Tasodifiy hikoya: Maktub
4 yoshli qizchaning Allohga yozgan maktubi... Assalomu alaykum xurmatli Hudo bobo. Men siz xaqi...davomi

akamda nima qasding bor edi? Akam yashasa bo'lmasmidi? Axir, u jo'jabirday jon edi-ku! Bolalari yetim bo'lib qoladi-ku! Mening jonimni olsang bo'lmasmidi? Endi nima qilaman? Qay devorga bosh uraman? Kimga ishonaman?.. Yo'q, akamni qasddan o'ldirishgan? Ha, ataylab uyushtirishgan?..»
— Abror, — daf'atan yig'lashdan to'xtab so'z qotdi Manzura. — Boya uyda «Kamaz» chiqvordi deganmidingiz?
— Ha, shunday bo'ldi? Bilasizmi, hatto kayfi taraq odam ham bunaqasiga katta tezlikda yo'lga chiqmaydi. Shundan keyin biz shubhalanib qoldik. Xavotir olmang, marosimlar o'tsin, advokat olib, bu ishni boshqatdan tekshirtiramiz. Ishoning, aybdor albatta jazosini oladi.
— Yaxshi, — dedi Manzura biroz tinchlangan bo'lib. — Aytgancha, opamga xabar berdilaringizmi?
— Ro'zixon opagami?
— Ha, mening o'nta opam yo'q-ku!
— Afsuski, ha, xabar berdik. Tasavvur qilaman, hozir kennoyi qay ahvolga tushib o'tirgan ekan. Essiz, Murod akam yosh ketdi. Bolalari yosh qolib ketdi. Xudo rahmat qilsin akamizni!

* * *

Murodning uyi naq qiyomatni eslatardi. Allaqachon taxtadan yasalgan uzun o'rindiqlarni qo'yib, ustiga ko'rpachalar to'shashibdi. Narida — darvozaga yaqinroq yerda esa mahalladagilar, qavm-qarindoshlar egniga baronas to'n kiyib, bellariga shoyi qiyiqlarni boylagancha qo'l qovushtirib turishardi.
Murodning jasadini olib kelgan mashinaga ko'zlari tushdi-yu, darvozaga yaqin turganlarning yarmi mashinaga, yarmi ichkariga chopdi.
Abror, Murodning tanish-bilish, oshna-og'aynilari ko'plashib, murda yotqizilgan zambilni hovliga olib kirib keta boshlashdi. Qishloq ko'chasi tog'a-jiyanlar, uzoq-yaqin qondoshlarning dod-voyiga to'ldi.
Manzura ham zambilning yon tomonida bir qo'lini Murodning jasadi ustiga qo'ygancha qon yig'lab borardi.
Nihoyat zambilni hovlining narigi chetidagi uyga olib kiradigan bo'lishdi.
Kimdir Manzurani to'xtatib qoldi. Zum o'tmay esa, qarshisida Ro'zixon paydo bo'ldi.
U tosh qotgan ko'yi Manzuraga alam bilan tikilib turardi.
Manzura avvaliga nima qilishni bilmay turdi-da, beixtiyor Ro'zixonni quchishga tutindi.
Biroq kutilmagan hodisa yuz berdi.
Ro'zixon ilkis o'zini orqaga oldi.
— Yo'qol ko'zimdan shumqadam, sayoq! — hovlini boshiga ko'tarib baqira boshladi Ro'zixon. — Seni deb o'ldi erim! Sen o'ldirding erimni, sen! Hozir seni…
U aylana-aylana, sal narida chovgum turganini ko'rib qoldi va shahd bilan uni qo'liga olib Manzuraga yaqinlasha boshladi.
— Hozir seniyam o'ldiraman! O'lasan! Miyangni yorib o'ldiraman! Yo'qo-o-ol!!!
Harqalay, atrofdagilarning biri Ro'zixonni nari olib ketdi, boshqasi Manzurani ko'cha tarafga yetakladi.
— Singlim, xafa bo'lmang, opangiz kuyikda turibdi, — dedi qo'shni erkak. — Yuring, buguncha biznikida yotib tura qoling! Ertalabgacha sal o'ziga kep qolar opangiz. Yura qoling?
Manzura ham hovlini tark etishdan bo'lak chora yo'qligini anglab yetgandi.
Qarshiliklarsiz qo'shni erkakning ortidan ergashdi.

* * *
Ertasi kunga qadar nima bo'lsa bo'ldi. Manzura tun bo'yi yig'lab chiqdi. Ro'zixon opani tushunishga harakat qilardi, ammo gunohi yo'qligini bila turib haqorat qilishi alamiga alam qo'shardi.
Ertalab bir ko'ngli asta Murodning uyiga kirgisi ham keldi. Biroq oyog'i tortmadi. Tag'in Ro'zixon talab qoladigandek tuyilib, o'zini tiydi.
Soat kunduzgi o'n birlarga yaqin xona eshigi avval ohista taqilladi va ochilib ichkariga Ro'zixon kirdi.
Manzura azbaroyi qo'rqib ketganidan dast o'rnidan turdi-da, burchakka qisilishga tutindi.
— Qo'rqma, singiljonim, qo'rqma, — ko'zlari yig'idan qizarib ketgan Ro'zixon ehtiyotkorlik bilan Manzuraga yaqinlashdi. — Kechir men ahmoqni! Kecha dilingni og'ritib qo'ydim, kechir! Agar kechirmasang, o'zimni bir nima qip qo'yaman, singlim, kechi-ir!
— Men sizdan xafa emasman, opa, — yig'lab Ro'zixonning yelkasiga bosh qo'ydi Manzura. — Odam yolg'izgina opasidanam xafa bo'larkanmi? Hecham-da!..
— Oh, o'zimning sohibjamol singli-im, — deya Manzuraning ikki yuzini kaftlari orasiga oldi Ro'zixon. — Ering uydan o'ynab-kulib chiqib ketsa-yu, ertasiga o'ligini opkelishsa, alam qilarkan-da!..
— Qo'ying, yig'lamang, opa, — dedi Manzura. — Qiynalib ketyapman menam! Akajonim mening kasrimga qoldi, ha! Buning uchun o'zimni bir umr qarg'ab o'taman. Xudo o'zimning jonimni olsa nima qilardi? Jiyanlarimni sag'ir qip qo'ymasa nima qilardi?..
— Mayli, kel, o'tiraylik, — dedi Ro'zixon va Manzurani ko'rpachaga o'tqazib, qaytadan bag'riga oldi. — Sen unday deb o'zingni xarob qilmagin! Xudoyimning xohishi-da! Bandalarning qo'lidan hech narsa kelmaskan. Buyog'iga o'qishingni o'qigin, sira dars qoldirmagin! Menam sening yoningga ko'chib boraman. O'zim seni o'qitaman, katta hofiza qilaman.
— Menga endi o'qishning umuman qizig'i qolmadi, — dedi Manzura xo'rsinib. — Akamsiz o'sha o'qishlari tatirmidi?
— E, yo'-o'q, sen o'qishni davom ettirasan. Akang uyoqdan turib bizni kuzatadi. Sen o'qishni tashlasang, ruhi bezovta bo'ladi-ku!
— To'g'ri aytasiz, opa, — dedi Manzura. — Bunisini o'ylamabman.
— Endi yur, hademay, mahallaning xotinlari keladi. Sen yonimda turasan!

* * *

… Oradan besh yil vaqt o'tdi. Ro'zixon o'zi va'da berganidek, Manzurani tashlab qo'ymadi. Toshkentga ko'chib borib o'zi Manzuraga ko'z-quloq bo'ldi. Murod eslariga tushganda, birgalashib yig'lashdi, bir-birlarini yupatishdi. Juda bo'lmasa, birgalikda qishloqqa jo'nab Murodning qabrini ziyorat qilishdi. Ishqilib, Manzura Ro'zixonning bag'rida kamlik ko'rmadi, har Ro'zixon «singlim-singlim» qilib erkalaganda, bir qopdan semirdi.
Abror ham bir so'zli yigit ekan. Murodning kushandasini topdi. U taxmin qilishganidek, Botir bo'lib chiqdi…
Afsuski, Murodga bo'lgan mehrmi, e'tibormi yo cheksiz hurmatmi, Abror Botirga davlat jazo berishigacha chidab tura olmadi. Uch og'aynisi bilan birga Botirni Jizzax cho'liga olib ketdi-yu, rostakamiga o'ch oldi.
O'ldirishmadi. Botirning umurtqasini pachoqlab tashlashgan ekan. U nogiron bo'lib qoldi. Aravachadagina harakatlana oladigan ahvolga tushib qoldi…
Birovga keraksiz bo'ldi…

* * *
Faqat… Abrorning qamalib ketgani Manzuraga ham, Ro'zixon opagayam alam qildi. Ammo na iloj. Sud, militsiya, prokuratura faqat qonunga suyanadi. Qonun esa oshna-og'ayni, tanish-bilishni tan olmaydi…
Manzura ham akasining orzusini haqiqatga aylantirdi.
Mashhur hofiza bo'ldi.
Ro'zixon esa eri rahmatlining kasbini davom ettirib, yolg'iz singlisining prodyuseriga aylandi.
Ajoyib kunlarning birida Ro'zixonning qistovi bilan Rabotqishloqqa bordi.
Ozodboy paxtachi kenja o'g'lini uylantirayotgan ekan.
Ro'zixon o'sha to'yni olgandi.
Rabotqishloq to'yidagi sahnaga chiqqani hamono, mehmon-u, mezbonlar tik turgan holda Manzurani olqishlashdi. Olqishlashlar chamasi besh daqiqacha davom etdi-yov!..
Keyin esa Ozodboy paxtachi mikrofonni qo'liga olib ashula boshlashdan oldin bir marta «Tanovar»ga raqs tushib berishini so'radi.
Mehmonlar, mezbonlar yanada qattiqroq qarsak chalib Manzurani olqishlashdi.
U esa bir necha daqiqaga ichkari uylardan biriga kirib kiyimini raqqosalar kiyimiga almashtirdi-da, xuddi o'sha ilk to'yga chiqqandagi