Tasodifiy hikoya: Lesbi hikoyacha 4 (toqima)
Sevara opam: - tursigingni yechmay qo‘yaqol - deb qoldi. - Ha albatda - dedim. Sochlarini tarashn...davomi

to'xtab, o'ziga tikilganini payqab qoldi.
Yigitning bu qarashlarini endi ko'rayotgandi.
Abror bir necha soniyaga unga o'tli boqqan bo'lsa-da, ilg'amay qolmadi.
Lekin u qadar e'tibor ham qilib o'tirmadi. Bu tikilishni shunchaki havasi kelganga yo'ydi-yu, yelka qisgancha ortga qaytdi.
* * *

Ertasi kunigacha negadir Abrorning so'nggi qarashi ko'nglini bezovta qilib o'taverdi. Manzuraga uning xushomadgo'ylarcha qarashi sira yoqinqiramagandi.
«O'zi erkaklarning hammasiyam bir go'r ekan, — o'ylardi u Murod va'da qilgan to'yga astoydil hozirlik ko'rarkan. — Faqat akamdan boshqasi. Botiriyam, Abroriyam g'irt xushomadgo'y va nomard. Unaqalardan hech qachon qiz bola yaxshilik ko'rmaydi. «Ishim bitguncha, eshagim loydan o'tguncha» qabilida ish tutishadi. Ha, mayli, menga nima? O'zlariga qiyin. Hali xudoyim xohlasa, o'sha nomard Botir ham jazosini oladi. Meni qaqshatyaptimi, xudo jazosiz qo'ymaydi…»
Manzura o'zini majburlab miyasidagi Abror va Botirga tegishli xayollarni bir chetga haydadi-da, Ro'zixon opasini ko'z oldiga keltirdi.
Ha, u haqiqiy o'zbek ayolining timsoli ekan. Shunaqa odob bilan kiyinarkan, madaniyat bilan gaplasharkanki, san'atkor xalqi Ro'zixon opadan o'zbekcha madaniyatni o'rgansa arziydi. Manzuraning esa yelkasiga baxt qushi qo'ndi. Boshidan qancha mushkulotlarni, og'ir kunlarni, alamlarni o'tkazmasin, akasi va opasini ko'z oldiga keltirgani hamono barcha g'uborlari tarqaydi-ketadi.
Iloyim akasiyam, opasiyam juda-juda uzoq yashashsin! Shunda Manzuraning qalbida armoni bo'lmaydi. Birini otam ham akam, birini esa onam ham opam deydi. Ularga suyanadi. Ular bilan faxrlanib, g'ururlanib yashaydi. Qishloqqa nasibasi qo'shib, akasi aytganidek katta hofiza bo'lib borganda ham, ashula boshlashdan oldin akasi va opasini Rabotqishloqliklarga tanishtiradi. Yangitdan, ataylabdan tanishtiradi. Toki, Bozorgul ammasiga o'xshagan vahshiylarning tili kalimaga kelmay qolsin. Kuysin-u, kul bo'lsin! Eh, qaniydi o'sha kunlar kela qolsa tezroq!..

* * *

Vaqt ham asta-sekin asrga yaqinlasha boshlagandi. Manzura deyarli tayyor bo'ldi. Akasi «ketdik desa bas, sumkachasini qo'liga oladi-yu, tashqariga chopadi…
Shu tobda tashqari eshik ohista taqilladi. Murod bo'lsa, bu taxlit sekin taqillatmasdi. Demak, boshqa birov kelgan.
«Ha-a, — ko'nglidan kechirdi Manzura. — Anavi Abror bo'lsa kerak. Akam uchinchi qavatga chiqishga erinib uni zipillatgan shekilli…»
Manzura istamaygina borib eshikni ochdi.
Haqiqatan, Abror ekan.
Lekin yigitning rangi paxtadek oqarib ketgan, qo'llaridan tortib, tizzalarigacha dag'-dag' titrardi.
Manzuraning ko'ngli darrov g'ash tortdi.
U biror kor-hol bo'lganini oldindan sezib, bir muddat so'zlashga o'zida kuch topa olmay turdi.
Abror esa shu ahvolda Manzuraning taklifini ham kutib o'tirmay, ichkariga kirdi.
Hozir qo'rqishga o'rin yo'q edi.
Manzuraning ikki xayoli nimalar bo'lganini taxminlash bilan band edi.
— Nima bo'ldi? Tinchlikmi? — nihoyat so'rashga jur'at etdi Manzura. — Akam qani?..
Abror nimadir demoqqa shaylandi, taraddudlandi. Biroq u ham darrov gapirib yuboradigan ahvolda emasdi.
— Gapirsangiz-chi, akam qani? — endi balandroq ovozda so'radi Manzura. — Pastdami? Nima bo'ldi o'zi? Xudoyim-ey, namuncha chaynalasiz? Gapirsangiz-chi mundoq!..
— Akangiz yo'q, — dedi Abror yer chizib. — Murod aka… Avariyaga uchrabdi!..
— Nima? Avariya? Q-qanaqasiga avariyaga uchraydi? Qachon?
— Sizni olish uchun kelayotganda, chapdagi ko'chadan «Kamaz» katta tezlikda chiqib, Murod akaning mashinasini yanchib o'tib ketibdi…
Bu gaplar go'yo Manzuraning qulog'iga kirmasdi. Bir muddat kalovlanib, garangsib turdi-da, Abrorni tashqariga tortqilay boshladi.
— Yuring, meni akamning oldiga oboring! Yuring!
— Albatta, — dedi Abror ehtiyotkorlik bilan Manzuraning yelkasidan tutib. — Faqat shovqin ko'tarmang, iltimos! Bu ham endi…
— Bas! — deya Abrorga nafrat aralash boqdi Manzura. — Meni akamning oldiga oboring! U o'lmagan! O'lmagan mening akam, o'lmagan!!!

* * *

Abror kasalxona ichkarisiga mashinani olib kirdi-da, rulni orqa tarafga burdi.
Kasalxona orqasida o'likxona bor edi.
Manzura hech narsaga, hech kimga qaramasdan, to'g'ri o'likxonaga yaqin borib, eshikni kuch bilan taqillata boshladi. Zum o'tmay, eshik ochilib, qarshisida oq xalat kiygan baland bo'yli, qorindor, rangi zaxil va sovuqqon erkak hozir bo'ldi.
— Nega shovqin ko'tarasan, qizim? — so'radi u bir Abrorga, bir Manzuraga nazar tashlab. — Bu yer katta xolangni uyimi?
— Qoching yo'limdan, — baqirdi Manzura. — Akamni ko'rishim kerak, akamni!..
Abror o'zini ancha idora etib turgani bois sekin vrachga yaqin bordi-da, yotig'i bilan tushuntirdi.
— Oka, bugun soat kechki uchlarda Murod Xoliqov degan odamni opkelishuvdi. Avariyaga uchragan…
— Shunaqa demaysanlarmi? Hay, qiz, ichkariga kirgandan keyin baqir-chaqir qiladigan bo'lsang, tashqariga irg'itvoraman, bildingmi? Jim kirib, jim chiqasan!
— Menga aql o'rgatmang, — dedi Manzura ko'z yoshlarini tiya olmay. — Odammisiz yo mahluqdan tarqaganmisiz? Odamlar yaqinini yo'qotib ado bo'lyapti-yu, gapirgan gapingizni qarang!..
Vrach indamadi. Ularga yo'l bo'shatdi va ortlaridan o'zi ham ichkariga yo'l oldi…

* * *

O'likxonadagi keng, temir stol ustiga murda yotqizib qo'yilgandi. Faqat raqam ilingan oyoqlarining bir chetigina ko'rinib turardi. Agar boshqa vaqt bo'lsa, Manzura hayotda bu joylarga kirmagan bo'lardi. Lekin hozirgi ahvolida bu o'likxona ekanini ham idrok eta olmasdi.
Vrach asta murdaning yuzini ochdi.
Manzura unga yaqin borib, kutilmaganda baqirib yubormaslik uchun bo'lsa kerak, lablarini qattiq tishladi-yu, bir qadam ortga tislandi. So'ngra bir vrachga, bir Abrorga javdirab, beixtiyor murdaning bosh qismini quchoqlab oldi.
— Aka-a-a-a!!!
Shu tobda hech qanday kuch uni to'xtata olmasdi. Manzura go'yo telba qiyofasiga kirgandi.
Xuddi akasini hozir anavi vrach muzlatkichga solib qo'yadigandek, bo'ynidan mahkam quchoqlagancha, yig'lardi. Vrach Abrorning ko'magida Manzurani nari tortmoqchi bo'lardi-yu, sira iloj topa olmasdi.
— Aka, nega meni tashlab ketdingiz? — Manzura harqalay baqirishdan tiyildi. Shivirlab murdaning yuzlarini telbalarcha silay boshladi. — Axir… Sizni endi topgandim-ku, aka! Endi nima qilaman? Endi bu dunyoda sizsiz qanday yashayman? Kimga suyanaman? Kim meni singiljonim deb erkalaydi, aka? Shunchalik shafqatsizmidingiz? Meniyam olib ketsangiz bo'lardi-ku!..

* * *
Ha, Manzura uchun bugungi kun do'zax azobidan-da, battarroq kechayotgandi. Ko'zlari go'yo yorug' dunyoni ko'rmasdi, quloqlari kar, qalbi ilgarigidek qaynab turmayotgandi. Murodning murdasi yotqizilgan alohida mashinada ketib borardi-yu, yig'lashdan tiyila olmasdi.
Qarshisidagi qovoqlarini uygancha hadeganda uf tortib qo'yayotgan Abrorga har alam aralash qaraganda, qattiqroq yig'lay boshlardi.
«Qanday qilib mening akam avariyaga uchrashi mumkin? — o'ziga o'zi savol berishdan to'xtamasdi Manzura. — Endi-endi bir-birimizga mehr qo'yganda, yetimlikda o'tgan bolaligimni unuta boshlaganimda, nega akamni tortib olding, xudoyim? Menda,