Tasodifiy hikoya: odamlar orasida 6
samalyot Suriya aeroportiga qo'ndi Saida bilan Manzura yuklarini olib ko'chaga chiqishdi ularni mash...davomi

Men ahmoq seni odam qilmoqchi bo'lib yuribman-a!.. Qani…
Vadim qariya so'zini tugatib ulgurmay, yugurganicha katta ko'chaga chiqib ketdi. Mo'min bobo hay-haylagancha qolaverdi…

* * *

Mo'min bobo harqalay uning egniga oppoq ko'ylak-shimlarni kiydirib qo'ygandi. Ko'rgan odam endi jirkanmasa bo'lardi…
Vadim yana to'g'ri bozorga kirib bordi. Avvalgi safar piyonista qo'lidagilarni olib qo'ygandan beri ancha qo'rqib qolgandi. Olazarak bo'lib ehtiyotkorlik bilan yurib borarkan, bir chetda astoydil tilanayotgan kampirga ko'zi tushib qoldi. Oldiga eski bir latta yozib qo'yilgan, lattaning ustida pullar ko'p edi…
Vadimning tinchi yo'qoldi. Birpas kampirni kuzatib turdi. Tilanchi unga e'tibor qilmas, ovozining boricha qandaydir duolarni o'qib o'tkinchilardan sadaqa so'rardi.
U ham qo'rqa-pisa kampirning yoniga cho'kdi. Kiyadigan matosi bo'lmagani uchun boshidagi eski kepkasini yerga qo'yib o'tgan odamning ko'ziga mo'ltirab tikilgancha o'tiraverdi…
Tilanchi kampir oldin bir-ikki Vadimga yomon qarab qo'ydi. Ammo indamadi. Oradan yarim soatlar o'tgach, ko'rdiki, o'ziga berilishi kerak bo'lgan pullarning deyarli hammasi bolaning kepkasiga kelib tushayapti.
— Hoy, tirmazak, — deya Vadim tomonga o'girildi kampir. — Pisht-e!.. Yo'qol, bu meni joyim!..
Vadim qo'rqib ketib shosha-pisha kepkadagi pullarni qo'yniga tiqdi. Lekin joyidan jilmadi.
— Bor, ket dedim! — takrorladi kampir. — Nima, qulog'ing tom bitganmi?
— Ketmayman!..
— Ie, hali gap ham qaytarasanmi? Yo'qol, bekor… O'rnimdan turib olsam, go'shtingni titib qo'yaman!..
— Titib bo'psiz! — dedi Vadim qo'ynidagi pullarni yana bir bor ushlab qo'yarkan. — Bu sizning joyingizmas…
— Otangni og'ziga… seni!.. Hozir o'rnimdan turvolay…
Tilanchi kampir o'tkinchilarga bir-ikki o'g'rincha qarab oldi-da, inqillagancha o'rnidan qo'zg'oldi.
— Turasanmi-yo'qmi?
Vadim boshini eggan ko'yi jim o'tiraverdi. G'azablangan kampir yerdagi eski kepkani tepib yubordi-da, bolaning qo'lidan tortib, o'rnidan turg'azdi.
— Bor, kuchala yegan joyingga borib kuchan!.. He, bola bo'lmay o'l!.. Meni joyim deb turibman-u, bu bo'lsa, parvoyiga keltirmaydi-ya!..
Vadim bo'shashgancha o'rnidan turib yerga sochilib ketgan mayda-chuyda pullarni terib oldi va kepkasini qo'ltig'iga qisgancha nari ketdi…
U yo'l bo'yiga chiqqach, qaerga borishini bilmay qoldi. Lekin ko'ngli to'q edi. Qo'ynida puli bor. Och qolmaydi…
Uyoq-buyoqqa o'g'rincha qarab olgach, Vadim bir chetga o'tdi. Ko'p qavatli uylardan birining shundoq biqinida ulkan chinor daraxti bor ekan. O'shaning ostiga borib qo'ynidagi pullarni yerga to'kdi. Harqalay pul sanashni bilardi. Birma-bir hisoblab ko'rdi. Ming so'mga yaqin pul ishlab qo'yibdi…
Quvonib ketdi. Shosha-pisha pullarini qaytadan qo'yniga joyladi-da, bozorga qarab chopdi.

***

Vadim endi axlatxona titish balosidan qutuldi. Ertasi kuni o'ziga kampirdan uzoqroq yerdan joy topib oldi. Bu yer ham bozor yo'lida. Vadimdan bo'lak tilanchi yo'q. Hech kim mushugini pisht demaydi…
Ana shu taxlit kunlar o'taverdi. Bola har kungi yiqqan pullarini o'zi tunaydigan uyning yerto'lasiga yashiradigan bo'ldi…
Kunlarning birida Vadim har galgidek tandir somsa yeb o'tirgandi. O'niga o'zi tengi ikki bola keldi. Ular bir muddat Vadimning somsa yeyishini kuzatib turishgach, yoniga o'tirib olishdi.
— Sen rogatkadan otishni bilasanmi? — so'radi bolalardan biri.
— Bilmasam. Otib ko'rmaganman.
— Agar somsangdan ozgina bersang, otib ko'rishga o'zimnikini berardim…
Vadim yelka qisib qo'lidagi somsaning yarmini bolaga uzatdi.
Bolalar tezda yarimta somsani bo'lishib olishdi.
— Oting nima? — so'radi oq-sariqdan kelgani.
— Vadim. O'zingniki-chi?
— Meniki Alisher. O'rtog'im Ravshan…
— Endi rogatkangni bermaysanmi? — dedi Vadim qiziqsinib.
Alisher cho'ntagidan rogatka chiqarib yangi tanishiga uzatdi. Vadim dast o'rnidan turdi-da, mayda tosh topib rogatkaga joyladi.
— Hov anavi daraxtga qo'nib turgan chumchuqni urib tushira olasanmi? — dedi Ravshan Vadimga qiziqish bilan tikilib.
— Bilmasam, hozir ko'ramiz-da!..
Vadim mo'ljallab turib rogatka cho'zmasini mahkam tortdi. Mo'ljallayotib, o'ng ko'zini qisib oldi. Ikki bola hayrat bilan unga qarab turishardi.
Nihoyat, cho'zma qo'yib yuborildi. Tosh chumchuqqa tegib, jonivor yerga quladi.
— Qoyi-il!.. — baqirib yubordi ikki bola baravariga. — Zo'rsan-ku-a!?.. Qaerda o'rgangansan?..
— Hech qaerda, — javob qildi Vadim Alisherga rogatkasini qaytib berarkan.
— Menga qara, nega kiyimlaring yirtiq, kir? Uyingdagilar olib berishmayaptimi-a yangisini?
— Mening hech kimim yo'q, — dedi Vadim bosh egib. — Uyim ham yo'q.
— Ie, qaerda yotib yuribsan unda?
Vadim uy burchagini ko'rsatdi.
— Manavi yerda…
Bolalar tushunmay, yelka qisib olishdi.
— Istaysanmi, mana shu rogatkani senga sovg'a qilaman? — Alisher rogatkani qayta cho'ntagidan chiqarib, Vadimga uzatdi. — Ma, olaver, men yangisini yasab olaman!..
— Rahmat.
— Biz-chi, hov narigi domda turamiz. Hozir senga ovqat opchiqib beraman.
— E, kerakmas, o'zimniyam pulim bor.
Ravshan uning yelkasidan tutdi.
— Maylimi, har kuni oldingga kelib tursak?
— Mayli…
Bolalar, haqiqatan, Vadimning rogatkadan yaxshi otishiga tan berishgandi. To uzoqlashib ketgunlarigacha ham, tez-tez orqalariga o'girilib, unga qo'l siltab borishdi…

* * *

Ertasiga Vadimning kuni tug'di. Pullar kepkasiga sig'may ketdi. Kechki payt xursand bo'lib pullarini qo'yniga joylayotgandi, baland bo'yli, boshi kal bir erkak sekin kelib uning yelkasidan tutdi.
— Qalaysan, bolakay? — muloyimlik bilan so'radi u. — Tilanchilik qilayapsanmi?
Vadim javob berish o'rniga aybdorona bosh egdi.
— Mayli, qo'rqma, — dedi erkak. — Ota-onang bormi?
— Yo'q.
— Uying-chi?
— Yo'q.
— Shunaqa degin? Men bilan ketishni istamaysanmi?
— Qaerga? — Vadim keskin boshini ko'tarib begona erkakka boqdi.
— Menikiga-da, qaerga bo'lardi!?. Agar yaxshi bola bo'lib aytganimni qilsang, zo'r odam bo'lib ketasan.
— Bilmasam…
— Bolakay, bu yerda o'tirib tilanchilik qilsang, bir kun kelib o'g'ri bolalar boringni shilib olishadi. Juda epchil, aqlli bolaga o'xshaysan. Yur, menikida seni hech kim xafa qilmaydi!..
Nima ham qilardi? Vadim itoatkorona erkakning ortidan ergashdi.
— Meni ismim Samad. — yo'l-yo'lakay o'zini tanishtirdi erkak. — Seniki-chi?
— Vadim.
— Juda yaxshi, Vadim. Hov anavi mashinani ko'rayapsanmi?
Vadim yo'l chetidagi oq «Mersedes»ga qo'rqa-pisa qarab qo'ydi.
— Ha.
— O'sha mening mashinam. Hozir shu mashinaga o'tirib menikiga boramiz…

***
Mashina Toshkentdan chiqib, ko'z ochib yumguncha atrofi tog'lar bilan o'ralgan qishloqsifat yerga yetib keldi. Samad aka hashamatli darvozalardan biri yonida mashinani to'xtatib tashqariga chiqdi.
— Qani, bolam, tushaqol endi!..
Vadim sekin mashinadan tushdi. Darvoza oldida turgan ikki barvasta yigit yugurib kelib mashina eshiklarini yopishdi-da, Samad akaning buyrug'ini kuta boshlashdi.
— Mana bu bolani ichkariga olib kirib qornini to'yg'azlaring! — dedi u yigitlardan biriga. — Men bir yerga borib kelaman. Kelgunimcha bola ichkarida bo'lsin!
—