziga o'xshagan samimiy, mehribon, halol odamlar ekan, — dedi xona devoriga dardli boqarkan. — Anavi Abror ayniqsa, topilmas yigitga o'xshayapti. To'g'ri-da, yaxshi odam bo'lmasa, akam sheriklikka olmasdi. To'ylarga yursa, demak, ular hali ko'p ko'rishishlari aniq ekan. Biroq qandaydir sirliroq odamga o'xshayapti… E, boshida akamdanam hozirgiday shubhalangandim, qo'rqqandim. Teskarisi bo'lib chiqdi-ku!..
Manzura shu ko'yi o'n-o'n besh daqiqa o'tirib qoldi. Choy damlashga ham hafsalasi bo'lmay, choynakni gaz ustidan olib qo'ydi. Keyin yana balkonga chiqdi-da, qaytadan pastga qaradi. Manzara o'zgarmagan. Mashina joyida. Abror haliyam o'rindiqda o'tirgan ko'yi telefon kovlash bilan band edi.

* * *

Oradan ikki soatcha vaqt o'tdi. Manzura o'ringa cho'zilgancha xayol surib yotgandi. Ko'zi ilingan ekan. Tashqari eshikning bezovta taqillashidan uyg'onib ketdi va seskanib o'rnidan turdi-da, kiyimlarini yo'l-yo'lakay to'g'rilab borib eshikni ochdi.
Murod kelibdi. Yonida esa Abror kulimsirab turardi. Odatga ko'ra, Manzura akasining bag'riga kirib, yelkasiga bosh qo'ydi-yu, darrov o'zini nari oldi.
— Xo'sh, yaxshi o'tiribsanmi? — so'radi ichkariga kirishgach, Murod Abrorni ham balkon tarafga boshlarkan. — Ishqilib, u maraz qiz ziyon yetkazib qo'ymadimi senga?
— Ziyon yetkazib ko'rsin-chi, — dedi Manzura mahzun tortib. — Judayam bezbet ekan.
— Qo'yaver, boyning arzandasi-da! Bosar-tusarini bilmay qolganakan. Abrorning o'rtoqlari beradi adabini!.. Xo'-o'sh, singlim, bizning vaqtimiz ziq Abrorminan. Seni bir ishdan ogoh qip qo'yay deb birrovga kirdim xolos.
— Voy, ovqatlanib, gaplashib o'tirmaymizmi? — yuzi tundlashib Murodga umid bilan tik boqdi Manzura. — Doim kelasiz-da, darrov ketib qolasiz. Aytgancha, aka, Ro'zixon opamni bugun tush ko'ribman. Ertalabdan berisiga sog'inib o'tiribman opajonimni.
— Ko'nglingni to'q qil, — Murod akalik mehri tovlandimi, Manzuraning boshini ohista silab qo'ygach, davom etdi. — Yaqinda borib kelamiz ikkovimiz. Hozir esa eslab qol. Agar xotirangda qolgan bo'lsa, o'qishga kirayotganingda shahar to'ylariga oboraman degandim.
— Ha, esimda.
— O'sha kun keldi. Ertaga katta to'y bor. Ja kazo-kazolarning to'yi. Nikoh. Sen bosh hofiza bo'lib borasan. Xursandbek yordamchi bo'ladi. Yalla-pallalarni qoyillatib turadi. Eshitding-a, tayyor bo'lib turgin ertaga, o'zimiz kelib opketamiz. Aytgancha, Abror ham biz bilan birga bo'ladi.
Shunday deb Murod yuziga fotiha tortdi-da, dast o'rnidan turdi. Ular oldinma-ketin yo'lakka chiqishdi.
Murod Manzura bilan yana quchib xayrlashdi. Manzuraning vujudi yana orziqdi. Akasi borligidan g'ururlanish tuyg'usi a'zoyi badanini jumbushga keltirib, titrashga, hayajonlanishga majbur etdi.
Aslida shu tuyg'u anchadan beri Manzuraga juda yoqib qolgandi. Uni vujudida tuydi deguncha, ko'ngli yayrab, sevinchdan yorug' olamga sig'may keta boshlardi…
Murod shosha-pisha zinalardan pastga tusha boshladi. Manzura esa zina so'ngidagi tutqichga suyangancha ularni ma'yus kuzatib qolayotgandi.
Daf'atan keyingi qavatga tushaverishda Abrorning bir muddat